GENEL OLARAK SOSYAL SINIFLAR VE PARTİLER

İÇİNDEKİLER

Genel Olarak Sosyal Sınıflar

A- Sosyal Sınıflar - Sınıflar Dövüşü - Sosyalizm:

B- Sosyal Tabakalardan Küçük Burjuvazi

C- Modern Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri Sınıfı

D- Antika Tefeci Bezirgan Tabakaları

Genel Olarak Sosyal Partiler

A- Siyasi Parti Nedir ve Nasıl Kurulur?

B- Demokrasi, Totaliterlik ve Parti Kuruluşları

C- Egemen Sınıfların Alt Sınıfları Oyalayışları

D- 20nci Yüzyılda Çifte Partinin Anlamı

E- Kapitalizmin Sosyalizme İzin Verişi

GENEL OLARAK SOSYAL SINIFLAR

Sosyal sınıflar bölümünde genel olarak Modern toplumun sınıf karakteristiği

yanında, özellikle Türkiye'nin sınıf karakteristiklerini araştırıyoruz.

A) SOSYAL SINIFLAR - SINIFLAR DÖVÜŞÜ - SOSYALİZM:

Fransızca "PARTİ" sözcüğü: Türkçe "BÖLÜK", Acemce "PARÇA", Arapça

"KISIM" anlamına gelir... Bir toplumda "PARTİLER" var demek, o toplumun insanları

bir sıra bölüklere, kısımlara, parçalara ayrılmışlar demektir. Toplumların en belirli

parti-bölükleri: SOSYAL SINIFLAR'dır.

"SINIF" nedir? Das Kapital'in üçüncü tomunun son sahifesi, sınıfın ne

olduğunu araştırırken, yarım kalmış bir cümle ile biter. Belli ki Karl Marx, sınıfın,

dilediği gibi güçlü bir tanımlamasını en gelişkin biçimiyle yapmak isterken, bunu

tümliyemeden ölmüştür. Engels de arkadaşının bıraktığı gibi vermeyi uygun

bulmuştur. Büyük ustaların böyle bıraktıkları konuyu sonra gelenler didaktik

kaçınılmazlıklarla, yani öğretici pratiğe uyarak bütünlemeğe çalışmışlardır.

Ancak, sosyal sınıfların var oluşları da, dövüşleri de Tarihcil Maddeciliğin ne bir

icadı, ne bir keşfidir. Hegel HUKUK FELSEFESİNİN ANA ÇİZGİLERİ eserine yazdığı

"GİRİŞ"te pek ısrarla bir noktayı belirtir. Ona göre her TARİF (tanımlama): yüzeyde

kalan bir Bilim çerçevesidir. Olayların tam anlaşılması tanımlamalarla olmaz. Tarihcil

gelişimlerinin kaçınılmazlığı (zarureti) ile gerçeklik kazanırlar. Sosyal bir olay demek

olan "SINIFLAR"da, tarif edilmekten çok, tarif edilmeden önce: TARİHCİL BİR

GELİŞİM KAÇINILMAZLIĞI VE GEREKLİLİĞİ kazanmış gerçekliklerdendir.

Bugün "SOSYAL SINIF" konusu ele alınırken, o büyük diyalektik hakikati, yani

şaşmaz gerçeklik anlayışını gözönünde tutmak gerekir. Sınıf gerçekliği her ülkedeki

gelişim gidişi sırasında az çok degişikliklere uğrar. Bu yüzden, bir an için yapılmış

sosyal sınıf tanımlaması ister istemez az çok yüzeyde kalabilir. Donmuş ve ezbere

formüllerle zırhlandırılabilir. Onun için sosyal sınıf ilişkilerini bir takım transandantal

kategoriler gibi fosilleştirmemelidir. Her toplumu yaşayan tarihcil kaçınılmazlığı

içindeki bütün gerçekliği ile izlemelidir.

Bu anlayışla modern topluma bakınca ne görüyoruz?

SOSYAL SINIF: dedik mi, ilkin Modern ekonomi temelini ve onu belirlendiren

EGEMEN ÜRETİM yordamını gözönüne getiriyoruz. Her toplumun sosyal sınıfları,

herşeyden önce, o toplumun "EGEMEN EKONOMİ" ilişkilerinde DOLAYSIZCA, yani

BİRİNCİ KERTEDE görevli bulunan insan kümeleridir.

"EGEMEN EKONOMİ" der demez şunu anlıyoruz: Demek her toplumda başkaca

"EGEMEN OLMIYAN EKONOMİ VE ÜRETİM" biçimleri de vardır. Modern burjuva

toplumunda egemen üretim biçimi KAPİTALİST ÜRETİM yordamıdır.. Kapitalist

toplumun sosyal sınıfları, ancak KAPİTALİST ÜRETİM YORDAMI içinde DOLAYSIZCA,

yani BİRİNCİ KERTEDE görevli bulunan insanların kümeleşmeleridir. Ve ancak o

kümelerin ilişkileri Modern toplum sınıfları bakımından düşünce ve davranış konusu

edilebilirler.

Bir üretim yordamı üzerinde DOLAYSIZCA görevli bulunan sosyal sınıflar

başlıca iki karakterle birbirlerinden ayırdedilirler:

1. O sınıfların DURUMLARI başka başkadır.

2. O sınıfların ÇIKARLARI başka başkadır.

Modern toplumda İŞVEREN sınıflarının durumu: ÜST ve GÜDÜCÜ sınıf olmak;

İŞÇİ sınıfının durumu: ALT ve GÜDÜLEN sınıf olmaktır. Gene modern toplumda,

İŞVEREN sınıfının çıkarı: elinden geldiği kadar çok ARTI-DEĞER koparmak, yani

SÖMÜRMEK; İŞÇİ sınıfının çıkarı ise; elinden geldiği kadar az ARTI-DEĞER

koparttırmak, yani SÖMÜRÜLMEMEK tir.

Bu tanımlamaya göre, Modern toplumun başlıca SOSYAL SINIFLARI: işveren

ve işçi sınıflarıdır. İşveren sınıfı ÜSTTE SÖMÜRÜCÜ, işçi sınıfı ALTTA SÖMÜRÜLEN

sınıflar oldukları için, durumları ve çıkarları bakımından iki zıt kutup olmuşlardır.

Sonsuz gibi görülen önüne geçilmez bir savaş içinde bulunurlar. Buna SINIFLAR

SAVAŞI, yahut SINIFLAR GÜREŞİ, yahut SINIFLAR DÖVÜŞÜ adları verilir.

Sınıflar dövüşü denilen gerçekliği şu veya bu insanın dileği yahut kaprisi

yaratmaz. KAPİTALİST düzenin ta kendisi sınıflar savaşını gerektirir.

Mesele öyle konulunca SINIFLAR SAVAŞINI doğru bulmayanlar, yahut

istemiyenler varsa, o gibi kimseler ne dediklerine biraz dikkat etmelidirler. Onlar

eğer zerrece sözlerinin eri iseler, sınıflar dövüşünü yanlış veya kötü sayarken, belki

farkına varmayarak, herşeyden önce KAPITALİZMİ doğru bulmuyorlar ve

istemiyorlar demektir.

Onun için sosyal sınıfların varlığını herkesten önce burjuva düşünürleri

görmüşler ve yazmışlardır. Tarihin (Medeniyet Tarihinin) bir SINIFLAR SAVAŞI tarihi

olduğunu, Marx ve Engels'ten çok önceleri, gerçekçi burjuva düşünürleri anlamış ve

anlatmışlardır.

Öyle ise sosyal sınıfların varlığını, çelişmelerini bir Sosyalist icadı saymak ve

sırf Sosyalistlere maletmek, en kalpazanca bir ne dediğini bilmemek olur. Bir yanda

kapitalizm (özel teşebbüsü) savunulurken, öte yanda sınıfları ve sınıflar savaşını

inkar etmek ne demektir? Bu inkarı yapan cahil kişi ise ne dediğini bilmiyordur. Ne

dediğini bilenler inkara, hatta yasaklamaya kalkıyorlarsa. yaptıkları ikiyüzlüce bir

sahtekarlıktır.

Çünkü ÖZEL TEŞEBBÜS demek, KAPİTALİZM demektir. Kapitalizm demek:

üstte sömürücü işveren sınıfı, altta sömürülen işçi sınıfı ile bir üretim yapılıyor

demektir. Kapitalizm bu üretim ilişkilerinin temelleri üzerine kurulmuş bir sosyal

düzendir. Bu sosyal düzeni kuranlar şu veya bu insanlar, şu veya bu sınıflar değil:

tarihcil gelişimdir. En basit gerçekçi insan dürüstlüğü kapitalizmin birbirine zıt

İŞVEREN-İŞÇİ sınıflarına dayandığını, bu sınıflar arasındaki çelişkinin ister istemez

ardı arkası kesilmeyen çatışmalarla dolu olduğunu görmezlikten gelemez.

Sınıflar güreşini örtbas etmeye, yani varken yok saymaya, yahut yasak etmiye

kalkışmak nedir? Sınıflar güreşini insan bilincinden uzak tutmaktır. İnsan sınıfları

arasındaki güreşi HAYVANLAR arasındaki Orman Kanunlarıyla gütmeye girişmektir.

Tersine, Modern toplumda özel teşebbüsçülüğün egemen olduğu kapitalist

üretim yordamı yüzünden doğmuş SINIFLAR DÖVÜŞÜNÜ insanların bilincine

çıkarmak: insanlar arasındaki bir sürü hayvanca tepişmeleri, İNSANCA yapmak

ölçülerini getirir. Buna SOSYALİZM denir.

Sosyalizm, 7 bin yıldır süregelen ve bin 500 yıl, boyuna doğarak sonra batmış

Medeniyetlerin örneğinden ders almıştır. İnsanlar arasındaki HAYVANCA savaşı

insana yaraşır BİLİNCE çıkarmıştır. Sınıflar savaşını Medeniyet kazançlarına ve

toplum yaşantısına en az zarar verecek biçimlerde İNSANCA DÖVÜŞE çevirmiştir.

Sosyalizm insan topluluğu içinde en son kalıntılarıyla HAYVANLIĞI kaldırmaktır. O

bakımdan Sosyalizm düşmanlığı insanlık düşmanlığıdır. Sosyalizmi bile bile

istememek, kapitalizmin bu günkü durumuyla toplumda HAYVANLIĞI sürdürmektir.

B) SOSYAL TABAKALARDAN KÜÇÜK BURJUVAZİ:

Modern toplumda işveren ve işçi adlı başlıca ve birinci kerteden gelen SOSYAL

SINIFLAR'dan başka PARTİLER (bölük-kısım-parça)lar yok mudur? Vardır. Hem de

pek çoktur. Bu ikinci kertede gelen bölük bölük insan kümeleri iki türlü olurlar;

bunlar:

1-Ya her başlıca birincil sosyal sınıfın kendi İÇİNDE bulunan bölüklerdir.

2-Yahut, bütün başlıca sosyal sınıfların dışındaki bölüklerdir.

1-BİRİNCİL sosyal sınıfların İÇLERİNDE bulunan İKİNCİL insan bölüklerine

bizde daha çok ZÜMRE adı veriliyor. İşveren sınıfı içinde: Sanayiciler, Ziraatçılar,

Bankacılar, Tüccarlar ve ilh. gibi bölüklere işveren sınıfının başka başka ZÜMRELERİ

denir.

Bu zümreler arasındaki hiyerarşi (rütbeler zinciri) çağa göre değişebilir. 19uncu

yüzyıl sonuna değin kapitalizmin birincil işveren zümreleri: sanayici ve ziraatçı

girişkinlerdir. Bankacılar, tüccarlar, ve ilh. kapitalist zümreleri İKİNCİL gelirler.

20nci yüzyılda bu hiyerarşi tersine döndü. Bankacılar birincil zümre oldular. Öteki

zümrelerin en kodamanlarını kendilerine uydulaştırdılar.

İşçi sınıfı içinde: tarım işçileri (ırgatlar), kaba işçiler (üretime alışmamış kara

işçiler), orta işçiler, usta işçiler, uzman işçiler, ve ilh. gibi bölüklere işçi sınıfının

başka başka ZÜMRELERİ denir.

19uncu yüzyılda işçi sınıfı zümreleri az çok akılcıl bir dengelilikle farklı idiler.

20nci yüzyıl ile birlikte, işçi sınıfı içinde burjuvazinin desteklediği ve

aristokratlaştırdığı işçi küçükburjuvalan sendika gibi işçi teşkilatlarını tekellerine

geçirdiler. Tıpkı kapitalist sınıfı içindeki bütün zümreleri bir Finans-Kapitalist

zümresi nasıl baskı altında tutup sömürüyorsa, öylece aristokrat ve sendika

gangsteri işçi açıkgözleri geri kalan bütün işçi zümrelerini baskı altında tutuyor ve

sömürüyorlar. Yukarıda kapitalist sınıfında azıtan tekelcilik böylelikle aşağıda işçi

sınıfı içinde de almış yürümüş olur.

2- BİRİNCİL sosyal sınıfların DIŞLARINDA bulunan İKİNCİL insan bölüklerine

bizde daha çok TABAKA adı veriliyor. Çünkü bunlar birincil sosyal sınıflardan çok

daha heterojen (gayri mütecanis), altlı üstlü bir hayli durum ve çıkar, farkları

gösteren basamaklaşmalara uğramışlardır. Onun için bu sosyal kümelere, onları

sosyal sınıflardan ayırmak üzere SOSYAL TABAKALAR denmelidir.

Sosyal tabakaların hepsi de ilkin MODERN ÜRETİM YORDAMI ile DOĞRUDAN

DOĞRUYA ilişkili olmıyan kümelerdir. Normal sayılabilecek fakat yalnızca soyut

kavram olarak anlaşılan, sırf İŞVEREN-İŞÇİ sınıflarından ibaret, tam verimli bir

kapitalizm için sosyal tabakaların EKONOMİK gerekleri ve zaruretleri yoktur.

İyi organize edilmiş, mantık sonuçlu, akılcıl (rasyonel) veya fikircil (ideal)

diyebileceğimiz bir Kapitalizm için SOSYAL TABAKALAR kaçınılmaz bir gerçeklik

olmayabilirlerdi. Daha doğrusu Kapitalist toplumda bir an için SOSYAL TABAKALAR

yok oluverseydiler, kapitalist üretim yordamı durmazdı ve aksamazdı. Tam tersine

sosyal tabakalar olmasa, Kapitalist toplumun genel ve soyut EKONOMİK düzeni daha

verimli ve ilerici olarak büsbütün rahatlıkla işleyebilir ve çok çabuk gelişebilirdi.

Ne var ki her Kapitalist toplumun EKONOMİK zaruretleri dışında TARİHCİL ve

POLİTİK birçok kaçınılmazlıkları daha vardır. Kapitalist üretim yordamı için ikincil

sayılabilecek o tarih ve siyaset zaruretleri her ülkede bir sürü sosyal tabakaların

basamak basamak açılıp saçılmasını gerektirmiştir.

Onun için, biçincil sosyal Modern sınıflar dışında kalan SOSYAL TABAKALARI

bölümlendirmek her ülkenin özel tarih, ekonomi, politika şartlarına göre ayrılıklar ve

güçlükler gösterir. Politika kargaşalıkların en büyük sebebi, sosyal tabakalarla

sosyal sınıfları birbiçine karıştırmaktan ve sosyal tabakaları da ayrıca birbiriyle

karıştırmaktan ileri gelir.

Sosyal tabakalar deyince ilkin iki grup göz önüne getirilir:

a)       GEÇMİŞ TARİHİN YADİGARI OLAN SOSYAL TABAKALAR:

Geçmiş çağların üretim yordamları kapitalizm şartları içinde sürünüp gittiği için ayakta

dururlar. Bunların en ünlüleri büyük KÖYLÜ TABAKALARI ile ESNAF

TABAKALARIDIR. Kapitalizm kendi kanununa uyup gereği gibi gelişseydi, bu iki

büyük tabaka yeryüzünden silinebilirdi.

b)      MODERN GÜDÜMÜN YADİGARI OLAN SOSYAL TABAKALAR:

Bunların en göze çarpanları USTABAŞLAR ile AYDINLARDIR. Bu tabakaların üretimle ilişkileri

dolaylı yoldan: İDARE, SİYASET güdümleri için olur.

Kapitalistler siyasi iktidarı ele geçirmeden önce gerçekten girişkin kişilerdi. O

girişkinlikleriyle üretimdeki görevlerine elverişli kalsaydılar adı geçen iki tabaka

insana hacet kalmıyabilirdi.

Ancak, ne KAPİTALİZM ideal GELİŞİMİNİ başarabilmiş, ne de KAPİTALİSTLER

üretimde gözetim ve bilgi GÖREVLERİNİ ciddiye almışlardır.

(a) ve (b) tabakalı insan kümeleri arasında TERSİNE ORANTILI bir gelişim

olmuştur. Kapitalizm ilerledikçe TARİHİN YADİGARI olan köylüler ve esnaflar

boyuna azalmaktadırlar. Buna karşılık işveren sınıfı hazır yeyiciliğe dökülüp gözetim

ve bilgi görevini aksattıkça, sosyal sömürü dengesini koruyabilmek için MODERN

GÜDÜMÜN YADİGARI olan gözeticileri ve aydın adlı Modern kapıkullarını boyuna

arttırmıştır ve arttırmaktadır.

Egemen sosyal sınıf her gün sayıca biraz daha azaldığını görüyor. Güdüm

görevinden ve bilgi yetkisinden her gün daha çok uzak düştüğünü görüyor. Hele

20nci yüzyılın Finans-Kapitalizm çağında kapitalist sınıfı büsbütün gereksiz bir asalak

olduğunu kavrıyor. Bu kendi kendine YOK oluşu bir VARLIK gibi göstermek ihtiyacını

duyuyor.

O zaman kapitalist sınıfı gittikçe daha çok sayıda gelişen teknik incelikleri

yalnız Bilim işinde uzmanlaştırdığı elemanlara bırakıyor. Tekniği anlamak tekeline

sahip olan bu uzmanlar, "akılcıl" sistem (rasyonalizm), Taylörizm, zincir usulü ve ilh.

ile verimi artırma yoluna işçileri kurban ediyorlar. İşçiler üretim içinde bir küçük bir

çivi kadar önemsiz duruma sokuluyorlar.

Bu üretim ilişkileri ortasında işçi artık makinenin hizmetkarı olmuş otomat bir

bostan korkuluğudur. Otomatların daha çok yıpranarak verim sağlamaları için

gazeticileri ve uzmanları sayıca artırmak gerekir. Gazeticilerle uzmanların çıkarları

artı-değer sömürüsünü arttırmakta toplanır. Durumlari işçi sınıfını kılını

kıpırdatamaz hale getirmekte toplanır. Düşünce, duygu ve davranışlarında

bunaltılmış işçi sınıfına karşı, aristokrat işçi ile uzman aydın kendisini o çıkar ve

durum bakımından kapitaliste paralel sayar.

Buraya kadar gerek Tarihin geçmişinden, gerekse GÜDÜMÜN geleceğinden

doğmuş sosyal tabakaları başkalıkları içinde bulduk. Bu sosyal tabakaların bir de

ortak yanları vardır. Hepsi de KÜÇÜK MÜLK SAHİBİ tutumundadırlar. "KÜÇÜK KİŞİ

MÜLKİYETİ": esnafı ve köylüyü verimsiz küçük üretim cenderesinde kısır çabalarla

boğuyor; aynı küçük özel mülkiyet, aydını ve gözeticiyi haksız sömürüye bekçi

köpeği yaparak insan haysiyetine aykırı vicdan işkencesi ile yozlaştırıyor.

Ne var ki bu zavallı sosyal tabakalar sırf o küçük mülkiyetlerinin kölesi

oldukları için, durumlarını bilince çıkarmakta güçlük çekerler. Egemen sınıflann

muazzam BÜYÜK ÖZEL MÜLKİYETİ toplum içinde har vurup harman savurur.

Üretimin sosyalleşmesiyle taban tabana zıt üstyapı engelleri çıkarır, verimi baltalar,

toplumun gelişimini baltalar. Yapma işsizliği ve izafi, yoksulluğu (üst sınıfların

zenginliği ile her gün biraz daha ağırca zıtlaşan alt sınıfların züğürtlüğü) artırır.

Bununla birlikte, küçük mülk sahipleri, zaman zaman o toplumu batıracak hale

gelmiş büyük özel mülkiyeti körü körüne savunmak felaketinden bir türlü

kurtulamazlar.

Onun için geçmiş Tarihin yadigarı ve Modern güdümün yadigarı olan sosyal

tabakaların topuna birden "KÜÇÜKBURJUVA" tabakaları denilmektedir. Küçük

burjuva tabakaları, "KÜÇÜK" oldukları için maddece ve manaca ezilip

sömürüldüğüne göre, İŞÇİ SINIFI'na yakındırlar. Aynı tabakalar "BURJUVA" yani

"ÖZEL MÜLKİYET" denilen ismi var cismi yok tabu ile çarpılmış bulundukları için,

İŞVEREN sınıfının zafer arabasına bağlı kalırlar. Bir yandan bağımsız hiç bir düşünce

ve davranışa sahip olamazlar. En sarma uyduruklara inanır ve aldanırlar. Öte

yandan anarşiye dek "BAĞIMSIZ" görünmek karasevdasından kurtulamazlar. Hiçbir

kollektif aksiyonu ölüm dirim ölçüsünde benimsemiyen küçük-burjuvalar, kendisini

beğenmiş ukalalık illeti ile inmeli olurlar.

C) MODERN BÜYÜK TOPRAK ve MÜLK SAHİPLERİ SINIFI:

Bugün yeryüzünde Modern olmayan toplum kalmamıştır. Modern demek

KAPİTALİST demektir. Sosyalist olmayan kesimde en akla gelmedik sosyal ilişkileri

bulunan MODERN toplum örnekleri çeşit çeşit KAPİTALİST ülke tipleri vardır.

Bunlardan hepsinin en klasik biçimleri Batı Avrupa'da görülür. Oradaki klasik sosyal

sınıf ilişkilerini basitleştirmek olağandır.

GEÇMİŞ TARİHİN YADİGAR olan sosyal bölümler içinde ikisini biliyoruz:

1) Köylüler ve esnaflar: Toplumun Duzah'ı (Cehennemin en kaynar yeri) içine

atılmışlardır.

2) Aydın küçük-burjuvalar: Toplumun Arafatında (alt tabakalar Cehennemi ile

üst sınıflar Cenneti arasında) kalmışlardır.

Geçmiş Tarihin Modern topluma yadigar bıraktığı yukarıki alt tabakalardan

başka, iki de üst sosyal sınıf vardır.

1) Modern üretimle dolaysız değil, DOLAYLI yoldan ilgili olan sosyal kümeye:

BÜYÜK TOPRAK ve MÜLK SAHİPLERİ SINIFI denir.

2) Modern üretimle hiç, ilgisi bulunmayan sosyal kümeye: ANTİKA

TEFECİ-BEZİRGAN SINIFI adı verilir.

Adı geçen dört büyük kalabalık sosyal kümelerin hepsi de geçmiş Tarihten

Modern topluma aktarılmış armağanlardır. Bunların hepsi içinde, tıpkı KÜÇÜK

BURJUVA tabakaları içinde olduğu gibi, birtakım basamaklaşmalar vardır.

Küçük-burjuva tabakalarının Esnaf ve Köylü gibileri ne Antika toplum kümeleri,

Aydın küçük-burjuvalara da Modern toplum kümeleri adını yakıştırmak mümkün

oldu. Tıpkı onun gibi Ortaçağ armağanı o iki üst sınıf içinden Büyük Toprak ve Mülk

Sahipleri sınıfına "Modern" Tefeci-Bezirgan sınıfına "Antika", adı verilebilir. Çünkü

bunlardan Tefeci-Bezirgan sınıfı gibi, köylü ve esnaf tabakaları da düpedüz ve

doğrudan doğruya Antika çağın üretim, toplum, kültür ve ilh. ilişkilerini yaşarlar.

Beride Aydın küçük-burjuvalarla Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı, belirli

nedenlerle, gerek en ileri ülkelerde, gerekse en geri ülkelerde: üretim, toplum,

kültür ve ilh. ilişkileri bakımından sanki "Modern" toplumun birer bölüğü

olmuşlardır. Onun için bu sonunculara KAPİTALİST toplumun vazgeçilmez bölümleri

gözüyle de bakılabilir.

Burada ilkin birinci Tarih armağanı olan ve Modern üretimde DOLAYLICA ilgili

bulunan sosyal tabakaları ele alalım.

Modern Büyük Toprak ve Mülk sahipleri sınıfı en klasik biçimiyle İngiltere'de

doğdu. Bunlara "TÜCCARLAŞMIŞ LORDLAR" denildi. Tüccarlaşmış Ağa kılığında

Modern topluma mal olan Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı: işveren, sınıfı ile içli

dışlı işbirliği yapar. Mülkiyetinde tuttuğu toprağı işveren kapitalist çiftçilere kiralayıp

irat alır. Ve iratçılığını gerek köyde gerek şehirde kapitalizmin geliştiği ölçüde artan

RANT (irat) biçiminde sağlar. Bu sınıfa Batı kapitalizm düzeninde en geçer adıyla

"PROPRIETAIRE FONCIERE", (Büyük Arazi ve Emlak Sahipleri) denir.

Onun için Marx kapitalist toplumda bir değil iki hakim sınıf sayar: 1)İşveren

sınıfı (Burjuvazi), 2) Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı.. Böylece Modern

toplumda Marksizm gelirlerine göre üç sınıf ayırmış olur:

1- İşveren sınıfı: KAR alan sınıftır.

2- Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı: RANT (irat) alan sınıftır.

3 - İşçi sınıfı: GÜNDELİK ücret alan sınıftır.

Marks'ın Modern sosyal sınıfları böyle üçe bölüşü sebepsiz değildir. Her üç sınıf

da Modern üretimin sağladığı milli gelirden kendi payına düşen bölümünü alarak

yaşar. İşveren sınıfı KAR'la, Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı İRAT'Ia, işçi sınıfı

GÜNDELİK'le yaşar. Ve bu üç gelirin ortak kaynağı işçi sınıfına ürettirilen

DEĞER'dir.

Antika Medeniyetlerde Tefeci-Bezirgan ilişkileri egemendir. Bu ilişkiler zamanla

parababalarının toprak satın almasıyla BÜYÜK TOPRAK ve MÜLK SAHİPLERİ SINIFI

haline gelmelerini kaçınılmaz kılar. O zaman Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı

çağlarının tarihcil etkileri ve itkileriyle Derebeğleşmiş üst-sınıf durumuna girerler.

Üst derebeği sınıfının karşısında geri kalan bütün toplum yığınları: Köylüler,

Esnaflar, Aydınlar, Burjuvalar bir tek TIERSETA (Üçüncü Tabaka) adını alır. Biçinci

tabaka Dünya Derebeğleri, ikinci tabaka Din Derebeğleri olunca, Tierseta denilen

yığın da bütünüyle bir ALT SOSYAL SINIF karakterini taşır. Batıda kapitalist sınıfı

bütün Tiersetayı ardına takarak, büyük Modern SOSYAL İHTİALİ başardı.

Sosyal İhtilal (Toplumcul Devrim) bir sonuçtu. Bu devrim başlamadan

yüzyıllar öncesi toplumun üretim temelinde Derebeğleşmiş üst-sınıfı akıntıya

kaptıran bir gelişme başladı. Hele İngiltere'de Barbarlık gelenek ve göreneklerini en

az yitirmiş bir toplum vardı. Bu toplum içinde Derebeğleşmiş büyük toprak ve mülk

beyleri ve ağaları sınıfı daha akıcı, oynak ve yeni kalıplara kolayca girmeye eğgin

bulunuyordu. Onun için İngiliz Şayak Sanayii dünya pazarını açarak Büyük Britanya

adalarında o zamana dek görülmemiş hızlı bir gelişim başarınca, İngiliz Lordları da

değişmeye başladılar. Kapladıkları EKİN tarlalarını, OTLAKLAR durumuna soktular.

Büyük sürüleri bu otlaklarda yetiştirip şayak endüstrisine hammadde sağlar oldular.

O zaman Thomas Morus'un deyimiyle, İngiliz toprakları üzerinde "KOYUNLAR

İNSANLARI YEDİ", Yalnız bununla da kalmadı. Küçük çiftçilerin tarlaları Lordların

(Türkiye'de Miri topraklara tapu çıkarıp sahip çıkan Eşraf ve Ayan gibi) binbir

oyunuyla büyük ağa otlaklarına katıldı.

Bu ekonomik gelişim İngiltere'de: çarçabuk büyüyen alt İŞVEREN sınıfı ile,

Antika çağların yadigarı Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri üst sınıfı arasında bir çeşit

çıkar birliği, işbirliği, durum birliği ve tutum birliği yarattı. Bu az çok diyalektik, yani

zıtlıkları birarada toplayan gelişimin en parlak POLİTİKA örneğini: Liberaller ile

Muhafazakarlar arasındaki cilveleşme verdi. Sözde demokratik parlamento kapalı

kutusu içinde iktidar bu iki sınıf arasında inip çıkan bir tahtaravalli oyununa

döndürüldü.

Yüzlerce yıl süren Parlamento oyunu bugün Liberallerin yerini tutan İŞÇİ

PARTİSİ ile Liberallerle kaynaşmış eski Muhafazakar Partisi arasında sürüp gidiyor.

Burjuvazi ile Derebeğlik arasında ekonomik, sosyal ve politik çelişme, çekişme:

eskiden ANTİKA BİR SOSYAL SINIF olan Batı derebeğlerini (İngiltere'de Lordları,

Fransa'da Aristokratları) yavaş yavaş yonttu. Kendileri bile farkına varmaksızın,

vaktiyle ayak-takımı sayılan "DONSUZ" (Sankülot) burjuvaları, bir zaman ihtilalle

devirdikleri derebeğlere yaklaştırdı. O andan itibaren Büyük Toprak ve Mülk

Sahipleri de, Modern toplumun kapitalist sınıfı gibi, egemen bir sosyal sınıf

durumuna geldi.. Örneğin İngiltere'de DEREBEĞİ LORDLAR zamanla yün

üretmenliğine ve tüccarlığa gönül vererek BURJUVA LORDLARI oldular.

İşveren sınıfı devrimci kaldığı günlerde, az çok bir reşit burjuvalaşmış bulunan

Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı ile çok ilginç, ilişkiler sağladı. "BÜYÜK FRANSIZ

İHTİLALİ" denilen şey Fransa'da resmen başarı kazanırken: sonradan ihaneti

görülüp asılacak olan Kralın ister istemez katlandığı bir şey oldu. Görünüşte sosyal

devrime Kral ZORAKİ PATRONLUK etti. Anadolu türküsünde "hem giderim hem

ağlarım" diyen gelin gibi, Krallık, tiksintilerine ve isyanlarına rağmen, ansızın İşveren

sınıfının yörüngesine oturdu.

Bu akıl almaz çelişkinin nedeni açıktı. Krallığın temel direkleri sayılanlar

DÜNYACIL DEREBEĞLER idi. Dünyacıl derebeğler Krallığın topladığı Etajenero'da

(genel tabakalar meclisinde) birden burjuvalarla birlik oluverdi. "Elma oyunu" (Jö dö

Pom) salonunda, Kral sözcüsü Mebusları dışarı atmak istediği zaman: "BİZİ

BURADAN ANCAK SÜNGÜ KUVVETİ ÇIKARIR" çığlığını Danton atmıştır. Danton hem

Millet Meclisinde kralın casusuydu, hem de kralı sehpaya götüren kararlara karşı

koymamış Dünyacıl Derebeğler sınıfındandı. Fransız aristokrasisi neden bu oyunu

destekledi? İşveren sınıfı gelişen üretimdeki başarısından güç almış pratik

kurnazlardandı. Dünyacıl Derebeğlerini kendi safına çekmek için, DİNCİL

DEREBEĞLER'in yani Klisenin geniş topraklarını onlara yem gibi göstermişti. Fransız

kapitalist ihtilalinin düşünce doruklarına aristokrat salonlarının ve yuvalarının

barınak yapılması bundan ileri gelmişti. Burjuvazi iktidara gelinceye kadar

aristokrasiye göz kırpmıştı.

İşveren sınıfı iktidara gelir gelmez karşısında en az kendisi kadar MODERN olan

bir sosyal sınıf buldu. Bu sınıf bütün Fransız ihtilalinin MOTORU olan ve tüm halk

yığınlarının en başında gelen İŞÇİ SINIFI idi. İşçi sınıfı açık bir zıt kutup olarak

işveren sınıfının karşısına çıktı. Bu yüzden toplumda işveren iktidarının kökleri

sallandı. Bunu sezen işveren sınıfı kendisine halk dışında halka karşı omuzdaşlar

aradı.

Kapitalist devriminden önce burjuvalar memlekette Derebeği parçalanışını

önlemek için Derebeğlere karşı Krallığı destekleyip "Milli birliği" sağladılar. Zamanla

derebeğlerin iktidar güçleri kalmayınca, müstebit Krallığa karşı aristokratları

tarafsızlaştırarak Tierseta ile saldırıya geçtiler. Şimdi Tierseta içinden İşçi sınıfı

İşveren sınıfına karşı çıkınca, kapitalistler yeniden aristokratlara başvurdular. Büyük

Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı ile birleşerek, halka karşı KAPİTALİST DÜZENİ

korumaya giriştiler.

İşveren ve toprak ağaları arasındaki bu danışıklı döğüş yüzyıllar boyu Batı

Medeniyetinin "PARLAMENTARİZM" havasını yarattı. Gerek ekonomi gerek toplum

ilişkilerinde olduğu gibi, POLİTİKA çatısında da kopmuş kopacak bütün kızılca

kıyametler şu nedene bağlandı: İşveren sınıfı bir yanda kendi iktidarını işçi sınıfına

karşı korumak için Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı ile uzlaştı, öte yanda Büyük

Toprak ve Mülk Sahiplerine elini verince kolunu da geri alamadığını gördü. Ve bu

ürküntü ile yeniden halka başvurarak kanlı sıçramşlar ve zigzaglar yaptı.

Bu mekanizma yüzünden Modern Kapitalist toplumun tepesinde, her şeye

egemen olan bir değil iki sosyal sınıf türedi:

1) İşveren sınıfı,

2) Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı..

Böylece Antika Tarihin DEREBEĞİ SINIFI, tepesi taklak getirilerek, o çağdan

Modern topluma yadigar kalmış BÜYÜK TOPRAK ve MÜLK SAHİPLERİ SINIFI biçimine

girdi. Ekonomik, sosyal ve politik biçim değişmelerine uğradı. Ama bir KADİM

SOSYAL TABAKA olarak kendi ölümüyle başbaşa bırakılmadı. İşveren sınıfının

sömürdüğü Artı-Değerden Rant çekerek pay aldı.

Modern üretimde hiç bir rolü olmayan (örneğin kapitalist gibi girişkinlik

göstermeyen) Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı, sırf Kapitalizme destek olduğu

için ortada kaldı. Ne topluma, ne ekonomiye hiç bir görevle bağlı olmadığı halde,

Kapitalizmin ayakta durmasını sağlıyarak, işveren sınıfı ile parlamentolarda yalancı

pehlivan güreşleri yaparak, kılıcının hakkı olan İradini çekti. Toplumu o iradın

üretime yatırılmasıyla sağlanabilecek bir gelişimden yoksun bıraktı. Kapitalizmi

gereğinden fazla gerici ve tekniğe engel bir sistem haline getirdi.

20nci yüzyıl ile birlikte kapitalizm tersine döndü. SERBEST REKABETÇİ

sermaye, şirketlerin TEKELCİ sermayesi kılıfına girdi. Bu Tekelci sermaye kendi

ülkesinin pazarında bile artık bütün işveren ZÜMRELERİ ile ortaklaşa sömürü

yapmakla yetinemedi. Yalnız İşveren sınıfının ve Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri

sınıfının içlerinden en kodaman ZÜMRELERİ'ni seçti. Ekonomik, sosyal ve politik

tekelciliği son haddine vardırarak o zümreleri birbirine kaynaştırdı. İşveren ve

Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfları içindeki: EN KODAMAN, EN GERİCİ, EN

TUTUCU, EN TEKELCİ, EN KOZMOPOLİT zümreleri Banka kubbeleri altında birbirine

kaynaştırarak bugünkü FİNANS-KAPİTAL zümresini yarattı.

Onun için bugünkü kapitalist toplumun bütün sınıf ilişkileri 19uncu yüzyıldaki

yapısını değiştirdi. 19uncu yüzyılda serbest rekabetle birbirine çatan bir İŞVEREN

SINIFI, bir de BÜYÜK TOPRAK ve MÜLK SAHİPLERİ SINIFI vardı. Bugün öyle

sınırları keskince belirli iki egemen sosyal sınıf aramak boşuna olur. Emperyalizm

çağında bir tek ülkenin bile EGEMEN SOSYAL SINIF adını almaya elverişli bir sınıfı

kalmamıştır. Evren ölçüsünde biricik dünya ekonomisi ve dünya pazarı

biçimlenmiştir. Onun gibi ve ona paralel olarak bütün ülkelerin egemen zümrelerini

kendi kozmapolit bağları içine almış, hepsini birbirine kaynaştırmış biricik EVREN

FİNANS-KAPİTALİ vardır. Bu evren Finans-Kapitali bir SOSYAL SINIF bile olmaktan

çıkmıştır. İki sosyal sınıfın (yani, İşveren sınıfı ile Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri

Sınıfının) çeşitli ZÜMRELERİ içinden seçilmiş EN KODAMANLARI'nın kurdukları bir,

söz yerinde ise, EVREN TARİKATI vardır. Bu Finans-Kapital tarikatı emperyalizmin

GİZLİ FAALİYET yapan suçlu ve kanun dışı DİKTASI'dır.

İşçi sınıfının içinde nasıl kaba işçi, orta işçi, uzman işçi ve ilh. zümreleri varsa;

işveren sınıfının da tıpkı böyle bir çok zümreleri, Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri

sınıfının da bir çok tabakaları vardır. O zümre ve tabakaların topu birden

FİNANS-KAPİTAL adlı "saman altından su yürüten" KURŞUNİ EFENDİ

HAZRETLERİ'nin her gün gizli açık sömürüsü ve türlü baskıları altında bulunur.

19uncu yüzyıldaki anlamıyla ekonomik, sosyal ve politik alanlarda gerçekten

egemen sayılabilecek ayrı bir İŞVEREN SINIFI ve gene ayrı bir BÜYÜK TOPRAK ve

MÜLK SAHİPLERİ SINIFI kalmamıştır. Her iki sınıfın içinden evren bankacılığı ve

şirketleriyle en iyi kaynaşabilmiş, Bektaşi sırrından beter gizlilikte çalışan bir

OLİGARŞİ herşeyin üstündedir. Bu Finans-Kapital oligarşisi her zaman kaçak güreşir

ve yakayı ele vermemek için, yazılı olmayan zımni anlaşmalarla içiçe girmiştir.

Bu şartlar altında Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri dediğimiz insan kümesi,

Antika çağ yadigarı olduğu için, bir SOSYAL TABAKA mıdır? Yoksa modern üretimle

dolaylıca, ilgili olarak İRAT aldığına göre, bir SOSYAL SINIF mıdır?

Bu soruya şimdi artık pek yer kalmamıştır. Her ülkenin Büyük Toprak ve Mülk

sahipleri tabakaları içinden en hinoğluhin olan kodaman toprak beyleri evren

bankaclığının gizli casus ve haydut şebekeleri içine katılmışlardır. Böyle bir

uluslararası çetenin, yeryüzünde şu veya bu ülkede ayrı bir sınıf veya tabaka oluşu

üzerinde durmağa değmez. Finans-Kapital tüm dünyayı ahtapot kollarıyla sarmıştır.

Onun yabancı kumpaslara ve dalaverelere yataklık eden her memleketteki birer

avuç omuzdaşları: OLİGARŞİ'dir. (Azlığın egemen güdücülüğüdür). Büyük Toprak ve

Mülk Sahipleri sınıfından Finans-Kapital oligarşisine katılmayanlara, işveren sınıfı

içinde tekelci olmayan kapitalistlere verilen adla "VAHŞİ" denilebilir. Tıpkı "Vahşi"

kapitalistler gibi, "Vahşi" toprak ağaları da, Finans-Kapitalin sömürüp alet olarak

kullandığı ALT-TABAKALAR durumuna düşmekten kolay kolay kurtulamazlar.

D) ANTİKA TEFECİ BEZİRGAN TABAKALARI:

İşaret etmiştik. Modern toplumda Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri tabakasının,

üretime İrat mekanizması ile bağlı bulunuşu yüzünden bir sosyal sınıf durumuna

girmesi, ancak işveren sınıfı henüz GİRİŞKİN SERBEST REKABETÇİ bulunduğu

çağlarda mümkün olmuştur. Sapına kadar girişkin serbest rekabetçi olarak toplumu

Ortaçağ geriliğinden almış, Modern büyük sanayiye ve ileri toplum biçimine doğru

getirmiş olan İŞVEREN SINIFI, bildiğimiz gibi yalnız "BATI" adlı dünya bögesinde

başarı sağlamıştır. Buradaki "Batı" sözcüğü su katılmamış KAPITALİZM sözcüğünün

tam Coğrafya karşılığıdır.

Batıda kapitalizm prosper (refahlı, genlikli) bir ekonomi ve toplum biçimi

geliştirdi. O sayede Antika ve Ortaçağların bütün Tefeci-Bezirgan ilişkilerini

kökünden kazıyabildi ve bir daha dirilemiyecek biçimde egemen olmaktan devirdi.

Kadim Büyük Toprak ve Mülk Sahibi olan Ağaları, Beyleri, Paşaları (Lordları,

Aristokratları, Junkerleri): bir daha geri dönmemecesine burjuvalaştirabildi. Bu

dinamizm bütün dünya ülkelerindeki İşveren sınıfları tarafından aynı biçimde ve aynı

güçte başarılamadı.

Dünyanın üçte ikisi GERİ ülkelerdir. Ne bakımdan geri? Kapitalizm

bakımından... Yoksa, herkesin pek iyi bildiği bir hakikattir. Bu hakikati hele ileri

"BATI"lılar her gün yerin altından sayısız örnekler çıkarıp ispatlamaktadırlar. "DOĞU"

yahut "GERİ" adını almış ülkeler: "BATI" veya "İLERİ" olan ülkelerden binlerce yıl

önce Medeniyete kavuşmuşlardır. Doğu'nun Batı'dan geri kalışı Antika Medeniyete

çok ileri derecede ve çok erkenden girmiş olmasına bağlıdır. O yüzden Barbar "Batı"

ulusları, Modern kapitalizme "Doğu"lulardan önce ve kolayca girebilmişlerdir. Eski

büyük Medeniyetlerin insanları olan "Doğu" ulusları ise, kendilerini taşlaştıran

Tefeci-Bezirgan Medeniyet ilişkileri dolayısıyla, yerlerinde sayıp donakalmışlardır.

O gelişimle Batı'da kapitalizm "atı alıp Üsküdar'ı geçti". "Doğu" adını verdiği,

bugün "GERİ KALMIŞ ÜLKELER" damgasını vurduğu yerleri ve ulusları sağmal inek

sürüleri gibi sömürdü. Yüzyıllardan beri sürüp gelen kapitalist sömürüsü, bütün

dünyanın kapitalist olamıyan eski MEDENİYET'lerini ve eski "KÜLTÜR"lerini acımak

nedir, utanmak nedir bilmeksizin talan etti. Bu çapulculuk sayesinde, Batı

kapitalizminin anavatanları (metropolları) dışında kalmış bulunan dünya hiçbir

zaman doğru dürüst "namuslu" bir kapitalizme.kavuşamadı. Gelişemeyip geri kaldı.

Kapitalist metropoller dışında kalmış ülkelerin türedi kapitalistleri, Batı

kapitalizminin 19ncu yüzyılda KOMPRADOR'U, 20nci yüzyılda doğrudan doğuya

ORTAĞI oldu. Geri ülke kapitalistleri yabancı sermayenin ajanı durumunda

kalmaktan hiçbir zaman kurtulamadı. İş o kadarla da bitmedi. Geri ülkelerde yabancı

çıkarlara kul köle olmuş kiralık ve satılık bir cılız İşveren sınıfı "kendisi muhtac-ı

himmet bir dede" idi. Kendi ülkesine sahip çıkamıyordu. Kendi toplumundaki sosyal

sınıflara ve tabakalara karşı gereği gibi bağımsız bir düşünce ve davranış önderi

olamıyordu.

Geri ülkenin yerli türedi işveren sınıfı, her zaman katlandığı yabancı ajanlığı

yüzünden, yabancı sermayenin istemediği bir işi kendi toprağında gerçekleştiremedi.

Yabancı sermaye geri ülkelerde gürbüz (prosper) bir sanayi istiyemezdi: kendisine

rakip yetiştiremezdi. Rakip olacak her kapitalist gelişimi türlü yollardan

baltalıyacaktı. Üstelik bu işin "baltacılığını" yerli geri ülke burjuvalarına yaptırdı.

Sonuç olarak geri ülke ile kapitalist ileri ülke arasındaki mesafe her gün biraz daha

açıldı. Batı kapitalizminin doğarken Batı'da gösterdiği ekonomik ve sosyal dinamizmi,

geri ülkelerin işveren sınıfları gösteremedi. Kendisi "İŞVEREN" değil, yabancı

sermayeden "İŞ ALAN" bir çeşit Taşaron durumuna girdi.

Böyle bir durumun gerekleri kendiliğinden ortaya çıktı. 19ncu yüzyılda beliren

geri ülkedeki KOMPRADOR burjuvazi: o ülkede Tarihin yadigarı olan Derebeği artığı

Tefeci-Bezirgan sermaye ile, bir milli sermaye gibi zıtlığa düşmedi. Batıda Modern

kapitalizm doğar doğmaz Tefeci-Bezirgan sermayeyi yendi. Geri ülkede Modern

kapitalizmin bir ajanı olan Komprodor burjuvazi, yerli Tefeci-Bezirgan sermaye ile

yanyana yaşadı. Birkaç büyük ve kozmopolit şehirde yabancı sermayenin ajanlığını

yapan Komprador burjuvazi: bir vücudun bağırsağında geçinen asalak solucanlar

gibi, kendi ülkesinin toprağına ve insanına yabancı kaldı, yukarıdan baktı.

Komprador burjuvazi zeytinyağı gibi üstte yüzdü. Öteki Derebeği artığı

Tefeci-Bezirgin sermaye sınıfı su gibi altta kaldı.

Arada bir çok politik ve benzeri kargaşalıklar çıktı. Sosyal sınıf ve tabakalar

arasında birçok karıştırmalar ve karışıklıklar oldu. Bütün bunlara rağmen, zeytinyağı

ile su birbirine kaynaşamadı. O yüzden 19ncu yüzyıl boyu Komprador burjuvazi milli

bir güç olamadığı gibi, geri ülkenin Antika ve Ortaçağlardan artakalmış

TEFECİ-BEZİRGAN ve DEREBEĞLİK tabakalarını ne ortadan kaldırabildi ve ne de

kendi yörüngesine oturtup değişikliğe uğratabildi. Örneğin İngiltere'de olduğu gibi,

Derebeği artığı Tefeci-Bezirganlar bir türlü "LORDLAŞTIRILAMADILAR". Komprador

burjuvazinin böyle bir sosyal değişikliği yapacak ekonomik gücü olmadığı gibi, sosyal

ve politik olanağı da yoktu.

Parlamentarizm bilindiği gibi KAPİTALİST sınıfı ile BÜYÜK TOPRAK ve MÜLK

SAHİPLERİ sınıfı arasında geçen pazarlık düzenidir. Bu düzende iki egemen sınıfın

bütün zümreleri bir çeşit BORSACILIK yaparlar. Buna klasik adıyle BURJUVA

DEMOKRASİSİ denir.

Geri ülkelerde hiçbir zaman öyle klasik bir Parlamentarizm işleyemedi. Burjuva

demokrasisi normal bir parlamento çerçevesi içinde iyi kötü pazarlıklara girişip

uyuşmakla büyük problemlere az çok çözüm yolları bulamadı. O nedenle ülkenin

ORANTILI (izafi) da olsa kalkınması hızlanamadı.

Yabancı sermaye Batı kapitalizminin sömürüsünü daha tutarlı kılacak bir ortam

yaratmak istiyordu. Bu amaçla geri ülkeye de Batılı usulleri: Parlamentoculuğu,

Hürriyetçiliği, Kanun Devletçiliğini ve Sosyal Adaletçiliği dayattı. Bütün bu tutumlar

üstünkörü taklit edilmedi değil. Ne var ki Batı taklitçilikleri geri toplumu büsbütün

karmakarışık bir karnavala çevirmekten öteye geçmedi. Her yapılan değişiklik

yabancı sermayenin daha iyi balık avlamasına yarıyan bulanık suları artırmakla

kaldı. Bütün "ihtililal"ler, "inkilap"lar "ıslahat"lar, ünlü deyimiyle: "biz bize benzeriz"

biçimlerinde yozlaştı. Bir türlü özenilen Batılılara benzenilemedi.

20nci yüzyılın Emperyalist evren savaşları ve evren krizleri keskinleşipte,

proletarya devrimleri başarı kazanınca, iş değişti. Batılı Finans-Kapital kendi

topraklarında sosyal temellerinin daraldığını gördü. Sömürgelerle geri kalmış ülkeler,

proletarya ihtilallerinin yedek gücü (ihtiyat kuvveti) olan MİLLİ KURTULUŞ

SAVAŞLARI'na girişti. Bir yanda "Cemiyet-i Akvam" (Uluslar Derneği), yahut

"Birleşmiş Milletler" havasıyla, Birinci Evren Savaşından sonra Briyan - Kellog

Paktları, İkinci Evren Savaşından sonra Marşal, Truman Doktrinleri ortaya çıktı.

Bunlar emperyalistler arası nufuz bölgelerini, evren ölçüsünde dünyayı paylaşma

konularını ayarlamaya çalıştı. Öte yandan geri ve sömürge ülkelerde yeni metodlara

girişildi. Modası geçmiş, etkenliği sıfıra düşmüş, toplum içinde ur gibi yabancı bir

cisim haline gelmiş Komprador burjuva zümresiyle artık iş görülemezdi. Komprador

burjuvaziden daha içli-dışlı ve milleti kolay sürükleyebilecek ortaklar arandı ve

bulundu.

Geri ülkelerde Batılı anlamıyla vatanı ve milleti uğrunda ölümü göze alacak bir

modern İŞVEREN SINIFI yoktu. Zaten böyle bir sınıf olsa, onunla uzlaşamıyacağını

Emperyalizm de biliyordu. Ama başka bir sınıf vardı ve aleste bekliyordu. Bu sınıf

her önüne gelen Fatihin karşısında gerekince din iman, bin mintan değiştirerek

kuyruk yalayıcılıkla binlerce yıldan beri ayakta kalmış bulunan Antika,

TEFECİ-BEZİRGAN SINIFI idi.

Uluslararası Finans-Kapital "Milli Kurtuluş Hareketleri"nin az çok zoru altında

kaldıkça, duruma uydu. 19ncu yüzyıldan beri kendisine sadık uşaklık yapmış

kişiliksiz Komprador burjuvaları elekten geçirdi. Bunların en kodamanlarını, en

sınanmışlarını kendi tipinde bir milli Finans-Kapital zümresi durumuna soktu. Bu

duruma girer girmez milli Finans-Kapital zümresi de uluslararası Finans-Kapitalin

yapısı içine katılmış oldu. Bu gidişin en parlak görünüşü "yabancı şirketleri

millileştirmek" adı altında gerçekleşti. Bu birinci konaktı.

Geri ülkede uluslararası Finans-Kapitalin ilkin ekonomik alanda bir "CÜZ'Ü

TAM" (bütünleyici parçası) doğar doğmaz, ikinci operasyona geçebilmek için sıkı ve

koygun bir hazırlığa girişildi. Sabırla, saman altından su yürütülerek Milli Kurtuluş

Savaşının bütün anti-emperyalist gelenek ve görenekleri yavaş yavaş yontuldu. Geri

ülke uluslararası emperyalizmin bir YEDEK PARÇASI yahut UYDUSU olmuştur

denilse, bu söz şaşkınlıklar yaratabilir, belki patavatsızlıklara yol açabilirdi. Öyle

denilmedi.

Geri ülkeler neden geri idiler? Çünkü Antika ve Ortaçağ düzenini yaşıyorlardı.

Batı neden en yüksek güce ulaşmıştı? Ortaçağın yerine Modern adlı yeni bir düzen

kurduğu için. Bu hesapça Milli Kurtuluşun amacı ne olabilirdi? Ancak ve yalnız

"BATLILAŞMAK"...

Böylece ortaya atılıp herkese kolayca benimsetilebilecek parola en zararsız ve

göz kamaştırıcı biçimiyle bulunmuştu. Geri ülkeler emperyalizme uşak yahut Finans

Kapitale bir milli şube haline gelmiyorlardı: Batılılaşıyorlardı.

Bu uzun süren ikinci konaktı. Bu uzun vadeli konakta ekonomik ve sosyal ve

hele politik hazırlıklar hiç te güç olmadı. Çünkü geri ülkelerin ta Firavunlar ve

Nemrutlar çağından kalma DEVLETÇİLİĞİ vardı. Devletçiliğin bütün su-başları ve

köşe-taşları yeni Finans-Kapital zümresine kestirildi. Daha "YABANCI ŞİRKETLER

MİLLİLEŞTİRİLİR" yahut "KURTULMUŞ TOPRAKLAR ÜLEŞTİRİLİR"ken, kadim

Komprador burjuvaların Avrupa'da tahsil görmüş yahut yabancı okul diplomalı parlak

çocukları imtiyazlı tekelci durumlara geçirdiler. Fakir memleketi "ZENGİNLEŞTİRME"

parolası altında "SERMAYE BİRİKTİRME"nin en korkunç biçimleri mübah görüldü.

Geri ülke halklarını soyup soğana çeviren ağır vergilerle çığ gibi büyüyen bütçeler

kotarıldı. Bu bütçelerin yüz milyonları hep uluslararası Finans-Kapital ile içli-dışlı

şirketler kuran "MİLLİ" şapkalı vurgunculara tahsis edildi.

Beri yanda bu "yağma Hasanın böreğine" ağızları sulanarak, binlerce yıldır

"Allah Allah!" diyen Antika TEFECİ-BEZİRGAN sınıf yavaş yavaş Finans-Kapitalin

ağları içine aracı, ortak, yahut alt ve uşak durumunda çekildi. Bu kaynaşma

sayesinde, geri ülkenin, artık yerliliği ve yabancılığı kalmamış Finans-Kapitale yağma

sofrası yapıldığı ortadaydı. Memlekette bütün "ileri gelen" kodamanlar bu sofraya

oturtuldular. Kadim Tefeci-Bezirgan sınıfı içinden de en kodamanları ve en

sınanmışları seçilip alındılar. Devletçi veya vurguncu yağma balını tutan

Tefeci-Bezirganlar da parmaklarını yaladılar. Ve bir anda uluslararası Finans-Kapital

efendilerinin kendileri için (Kadim Firavunların ve Nemrutların yerine) yeni efendiler

olarak geçtiklerini gördüler. Allah yerine Emperyalizme tapmanın daha çıkarlı

durumlar sağladığını her günkü pratikleriyle anladılar.

O zaman "HÜRRİYET", "DEMOKRASİ" havaları estirildi. Emperyalizmin düşmanı

olma geleneklerine dayanan MİLLİ KURTULUŞ liderleri öylesine göklere yükseltildiler

ve Tanrılaştırıldılar ki, o yüce katlardan aşağı halka inmeyi uçurumlara

yuvarlanmaktan beter sandılar. Öyle bir halkçılığın hayal kırgınlığına uğramaktansa,

"Batıcılık" uğruna hazır ellerine geçmiş ve uysallaşmış bulunan Devletçiliği

harcıyarak putlaştırmaya baktılar. Bu liderlerden kafa tutanlar çıktıysa, onlar da

Endonezya'nın Sukarno'su gibi, allem edilip kallem edilerek tepesi taklak getirildiler.

Kurtuluşa inanmış yüzbinlerce insan bir geceyarısı baskını ile "KOMÜNİSTLER"

damgası altında çoluk çocuk, karı kızan kılıçtan geçirildiler. Daha uysal davranan

liderler, uluslararası emperyalizmin açık seçik ajanlarını sivrilttiler. Geri memleketi

ekonomi ve kültür ağları içinde tutan şirketler geniş yığınlan bunaltıp aldatmakta

yerden göğe dek "hür" bırakıldılar. Halktan hiç kimsenin ne olduğunu bilmesine

vakit bırakılmadı. Gerçekten fakir halk gönüllüsü olan ülkücülere soluk aldırtılmadı.

Devletçiliğin muazzam kahredici kıyma makineleri ÖZEL TEŞEBBÜSÇÜLÜĞÜ

"serbestçe" iktidara çıkarttı.

O zaman ne oldu? Geri ülkelerde Antika Tarihin sık sık yazdığı cilvelerden biri

oldu. Bu bir çeşit "TERSİNE RÖNESANS" idi. Kapitalizm, Batı'da TEFECİ-BEZİRGAN

sınıfı kökünden kazımadıkça, normal olarak doğmamıştı. Fakat geri ülkelerde,

kapitalizmin son çağı olan Emperyalizm döneminde Tefeci-Bezirgan sınıfı kökünden

kazınmak şöyle dursun, bütün dişleri ve tırnaklarıyla kapitalizme ortak olmaya ve

kapitalist iktidarı ayakta tutmaya kendini verdi. Bu bir Tarihin tersine akışı mıydı?

Evet. Böyle tersine akıntılar ölüm çağına gelmiş düzenlerin büyük anaforları içinde

görülebilirdi. Kapitalizmin inkar edeceği Tefeci-Bezirgan sınıfı, 20nci yüzyılda sanki

kapitalizmi inkara kalkışmiş gibiydi. Ancak bu görünüştü. Dizginler görünmeyen

örümcek ağları gibi uluslararası Finans-Kapital mekanizmasının ve en büyük

emperyalist iktidarların elinde idi. Modern Finans-Kapital nasıl Tarihin çarklarını geri

çevirmekte ve gericilik yapmakta eşsiz ise, tıpkı öyle, Antika Tefeci-Bezirgan sınıfı da

insan kazançlarını inkar etmekte ve gericilik yapmakta Emperyalizmden aşağı

kalmıyordu.

Böylelikle tencere yuvarlandı kapağını buldu. Ortaçağlardan hatta ilk Antika

çağlardan kaldığı bilinen Kadim Tefeci-Bezirgan sınıfı: Modern çağın dünya ihtilalleri

ve sosyalizm döneminde Finans-Kapitale YEDEK UYDU ve İHTİYAT GÜCÜ olarak geri

ülkelerde iktidar mevkiini paylaştı. Bu yüzden Tefeci-Bezirgan sınıfı, sanki bir

modern sosyal sınıf imiş gibi geri ülkelerin ekonomisinde, toplum ilişkilerinde,

politikasında, kültüründe, ahlakında ağır basan söz sahibi bir sınıf kesildi.

Bugün geri ülkelerin SOSYAL YAPISI denince, yukarıda saydığımız SINIF

İLİŞKİLERİ gözümüz önünden ayrılmamalıdır. Geri ülkelerin ekonomisi de, sosyal üst

katı da ancak o sınıf ilişkilerinin belirlendiği ve karşılıklı olarak biçim verdiği TEMEL

ve ÜST-YAPI düzeni içinde değerlendirilebilir.

(AYDINLIK, Sayı: 2, Aralık 1968, s 119-133)

GENEL OLARAK SOSYAL PARTİLER

Sosyal sınıf bölümlerinin ne oldukları geçen yazımızda belirdi. Bunlann toplum

içinde etki ve tepkileri her alanda ayrı biçimlere bürünür. Bu etki ve tepkilerin en

önemlileri SİYASİ İKİTİDAR alanında görülür. Sosyal sınıf bölümlerinin siyasi iktidar

eylemlerine SİYASİ PARTİ adı verilir.

A - SİYASİ PARTİ NEDİR ve NASIL KURULUR?

Toplumun derinliğinde var olan bölümlenişe sosyal sınıf denince, bunun toplum

yüzeyinde çıkmış yankısı SİYASİ PARTİ olur. Sosyal sınıf toplum yapısının görünen

katları ise, Siyasi Parti bu yapının en üstündeki kiremitliğine benzetilebilir. Burada

siyasi partiyi kiremitliğe benzetmekle, önemsiz göstermek istemiyoruz. Netekim

insanların barındıkları yapılarda kiremitlik önemsiz bir bölüm sayılamaz. Kiremitlikte

olacak ufak tefek çatlaklar, bütün yapının duvarlarına ve temeline dek sızıntılar,

yıkıntılar yapabilir. Siyasetle ve siyasi parti ile sosyal yapı arasındaki ilişkiler de ona

benzer.

Konuyu bir başka yandan açalım. Siyasi parti niçin kurulur? SİYASİ İKTİDARI

ele almak için.

Siyasi İktidar nedir? Tek sözcükle DEVLET'tir.

Devlet niçin vardır? Toplum içinde doğmuş sosyal parçalılıkları, bölükleri,

kısımları (sosyal sınıf, tabaka ve zümreleri): birbirleri ile tepişirken, kurulmuş ve

BELİRLİ DÜZEN'in dışına çıkartmamak üzere baskı altında tutmak için vardır.

Demek toplum içinde sosyal bölükler bulunmasa, onların çatışmaları olmazdı.

Sosyal bölüklerin çatışmaları olmasa, onları baskı altında tutup KURULU DÜZENİ

korumak üzere, bir Devletin dogmasına yer kalmazdı. Netekim Medeniyetten önce

sınıfsız ilkel toplumda Devlet yoktu. Sosyalizmin gelecek yüksek konağında da

Devlet olmıyacaktır.

Bir baskı cihazı olarak Devletin öz yapısı nedir? Başlıca iki şeydir: 1- Vatandaş

çoğunluğunun dışında bir silahlı adamlar teşkilatlandırmak, 2- Cezaevleri kurmak.

Bu tarif daha yapılırken anlaşılan şey şudur: Devlet daha doğarken vatandaş

çoğunluğunu silahsızlandırmak zorunda kalır. Yoksa Devlet görevini yerine

getiremez. Netekim ilkel Komuna'da eli silah tutan herkes, her zaman, başkaları

kadar silahlıdır. O yüzden herhangi silahlı insanı bir başkasının yakalayıp cezaevine

sokması imkansız olur.

Bu nedenlerle Devlet: Toplum içinde, toplumdan ayrı bir silahlı kişiler ve

cezaevleri örgütü olarak ayrılır. Sonra her fırsattan yararlanarak Toplumun üstüne

yükselip çıkar. İşte bu, Toplumdan kopup insanüstü yüksekliklere tırmanmış örgütü

ele geçirmeye İKTİDAR SAVAŞI denir. Eğer böyle bir iktidar doğmasaydı, onu ele

geçirmek üzere siyasi partilerin kurulması diye bir konu ortaya çıkmazdı.

SİYASİ PARTİ ile SOSYAL PARTI (sosyal bölümlülük) arasındaki sıkı bağlılık bu

kertede açık, alfabetik ve matematik bir gerçekliktir. Bir toplumda sosyal bölükler

(sınıflar, tabakalar ve zümreler) bulunmasaydı, SİYASİ PARTİLERE de yer kalmazdı.

Siyasi bölüksüz bir toplumda (sınıfsız bir sosyetede) yapılabilecek her türlü siyasi

gösteriler, politika oyunları: ya kumarbazlığa alışkınların acıklı bir hastalığı, yahut

işsiz ve dengesiz psikopatların gülünç, semptomları olurdu. Öylelerine ya acınır,

yahut gülünür geçilirdi. Gösterilen en ciddi tepki, böyle "siyasi"leri bir hastahaneye

kaldırıp tedavi etmekten öteye geçmezdi.

Tersine, bir toplumda sosyal bölükler (sınıflar, tabakalar ve zümreler)

gerçekten varsa, orada , SİYASİ PARTİLER kaçınılmaz olur. Biz istesek te, istemesek

te insanlar iktidar çevresinde bir sıra siyasi bölünmelere ayrılırlar. Bu bölünmeleri

yasak ta etsek, siyasi bölükler yani partiler, yerin altında yahut yerin üstünde, az

çok bilinçli veya bilinçsiz mutlaka kurulurlar. Yasak edenlerin kuruntularından başka

hiçbir yerde, siyasi partiler yok edilemezler. Çünkü siyasi partilerin kökleri, yani

sosyal bölünmeler toplum ortalığında bulunmaktadırlar.

Bu kısa açıklama üzerine, "Siyasi Parti nedir?" sorusuna verilecek karşılık

kendiliğinden ortaya çıkar. Toplumda herhangi bir bölünmeyi yaşıyan insan

kümelerinin iktidar eğilimleri, yani Devleti ele geçirme çabaları siyasi partner yaratır.

Başka bir deyimle, siyasi parti, sosyal bir bölük insanın iktidar eğilimlerini temsil

eden bir örgüttür.

Bu gerçeklik anlaşılır anlaşılmaz, "İKTİDAR" sözcüğünün bütün insanüstü

gösterilmeye çalışılan ve en inanılmaz biçimlerde mistikleştirilen binbir tecellisi

aydınlığa çıkar. Birçok yanlış kavramlar, sürüyle düşünce, davranış kargaşalıkları

yahut alışkanlıkları kendiliğinden ortadan kalkar. Ve problemin tersi de doğru olarak

konulabilir.

Bir ülkede SİYASİ PARTİLER varsa, o ülkede veya dünyada toplumun ayrı ayrı

bölüklere bölünüşü var demektir. Bir ülkede hem siyasi parti kurulur, hem de sosyal

bölünüşler (sınıflar, tabakalar, zümreler) yoktur denilirse; böyle bir iddia, en saçma

görüldüğü zaman bile, kendine göre derin bir anlam taşır. Bu anlamları, toplumun

karakteristiğine göre ayrı ayrı biçimlerde görebiliriz.

Ya toplumda gerçekten BİLİNÇLİ bir örgüt, sosyal sınıfları yok etmek üzere

tarihcil görev yaptığına inanmaktadır. O zaman bu görev, şu veya bu sosyal sınıfın

makanizmasına dayansa bile, sınıf ayırdı yapmaksızın tümüyle insanlığa yönelmiştir.

Böyle açık insancıl bir görevi güdenler, gizlemiye değil, büsbütün açıklamaya önem

verirler. Onun için sosyal bölünüşleri yok saymaya yer kalmaz. Sosyal bölünmeler

vardır, ama giderilmeleri için toplumun ekonomik temelinde ve sosyal üstyapısında

gelişen şartlar yeterince olgunlaşmıştır denir. Toplumdaki bölünüşlerin ve

çatışmaların ne ekonomik, ne sosyal, ne kültürel ve ilh. gerekliliği kalmamıştır.

Tarih bakımından yargılanmış gibi müzeye kaldırılması gereken sosyal bölükler

henüz silinmemiş olabilirler. Bunların politika alanında debelenmeleri, boşuna ve yok

yere hem toplumu, hem kendilerini zarara uğratır. Böyle kısır ve boşuna zararlı

çabalarla çatışmalara sürüklenmemek için, işin bilincine ermiş bir siyasi parti ortada

bulunabilir.

Bugün yeryüzünde bu anlamda tek kalmış yahut güdücü duruma girmiş

Sosyalist Partileri vardır. Ancak bu partilerin baş1ıca görevleri bir an önce kendi

temellerini yok etme bilincinden güç alır. Böyle bir tek partide insanüstü otoriteler

yaratılamaz. İktidar için iktidar ülküsü taşınamaz. Parti için parti yoktur. Kutsal

misyon toplum içinde binlerce yıldır babayı oğula düşman etmiş sosyal bölünmeleri

babanın da oğulun da hayırına gidermektir.

Başka türlü de tek parti veya dokunulmaz iktidar çeşitleri vardır. Bu çeşit

iktidarlı toplumlarda sosyal bölükler (sınıflar, tabakalar ve zümreler) bütün

belirlilikleri (determinizmleri) ve dinamizmleri ile yaşamaktadırlar. Ama onlardan

birisi, yani üstün egemen Sınıf, iktidar mevkiini münhasır olarak kendi tekelinde bir

imtiyaz ve bir tahakküm cihazı gibi kullanmak ister. Devleti ele geçiren sınıf onu

uzun süre muhafaza edemiyeceğinden korkar. Devlet iktidarının elinden kaydığı gün

eriyip yok olacağını bilir. Çünkü tarihçil ve ekonomik şartlar o egemen sınıfın

dinamizmini sıfıra doğru indirmiştir.

O zaman sosyal bölükler arasında az çok bilince ve hesaba dayanan bir savaşın

yaratacağı dengeliliği egemen sınıf göze alamaz. Vaktiyle Spartalılar idare ettikleri

kölelerini sık sık kılıçtan geçirirlerdi. Modern çağda böylesine açık bir davranış

başarılamıyacağı için, egemen sosyal bölüğün Devlet iktidarı kendi partisinden

başkasına yaşama hakkı tanımaz. Yani, hem sosyal bölünüşleri kaldırrna amacı

güden eğilimlere karşı kanlı saldırılarda bulunur: demek toplum bölünmelerinin

kaldırılmasını değil, ebediyyen var olmasını sağlamağa çalışır, hem de, sosyal alt

bö1üklerin kendi siyasi partilerini kurmalarına dayanamaz, sınıflar arasındaki

hesaplı, bilinçli davranış dengesine güvenemez. O zaman böyle bir tekelci iktidar

saçma bir zorbalık durumuna düşer. Bir sınıfın öteki sosyal sınıflar üzerine

tahakkümü doğar. O sisteme FAŞİZM denir.

B- DEMOKRASİ, TOTALİTERLİK ve PARTİ KURULUŞLARI

Buraya kadar incelenen konu içinde iki term aydınlanmaya muhtaç kalmıştır.

Bunlardan birisi Demokrasi, ötekisi Totaliterlik adını alır.

DEMOKRASİ nedir? Sosyal bölümlü (sınıflı) bir toplumun içinde birden fazla

siyasi parti kurulmasına izin verilirse, bu politikaya Demokrasi adı veriliyor. Kurulan

partilere de Demokrasi partileri deniliyor.

TOTALİTERLİK nedir? Sosyal bölümlü (sınıflı) bir toplumun içinde tek bir siyasi

partiden başka parti kurulmamasını güden siyasete yaygın Batılı deyimiyle Totaliter

politika deniliyor. Totaliterliğe uygun düşen partilere de Totaliter partiler adı

veriliyor.

Ancak basmakalıp bir benzetişle TOTALİTER adı verilen TEK PARTİ sistemleri,

özleri bakımından birbiriyle taban tabana zıt iki tiptedirler.

Sosyal bölümlülükleri KALDIRMAK üzere kurulan tek partilere Sosyalist Partileri

denir. Sosyal bölümlülükleri kıyamete dek SÜRDÜRMEK üzere kurulan tek partilere

Faşist Partileri denir.

Geri kalmış ülkelerde üçüncü tip bir totaliter TEK PARTİ daha vardır. O ne

Faşist Partisi, ne de Komünist Partisi olmamak iddiasındadır. Memlekette sosyal

bölünmüşlükler yeterli kesinliğe erişememiştir. Bundan yararlanarak Devlet gücüyle

bir ülkede çok partililik yok edilir.

Bu üçüncü tip gibi görünen Totailterlik gerçekte; sosyal bölümlülükleri

(sınıfları) İNKAR yoluyla, sosyal bölünmeleri YARATMAK amacını güder. Görünüşte

siyasi partileri yasak ederken, toplumda sosyal bölünmeleri önlemek ister gibidir.

Ancak bilinen örnekleriyle çok iyi anlaşılmıştır ki, bu gösteriler lafta kalan

aldatmacadırlar.

Gerçekte toplum yapısı sosyal bölüklerle paramparçadır. O sosyal bölünmeleri

önlemek iddiasında bulunan siyasi tek parti perde ardında sosyal bölüklerden birinin

elindedir. O bölük henüz cılız olduğu için, kendisini maskelemek zorundadır. Tek

particiler o bölük insanı bir yandan üstün ve egemen duruma sokarken, öte yandan

açıkça savunamıyacak kadar güç durumdadırlar. Hem haksız, hem görevsiz bir

pısırık sosyal sınıfı güçlendirmek kaygısındadırlar. İlerde o egemen sınıfı kuvvetli bir

siyasi partiye kavuşturmak uğruna Totaliterlik yaparlar.

Demek toplumda, Totaliterlik, adı verilen tek particilik, son duruşmada, ya

gerçek Sosyalizmdir, yahut gerçek Faşizmdir. Öteki üçüncü tip gelgeç olan ve tarihin

büyük krizler çağında beliren bir GEÇİT tipidir. Devlet, siyasi iktidar ve siyasi partiler

üzerine bilinen genel kuralı ortadan kaldıramaz.

Genel kural olarak, bir siyasi parti niçin kurulur? Bir sosyal bölük insanı temsil

etmek için ve temsil ederek kurulur. Bunun dışında siyasi, partiden söz etmek, ya ne

dediğini bilmemek, yani aldanmak, yahut insanları gözlerinin içine baka baka

aldatmak olur.

Siyasi parti hangi sosyal bölük insanı temsil eder?

Her sınıflı toplumda: bir başlıca SOSYAL SINIFLAR vardır; bir de sosyal

sınıfların içindeki SOSYAL ZÜMRELER vardır. Onlar dışında birçok SOSYAL

TABAKALAR vardır. Siyasi parti bu üç kategori sosyal bölünmelerden, bu üç türlü

toplum parçalarından birisini temsil eder.

Modern toplumdayız. Modern toplumda bir siyasi parti başlıca sosyal sınıfların

partisi olabilir: 1) İşveren sınıfının, 2) İşçi sınıfının... Bunlara SINIF PARTİLERİ

diyebiliriz.

Bir sosyal sınıfın içinde yalnız bir sosyal zümreyi temsil eden siyasi partiler de

kurulabilir. Bunlara ZÜMRE PARTİLERİ diyebiliriz.

En sonra sosyal sınıflar dışında kalmış, geçmiş toplumların kalıntı bölükleri olan

sosyal tabakaları temsil edecek siyasi partiler de kurulabilir. Bunlara TABAKA

PARTİLERİ adı verilebilir.

Daha bu basit tanımlamayı yaparken, siyasi partilerin karakterleri ile

karşılaşmış bulunuruz. Bir toplumda siyasi iktidara gelmek üzere savaşacak olan

siyasi partilerin hangileri, en gerçek ve mantık sonuçlu olabilir? Kendiliğinden

bellidir. Her toplumun ekonomi temelinde üretim illşkilerine DOĞRUDAN DOĞRUYA

ve BİRİNCİL KERTEDE ilgisi bulunan sosyal sınıflara dayanan siyasi partiler daha

etkili olabilirler. Ne yaptıklarını bilirler, yapacaklarını bilince ve pratiğe kolaylıkla

geçirebilirler. Çünkü bu imkanı ve bu gücü içinde yaşadıkları ve dayandıkları sosyal

sınıfta bütünüyle bulurlar.

Zümre partileri, tabaka partileri kurulamaz mı? Kurulur. Hatta modern

toplumda, bir paradoks gibi gözükse bile, en çok bu çeşit partiler kurulur durur.

Çünkü Modern İşveren sınıfı hergün biraz daha sayıca azaldığını görür. Durumunun,

inceldiği yerden kopmaması için, SİYASİ BİLİNÇLER'i elinden geldiği kadar

karıştırmak ister. Bu da elden geldiği kadar çok bir sürü birbirini tutmaz, birbiriyle

kayıkçı döğüşü yapan siyasi partiler kurulmasını kışkırtır. O yüzden her kapitalist

ülkesinde sanki iktidarı alacakmış gibi önüne gelen zümre ve tabaka partileri her gün

kurulurlar, dökülürler. Siyasi parti kurmak, maç seyircilerini eğlendiren spor

kulüpleri kurmak çeşidinde ve anlamında olağan sayılır.

C - EGEMEN SINIFLARIN ALT SINIFLARI OYALAYIŞLARI

Büyük istikrarlı kapitalist ülkelerin egemen sınıfları kendilerinin ekonomi ve

teşkilat güçlerine güvenirler. Bu güvençle hiçbir sosyal zümre veya tabakanın

partisini açıktan açığa yasaklamazlar. Öyle iken kendi sınıf diktatörlüklerini en

demokratik gösterilen "şallar"la dahi güç örtebilirler. Onların demokrasisi siyaset

yahut idare yasakları gibi cılız engellere önem vermez. Ekonomik ve sosyal güçlerini

kullanarak alt sınıf bilincini taşıyacak teşkilatlanmaları yaşatmamanın kolayını

bulurlar ve öylece kapitalist sınıf diktatörlüğünü görünüşte olsun "demokrat" kılıf

içinde saklarlar.

O zaman ileri ve "büyük demokrasiler" adı verilen burjuva egemenliği

ülkelerinde oynanan usturuplu oyunla karşı karşıya geliriz. Buralarda gerçi hiçbir

parti "kanun zoruyla" kapatılmamış görünür. Hatta en aşırı akımlar isterlerse

Komünist Partileri dahi kurmakta serbest sayılırlar. Bununla birlikte olaylara bakınca

ne görürüz? Ülkenin bütün alınyazısı hep İKİ SİYASİ PARTİ elinde kalır. Onların

dışındaki her parti, yasak edilmemekle beraber, sahnede belli başlı hiçbir rol

oynayamazlar. Egemen çifte partinin klasik anayurdu Anglo-Sakson ülkeleridir.

İngiltere'de bir zamanlar MUHAFAZAKAR-LİBERAL adlı iki parti vardı. Şimdi

MUHAFAZAR-İŞÇİ partileri sahneyi dolduruyor. İngiliz burjuvazisi eski Muhafazakar

Partisinin adını bile değiştirmeksizin olduğu gibi kalmasını sağlamıştır. Yalnız Liberal

adı artık kapitalizmin 19uncu yüzyılında giyilen bir elbise olduğu için çıkarılmış, onun

yerine LABOUR (Emek) yani İŞÇİ kılığına girilip 20nci yüzyılın modasına

uyulmuştur.

Amerikan kapitalizmi böyle bir moda değişikliğine dahi lüzum görmemiştir.

Nasıl olsa büyük yığınlan günlük yaşantı standardını yüksekçe tutarak kuzu gibi uslu

bir sürü halinde kolayca güdebilmektedir. Öyle ise sahneyi tutan çifte partinin

adlarına ve sembollerine bile dokunmağa yer yoktur. Eski Fil hortumlu

CUMHURİYETÇİ parti ile Eşek kulaklı DEMOKRAT parti hiç istiflerini bozmaksızın

politika tahtaravallisinin iki ucuna bütün ağırlıkları ile oturuvermişlerdir. Biri iner biri

çıkar. Fakat her zaman aynı kapitalizm Amerikan milletinin sırtında taşıdığı

egemenlik oyununu sürdürüp gider.

Şu "büyük demokrasiler"in hiç değişmiyen filli eşekli çift partileri midirler?

Evet.

Hangi sınıfların partileridirler?

Kapitalizmde böyle açık soruya hiçbir zaman açıkça karşılık verilemez.

Kapitalizmin en büyük başarısı da en basit soruların açık karşılıklarını

verdirtmemekle sağlanır. Bu sayede belirli egemen sınıflar hiç burunları

kanamaksızın boyuna iktidarda tutunabilirler. İktidarda tutunabilmenin birinci şartı,

ikide bir memlekette "iktidar değişikliği" yapılıyormuş gibi, tahtaravallinin iki ucunda

oturan çifte partiden birini yahut ötekini alaşağı etmek ve yerine sanki başka bir

sosyal iktidar geçiyormuş gibi, yeni kabineler kurmaktır. Zengin ve kurnaz

kapitalizmler ellerine geçirdikleri iktidarların SINIF KARAKTERLERİNİ böylelikle

gözden kaçırırlar. Ve o sayede egemenliklerini ebedileştirirler.

Her kapitalist toplumun egemen sınıfı, iktidarını aksaksız yürütebilmek için iki

politikayı gözden uzak tutmaz:

1 - Alt sınıf ve tabakaları herşeyden önce İŞSİZ BIRAKMAMAK,

2 - Bundan sonra halkı ne yapıp yapıp KAFADAN SİLAHSIZLANDIRMAK.

Bütün akıllı yani gerçekçi büyük kapitalist demokrasilerin siyaseti bu iki başlı

görevde toplanır. Bu görevi yerine getirmek için ÜST SINIF partileri bir şeye çok

dikkat ederler. Memlekette bütün ekonomik ve sosyal problemleri hiç eksiksiz onlar

ellerine almış görünürler. O görüntü ile bütün sosyal sınıf, zümre ve tabakalara

temsilci olmak gibi ince bir işi yerine getirmek zorunda kalırlar.

Buna karşılık ALT SINIF partilerine hangi rol düşer? Bu, aynaya bakar gibi üst

sınıf partilerine bakmakla öğrenilir. Politikada dahi çivi çivi ile sökülür. Alt sınıf

partileri de ister istemez en az üst sınıf partileri kadar bütün sosyal ve ekonomik

problemleri ele almak zorundadırlar. Ayrıca işçi sınıfı gibi ezilen ve sömürülen bütün

sosyal zümre ve tabakaları kafadan silahlandırmak gerekir. Böyle halktan çıkmış ve

burjuva egemen partilerinin tekerleklerine çomak sokan partilerin memleket

meselesini sınıf bilinci ile kaynaştırıp ele almaları, politika problemini büsbütün

karıştırır.

O yüzden bütün burjuva ülkelerinde politika alanı inadına karartılmış, göz gözü

görmez bir mahşer yerine çevrilir. Bu alanda bir SİYASİ PARTİ'nin ne olduğunu

kavramak en güç problem olur. Bu karanlıkta yönelmek için bir partinin hangi sosyal

sınıf, zümre ve tabaka egilimini taşıdığını kesince kestirmek birinci şarttır. Ancak bir

siyasi partide bulunan EGEMEN EGİLİMİ kavramak en ağır ve korkunç, güçlükleri

taşır.

Bir siyasi partinin İÇYÜZÜNÜ anlamağa engel olan başlıca iki yaman güçlük

ortaya çıkar:

1 - O partinin sosyal sınıf eğilimini iyi bilmek,

2 - O bilince vanıncaya dek karşılaşılan binbir pratik ve teorik tehlikeleri

göğüsleyebilmek..

Bu iki güçlük te birbiçinden aşağı kalmıyacak kertede önemlidirler. Çünkü bir

siyasi partinin sosyal sınıf eğilimini kestirmek ne denli çok bilgi, tecrübe istiyen

uğraştırıcı bir iş ise, tıpkı öyle, kesin bir kanıya varmak için varılan girişimlerde

insanların uğratıldıkları SUÇLANDIRILMALAR ve CEZALANDIRILMALARA karşı

koyabilmeleri için en az o denli büyük cesaret, enerji ve uğraşı ister.

Şaka değildir. Egemen sınıflar 7 bin yıllık tecrübelerin miraslarıdırlar. Yüzlerce

yıl bir avuç adam büyük toplum yığınlarını gütmüşlerdir. Gütmek için türlü kafaca ve

bedence silahsızlandırmalara uğratmışlardır. Bu ugratışlarında yetmiş bin türlü

kurnazlık edinmişler, kalleşlikler uygulamışlardır. O ebedi ve ezeli egemen sınıf

oyununu bozmak, masallardaki sihirbazları büyüsünü çözmekten daha çetindir.

Sınıflı toplum oldu olasıya üst sınıfların kaygıları ile yürütülür. Bu kaygıların en

büyüğü; alt sınıfları ŞAŞKINA ÇEVİRMEK ve BİTKİN TUTMAK'tır. Bu alanda bizim

yaşantımıza miras kalmış bitmez tükenmez çeşitler göz önüne getirilebilir.

Kültürümüze en yakın iki olayı alalım.

İslam toplumunda Mekke'nin Tefeci - Bezirgan kodamanları ilkin

Ebu-Süfyanlar, sonra oğulları Muaviyeler idi. Bunlar ülkücü "MUŞTULANMIŞ

HALİFELER" (Hülefa'i Raşidin) iktidarını ele geçirmek istedikleri zaman ne yaptılar?

Biliyoruz, Mekke kodamanlarını çoğu "GÖNÜLLERİ UZLAŞTIRILMIŞ"

(Müellifetül-kulup) denilen Müslümanlardı. Gönülleri neye uzlaştırılmıştı?

Müslümanlığa... Nasıl uzlaştırılmıştı? Para ile.

Yani pratik gerçekçi olan Hazreti Muhammed. Mekke kenti içinde bir an önce

birliği sağlamak istiyordu. Ancak o birlikle cihan görevine daha çabuk girişebilirdi.

Müslüman olmamakta inatla direnen Mekke mütegallibesinin paraya taptığını

biliyordu. Onları para ile Müslüman etmişti. Ganimetten bu kodamanlara da bir pay

ayırmayı Kur'ana kadar soktu.

Yeryüzünde Müslümanlık büyük başarılar kazanır kazanmaz, o parayla

Müslüman olanların huyları tepreşti. Bütün ganimetlerin ve fütuhların üzerine

oturabilmek için, yürekten gerçek Müslüman olan "Muştulanmış Halifeler"i (Ebubekir,

Ömer, Osman, Ali'yi) sona erdirmek istediler. Onların devrimci gelenekleri derin

Müslüman demokrasisi idi. Mekke vurguncuları son "Muştulanmış Halife" Ali'nin

kişiliğinde Müslüman demokrasisini kökünden kazımağa kalkıştılar.

Ne ile? Gene Müslüman demokrasisinin temelinde yatan ilkel Sosyalizm Barbar

gelenekleriyle. Önlerine çıkan son engel Halife (Peygamber vekili) Ali idi. Onunla

bahaneler bulup Sıffiyn savaşmasına giriştiler. Mekke Tefeci-Bezirgin çocuklari için

din iman, bir mintan, çıkar ve para idi. Onlara Müslüman olmaları için Kur'an

hükmüyle sağlanmış bulunan parayı ikinci "Muştulanmış Halife" Ömer ortadan

kaldırmıştı. Ali daha da ileriye gidebilirdi.

Mekke vurgunculari İslam dini içinde seçimle iktidara gelen Cumhuriyet

sistemini Antika müstebit krallığa çevirmek istediler. Ne var ki, Sıffiyn savaşında

vurguncuların başı olan vali Muaviye, askerlerinin yenileceğini gözleriyle gördü. O

zaman hükümlerini hiçe saymıya kalkıştığı Kur'anı Kerim'i mızraklarının ucuna asan

Muaviye askerleri Ali ordusuna karşı durdular.

Vurguncular ordusu "MÜSLÜMANIZ" demek istiyorlardı Oysa Muaviye partisi

daha ilk günden para için Müslüman olmuştu. Şimdi para için isyan etmiş, para için

Müslümanlığı pazara çıkarıyordu. Öyle iken, zengin aristokrat sınıfın öz

Müslümanlığa düşman olan partisi, asıl fakir fukaranın gönülden benimsedikleri

Müslüman partisine karşı daha Müslüman imiş gibi göründüğü için inanılmaz

sayılacak bayağı hakemlik kalleşlikleriyle asıl Müslümanları önce aldattı, sonra

öldürdü. Böylelikle Müslümanlığı ilk temiz, insancıl eğiliminden sıyırarak

Derebeğleştirdi.

Zamanla, en demokratik cumhuriyet dini olan Müslümanlık, en zalim Halifelerin

müstebitliği altına girdi. Zengin fakir kavgaları son derece keskinleşti. İktidarı elinde

tutan üst sınıflar Müslüman halkı dış savaşlarla oyalayıp, sınıflar arasındaki iç,

çelişkileri uyuşturmak hinoğlu hinliğine başvurdular. Müslümanlıkta savaş ancak

kutsal CİHAD idi. Cihad din düşmanı Hiristiyanlara karşı açılırdı. Oysa burada o

kutsal gaza prensibi yok edildi.

Sahte Müslüman Tefeci-Bezirgan egemen sınıflar, Müslüman fakir halkını ezip

harcamak üzere yoktan boğazlaşmalar kışkırttılar. Ve bu oyunlarını kodamanlara

mahsus kitaplara Devlet idaresi usulü olarak getirttiler.

Neticede Müslümanların ve Müslümanlığın ezilip yıkılmasına dek varıldı. Bütün

o sömürü ve yıkılış yüzyıllarında Muaviye askerlerinin mızrakları ucunda KUR'ANI

KERİM asıldığı gibi, Müslümanlığı uçuruma götürenlerin bayraklarında da en koyu

mutaassıp MÜSLÜMANLIK yazlılıydı. Müslüman düşmanı sınıfın partisi, iktidarını

Müslüman halkına karşı savunabilmek için: Dünyada herkesten çok Müslüman

görünmek yollarını domuzuna kullanabildi.

Bu Antika örneğe çok dikkat edelim. Ali düşmanı kesilen askerler hangi sosyal

sınıfın aygıtları idiler? Mekke'de Müslümanlığı yıllarca boğmaya çalışan ve

boğamayınca para ile Müslüman olan, sonra demokratik Müslümanlığı halk düşmanı

ve zalim bir iktidara çeviren ezeli müstebit TEFECİ-BEZİRGAN sınıfının aygıtları

idiler. Ancak bu sosyal sınıf sinsi karakterlerini gizliyebilmek için fakir halka en

utanmazca yalanları yutturmanın yolunu buldular. Onların bu hilelerini keşfedip

açıklayacak kimselere karşı neler yapmadılar? Şımartıp sivriltmeler, para ile

satınalmalar, binbir Tarikat hilebazlıkları yetmediği zaman idare işkenceleri, resmi

katliamlar birbirini kovaladı.

Tek neden: İktidardaki SİYASİ PARTİ'nin hangi sosyal sınıf partisi olduğunu

saklamaktı. İşin içyüzünü açığa vurmaya kalkışanları bu yüzden en ağır ölüm

cezalarıyle yok ettiler.

Modern çağda sosyal sınıf ilişkileri hayli duruldu. Kapitalizmde üstteki İşveren

sömürücü sınıfı alttaki sömürülen İşçi sınıfı arasında ayrım ve çelişkiler en göze

batacak hale geldi. İktidarı ele geçiren üst siyasi partilerin sosyal sınıf içyüzlerini

örtbas etmek epeyi güçleşti. Fakat egemen sınıfların aldatma kaynakları tükenmedi.

Modern sömürücü sınıflar Antika Tarihten çok ders aldılar. İslam Tarihinde

Tefeci-Beziganlar: halkın benimsediği MÜSLÜMANLIĞI kimseye bırakmamışlar, en

ham sofu koyu Müslüman geçinmişlerdi. Modern çağda İşçi sınıfının benimsediği

akım SOSYALİZM'dir. İşveren, sınıfı Antika egemen sınıflar gibi, halkın benimsediği

akımı, yani Sosyalizmi ele geçirmenin yollarını aradı ve buldu. İslam Tarihinde

Tefeci-Bezirganlar nasıl Hazreti Muhammed'in fakir fukara ile ve kölelerle kurmuş

olduğu Müslümanlığı savunuyormuş gibi görünerek baltaladılarsa, tıpkı öyle, Modern

Tarihin sömürücü İşveren sınıfı ile Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfı, fakir

fukaranın dört elle sarıldığı son umudu Sosyalizmi savunuyormuş gibi görünerek

baltalamanın yollarını buluyorlar.

Bugün yeryüzünde Finans-Kapitalist soyguncuları bir avuç Oligarşidir. Finans

Oligarşisinin oynadığı en büyük oyun, İşçi sınıfını kandırmak için ne yapıp edip

herkesten çok İşçi sınıfından yana görünmek oyunudur. O nedenle, bütün dünyanın

ileri geri bütün kapitalist sınıfları başlıca çabalarını hep aynı noktada odaklaştırırlar.

Her yerde çarçabuk sahneyi tutan İŞÇİ PARTİLERİ yahut SOSYALİST PARTİLERİ

kurdururlar. Amaçları halkın sempatisini kendi ajanlarına kaptırıp, ince yollardan

sınıf bilincini körletmektir.

Bu oyunun en korkunç yanı şudur. Gerçekten İşçi sınıfı partisi olan bir teşkilat

ta, sahte İşçi sınıfı partisi olan bir teşkilat ta aynı kitap üzerine (tıpkı vaktiyle

Müslümanın ve münafığın Kur'an üzerine yaptıkları gibi) yemin edebilirler. Örneğin,

Amerika'nın en büyuk Sosyalizm düşmanı casus teşkilatı CIA, dünyanin ileri geri

bütün ülkelerinde her türlü gençlik ve işçi teşkilatlarının subaşlarını kesmiştir. O

subaşlarında gerekince SOSYALİST, gerekince MARKSİST-LENİNİST, gerekince

KOMÜNİST, gerekince TROÇKİST, gerekince ANARŞİST olur. Fakir halkın özlemlerini

ve eğilimlerini dile getirebilecek her ad altında akla gelen en keskin çıkışlı teşkilatlar

kurar.

Daha feci yanı da vardır. Finans-Kapital casus teşkilatlarının kurdurduğu İŞÇİ

yahut SOSYALİST maskeli teşkilatlar: en gerçek sosyalistin söylediklerini ve

yaptıklarını özel öğretimden geçerek papağanca ezberlerler. Daha doğrusu Sosyalist

formülleri en yüksek hoparlörlerden yayacak imkanlar ve adamlar Finans-Kapitalin

emrindedir. Egemen sınıfların iktidar partileri gizli açık devlet cihazları, polis ve

casus teşkilatları, maskeli maskesiz kapitalist veya derebeği artığı dernek ve kurullar

hep o sahte işçi partisi veya sosyalist partisi veya komünist partisi kanallarına binbir

maddi ve manevi yardım akıtırlar.

Böylece kapitalist sınıfların destekledikleri, çoğu zaman yavuz hırsızın ev

sahibini bastırması rolüne çıkarlar. Ansızın çok etken ve parlak kişiler, işitilmiş

propaganda ve tahrikat biçimleriyle sahneyi doldururlar. Beklenmedik yıldırım

çabukluklarıyla başarılara ulaştırılırlar.

Bunun tam tersi de olağandır. Sahneye çıkarılmış sahte işçi veya sosyalist

partilerine karşı olmadık güçlükler icadedilir. Kalantor işveren ve ağa partileri,

iktidarları ve sınıfları para ile tutulmuş kişiler ve teşkilatlarla sahte işçi partisini

görünüşte baskılara uğratırlar. Kanun adına kışkırtılmış resmi gizli ve açık

şahsiyetler veyahut şebekeler el altından yapma saldırılara getirtilirler. Halk bu

manzara önünde: sahte işçi ve sahte sosyalist partilerinin sahici ve namuslu

teşkilatlar olduklarına daha kolayca kanar.

Tek sözle Kapitalizm, sahte olmak şartıyle, çarçabuk ün kazandıran ve göklere

çıkarılan sosyalist işçi partilerini de, uzun süre "mağdur", eziyet çekmiş, baskılara

uğramış görünen sözde sosyalist işçi partilerini de, kendi sınıf egemenliğini daha

uzun ömürlü kılabilmek için kullanır. Bu gerçekliğin en klasik örneği bugün

İngiltere'de yüzlerce yıllık sosyalist harekete mirasçı olduğunu ilan eden İŞÇİ

PARTİSİ'dir. Bu İşçi Partisi olmasa, İngiliz kapitalizminin ayakta durması

düşünülemez.

D - 20'nci YÜZYILDA ÇİFTE PARTİNİN ANLAMI

İngiltere'de ve Amerika'da ÇİFTE PARTİ var. Hatta bu iki Emperyalizm, İkinci

Cihan Savaşı'ndan sonra Türkiye'de birbirinin yerine geçerken, Amerika kanalıyla

Demokrasi adına Türkiye'ye Çifte Parti öğütlediler. Kapitalist demokrasinin çifte

Partileri hangi sosyal sınıfların partisidirler?

Egemen olan doğrudan doğruya Kapitalist sınıfı ile Büyük Toprak ve Mülk

Sahipleri sınıfının siyasi partisidirler.

İngiltere'de MUHAFAZAKAR PARTİ: dolaylı yoldan kapitalistleşmiş Antika

toplum kalıntısı Lordların açıkça BÜYÜK TOPRAK VE MÜLK SAHİPLERİ'nin partisidir.

LİBERAL PARTİ: Kapitalist sınıfının kendi öz ideal partisidir. Amerika'da DEMOKRAT

PARTİ: Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri Sınıfının partisidir. CUMHURİYETÇİ PARTİ:

Kapitalist sınıfının kendi ideal öz partisidir. Genel olarak çifte partilerin Anglosakson

ülkelerinde doğup yerleşmesi, bu sosyal sınıf kökünden gelmiştir.

Ne var ki, herşey gibi bu klasik büyük demokrasilerin meşhur tahtaravallici

çifte Partileri de zamanla değişikliklere uğramıştırlar.

İngiltere'de ve Amerika'da BURJUVA DEMOKRASİSİ denilen Parlamenter rejimi

iki siyasi parti yürütür. Çünkü İngiltere ve Amerika'da iki egemen Modern sosyal

sınıf güçlü siyasi teşkilata sahiptir: "DEMOKRASİ" kitaplarda her sosyal sınıfın ve

zümrenin dilediği siyasi partiyi kurmak hürriyeti gibi anlatılır. Bununla birlikte,

19uncu yüzyıl boyu yeryüzünde en klasik hürriyetlerin bulunduğu söylenen

İngiltere'de ve Amerika'da alt sınıfların gerçek politika teşkilatları yaşatılmadı.

19uncu yüzyılın Serbest Rekabetçi kapitalizmi ayakta durdukça, üst sınıfların

ülke gelirlerini ve güdümünü paylaştıkları düşünce borsası durumunda olan

Parlamentoculuk ta klasik biçimini korudu. İleri Kapitalist ülkelerinde sosyal sınıflar

ve siyasi partiler oldukları gibi kaldılar. İki üst sosyal sınıf, bütün öteki sosyal

sınıfların ve tabakaların eğilimlerini kendi kanatları altında topladı. Siyasi partiler de

üst sınıflara uygun Çifte Parti durumundan çıkmadı.

20nci yüzyıl ile birlikte Kapitalizmin yapısı tersine döndü. Bu tersine dönüşün

konumuzla ilgili önemli olayları şunlar oldu:

Serbest Rekabetçi kapitalist sermaye, Tekelci Finans-Kapitale dönünce:

Modern kapitalizmde görülen iki ayrı klasik üst EGEMEN SOSYAL SINIF yapı

değişikliğine uğradı. Doğrudan doğruya Kapitalistler sınıfı ile Büyük Toprak ve Mülk

Sahipleri sınıfı bütün zümreleriyle ekonomi ve politika sahnesini doldurur olmaktan

çıktılar. Her iki sınıftan katma ve karma elemanlar birbirleriyle kaynaştılar. Böylece

biricik FİNANS KAPİTALİSTLER zümresi doğdu ve bu zümre Kapitalizmde herşeye

egemen oldu.

Dikkat edelim. İki SOSYAL SINIFIN yerine bir tek SOSYAL ZÜMRE geçti. Bu

durum klasik sosyal sınıf ilişkilerinde yaman bir altüstlük demekti. Bu altüstlük ister

istemez sosyal sınıf ilişkilerinin kaçınılmaz ürünü olan SİYASİ PARTİLER'in alınlarına

kendi damgasını vuracaktı ve vurdu.

19uncu yüzyılda DÜNYA YAĞMASININ HEGEMONYASI hemen hemen tek

başına İngiliz kapitalizminin tekelinde idi. Dünya piyasalarının Kabesi Londra idi.

Onun için, Dünyayı soyan İngiliz kapitalizmi, sağladığı AŞIRI-KAR (sürprofit) i hep

Büyük Britanya adacığına yığabildi. O aşırı-karla (......) İngiltere'nin iki egemen

sosyal sınıfı: Kapitalistlerle Lordlar beslenip doyuruluyor, ayrıca işçi sınıfı içinden

insanlar satınalınabiliyordu.

20nci yüzyıl ile birlikte ekonomik ve politik dünya bunalımları başladı. Hele

Birinci Emperyalist Evren Savaşı, getirdiği bunalımlarla birlikte Dünya

hegemonyasını da iki türlü ihtilale verdi. Sovyetler İhtilali yeryüzünün altıda birini

Kapitalizmden koparmakla kalsaydı ne iyi idi. Kapitalizm seköründe de hegemonya

ihtilali patlak verdi.

Avrupa'nın eski emperyalistleri kanlı savaş oyununu oynamışlardı. Bu oyunda

parsayı Birleşik Amerika toplamıştı. O sayede Dünya yağmasının ağırlık merkezi Eski

Dünya'nın İNGİLTERE'sinden, yeni Dünyanın BİRLEŞİK AMERİKA DEVLETLERİ'ne

geçti. Amerikan kapitalizmini yeryüzünün en yüksek Aşırı-Karı ile en parlak yaşama

standardını Amerikan tebasına sağladı.

En yüksek yaşama standardı sağlanan Modern kölelerin, işçi ve emekçi

yığınlarının kendi egemen çevrelerinden başka bir istiyecekleri kalabilir mi? Medeni

parklarda yatıp, aç kaldıkça şehirden şehire yük vagonlarına kaçak binen ve Federal

Polisçe maymun sürüleri gibi kovalanan ayaktakımı mı? Onlar nasıl olsa bir lokma

ekmeğe satınalınacak bir soysuzlaşma içine sokulmuşlardı. Beyazların kızınca linç

ettikleri kara derili ve kara talihli insanlar mı? Onlar nasıl olsa millet çoğunluğunca

bir "Dokunulmazlar" durumuna itilmişlerdir. Ortaçağın Ghetto'larını, Modern çağın

Konsantrasyon kamplarını andıran kapalı bölgelerde hapsedilerek Amerikan dünyası

dışına atılmışlardır. Atalarından kalma Kölelik gelenek ve görenekleriyle,

başkaldıramaksızın sürüklenip giderler.

Yeter ki üst tabakaya egemen olan FİNANS-KAPİTAL zümreleri içinde birlik ve

dirlik korunabilsin. Bu nasıl olacak?

Kendiliğinden. Üretimin hemen bütün dalları nasıl olsa birkaç yüz milyarderin

kontrolündedir. O birkaç yüz milyarder ise, birkaç ulu bankanın "harim'i ismetinde"

derleşik, kaynaşık ve birleşiktirler. Bütün Amerika'nın ve bütün Dünya'nın

candamarları o birkaç yüz Finans-Kapitalist ailesinin emrinde daralıp genişler.

Bu gidişin politikadaki karşılığı: gelenekcil DEMOKRAT-CUMHURİYETÇİ

tahtaravallisidir. Bu oyunu değiştirmekte hiç yarar aranmaz. 19uncu yüzyıl usulü biri

iner, ötekisi biner. Sıkı günde ikisi birbirine taş çıkartır.

Amerikan milleti mi? O, alışmış kudurmuştan beterdir. Holivud'un bacak arası,

Teksas'ın keskin nişancılığı, asi gençliğin saç, sakal uzamış motosikletli

şampanzeleri, Şerif'lerin bıyık altından gülüp, Hür Basın'ın reklam ettiği

haydutluklar. Bütün bu kargaşalık içinde, vur patlasın çal oynasın, Amerikan

kalabalıkları gangaster saklambacı oynarlar.

Öylesine bunaltılmış kamuoyu önünde Çifte Partiler adlarını bile değiştirmeye

gerek bulmazlar. Diledikleri gibi, kongrelere oy müteahhidi Lobby'lerin gönderdikleri

üyelerle toplanırlar. Herkesin önünde senatörleri, milletvekillerini, valileri, hakimleri

seçerler. Perde arkasında Mafia'lar, CIA'ları, Ku Klux Klan'ları, yani eli silahlı gizli

güdücülerini seçerler. Bu seçimler "DEMOKRASİ"nin son sözü olur. İmtiyazlı

Finans-Kapital oligarşisine hiçbir engel bırakılmaz. Akıl vermeye kalkışacak kimse,

Cumhurbaşkanı da olsa, kim vurduya getirilir. Böylece herkes "HÜRRİYETİ SEÇMİŞ"

ve uygulamış olur.

İngiltere böyle mi?

Hayır. İki Emperyalist Evren Savaşı koca Emperyalist İngiliz'de ne kol, ne

kanat bırakmıştır. Doğru dürüst sömürge ve yararlı nüfuz bölgeleri bile sağlam

kalmamıştır. O yüzden "Aşırı-Kar" temelleri iyice aşınmıştır. 19uncu yüzyılın egemeni

üst Kapitalist ve Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfları bile sınıf olarak Arafat'ta

bırakılmışlardır. İçlerinden en kodamanları o sınıfları bir çeşit "Ekspropriasyon"a

(mülklerinden etme) ye kararlı ve mecbur olmuş bir Finans-Kapital zümresi

halindedir.

Gerçi ikinci kerte kapitalistlerle ikinci kerte Mülk ve Toprak Sahipleri

mülklerinden edilmediler. Ama aşırı-kar kaynaklarından yoksun kaldılar. O bakımdan

Finans-Kapital hizbi dışındaki Kapitalist ve mülk sahibi sınıflar, söz yerinde ise,

(kodamanlara bakarak) "PROLETERLEŞME" ye uğradılar. Aşırı-kar dan pay alamıyan

bu ikinci kerte Kapitalist ve mülk sahibi sınıflar, "VAHŞİ" adıyla damgalandılar.

Tekelci sermaye dışında eski üst sınıf geleneklerini savunamadılar. Gelenekcil

LİBERAL partileri çöktü. "VAHŞİ" üst sınıflar nasıl bir çeşit işçi sınıfına itildilerse, tıpkı

öyle, Liberal Parti'nin yerine LABOUR PARTY (İşçi Partisi) geçirildi.

Yeni kartlarla eski oyun oynanmıya başlandı. İki klasik egemen kapitalizm

metropolunda (İngiltere ve Amerika'da) ÇİFTE PARTİ sistemi olduğu gibi kaldı. Bu

partiler ister Muhafazakar, ister Liberal, ister İşçi, ister Demokrat, ister Cumhuriyetçi

etiketlerini taşısınlar, hiçbir şeyi değiştirmedi. İçyüzlerinde hep iki belli başlı modern

sömürücü sınıfın (Kapitalist sınıfı ile Büyük Toprak ve Mülk Sahipleri sınıfının)

maskeli yahut maskesiz iktidarını yaşattılar.

Gerek İngiltere'de, gerek Amerika'da egemen iki sosyal sınıf bile, sınıf olarak

egemenliklerini Finans Kapitale ipoteklediler. Kendileri bir zümre plütokrasisinin

buyruğu altına geçtiler. Böyle iken politika sahnesinde sanki demokratik 19uncu

yüzyıl oyunu oynandı.

O çağın siyasi partileri eski adlarıyla sahnede idiler. O sayede gösterişli bir

parlamento oyunu ile Finans-Kapitalin sömürüsü ve baskısı maskelenip yürütüldü.

Ya İngiltere ve Amerika dışında kalmış öteki kapitalist metropollarda ne oldu?

Orada kapitalizmin geç veya güç gelişmesi yüzünden, keskin sınıflama

nisbeten amortize edildi. Toplum kapitalizme girdiği halde, kapitalizmden önceki

Derebeği artığı sosyal tabakalar hem kendi varlıklarını, hem de gelenek ve

göreneklerini oldukça muhafaza ettiler. Kimi ülkelerde millet nüfusunun büyük

bölüğünü bu Ortaçağ artığı sosyal tabakalar teşkil etti. Fransa'da olduğu gibi,

spekülasyoncu Finans-Kapital o küçük mülk özentili insanları kendi kumarına

oturtmayı becerdi. Para ve hisse senedi ve tahvilat alıp satmaları küçük burjuva

yığınlarını büyük sermayenin kuyruğuna takılmış büyük kuru kalabalıklar biçimine

soktu.

Kimi ülkelerde küçük burjuvazinin sayısı azaldı. Ne var ki, milletin kapitalizme

geç gelme ve sonradan görme hevesleri azıttı. Millet yapısında ve ruhunda iflah

olmaz küçük burjuva eğilimleri olduğu gibi kaldı. Zengin Almanya'da işçi sınıfı bile,

en pis Prusya ağalığının Derebeği artığı molozlarından bir türlü kurtulamadı.

Küçükburjuva kalabalıklı veya küçükburjuva ruhlu bir toplumda PARTİLER

FURYASI kaçınılmaz şeydi. Anglosakson ülkelerinde kapitalizm kendi demir disiplinini

aşırı-kar sayesinde beslediği ÇİFTE PARTİ demokrasisi ile dayattı. Geri kalan

ülkelerde Kapitalizm bunun zıddını yaptı. İstiyenin dilediği partiyi kurmasına göz

yumdu. Varsın ortalık alabildiğine karışsındı. Her kafadan ne kadar çok ses çıkarsa,

insan beyinleri o kadar çok dumanlanırdı.

Nasıl olsa her parti kendi yapısıyla millet içinde bölünmeleri artıracaktı. O

parçalılık ortasında en devrimci sosyalist partiler bile kişiliklerini kolay

tanıtamazlardı. Egemen sınıfların tekellerinde Finans ve Devlet mekanizmaları vardı.

Bu sayede her politikanın başına çarçabuk en pisi pisine kariyerist küçük burjuva

elemanları geçirilebilir ve hareket soysuzlaştırılabilirdi.

Modern işçi sınıfının duru bilinci o kargaşalık yüzünden bulandırılırdı.

Proletaryanın sınıf bilincine kesince kavuşmayan her parti ise, dilediği kadar "aşırı"

olsun, çarçabuk anarşist ve benzeri kaçıklıklara düşürülürdü. Böylelikle bütün

akımlar önünde sonunda egemen Kapitalist sınıflarının değirmenine su götürecekti.

Çok partililik kapitalizm kurdunun sevdiği dumanlı havaydı. Bir sürü partinin

yarattığı bulanık suda balık avlamak kapitalizm için alışılmış bir zanattı. Çok parti

kaosu (mahşeri) sonuçsuz, verimsiz, ikircikli düşünce ve davranış kargaşalıklarına

elverişliydi. O karışıklıkta geniş küçük burjuva yığınları bunalırlar, küçük burjuva

eğilimleri azıtırdı. En sonunda çıkar yol bulamıyan büyük yığınlar Finans-Kapital

zümresinin yumruğu altına sığınmak zorunda kalırlardı.

Kapitalizmin küçük çıkarlar anaforuna kapılmış bir ülkede insanlar günlük

dalaverelerinden başka işe vakit bulamazlar. Bu ülkelerde işçi sınıfı azınlıktadır.

Küçük mülk sahipleri yerlerde sürüngenliğe yatkındır. Açlıktan ölürken gözü çöplükte

kalan kuş beyinli horozlara benzerler. Bu şaşkın kalabalıkları Finans-Kapital kendi

sandıklarına oy davarları gibi ürkütmenin kolayını her zaman bulur.

Bırakın herkes istediği partiyi kursun. Partiler ne denli çoğalırsa, ezilen ve

sömürülen alt sınıf ve tabakaların dünyayı net görmeleri o denli imkansız olur.

Demokrasi panayırında bol bol çıkarılan politika curcunaları memleketi çarçabuk

Babil Kulesi'ne çevirir. Oligarşi zümresi Finans-Kapital ve devlet ağalarıyla

yüzyıllardan beri kurulu dalyanında gittikçe daha bereketli avcılıklar geliştirir.

İngiltere ve Amerika dışında kalan irili ufaklı kapitalist ülkelerde "DEMOKRASİ"

adı verilen ÇOK PARTİLİ oyununun anlamı budur.

Bu oyunda tehlike yok mudur? Küçük burjuva kalabalıkları her an her şeyi

tersine çevirmeye hazır anarşistlerdir. Bir gün gemi azıya alırlar, ne Finans-Kapitali,

ne devleti dinlemeyip işçi sınıfına katılmaya kalkışırlarsa ne olur?

Küçük burjuvazinin ikisi beşi bir araya güç gelir. Bir araya gelseler, her biri

kendi başına buyruk "büyük lider" olmak sevdasına kapılır. O zaman yavrularını

çiğneyen şaşkın kuluçka tavuğa döner, ortalığı birbirine katmaktan başka türlü

kurnazlık ve kararlılık gösteremezler.

Azıtacak küçük burjuva maskaralıkları saman alevi kadar ömürsüz olur.

Finans-Kapitalin gizli açık silahlı silahsız resmi güçleri büyüktür. Sokaklar dolusu

zavallı insanlar yarı aç ve işsiz bırakılmıştır. Bunların içlerinden maaşı verilince

Cehenneme dahi gidecek pek çok insan bulunur. Bu gibiler belli bir kılık ve para ile

gizli açık sivil çeteler halinde teşkilatlandırılır. Öteki aç ve işsiz kardeşleri üstüne

saldırtılır. Emperyalist politikanın bu oyununa adıyla sanıyla FAŞİZM denir.

Bir avuç Finans-Kapital plütokrasisi elindeki müthiş sermayeye, müthiş

devlete, müthiş orduya ve müthiş polise güvenir. Silahlı şebekeler kısaca ayarlanır.

Açı aça, işsizi işsize, kardeşi kardeşe, babayı oğula düşürmenin çeşitleri becerilir.

Halk tabakaları halk tabakalarına ezdirilir. İnsanlara yazık mı olur? Kapitalizm için

"it te ölürse kardan, kurt ta ölürse kardandır". Çivi çivi ile sökülür.

Bugün kapitalist dünyada tümüyle oynanan SİYASİ PARTİLER OYUNU kısaca

budur.

E - KAPİTALİZMİN SOSYALİZME "İZİN" VERİŞİ

Modern tarihte işveren sınıfı sahneye "SOSYAL DEVRİM" ile çıktı. O gün

bugündür, sosyal devrim işveren sınıfının tekelinde meşrulaştı. İşveren sınıfı iktidara

gelince bütün siyasi hareketler burjuva açısından "MEŞRU" kılındı. Kapitalizmin işine

gelmiyen, doğrudan doğruya İŞÇİ SINIFI'nın devrimci bilinci lanetlendi. Her ileri halk

hareketi gerekince kanla ateşle boğuldu.

1789 "BÜYÜK FRANSIZ İHTİLALİ": Burjuva ihtilali olduğu için, hem "ULU", hem

de "MEŞRU" sayıldı. O ihtilal içinde motor halktı. Devrimci halk yığınları kendi

devrimci eğilimini Jakobenlerde buldu. Jakobenler teşkilatlanıp düşüncelerini

davranışa çevirir çevirmez, burjuvazi tapayı attı. İşveren hürriyetinin maskesini

düşürdü.

Artık maaşlar 110 bin Frank'a çıkarıldı. Kapitalistlere iktidar sayesinde en yağlı

gelirler kayırıldı. O zamana dek devrimin göz bebeği sayılan basın hürriyeti çiğnendi.

Gazetelere imzasız yazı yazmak yasaklandı. İşsizlere bir ekmek parası sağlıyan

satıcılıkları plakaya bağlandı. Plakasız iş yapmak suç oldu. Böyle rızkını daralttığı

halkın mümessillerini değiştirme hakkını da engelledi ve kulüpleri karıştırmaya

başladı. "Patriotizme (yani yurtseverliği), patruyutizme (yani karakol

devriyeciliğine,) kovdurdu."

1792 yılında artık halkın silahlı kuvvetlerde rol alması geleneği ortadan

kaldırıldı. "GARD NASYONAL" (Milli Muhafız) adını alan yeni silahlı kuvvet teşkilatı

yalnız işveren çocuklarından kuruldu. Jakobenler: "YAŞASIN MİLLET, YAŞASIN

DONSUZLAR!", yahut "KAHROLSUN KRAL, KAHROLSUN KOCA DOMUZ!" diye

istedikleri kadar bağırsınlar. Jakobenlere ve Jakoben yanını tutanlara karşı 900

İsviçreli aylıklı asker, 200 asilzade ve 2-3 bin burjuva çocuğu silahlandırılıp çıkarıldı.

Bunlar: "YAŞASIN KANUN! YAŞASIN KRAL!" diye karşılık veriyorlardı.

Jakobenler 9-1O bin kişiydiler. Ama silahları kötüydü. Kumandasızdılar. 4 bin

tüfekli, 11 toplu gerici silahlı güçler: "VİL CANAİL" (pis ayaktakımı) "DE GUENİLLE"

(hirpaniler) dedikleri devrimci yurttaşların üzerine kurşun yağdırıp hepsini kılıçtan

geçirdiler.

1793 yılı İşveren sınıfı ekonomik baltalamalara girişti. Böylece Jakobenlerin

"DEVRİMCİ HÜKÜMETİ"ni halkın gözünden düşürdü. Büyük devrimcilerin terör

günlerinde kan dökmelerinden yakınan İşveren sınıfı, insan giyotinlemekte, adam

öldürtmekte devrimci teröre taş çıkarttılar.

183O, 1848, 1871 yılları halk işveren sınıfı tarafından kışkırtıldı.

Ayaklanmalarda halk kendi kurtuluşunu kendi gücünden beklemiye başlayınca,

İşveren sınıfı ters döndü. En gerici insanlarla elele verip, devrimi yaratmış bulunan

halkı ve kendi öz milletini bire dek gözünü kırpmadı.

Tarihte İşveren sınıfının ta kendisi her zaman budur. Onun Burjuva

Demokrasisi dediği şey başka türlü olamaz. Ne var ki, Kapitalizm oldu olasıya kendi

kendisini kemiren bir sosyal üretim temeliüne dayanır. Burjuvazi ilk iktidar

günlerinde (bizim DP ve AP liderleri gibi) her mahallede bir milyoner yarattı. Bu olayı

bütün ülkede herkesin kapitalist olabileceği parolası ile reklam etti. Bu curcunalı

ilanlar bütün kapitalist heveslilerine tayyare piyangosu gibi sevimli geldi. Bununla

birlikte, S. Demirel'in "Herkes fabrikatör olacak" sözünün anlamı yalnız İşveren

sınıfını umutlandırabilir.

Kapitalizm biraz gelişti mi, sermaye santralizasyonu (merkezileşmesi,

yaygınlığına derleşip, toplaşması) ve sermaye konsantrasyonu (koygunlaşması, yani

yüksekliğine derleşip toplaşması) kaçınılmaz olur. Kapitalist sınıfının kendi içinde bile

ufaklar ve cılızlar rekabetle alaşağı edilir. "Milyoner olmak", yahut fabrikatör olmak,

her kula nasibolmaz. Bu sefer zenginleşmek sevdasının parlak kuruntu tahtından

teker meker yuvarlanan orta ve küçük kapitalistlere bir umut kapısı açmak gerekir.

Bu kapı İşçi sınıfının "SOSYALİZM" geleneğinde gizlidir.

Her birinin yüreğinde fabrikatörlük ve milyonerlik aslanı yatan burjuvaların

Sosyalizm safına atılmaları bir çeşit kariyer, külah kapma olur. Oradan

fabrikatörlüğe, milyonerliğe değme kapılar açan iktidar fırsatları yakalanır. Bu

uğurda, küçücük Türkiye'nin bile ne tükenmez örnekleri vardır. Ta eski "AMELE

TEALİ CEMİYETİ" liderlerinden az mı milyoner gördük... Hele şimdi Amerikan yardımı

çağında nice yeni sağlı sollu, hatta sosyalist basit "Sendika" yöneticileri han,

apartıman, fabrika sahibi olu-oluvermektedirler.

Bu kıssalardan İşveren sınıfının çıkardığı hisseler çok oldu. Devrimci halk

hareketlerini kapitalizm uzun süre kanla boğdu. Ondan sonra kendi sosyal

temellerini oturaklaştırmak gereğini anladı. Bunun için tek çıkar yol, sosyal sınıflar

arasındaki keskin sınır ayırtlarını kaldırmak, sınıf çizgilerini birbirlerine karıştırmak

oyunu olabilirdi. Bu oyunun başında Sosyalizme "İZİN" vermek geldi. İşveren sınıfı

çapını ve gücünü kendi belirteceği bir sıra "Sosyalizmler" kurdu. Bu Sosyalizmlerin

subaşlarını kendi burjuva elemanlarına kestirdi. İç ve dış İşveren çıkarlarında

sosyalistleri kullanma fırsatını karçırmadı. İzinnameli ve patentli sosyalizmlerin

anlamı bu oldu.

İşveren sınıfının Sosyalizme karşı gösterdiği "TOLERANS" daha 19uncu yüzyıl

sonunda başladı. Hele 20nci yüzyılda o yoldan yürümek kapitalizme büsbütün

gerekti. Çünkü İşveren sınıfı içinden bir tek Finans Kapitalist grubu herşeyi tekeline

almıştı. Kapitalist sınıfının öteki zümrelerini "VAHŞİ" saydırıp saf dışı etmek veya

ezmek olağandı. O zaman İşveren sınıfının geri kalan epeyce kalabalık bütün öteki

zümreleri, irili ufaklı talihlerini denemek yoluna düştüler.

Bugün Kapitalizm ancak öyle bir BURJUVA SOSYALİZMİ'nin yarattığı "'EMNİYET

SÜPABI" ile ayakta durabiliyor. Bu emniyet süpabı sayesinde bir taşla bir çok kuşlar

vuruluyor. Bir yanda yer yer paslanıp delinmeye yüz tutmuş Emperyalizm kazanının

patlaması önleniyor. Öte yandan asıl amaç, İşçi sınıfını avlamaktır. İşçi sınıfı her

eğiliminde Sosyalizme dört elle sarılıyor. İşçi sınıfının namuslu ve bilinçli hareketini

en iyi baltalamak, ancak arkadan vurmakla başarılı olur. Onun için proletaryanın

hareketi burjuva sosyalizminin pis perdeleriyle göz gözü gürmez hale getirilir ve

tanınmaz kılıklara sokulabilir.

İşte iki sosyal üst sınıfın (KAPİTALİST ve BÜYÜK MÜLK-TOPRAK SAHİPLERİ

sınıflarının) meşhur iki klasik "ÇİFTE PARTİSİ" dışında başka birçok partilerin

piyasaya dökülmesi böyle oldu. Özellikle "İŞÇİ PARTİLERİ"ne, yahut "SOSYALİST

PARTİLERİ"ne, hatta "KOMÜNİST PARTİLERİ"ne karşı İşveren sınıfının "TOLERANS"

göstermesi, gerekince elaltından yardımlarda bulunması o gerekçe ile oldu.

Hele sömürge ve geri ülkelerden aşırılmış "AŞIRI KARLAR"la zenginleşen

Emperyalist metropollarında yetmiş yedi buçuk türlü "SOSYALİZM" oyunları ortaya

döküldü. İşçi sınıfının içinde bir kaymak tabakası satın alınarak, işçi küçük

burjuvaları ve burjuvaları haline getirmek epey kolaydı. Onun için Emperyalizmin

büyük metropollarında İşveren sınıfı her türlü "DEVRİMCİ" partileri denedi. Bu

deneyişin yarattığı kargaşalık içinde, ölüm çağına girmiş bulunan kapitalizm, hem bir

"MEŞRUİYET" (dokunulmaz haklılık) ve hem de bir "İSTİKRARLILIK" (tutarlılık)

kazanıyordu. Eski yırtıcı kanlı silah zorlamalarından vazgeçilmişti. Şimdi maddi

silahlardan daha büyük, daha yaygın ve etkili olan MANEVİYAT (moral) silahı

kullanılır oldu.

Geri ülkelerin İşveren sınıfları kendi ağababaları olan Batı emperyalizmini, her

alanda olduğu gibi, sosyalizm alanında dahi taklit ettiler. Buralarda burjuva küçük

burjuva sınıf ve tabakaları binbir çeşit hoşnutsuzlukla kıvranıyordu. Onun için hemen

her sınıfın ve her zümrenin ve tabakanın uydurduğu ve uydurabileceği sürüyle

sosyalizmler ortalıkta cirit atmaya başladı. Artık emperyalizm bile sosyalizmsiz

nefes alamaz oldu. Finans-Kapital zümresinin bile bir sosyalizmi fışkırdı: NASYONAL

SOSYALİZM (Nazilik).

Toplumu Babil kulesine çevirmek sırası böylece "Sosyalizm"e düştü. Sosyalist

akımlar birbirlerine düşürüldü. Kritik anda sosyalizmle uğraşanlar artık İşveren sınıfı

değil, gene sosyalist olanlardır. Sosyalist olanların en gerici davranışı maskelemek

için kullandıkları strateji ve taktik, herkesten önde gitmek ve sözde aşırı-devrimcilik

yapmak oldu.

Aşırı lakırdıları ciddiye alıp uygulamaya geçenlere karşı sosyalist örgütlerin

sinirli mekanizmaları işletildi. Herkesten ileri gidenlerin ihtiyatsız davrandıkları ve

Faşizmi çağıracakları öne sürüldü. Yapma manevralarla halk ve işçi sınıfı geriye

doğru itilir ve bezdirilirken, "PARTİ DİSİPLİNİ" perdesi altında gizlenildi. Yığınların

bilinçlice düşünme ve davranmaları "başı bağlanmış" duruma getirildi.

Bütün bu şartlar altında "Sosyalist Partileri" sıkıştırmak ve yer altına itmek

İşveren sınıfı için en sersemcesine bindiği dalı kesmek olmaz mıydı?

(AYDINLIK, Sayı: 3, Ocak 1969, s. 187-204)