GLADIO (KONTRGERİLLA)

SOĞUK SAVAŞIN MÎRASI

Leo A. Miller
-I- 

Ö N S Ö Z

Elinizdeki kitap, kısa bir süre önceye dek varlığı konusunda

en küçük bir şey bilinmeyen bir gizli servisin izini araştırıyor:

Ellili yıllardan itibaren tüm Batı Avrupa üzerinde ağlarım ören,

yeraltında örgütlü, paramilitcr bir haberalma örgütü bu... örgütün

esas görevi: Savaş durumunda terör, sabotaj yapmak ve

ayaklanma çıkarmak, örgütün altyapısı: Neredeyse Avrupa'nın her

yerinde gizli silahlı gruplar ve cephane depolan. Tüm ülkelerde "X

günü" için partizan grupları oluşturmak, bunları en modern ve

olabildiğince gizli iletişim ağıyla donatarak, en çetin çatışmalara

hazırlamak, tümünü Brüksel'deki NATO merkezinin gizli bir

birimiyle koordinasyona sokmak...

İtalya'da gizli bir belge merkezinin bulunuşu ve Romalı bir

başbakanın ifşaatlarından sonra, şimdi herkes bu örgütü tanıyor:

NATO'nun Avrupa'daki gizli ağı "Gladio"! Gazeteler birdenbire;

kırk yıl öncesine kadar uzanan ya da uzatılmak istenen geçmişiyle

bu ve benzeri örgütler üzerine haberlerle dolup taşmaya başladı.

Ortaya atılan pek çok isim, örgütün esprisini söylemekte bir

sakınca görmedi: Gerektiğinde politik muhaliflerini dize getirmek

için harekete geçirilecek hücum kı-talan...

"Sessiz Şebeke" olarak adlandırılan Federal Almanya'daki

yeraltı örgütü de 1991 ilkbaharında ortaya çıktı.

Devletlerüstü görevini yerine getirirken örgütün oldukça sıkı

gizlilik içinde olması yetki ve görevinde tümüyle başına buyruk

olmasından geliyordu. Oysa Federal Almanya'da hiçbir anayasa,

hiçbir yasa Bundeswehren ayrı gizli bir servise, askeri bir

örgütün varlığına olanak tanımıyordu. Savaş durumunda bile

böylesi bir hazırlığa kalkışıl-mamışü. Federal Alman "Sessiz

Şebekesi"rim çok kuşkulu hukuksal durumlarda başvurduğu biricik

önlem başbakanlık tarafından "sözlü istihbarat görevi"yle

görevlendirilmesiydi, 1968 yılında olduğu gibi... Hükümet bu

konuda fazla bir şey söylemek istememişti. Bu illegal

partizanların varlığı kırk yıl boyunca resmi bir açıklama

yapılmaksızın gizlenmişti. NATO gizli servis merkezinin

sorumluluğu konusunda Federal Alman gizli servis ajanlarına ve

onlann sırdaşlarına yöneltilen sorular yanıtsız kalmıştı.

Yunanistan'daki darbeciler ve Türkiye'deki sağ terör eylemleri

hakkında Alman Gladio mensuplan neler biliyor

du? italya'da ve Belçika'daki aydmlatüamayan cinayetler hakkında neler biliyordu?

"Gladyatörler" tarafından banş dönemlerinde hangi gizli kapaklı operasyonlar

planlanmış ya da uygulamaya konulmuştu?

Gizli servisin başbakanlıktaki ilgili koordinatörü Lutz Stavenha-gen kendisiyle

yapılan bir röportajda Gladio'nun ne kadar eskiye dayandığına değinmişti: "Soğuk savaş

henüz daha yeniydi ve aynı zamanda bir işgal tehdidi vardı." C D U , F D P v e S P D

milletvekilleri Parlamento Kontrol Komisyonu oturumunda bu dönemin üzerine

gitmemişlerdi. Federal hükümetin bilgilendirmesinin de hiçbir temeli yoktu. 1977 yılma

dek, gizli NATO birliği hakkında tek bir kanıt yoktu ortada.

Bu örgütün yirmi yıldan bu yanaki varlığını hiç gözönüne almayan, Prusya

geleneğini koruyan memurların bulunduğu bu devlette istihbaratların, ajan

kullanmaların ve protokollerin varlığını ortaya çıkarmak gerçekten olanaklı mıydı?

***

Gladio'nun kurulduğu dönem ve anlayış bilinmek isteniyorsa, o zamanki "cephe

devleti" Federal Almanya'nın gözönüne alınması gereklidir. Ellili yılların başında gizli

şekilde kurulan, NATO gizli birliğinin Alman öncüleri hakkında, kapsamlı eylemleri-

Hessen içişleri bakanınca ortaya çıkarılınca yasaklanan, partizan örgütü skandali

karşısında Birleşik Devletler Ulusal Arşivi'nde, Federal Eyaletler Devlet Arşivlerinde,

Federal Almanya Arşivinde, Federal Devlet Anayasa Mahkemesinde belgeler

bulunmaktadır, ilk askeri örgüt, savaştan sonraki Federal Alman topraklarında "Teknik

Servis" adı altında, anti-komünist bir propaganda örgütü olan "Alman Gençler Birliği"

kuruldu. Bu gerilla birliği, Amerikan gizli servis ajanları tarafından oluşturuldu,

yetiştirildi ve finanse edildi. Bu örgüt bir Sovyet işgali durumunda "etkisiz duruma"

getirilecek olan kimseler hakkında listeler yapü. Alman Gençler Birliği'nin ölüm

listelerinde Herbert Wehner ve Wilhelm Kaisen gibi sosyal demokrat politikacılar bile

vardı. Bunların tasfiye edilmeleri gerekiyordu, çünkü yeraltı savaşçıları, bir savaş

durumunda onların komünistlerle işbirliği yapmalarından korkuyorlardı. Eleman

devşirme -Amerikalıların bilgisi altında- eski SS mensuplarının saflarından gizlice

örgütlenerek yapılıyordu.

Gladio'nun öncüsü Alman Gençler Birliği'nin eylemlerini, gizli yeraltı

savaşçılarıyla, hangi amaçla ve hangi düşünceyle gerçekleştirdiklerinin belgeleri

ortaya çıktı. Savaş sonrasındaki eylemleri ilk kez bu kitapta tüm ayrıntısıyla gözler

önüne serildi.

Şimdi tüm Avrupa'da Gladio örgütünün kimlerle işbirliği yaptığı açıkça ortaya

çıktı, tik taşın yerinden oynatıldığı ülke hakkında, özellikle İtalyan "Gladyatörleri"nin

bağlantıları üzerine Werner Raith ay-nntılı bilgiler sunuyor ve İtalyan hükümetinin

rafine enformasyon politikasını açıklıyor Bir ifşaatın tarihi...

Gladio örgütünün ülkeden ülkeye özellikler gösteren Avrupa'daki operasyon

bölgeleri hakkında bilinen özellikleri de yazıldı. Ve bir bölümde de ağın kuruluşuna

katılan Amerikalıların soğuk savaş dönemindeki stratejik hedeflerinin ne olduğu ele

5

alındı.

Bu kitap; pek çok dost, erkek ve kadın arkadaş yardım etmemiş olsaydı bu kadar

kısa sürede hazırlanamayacaktı. Özellikle Helmut Lorscheid, Ulrich Stall, Hans-

Rüdiger Minow, Klaus Körner, Christopher Simpson, Heime Clausen ve Werner Raith'e

teşekkür ediyorum.

Köln, Kasım 1990 Leo A. Müller

6

I. "SESSİZ

ŞEBEKE

Î Z P E Ş l N D E : F E D E R A L A L M A N Y A ' D A K Î G L A D Î O

Federal Almanya'da bugün, ülkenin gizli servisi tarafından da "Sessiz Şebeke"

olarak tanımlanan "Stay Behind -örgütü" adında bir örgüt faaliyet gösteriyor. NATO'nun

Italya'daki kuruluşunda da Roma tarafından kısaca "Gladio" olarak biliniyor. Kuşkulu

Gladio Örgütünün arkaplanı ve Kızıl Ordu'nun bir ileri hareketi durumunda örgütün

partizanlarını kendi safına çağırması hakkında komşu Avrupa ülkelerinin gazetelerinde

yazılar çıkarken, Federal Almanya'da hiç kimsenin en küçük bir bilgisi yoktu. Komşu

ülkelerin parlamentolarında araştırma önergeleri verilip, hükümetler bu gizli konunun

üzerine günden güne daha çok eğilirken, Bonn'da sessizlik egemendi. Demokratik

Alman Cumhuriyeti'nde ortaya çıkarılan Stassi Olayı'nın çözülen her düğümü

medyalarda yoğun şekilde yer alırken, bir gazetecinin Federal Almanya'da da bir

Gladio birliğinin varlığı hakkında sorusu gündeme geliyor, bundan sonra da çok uluslu

NATO örgütünün dışında bir kuruluş olduğu ortaya çıkıyordu.

İlk başta - doğal olarak kimse de beklemiyordu- hiç kimse bir şey bilmiyordu.

Tüm olası sorumlu hükümet üyeleri işi yokuşa sürüyordu. Kendisinden bilgi istenen

savunma bakanı, ilk önce kendi memurlarını gizli örgütlerin peşine düşürdüğünü öne

sürüyordu. Hatta 30 Eylül 1980'e kadar Brüksel'deki NATO askeri karargahının

komutanı, Batı askeri ittifaklarının en ileri gizli bilgi taşıyıcısı, eski genel müfettişi

Wolfgang Altenburg hiçbir şey bilmediğini açıklıyordu. Ellili yılların sonunda sadece

bir "ahbapçavuşlar klübWnün bulunduğu ve buna öylesi bir örgüt denemeyeceği

kanısındaydı, general Altanberg. Hiçbir şey bilmeyenlerin listesi uzayıp gidiyordu:

Başbakanlık gizli servis koordinatörlerinden Horst Ehmke (SPD), Waidemann

Schreckenber-ger (CDU), BND'nin eski başkanlarından Klaus Kinkel ve Heribert

Hellenbroich gizli servis için gizli gündemle toplanan "Parlamento KontrolKomisyonu"nwı

federal meclis üyeleri... O zamanki ABD başkanlık güvenlik danışmanı Henry Kissinger

bir İtalyan gazetesine verdiği demeçte Gladio hakkında hiçbir bilgisi olmadığını

söylüyordu.

8

Oysa ki bunların tümü bu örgüt hakkında herşeyi bilmek zorundaydılar. Çünkü

görevlerini yeminle ve anayasal gerekle üstleniyorlardı. Federal Almanya'daki Gladio

örgütü hakkında tüm bilgiler yavaş yavaş ortaya çıkıyordu. Gizli servise bağlı "Savunma

Hazırlıkları" hiçbir zaman sadece bazı önemsiz gizli önlemlerle yetinmiyordu.

BND Başkanları, iddia edildiği gibi görevleri sırasında dükkanlarının tüm

bölümlerini tanıyamamışlar mıydı? Başbakanlık gizli servis kontrolörünün sorumluluğu,

savunma durumunda alınan tüm gizli önlemler hakkında bilgisi olmadığından mı

açıklanamıyordu? Halkın temsilcileri, kırk yıl önce Federal Alman Meclisinde gizli

servis karargahları üzerinde demokratik kontrollerini yapabilmişler miydi ve bugün

iddia edildiği gibi mensupları gerçekten "hiçbir' şey bilmiyorlar

mı?

Bazı muhalif politikacılar, seçim kampanyalarındaki çeşitli konuşmalarında bu

örgütün kokusunu hissettirmeye başlamışlardı. İlkin sosyal demokratların hükümetleri

zamanında bu konuya parmak basıldı. 14 Kasım'da SPD silahsızlanma uzmanı Hermann

Scheer'i kamuoyu önüne çıkardı. Scheer gerçi sadece bir parlamenterin

açıklamasından başka bir şey yapmamıştı, adaletin müdahalesini talep ediyordu:

"Federal savcılığın bir sorunu bu." "Parlamentonun ve hükümetlerin kontrolünün dışında silahlı askeri

bir gizli örgütün varlığı -ve resmi Silahlı Kuvvetlerin statüsünün dışında- anayasal legaliteyle

birleştirilemez ve bu hukuki takibatı gerektirir," sonucuna ulaşılmıştı. Bu çağrı sonuçsuz kaldı.

Hermann Scheer savcılığa hiçbir suç duyurusunda bulunmadı. Parlamento Kontrol

Komisyonu'nun partili arkadaşı Wilfried Penner'e

1969'dan 1982'ye kadarki yılların sosyal liberal koalisyonunun sorumluluk payını sordu.

Penner gazetecilere sonucu söyledi: Rapor yoktu!

Soru yöneltilenlerin hiçbirinin ne Gladio'dan ne de benzeri örgütten haberi vardı!

Penner, basının önünde "mafyavari müdahalelerden söz ediyor ve "pisliklerin

herkesin önünde sergilenmesini" istiyordu.

Ve Federal Gizli Servis (BND)'in, mesleğinin çiçeği burnundaki yeni başkam

Konrad Porzner, herşeyi güzelce örtbas ettiğini göstermişti.

1974'den 1980'e kadar Helmut Schmidt'in başkanlığı sırasında sosyal liberal

sorumlulardan Manfred SchUler Spiegerde o zamanki BND şefi Gerhard Wessel'i ilk

kez önlemler hakkında bilgilendirdiğini açıkladığını anımsıyor.

Büyük muhalefet partisi çok çabuk sessizliğe gömüldü. Kirli işlerin açığa

çıkarılması için yapılan tüm çağrılar bir haftada suspus edilmişti. Eski yasama

döneminin son oturumlarında sosyal demokratlar meclisteki Parlamento Kontrol

Komisyonu'nda -doğal olarak gizli- sorunu gündeme getirdiler. Sorunla doğrudan ilgili

öteki taraflar hakkında hiçbir şey sormadılar. Savunma Komisyonu ve İçişleri

Komisyonu,

"Yeşiller"'m Gladio hakkında Federal Meclisteki müzakerede verdikleri bir öneriyi CDU;

CSU, FDP ve SPD'nin oybirliğiyle reddetti. "Yeşiller" hükümet tarafından hiçbir zaman

ciddiye alınmadı. Yasama döneminin başında oluşan, Parlamento Kontrol Komisyonu'nda

temsil edilmeyen Federal Meclis'teki tek fraksiyon Yeşiller, sonuçta bir anahtar rolü

oynadılar. Böylece az da olsa pisliklerin Ük kez gözler önüne serilmesine neden oldu

Yeşiller.

9

Parlamento Kontrol Komisyonu'nun önceden belirlenmiş oturumundan önceki bir

kaç gün, hükümetin üyeleri, Gladio hakkındaki tüm bilgileri Penner'in başkanlığındaki

Parlamento Kontrol Komisyonu oturumunda -doğal olarak gizli- sergilemeleri; Dossier,

Spiegelin hemen bir sonraki sayısında hemen yayınlattı. Buna göre Başbakanlığın Vl.ncı

bölümünün yöneticisi Hermann Jung bunu yazışmalara geçirdi. NATO Avrupa

Başkomutanlığının arzusuyla Gladio geri çekildi,

"müttefiklerin haberalma servislerinin korunması savunma durumunda da hesaba katılmalıdır." Bu

istek "ellili yUlarda" gerçek oldu. Hem ulusal gizli servisin sorumluluğunu, 1954'den

itibaren "Shape" adıyla Gladio birlikleri olarak görevler üstlendi, hem de Avrupalılar

NATO

Silahlı Kuvvetlerinin en yüksek askeri karargahı tarafından koprdine edildi. 1959'da

federal gizli haberalma servisinin resmi üyesi oldu.

"Aşağı yukarı 1973'e kadar" sabotaj grupları görevlerini yerine getirdiler. Düşürülen

NATO pilotları ya da işgal altındaki ülkelerdeki düşmanın el ulağı bilimadamlarının

nasıl kurtarılacağı "düşman hatlarının arkasında direniş güçleri oluşturmak" şeklinde

ifade edildi.

Bu gibi operasyonlar için "kaynak ağı" olarak 50 asker, 125 genel ve 25

"kaynaktan kökenli" eleman el altında tutulmuş V - olayında işgal altındaki ülkeden

savaş için önemli kişilikler toplanmıştır. BND'nin bünyesinde "yönetici örgüt" denilen

75 kişilik birim kuruluydu. Zamanla bu aparat güçlü bir biçimde yoğunlaştırıldı.

1981'de BND'nin bünyesindeki dört birim sabotaj eylemlerine ayrıldı ve "yönetici

örgüt" 35 kişiyle sınırlandırıldı. "Eylem grupları" bu arada tümüyle dağıtıldı. BND

bünyesindeki "Stay behind - örgütü" tümüyle Almanlara geri kaldı.

Yeraltı örgütlenmesinin korunması için NATO'nun ilgili bölümü

1954'den itibaren "Tüm Koordinasyon Komitesi" adım aldı. 1990 Ekiminin sonunda

Brüksel'de henüz işlevselliğini koruyordu, öteki özel birimler "Stay behind" örgütünün

telsiz sistemine özel sızmalar yapıyordu. Daimler şubesi AEG/TSTde "zıpkın" adıyla

ileri teknikli telsiz gereçlerinden 854 BND siparişi henüz yeni değildi. Bununla Avrupa

çapında Gladio ağını denetleyebilecekti. Toplam fiyatı aşağı - yukarı

130 milyon marktı. Sadece 130 gereç BND'nin tasarruf undaydı. Geri kalanı

"müttefiklere" veriliyordu. Bunun için Federal Almanya devlet kasasından 25 milyon

mark çıkıyordu.

tikin kamuoyu duymalıydı. Başbakanlığın enformasyonu dışında önce bir milletvekili

sonunda, bilinmek istenenin sözünü etti. Bonn parlamentosunun en gizli çevresinden,

Federal Alman meclisinin sosyal demokrat Güvenilir Kişiler Kumlu'ndan Rudi Walther.

Bu kurulda haber alma servisinin bütçe planlan kontrol ediliyor ve onaylanıyordu.

Bütçe komisyonunun üyeleri seçilirken doğal olarak Yeşiller bunun dışına bırakılıyordu.

Başkan Rudi Wallher'in "Stay behind"in varlığından haberi vardı. Federal Alman Glaido

birliklerinin milyarlar değerindeki giderleri, yakın döneme kadar örgüt tarafından

düzenli olarak ödeniyordu.

Başbakanlık, en son raporunda örgütün "savaş sonrasındaki yıllara, olabildiğince

geri giden" tarihçesi hakkında hiçbir bilgi vermiyordu. Parlamente Kontrol Komisyonu

milletvekillerinin raporunda "Buradaki açıklama BND'ye düşer" deniliyordu. Aynı

10

zamanda Gladyatörlerin eylemleri hakkında da hiçbir bilgi yoktu. Münih-Pullach'daki

BND merkezinde ya da kamufle edilmiş ikametgahlarda görev dağılımı yaparak tüm

Federal Almanya Cumhuriyetine yayılan eylemlerdi bunlar. Gizli "değerlendirme

örgütü" tarafından ölçülen ve emir verilen eylemler hakkında da şöyle ya da böyle bilgi

yoktu.

Tümüyle nihai açıklığıyla ortada olan Parlamento Kontrol Komisyonunun olurumdan

önce devlet bakanı ve başbakanlıktaki gizli servis koordinatörü Lutz Stavenhagen,

Federal Alman Glaido ordusunun ortaya konulmasının yaklaşık bir zamanını telafuz

etti: 1991 ilkbaharı. Gevşemenin dönemi aşağı yukan aynı şekilde tekrarlandı durdu.

Devlet Bakanı Bild an Sonntag'da çıkan bir konuşmasında yeni bir enformasyon kapısını

araladı: Glaido örgütünün NATO'nun kuruluşu karşısında Federal Almanya'nın "çok

erken bir yükümlülük açıklaması olarak" 1959'da temeli atılmıştır.

Bu zaman noktasında artık ellili yılların başında Almanya'da, Fransa'da, Benelux

ülkelerinde, Danimarka'da, Norveç'te ve Avusturya'da direniş grupları hemen hemen

oluşturulmuştu ve ortak taktik kontrol altına girmişti. İttifakın gizli servisleri

arasındaki sağlam birlikler, 1951'den itibaren kuruldu ve tek tek Batı Avrupa'da

operasyon yapılacak ülkeler saptandı. Başlangıcı Fransa ve İtalya yaptı. Yeraltı

ordulannın ilk merkezleri Fransa'da bir yerdi ve "Clandestine Committee for Planning"

(CCP) olarak adlandırılıyordu. Ağ, 1959'a kadar Avrupa çapında örüldü. 1964'de

Belçika'daki son noktasıyla "Allied Clandestine Committee" (ACQ'deki merkezi

değiştirildi.

Bir haberalma ajansı hakkında daha sonra sızıntılar oldu, ancak henüz hukuksal

bir temeli yoktu, çok kaygan bir zemindeydi. 1968'de Başbakanlığın o zamanki şefinin

ağzından telaffuz edildi ve sonradan

Federal Almanya başkanı olan Karl Carstens, Federal Alman haberalma servisi için bir

"genel talimatname" emri verdi. Sözde şöyle demişti emrinde: "BND, başbakanlık

şefıyle anlaşarak savunma durumu için gerekli hazırlıklara ve düzenlemelere

girişebilir."

Savunma Bakanlığından bunun tersine yapılan açıklamalar karşısında, yedeklerin

ciddi olarak devreye sokulmaları hakkında Bundes-wehr'le danışmada bulunması,

istihbarat aktarımında özel görevdi. Onlar gününde ortaya çıkmayacak, tersine

yeralunda kalacaktı.

Daha sonra 22 Kasım'da Bonn parlamentosunda çok sıkı gizlilik içinde Parlamento

Kontrol Komisyonu oturuma geçerken, hükümet milletvekillerine bilgi vermek çok resmi

idi. Skandal enformasyon yalanlar şeklinde ortaya çıktı. Parlamento Kontrol Komisyonu

üyelerinin haberlerine inanılabilseydi, hükümet nerdeyse otuz yıldan daha fazla

süredir "Stay behind" örgütünün eylemleri hakkında tek bir kanıt bulamayacaktı: İlk

yeraltı birliklerinin dayanaklarından 1977'ye dek, gizli servisin tarih yazımında bir

beyaz nokta temel oluşturmuştu. Bu eylemlerin arka planı, sorumluluğu ve ölçüsü soğuk

savaşın bilinen aşamalarında açıklık yerine daima bir bulanıklık içinde kaldı.

Bundestag milletvekillerinin gözünde, gizli servisin böylesi gevşek eylem

girişimlerine nasıl kalkıştığı bir bilmece olarak kaldı. Devlet Bakanı Stavenhagen'in

Federal Alman Gladio şubesi hakkında böylesine tahrif edilmiş belgelerle bilgi

11

vermesi, aynı şekilde karanlıkta kalınca, parlamento ve kamuoyuna büyük ikna gücüyle

yönelttiği sorunun cevabını aradı: "Stay behind" hiçbir zaman iç politik eylemlere

kalkışmamıştı. Bu "o kadar açıktı ki" "tümüyle normal haber alma servisi birimi"

şeklinde davranılmıştı ve "hoş olmayan sürprizler" asılsızdı.

Lutz Stavenhagcn Parlamento Kontrol Komisyonunun oturumundan sonra

Frankfurther Allgemeinen Zeitungdaki bir spekülasyon dışında "Stay behind"le aşın sağcılar

arasındaki bağı yalanlıyordu. Gazete, 1981'de Uelzen'de yeraltına depolanan gizli

silahların bulunduğundan söz etmişti. Aşırı sağcı Lembke de aynı şekilde U-Haft'da

sorgunun başlamasından önceki bir gün bulunan silahlardan bahsetmişti.

Devlet Bakanı "Stay behind"le ilişkinin "hiçbir zaman olmadığını" açıklıyordu. Ve

Stern - TV'nin magazin televizyonunda, Gladio'nun öncüsü, ilk kez 1950'li yıllarda

oluşturulan "Alman Gençlik Birliği" (BDJ) hakkında ilk belgeleri sergiliyordu, aynı

şekilde Lutz Stavenha-gcn de şiddetle, reddediyordu. Alman Gençlik Birliği'nin

aralarında Herbert Wehner'in de bulunduğu ölüm listesi hiçbir zaman varolmamıştı.

Parlamento Kontrol Komisyonu üyeleri Burkhard Hirsch (FDP) ve Wilfried Penner

(SPD), o kadar eleştirmelerine rağmen bu düşünceye katılıyorlardı. Böylece Federal

Almanya Cumhuriyeti demokratik dönüşüm davasında Avrupada ilk kez ciddi bir dümen

neferi haline geliyordu. Öteki sorular da benzeri küstahlıklarla karşılandı. Gazete

muhabirlerinden biri Stavenhagen'in işbirlikçiliğinin "bizim devletimizde de kamuoyu

tarafından bilinmeyen gizli şeyler vardır" sözleriyle de belgelendiriyordu.

Pek çok günlük gazetede bu politik enformasyonun başarısı hemen görüldü.

Enformatif parlamento oturumundan sonraki bir gün örneğin manşet şöyleydi:

"Gladio'ya giden soruşturma izleri kapandı."

Sayın Devlet Bakanı "açıklanmayan görüşme"nin sonunda sorunun kapanmasını arzu

ediyordu. Sessiz Şebeke, en azından Federal Almanya'da ilk halkasının bulunduğunu

ortaya koyuyordu.

Enformasyon politikasının stratejileri, aynı şekilde pek çok Avrupa

hükümetlerinde de görülüyordu. Medyalardan da ilk aktörlerinden hiç söz etmeksizin

sadece resmi açıklamalar yapılıyordu. Daha sonra hükümet sözcüleri çeşitli ayrıntılar

sunacaklar ve gayrıresmi açıklamalarla daha çok şaşırtıcı eylemlerin lanse edilmesine

başlanacaktı. Telsiz telgraf aparatı tipleri hakkında halka açıklamalar yapılırken,

"Gladio"mm kökeni ve kuruluş aşamasından sonraki ilk onyıllarından hiçbir şekilde

sözedilmiyordu. Bonn Hükümeti, Federal Almanya Cumhuriyetini tertemiz bir ülke

olarak takdim ediyordu: Hiçbir zaman "iç düşman"a karşı eylemler düzenlenmemişti,

yapılan herşey tümüyle iyi niyete dayanıyordu, hemen hemen komple bir şey yoktu ve

olanlar her ülkede görülebilen tümüyle normal bir askeri "önlem"den başka bir şey

değildi.

Oysaki Bundeswehr'de; savaş durumunda Gladio-Stratejisine benzer roller

üstlenecek ve işgal edilen ülkede ordu ve haberalma servisi için bir köprübaşı

oluşturacak, her üç kolordusunda birer "uzaktan gözetleme bölüğü"nün bulunduğu bir

gerçekti. Partizan savaşı yürütecek böylesi "specialeforces"a Bavyera'daki Amerikan

kışlasının bulunduğu Bad Tölz'de beceri kazandırılabiliyordu. Askeri tatbikatların

eğilim planında, modem bir gerilla savaşı için gerekli olan herşey bulunuyordu: Kurbağa

12

adamlar, ekstrem durumlarda kurtarmalar, ev içinde savaş, sessizce öldürme... Tümü

orada eğitilen GIS, örneğin kaçırılan uçaktan rehinelerin kurtarılması için kurulmuştu.

Oniki kişinin bir araya getirilmesiyle oluşturulan bu birlikler, ayrıca tamamlayıcı özel

bilgilerle de donatılıyordu. Bunların eğitimini, telsizciler, doktorlar ve sabotaj

uzmanlarından oluşan birlikler sağlıyordu.

Bad Tölz'deki (1937'de SS-Junker okulu olarak yapılmıştı) ABD kışlasında

Almanlar da eğitim görüyordu. Aynı zamanda tatbikat yapılan bu arazide, öteki

bağlantıların ağı da örülüyordu. Burada ayrıca bir İtalyan "Gladio'sa da bulunuyordu.

Bad Tölz'de de düzenli olarak konumlandırılan askerlerin sayısı hakkında ABD ordusu

sessizdi: "No comment" (yorum yok). Varşova Paktı devletlerinin üniformaları ve

onların kullandıkları silahlarla da kamuflcli olarak donatılıyorlardı. Kamufle edilmiş

Doğu Birliklerine ek olarak hazırlanan GIS için de özel bir dil eğitimi veriliyordu.

Kusursuz Almanca, Rusça, Polonyaca, Slovakça, Arapça ve İran dillerini öğreten ekipler

vardı. Aynca düşman bölgelerine yapılacak teröre hazırlanma ekipleri de bulunuyordu.

NATO'nun "Special Forces Section" ek yönetimi altında koordine ediliyordu bu

birlikler, ingilizler de aşağı yukarı aynı şekildeydi: "Special Air Services" (SAS) Falkland

savaşında ek olarak devreye sokulmuştu.

"Stay behindt geri dönelim: Kamuoyu bir yandan bunun hakkında daima çok az

bilgilendiriliyor, hem de buna karşılık her zaman da çok iyi enforme ediliyordu.

BND'deki "stay behind' örgütünde bir "köstebek" vardı. Doğulu kadın ajan Heidrun Hofer,

1976 Aralığında ispiyon olarak tutuklandı. BND'nin IV'ncü Bölüm'ünde sekreter olarak

çalışıyordu. "Krizler ve Savunma Durumunda Alınacak Önlemler" için 41D ve 43B kodlarıyla

raporlar hazırlıyordu. Gizli "stay behind" birliklerinin yönetimi hakkında raporlar da

vardı elinin altında. Heidrun Hofer ispiyon faaliyetleri yüzünden yargılanmıştı.

Maskesi düşürüldükten sonra ifadesinin alınışı sırasında Bavyera Cinayet Masasının

6'ncı kat penceresinden kendisini atmıştı. Federal savcı, basına; 36 yaşındaki BND

memurunun hayati tehlike taşımayan yaralarla hastaneye kaldırıldığını açıklıyordu.

Heidrun Hofer, 6 ncı kattan atladıktan sonra ağır yaralı olmasına rağmen hayatta

kaldı. Üç yıl kadar sonra sanık olarak ceza mahkemesi önüne çıkarıldığında artık dava

ilginçliğini yitirmişti. Uzmanlar medyalarda, olayın hukuksal tartışmasının gizli servise

çok zarar vereceğini belirtmişlerdi. On yıl sonra, 1987'de Heidrun Hofer'e açılan dava

zamanaşımı yüzünden düştü. İspiyonların ortaya çıkarılmasından sonra, BND'deki

önemli yeniden yapılanma milyonlarca masrafla sağlanmıştı.

Heidrun Hofer'in Demokratik Almanya Cumhuriyeti devlet güvenlik servisine ya da

Sovyet KGB'sine ulaştırdığı notlarla ciddi endişeler doğurduğu, BND gizli karargahının

dışında, Batı ülkelerinde işlenildi durdu. Heinz Höhne ve Hermann Zolling'in uzman

olarak çizdikleri tabloya göre; BND'nin anakarargahlannda biri "özel hava alanları ve

limanlarla ABD'nin arka bahçesi Atlantik kıy darında" bulunuyordu.*

Federal haberalma servisi, ispiyon olaylarının ortaya çıkışından sonra, yeni gizli

karargahlar aramak zorundaydı. "Stay behind" eylemlerinin hangi ciddi sonuçları

olduğunu Pullach'lıların duvarları dışında bugüne kadar hiçkimse bilemedi: "Stay behind"

ve Gladio hakkında, en ileri derecede gizlilik aşamasındaki belgelerin BND'nin

NATO

13

Heinz Höhne/Hermann Zolling: PuHach'ın İçinde. Der Spiegel Sayı: 11/ 1971, s.

bağlantı memurunun "kozmik" parmaklarının arasına nasıl girdiğini Heidrun Hofer de tam

olarak biliyor muydu acaba? Demokratik Almanya Cumhuriyetinin yıkılmasından sonra

Avrupa ağındaki kadm ajanların kaç tane olduğu açıklanabilecek miydi? Durum artık

tuhaf bir hal almıştı: Federal Almanya'da ve öteki devleüerde; partizan ağının gizli

tutulmasına anayasaların aldırış etmediği, potansiyel muhaliflerin önemli gerçek

kararlarıyla ortaya çıküğı biliniyordu.

P E Ç E S İ K A L D I R I L A N ÎTALYA'DAKÎ G L A D Î O

Werner Raith

İtalyan başbakanı Giulio Andreotti'nin çok aceleci bir kişiliği vardır. O gün diğer

günlerin aksine sanki ayaklarını sürüyordu. Başbakanlık konutunun sekizinci katındaki

ofisinde kendisini bekleyen haberle geç karşılaşmak için elinden geldiğince ağırdan

alıyordu. Dossier, Parlamento Komisyonu yönetiminin bulunduğu Piazza San Marcuto'ya

gitmek için Palazzo Chigi'den yola çıktığında başbakanın aksine çok aceleciydi. Orada

"Commissione terrorisme e stragi" (Sağ Terörizmin Aydınlatılmamış SuikastleriVnin

sekretaryasınca karşılandı ve komisyon başkanlarından senatör Libero Gualteri'yi

bilgilendirdi: Birkaç gün içinde Başbakan Andreotti'nin komisyon önüne çıkması

gerektiğinin nedenlerini açıklayan 12 sayfalık bir belge sunuyordu. Konu: Eski askeri

gizli servislerden SIFAR (Servizio Informazione Forze Armate, 1966'da dağıtılmıştı)

ile şimdiki SISMI (Servizio Perle Infarmazione e la sicurizza militare) mensuplarının

veya yetmişli yıllarda, pek çok kez paüayıcı madde atılmasında bunlarla işbirliği

yapanların; ayrıca soruşturma sırasında ipuçlarının yokedilmesine yardımcı olanların

araştırılmasıydı...

Senatör Gualtieri'ye sorunun ulaştırılması pek o kadar hızlı olmamıştı. Andreotti,

"tik gizli servislerdeki belirli yapıların" varlığı hakkında bazı karanlık noktaların

aydınlatılması için kendisinin, 2 Ağustos 1990'da Komisyon önüne çıkarılmasını

neredeyse iki buçuk ay geciktirmişti. Gerçekte sorulara özel cevapların verilmeye

başlanmasından bu yana epeyce bir süre geçmişti: 1989 sonunda Venedik Savcısı Felice

Casson; 1972'de Trieste yakınlarında, bir Carabinieri devriyesi tarafından paüayıcı

madde atılması ve üç kişinin ölümüne neden olan olayı yargı önüne getirmişti. Gizli

servisin kısmen içinde, kısmen de dışında bulunan olası "parelel yapılar" hakkında gizli

servis generali Noternicola'nın ortaya attğı ipuçlarını ele geçirmişti. Casson,

soruşturmasında gizli servislere çok yaklaşıyordu. Fakat bu noktada "devletin gizli

servisi" tarafından engelleniyor ya da olay başbakandan geri dönüyordu. Başbakan

Andreotti, zaman zaman parlamento komisyonu önünde, suikastların aydınlatılması

konusunda bilgi vereceğinden söz ediyordu. Fakat bunu hep bilinmeyen bir zamana

erteliyordu. Sorunu biraz olsun aydınlatacak komisyon önündeki açıklamaları nihayet

Ekim ayında gerçekleşiyordu. Başbakan Andreotti, herkesçe bilinen fakat, her yöne

çekilebilen söyledikleriyle çoğu umutları böylece boşa çıkarıyordu.

14

1. "Gladio" - Dossier

Radikal Parti'den komisyon üyesi Roberto Cicciomessere, Başbakan Andreotti'yle

ilgili notlan tesadüfen sekreterlikte görmüştü ve hiç de hayret etmemişti: "Gladio"

(Kılıç) adındaki bir gizli örgütün varlığından sözediliyordu. Parlamenter denetimlerden

uzak, hükümetin çoğu üyelerinin haberinin bile bulunmadığı, hatta bizzat gizli servis

komuta kademesinin büyük çoğunluğunun bilerek sakladıkları bir örgüttü bu... Düşman

gerillalarına karşı verilecek savaşta ve Sovyet işgali durumunda başvurulacak partizan

savaşında, ideolojik şiddetle donatılmış ve tepeden tırnağa silahlı kişilerden oluşan bir

örgütlü bu...

Komisyon üyesi Cicciomessere bu belgelerin bir fotokopisini senatör Guallicri'ye

verdi. Eğer soruna gerçekten eğilmek isliyorsa, komisyonda uyulması gereken

prosedürü kapsayan, görmezden gelinmeyecek bir belgeydi bu*.

Komisyon başkanı yazılı belgeyle ilgili henüz hiçbir ayrıntıya girmemişti. Şöyle

üstünkörü bir gözatmış, sonra da incelemek üzere bir haftalık süre istemişti. Bu arada

bir telefon görüşmesi yaptı: Başbakan Andreotti olabildiğince çabuk geri vermek

üzere görmek istediğini söylüyordu. "Bazı pasajlar üzerinde çalışacaktı." Senatör

Gualtieri biraz homurdanmıştı gerçi, ama başbakanın da isteğini yerine getirmişti.

Başbakan Andreotti'nin Uyarısı

Bundan üç gün sonra belge tekrar Senatör Gualtieri'nin elindeydi, ancak 12

sayfadan geriye 10 sayfa kalmıştı. İlk okuduğu metinle arasındaki fark açıkça

görülüyordu: Şimdiki metinde pasajların bir bölümü yoktu. Özellikle "paralelyapı"nm

mevcut öteki benzerlikleri çıkarılmış, kusursuz hale getirilmişti. Özellikle yapının

görevleri ve hatta ülke içinde ve dışındaki öteki kuruluşlarla işbirlikleri hakkındaki canalıcı

pasajlardı bu yok olanlar.

Asıl metnin bu şekilde değiştirilmesinin doğurduğu skandal ilk kez şimdi rolleri

doğal olarak doğru yörüngeye soktu. Soru şuydu: Başbakan Andreolti'nin asıl maksadı

neydi -ya da ilk kez görüldüğü

* Metnin tümü içinde bkz. La Republica, Corriere delk sera. La Stampa ve diğerleri 24.

10.1990.

gibi niçin bu kadar sinirliydi? Son açıklamaya kimse inanmadı. İtalyan politikasının

yaşlı tilkisi altı aydan daha fazla bir zamandan beri kesinüsiz, aktif olarak zirve

oturumlarına katılıyordu. Ve çeşitli olası karışıklıklar yüzünden, iki düzineden daha

çok araştırma komisyonunun önüne çıkmak zorundaydı. Özellikle bir zarara uğramak

istemiyordu. Ve doğal olarak Başbakan Andreotti, kaleme alınmış olan metnin perde

arkasının sorunu çok ilginç kıldığını açıkladı. İlk kez muhalefet milletvekillerinden

Cicciomessere ağzını tutmasını becere-memişti. Dossier'in yazdıklarının dışında olayın

ne kadar eyleme dayandığını açıklaması açısından belgelerin fotokopilerinin

çoğaltılması olanağı da bulunuyordu.

15

Bir başka versiyonundan da söz edilebilir: Yok edilen ve değiştirilen pasajlar tam

da Andreotti'ye dikkatlerin yönetilmek istendiği noktaydı. Belirli kişiler ve çevrelerin

isteği doğrultusunda neyi düşünece ğini bilmek istiyordu. İtalya'da bu davranış

"Awertimenio" olarak adlandırıldı. Ve Andreotti "Avveriimento"n\m ustası olarak kabul

edildi.

Moro 'nun Yanlarıyla İlişkisi

Başbakan Andreotti'yle ilgili raporun aylar boyunca sürüncemede kaldıktan sonra,

birdenbire çok acele olarak komisyonun önüne çıkarılması bir diğer nedeni ortaya

çıkardı. Bu da Başbakanın bu olayı hem önceden tahmin etmediğini hem de kendi

manevralarının bile işe yaramadığını gösteriyordu. 1978'in 9 Ekiminde Milano'da Via

Monta-nevoso'daki Kızıl Tugaylar'm gizli konutu ilk kez ortaya çıkmıştı. Gizli konutta

80 bin mark tutarındaki eski liretler (varsayıldığı gibi alınan fidyelerdi bunlar) ve iyi

kalite 400 fotokopi kağıdı bulunuyordu. Ayrıca; 1978 martında kaçırılıp mayısta

öldürülen Hıristiyan Demokrat Parti'nin lideri ve beş kez hükümet başkanlığı yapan

Aldo Moro'nun "Halk hapishanesi" denilen yerde yazdığı mektupların kopyalan ve Kızıl

Tugaylar'ın tutuklulanyla yaptıkları "Sorgu"mm bölümleri de ortaya çıkmışü. İki düzine

iyi kağıda yazılmış, ama gönderilmemiş 40 mektup daha vardı. Büyük bölümü

ailesineydi, ama politikacı adreslerine de yazılmış mektuplardı bunlar.

"Sorgu" tutanakları da, öteki saklananların bulunduğu gibi ele geçmişti. Bu

bölümdekiler, Başbakan Andreotti'nin aceleciliğini gerektiren şekilde tamı tamına

kopye edilmişti. Moro'nun yazdıkları Venedik Soruşturma Yargıcının ve Suikast

Soruşturma Komisyonunun raporuna uygun şekilde imalarda bulunduğu yapıyı içinde

barındırıyordu. Moro açısından bakınca ve NATO komutanlığının bir kez bile ikiraf

etmediği, yapının dayandığı geçerli gizli anlaşmalar da tahmin edilmişti.

Başbakan Andreotti, Via Montenevoso'da bulunan şeyleri uzun süre

gizleyemeyeceğini biliyordu. İtalyan politikacı çok aktüel konu hakkında sık sık "devlet

sırrı" diyor ve bazı bakanlar da hep buna sarılıyordu.* İşine böyle geliyordu. Bunun

dışında; bulunanlar karşısında açık manevradan ziyade "tesadüfi" bir keşif yapmak

isliyordu: Mo-ro'nun el yazılan, hemen hemen sadece üst kademelere gelmişti. Politik

rekabetler sırasında, özellikle 1992'de elde etmek istediği devlet başkanlığı için

olumlu puan kazanmak istiyordu. Öyle ki, sosyalist maliye bakanı Rino Formica'nın

yabancı gizli servislerin gücünden yararlanmasını bile sineye çekiyordu.** Formica aynı

zamanda İsrail gizli servisi Mossad'ı özellikle Moro'nun senato başkanı Spadolini'yle -

Moro, Spadolini'yi vasi tayin etmişti- iyi ilişkiler içinde olduğunu düşünüyordu. Ve bu

kişi ltalya'daki İsrail dostu politikacıların arasındaki sayılı kişilerden biriydi. Şimdi

Başbakan Andreotti karşı saldırıya geçiyor; ölü Moro'nun elyazısından yola çıkarak

"Gladio"nun önüsünü açıyordu. Andrcotü'nin iddiasına göre "Gladio" adında bir örgüt varsa

bile, yetmişli yıllann başında dağılmıştı.

Parlamento Komisyonu'na Dossier'in "Gladio dosyası"nın gönderilmesi gibi

Moro'nun elyazılannın yayınlanması bir gün gerçekleşti. Müzakereler hemen hemen

sadece Moro'nun yazdıklannm tartışılmasına dönüşmüştü. Böylece "Moro olayı" "Gladio"

16

tartışmasının ötesine geçti. Aynı zamanda Başbakan Andreotti muhaliflerinin

karşısında bir kez daha kozları eline aldı. Özellikle, bu konumu dış ülkelerde kendisine

yardım etmek istemeyenleri, harekete geçirmek için istiyordu.

Ülke Dışına Yöneliş

Başbakan Andreotti'nin manevraları ülke dışında da geçerliydi. Başbakan,

Dossier'in raporunun Komisyona gönderilişinden sonraki hafta, İtalyan gazetelerinin

yazdığına göre, hiçbir elçiyle buluşup görüşmemişti.

Başbakan, hep yeniden aynı şeyleri yapıp söylüyordu. Amacı poli-tikacılann açıkça

anlayabilecekleri yüksek düzeyde bir alarm vermekti. Artık Ekimin son haftasında EGzirvesinin

hazırlanması sırasında "Gladio" skandali patlarsa herşeyin hükümetin

"elinde olması" için yardımcılarını dağıüyordu.

* Ceza Yargılamaları Usulü Yasasının "devlet sırlarına" ait 352 bölümü eski hükümet

zamanından kalma, 1977de bu biçimde değiştirilmesine rağmen hükümet başkanı belge ve

dokümanları hemen hemen kayıtsız şartsız -anayasaya göre bazı ayrıcalıkları vardı- devlet

sırlarının açıklanması olarak yorumluyordu. Böylece belge ve kanıtlar, yargı önünde ve

kamuoyunda -ithamlar karşısında savunmak amacıyla bilinemeyecekti, aynı zamanda da eldeki

belge ve kanıtlar yargıda ya da parlamento oturumlarında- protokollerde tahrifata

uğrayabilecekti. Bu makamlar "Omissis" sözcüğünü kullanıyorlardı.

** La Repubblica, 2 5.2.1 990

Başbakan Andreotti, konuşmaları sırasında tek söylemediğini "Gladio" olayı yüzünden

fırtına koparsa açıklamak istiyordu. Dossi-er'in kaleme aldığı metinden çıkarılan

pasajlar, eğer koşullar sertleşir, Başbakan Andreotti'nin durumu sarsılırsa tekrar

eklenebilecekti.

Yabancı hükümetler italyan politikacılarının manevracılıkla normal davranışları

arasındaki farkı henüz öğreniyorlardı. Çünkü herşey Başbakan Andreotti'nin verdiği

bilgiler doğrultusunda gelişiyordu.

2. İç Politika Manevrasından "NATO'nun Büyük Skandalı"na

Içpolitikada Başbakan Andreotti tek bir yumruk gibi görünüyordu.

Onun tüm muhalifleri, en azından kendisi gibi düşünüyorlardı.

24.10.1990'da parlamento önünde Gladio sorunu üzerine yapüğı hükü—

met açıklamasında, "Her hükümet başkanı Gladio'nun varlığı hakkın—

da açıklama yapabilir" diyordu. Böylece sosyalist başkan Craxi (1983 —

87 arasında başbakandı) DC-Sckretcri Forlani (1980-81), senato baş—

kanı Spadolini (Cumhuriyetçi Parti 1981-82) ve aynı partiden devlet

başkanı Cossiga (1978-79) en yüce görev için en tehlikeli rakipleriyle

uzlaşıyorlardı. A

Ortaya çıkan durumun tümüyle karışık tepkileri tam isabet yapıldığını

gösteriyordu. Craxi bilgilcndirilmediğini iddia etti- Ve gizli servis şefi Fulvio

Martini'nin bir yazısı yüzünden ihtar etmişti, ama kendisine Gladio hakkında bilgi

ulaşmamıştı. Forlani anımsamaya çalışıyordu. Spadolini aynı şekilde hiçbir şey

17

bilmiyordu ve daha sonra da hükümet başkanının tecrübesiyle o zamanki savunma

bakanının bildikleri arasındaki farklı olmak zorundaydı.

Sadece Devlet Başkanı Cossiga herşeyi biliyordu -fakat sorun henüz bir ihtiyatla

kabul edilebilirdi. O dönemdeki içişleri Bakanı ve Hükümet başkanının, 45 yıl Gladio

örgütünü halkın önüne çıkarma-yışlan "kendilerine güvenlerinden" ileri geliyordu*.

Parlamenterlerin ve basının bir bölümü devlet başkanlarından "görevlerine başlayış

yeminlerinin çok ciddi yara alması yüzünden"**-bu konu dolayısıyla istifa etmesi

istedi.

Ülke Dışında Duyurma Denemesi

Bu noktaya dek, ülke dışında tümüyle hiçbir hareket olmadı. Ro-ma'daki yabancı

basın klübündeki Avrupalı gazeteciler yorumlarında umutsuzdular ve sorunun olası

uluslararası boyutu için gazetelerinin

* Cossiga'nın Edinburgh'taki söylevinin arifesinde 28.10.1990 tarihli La Repubblica, La

Stamp* gazetelerinin parlamentoyla ilgili haberlerinden

** Bağımsız solculardan Luigi Pinter, II Manifesto, 3.11.90'da istifa etmesini istedi:

"Cossifa non pou starcli."

yönetimini sinirlendirmeden birbirlerini atlatmaya kalkmıyorlardı: Ülkelerindeki

redaktörler en ince ayrıntısına kadar Gladio'nun yapısını ya da varlığına açıkça

inanmak istemiyorlardı- eğer bu mümkün değilse sorunun ciddiyetine inanmazlardı;

onların çoğu gizli servis dişlileri arasındaydı. Ayrıca bu konuda sadece mantık

konuşabilirdi, sözkonu-su gizli yapılar öteki NATO ülkelerinde de varolmak

zorundaydı: Partizanlar birliği ve anti-gcrilla oluşumunun Doğu Bloku'yla hiçbir sının

olmayan (Yogoslavya hiçbir zaman Varşova Paktı üyesi olmamıştı) İtalya'da, aynı

zamanda "cephe devleti" Federal Almanya'da da bulunuyordu.

Bu suskunluğu medyalar olabildiğince sürdürdü, yabancı hükümetlere en azından

umut verdi. Tüm sorun bu kez yeniden ya İtalya'nın iç sorunu olarak kabul edilecekti,

ya da aynı şekilde Körfez bölgesinde meydana gelen olaylan uzaklaştırmak için ortaya

atılmıştı.

Hoş Olmayan Ayılmalar

30 Ekim 1990'da Yunanistan'ın o zamanki başbakanı Papandreu Ta Nea gazetesinde,

1984'de "Kızıl Tekenin Derisi" adındaki bir gizli örgütün varlığından haberdar

olduğunu açıkladı. Gladio'nun betimlemesinde özenle sözü ediliyordu bu örgütün.

Papandreu hemen bu çetenin dağıülması sorununu ele almış ve bu işlem dört yıl

sürmüştü. 2 Kasım 1990'da Tageszeitung (TAZ) ilk kez, Federal Almanya'daki benzer

örgüüer hakkındaki bilgileri üç gün devam eden bir yazı dizisi yayınladı. Yeşiller

milletvekili Manfred Sucha TAZ'da federal hükümete soru yöneltti. Hem günlük

gazeteler hem de haftalık magazinler bu yorumlardan alıntılar yaptılar. İlk kez 9

kasımda Belçika Savunma Bakanı Guy Coeme kameraların önüne çıktı ve o döneme

kadarki iktidardan gelip geçen hükümet sorumlularına Alman medyalanna dayanarak

18

sorular yöneltti. 12 Kasımdan 17 Kasıma kadarki bir haftada gazete manşeüeri

skandallarla doluydu. Demokratik Almanya Cumhuriyetinin o zamanki Alman Komünist

Partisi (DKP) gerilla eğitim kamplan hakkındaki raporlarla şaşılacak derecede bir

benzerlik görülüyordu. Haftalarca manşetlerden inmedi bu durum. Açıklamalann o

zamanki öncüsü Spiegel ilkin 17 Kasımdaki ilk makalesinde Gladi-o'nun Avrupa boyutunu

ele aldı. Ayrıca yoğun araştırmasında, isteksizliklerin belirtisine ve hatta TAZ'daki

makalelerdeki maddi hatalara, örneğin "Kızıl Tekenin Derisi" olarak geçen

Yunanistan'daki Gladio çetesinin adındaki tashih hatasına varıncaya dek yayınlamıştı.

3. Bir, İki, Daha Çok Gladio

Doğal olarak her skandalda olduğu gibi, sorumluların her kafadan bir ses

çıkarması gerekiyordu. Doğal olarak her zaman olduğu gibi hiç inkar etmemek de

beklenmemeliydi. Gerçekse, eski hükümet başkanlarının ve onların gizli servis

denetçilerinin görevde olduğu tüm dönemlerde özellikle bir cümle gündemdeydi:

Başbakan Andreotli'nin de iddia ettiği gibi NATO gizli servisleri doğrultusunda

herkesi bilgilendirmek. Onun açıklaması da henüz tümüyle gizlilik içinde hoş

olmayan sonuçlar doğuruyordu: Pek çok anayasalar özellikle böylesi anlaşmaları

yasaklıyordu. Böylesi birlikler yok kabul ediliyor ve parlamentolar tarafından

onaylanmamışsa sayılmıyordu. Böylece sorun devletlerin sadece egemenlikleri

değil, demokrasi sorunu olarak da görülüyordu.

Baltalanan Gizli Araştırmalar , •

Başbakan Andrcotti'nin yönetim üslubunu tüm hükümetler benimsediğinde

"Galdyatörler" sadece bir işgal durumunda ülkeyi yeniden özgürlüğüne kavuşturacak

yurtseverler olarak kabul ediliyordu. Kuruluşun böylece hiçbir demokratik çekirdeği

bulunmuyordu. Soğuk savaşın kanlı dönemleri çok gerilerde kalmıştı, hiç de demokratik

bir yapı olmadığından ona yapılacak birşey de yoktu. Bu yapılan hiçbir zaman

anımsamak istemeyen sorumlularda sorumluluklarından kurtu-lamıyordu. Fransız

hükümeti, ulusal egemenliği hakkında NATO gizli yapılarına katılımı en azından enerjik

biçimde izledi. O zamanki çete önderlerinin ("Rüzgar Gülü" şeklinde kamuflaja bir isim

kullanılıyordu) yalanlanmasından sonra, uzun süre grupların dağıldığı iddia edildi. Onun

gizlice sıvışamayacağı çabuk anlaşıldı: İtalyan Andreotti 10 Kasımda acımasızca

açıkladı ki; Ekim 9()'da bir Fransızın da yanında olduğu, Belçika Mons'unda biraraya

gelerek "Gladio"mm son oturumunu yapmışlardı. Ve NATO Yönetim Kurulu SHAPE

yardımcısı Jean Marcotte, sorunu yalanlarken, Başkomutan general John Galvin olayı

doğruluyordu. Andreotti'nin takındığı tutumu karargahın hodpe-resliği olarak

yorumlamıyor tersine, NATO elçisi Francesco Paolo Fulci güney karargahı NEAPEL

doğrultusunda konuşuyordu. Oysa NATO'nun genel sekreteri Galviri değil Manfred

Wörner'di. Elçi Ful-çi, bu ani yalanlamaya göre NATO'nun gündemini kendi lehlerine

çevirmek için donatılmıştı. Cevaplannda bir "yanlışlık*'dan ve "müphem-lik"len söz eden

konuşmalar yaptı. Buna göre özünde NATO, Andreotti'nin iddia ettiği şeylerle meşgul

oldu. NATO çatısı altında "Gladio" benzeri kuruluşlar tüm üye ülkelerde de yoktu ve

olması da olanaksızdı.

19

Bonn federal hükümeti ise "Gladio" benzeri yapılann varlığını kabul ediyordu.

Hükümet sözcüsü Klein'ın 14.11.1990'da yaptığı açıklamada kurgulu bir fark vardı:

"Gladio"da iddia edildiği gibi gizli bir birlikten ya da örgütlenmeden de söz edilemezdi.

Fakat Klein özelliklerden söz ederken gizli örgüt yapısının temellerinden, hiçbir

makamla ilişkilerinin olmadığından söz etmiyordu*.

Gerçek "Gladio"Nedir?

Sorun ortaya atılalı beri bu "Gladio" örgütünün ne olduğu ve ne olabileceği

gündemdeydi: Tüm Gladyatörlerin, düzenleyicilerinin resmi versiyonlarına göre; örgüt,

özellikle partizanlardan ve anti-gerilla uzmanlarından, eğilim hizmetlerinden

oluşuyordu. Onlar hemen savaştan sonra kurulmuşlardı. O dönemde Stalin'in orduları

Batıyı tehdit ediyordu. Ve bu dönemi izleyen soğuk savaş yıllan boyunca kuruluş,

yararlı hizmetler yapmışü.

Başbakan Andreotti'nin bilgilerine göre bu gizli misyon için İtalya'dan "622 unita"

görevliydi. Kasım başında Andreotti, NATO'nun ve ulusal hükümetlerin illegal

adamları, soğuk savaştan sonra iddia edildiği gibi, bu tür görevlerde kullanıldığını

bilmediği şeklinde görüşünü "değiştirmişti". Bu "unita" resmi işlemlerde özel kişiler olarak

anlaşılıyordu. Çünkü Andreotti bir solukta "emektar yurtseverlik"ien söz etmişti. Bunlar

hiçbir şekilde hukuki bağlantı içinde değillerdi, tümü anayasa ve vatan sevgisine

bağlıydılar.

"Unita" bu şekildeki çekirdeklerden oluşabiliyordu, böylece -kızıl önderler denilen

oluşturulmuş gruplardan bir kişi gerektiğinde şef olarak aktif bir konuma

bürünebiliyor ve içlerinden biri silah arkadaşlarını kendi saflanna çekebiliyordu.

(Gerçekte "Gladio" ganerali Paolo Inzerollo televizyonda "Sı. Antonius ZmciW'nden

birinde konuştu.) Ve başbakan bundan sonra sorunu aniden kavramak istemişti: Doğal

olarak sadece gerillaların yüksek komuta konseyinin hesapta olmayan açıklamalanna

bakarak onların büyük yığınlan eğiterek partizan birimleri haline getirmeleri mümkün

değildi. Başka hükümetler de daima "çok sınırlı kişisel çevrelerin benzerliklerinden söz

ediyorlardı. Resmi sözcüler ise; sorumlu parlamenterlerin; "Gladyatörlerin" yüksek

komuta konseyi işbirlikçilerinin, şimdi olduğu gibi Anayasa hükümlerince kontrol edilip

edilmediği konusundaki sorularını cevaplandırmak istemiyorlardı.

"Gladio" Donanımının Anlamsızlığı

Hükümet sözcüleri ve savunma bakanları hep bir ağızdan "Gladi-o"nun donanımının

gerçekte hangi anlamda sözkonusu olduğu sorusunu soruyorlardı. Atom silahlarının

parçalarını, ellili ve altmışlı yıllann

*DPA, 14.11.1990.

tüm savaş senaryolarını öngörüyorlardı. 1974'den 1987'ye kadar İtalyan gizli servisi

SISMI'nm 5R bölümünün yöneticisi general Paolo In-zerollo "Bu soruları biz de kendi

kendimize soruyoruz" açıklamasını yapıyordu. Inzerollo bunları 12 Kasım 1990'da İtalyan

20

televizyonunda "Gladio" hakkındaki programda söylüyordu ve sürdürüyordu: "Ve biz de

tüm bu konumdaki silah arkadaşlarımızı kaybettiğimizi açıklıyoruz".

Bunu izleyen günlerde uzmanlar lejyonu, eski ve şimdi aktif generaller, eski

başbakanlar, şimdiye dek NATO ülkelerinde sürekli işbirliği içinde olanlar -sadece

Gladyatörler tugayının hukuki ve politik olarak meşru kişilikleri- soğuk savaş ve NATO

gizli karargahlarının özelliğini vurgulamıyorlardı. Bunun içinde onlar şimdi, bu

donanımın anlamını Atlantik ve Varşova Paktı'nın nükleer stratejilerini açıklayarak

temellendirmeye başladılar.

Başlangıçtaki sorumluluğun paylaşımında önemli modifikasyonlara yönelindi.

Birdenbire İtalyan "Gladio" takipçileri şunu açıklamaya başladılar: İlk iddiaların aksine

potansiyel gerilla ağı sadece gerçekte kuzeydoğu İtalya'da (Yugoslavya sınırlarına

yakın) oluşturulmuştu, aynı zamanda Silezya'da da bulunuyordu. Oradaki "Gladio" yüksek

komuta konseyinden biri profesör Alberto Volo, 6 Kasımda

"L'Unila"yla röportajında, Palermo'da aralarında iki düzine gerilla ön-deriyle birlikte

iki 'hücre"nin bulunduğunu açıkladı. Onlardan biri

1988'de o zamanki belediye başkanı Giuseppe Insalaco'nun öldürülmesini emretmişti.

Aynı zamanda hükümet, gizli servis subaylarının birinin Suikast Aydınlatma

Komisyonu'nun önündeki sorgusundan sonra, Andreotti tarafından yapılan hükümet

açıklamasına göre yeraltındaki silah ve cephane deposunun 139 olan sayısı (makineli

tüfeklerden havanlara kadar) partizan donanımının sadece bir bölümüydü. Bunlardan

daha çok Carabinieri kışlalarında bulunuyordu. Bunları komisyon önünde 16.11.1990'da

general Bernardi Berini Buri tekrarladı.

1964'ten 1971'e kadar "Gladio"nun üzerindeki "R" bölümünün şefliğini yapmıştı. Buna

göre silahlar beş tugaya ayrılmıştı. Tugaylar da "Aslan Pençesi", "Denizyıldızı" "Alp Gölü",

"Açelya\e "Katırtırnağı"gibi çeşitli isimler taşıyordu.

Olağanüstü "Gladio"nun Çokluğu

Bu açıklamalar tekrar yeni bir anafor doğurdu. "Gladio" gözcüsü Faust o

Fortunato'nun halefi Buris de bu yapıdan başka bir şey bilmiyordu. Bilinen inkar

edilmiyordu: Böylece gizli birlikler daha çok ba-sitleşiyordu.

Bazı NATO ülkeleri de bunu bilmek zorundaydı. Örneğin; tüm "Gladio" örgütlerinin

ve ilgili ulusal "Gladio" birliklerinin gizli NATO

komutanlığının bulunduğu Belçika'da uluslararası temeli yoktu. Orada aynı zamanda

da Gladyatör olan Andre Majen'in 12.11.1990 tarihli Drapeau Rougeöcki konuşmasında

söylediklerine göre; ilk önce "Glaive" (Kılıç) denilen ve pek o kadar da bilinmeyen

"Catena" (İtalyanca bir sözcük olan "Zincir" orada orijinal olarak kullanılıyor-du)'nın

silah arkadaşları vardı. Majen, açıklamalarında; "tüm Avrupa'da anti-komünist eylemlerden"

söz ediyordu. Bunlar özel olarak anti-komünist eylemler için oluşturulmuş ya da kille

içinde nüfuzu olan örgütlerdi. (Örneğin "Pace e liberta" gibi bir birlik. Bu birlik, daha

sonra bir darbe denemesi yapacak olan diplomat ve monarşist milletvekili Edgardo

Sogno'nun ve Hıristiyan Demokrat Mario Scel-bu'nun yardım ve finansmanıyla

1954'den beri içişleri Bakanlığınca kurulup yönetilen bir örgütlü.)

21

İspanya'da da parelcl yapıda bir dizi örgülün neler yaptığı gündeme geldi. İspanya

ilk önce 1985'deki NATO referandumundan sonra karşılaşü bu sorunla. Sosyalist

savunma bakanı Narcis Scrra'nın çekingenliğinin ardından ("Biz iktidara geldiğimizde

böyle hiçbir yapı bulmadık" açıklaması- 14.11.1990'da) hemen bir askeri soruşturma

komisyonu sorunu ele aldı. Franco döneminde (1938-1975) oluşturulan gizli servisler,

"Gladio" benzeri yapıları kısmen içinde barındırıyordu, kısmen de ordunun dışında

oluşturulmuştu. Ve ayrıca, demokratik hükümetler tarafından değil, ya da sadece

benzer oluşumlarla kontrol altındaki politik gruplar da tüm sayılarını arttırıyordu.

Bu arada İtalyan sağ teröristleri açıkça aynı rolleri oynuyorlardı. Aralarında El

Paisin de bulunduğu pek çok günlük gazete, hükümet makamlarının "Gladyatörlerin"

yanında, daha çok "Gladio" yapılarının bulunduğu, doğrudan ya da dolaylı İtalyan sağ

teröristlerinden emir aldıklarına dair hipotezler üretmeye başlamışlardı. En azından

sıkı bir işbirliğinin olduğu açıktı. Öyle ki; örneğin silahlar 1976'da neo-faşist

Concutelli örgülüyle -aynı zamanda Franco döneminden sonra-İtalyan soruşturma

yargıcı Occorsio'nun öldürüldüğü silahlar, İspanya gizli servisi tarafından ABD'den

satın alınmışu. Fakat Concutelli'ye başka kanallardan ulaştırılıyordu. İtalya'da

"Gladio"n\ın keşfedilmesine parmak basan Pateano'ya ölümcül suikast yüzünden "yaşam

boyunca" cezaya çarpünlan Carola Cicuttini yetmişli yılların sonunda İspanyol

yurttaşlığına alındı ve hiçbir zaman da geri verilmedi. Son dönemlere kadar Basklılara

karşı sağ teröristler tarafından yapılan suikastların aydınlatılması için sayısız

deneyimler boşa çıkarıldı ya da engellendi.

İspanyol medyaları ve muhalefet, sosyalist hükümetin "Gladyatör" geçmişini niçin

hemen araştırmadığı sorusunu ortaya attılar. Sosyalist hükümet niçin bugüne kadar

ülkede hem İtalyan sağ teröristlerinin hem de Frankist yeraltı gruplarının

araştırmalarını ve belgelerini ortaya koymamışa? İspanya 1985/1986'da NATO'ya

girişinde daima her gizlilikten çıkmak, öteki devletlerin çoğunluğunda yükselen ulusal

egemenlik ve böylesi yapıların kurulmasının en azından teorik olarak mümkün olduğunu

düşündürüyordu.

4. "Yurtseverler" Sürekli Yıkıcı Unsurlar mı? "Gladyatörlerin" Bağlantıları ve

Faaliyet Alanları

İtalyan Başbakanı Andreotti'nin "adaletle hiçbir zaman açık hesaplaşma olmadı"

(24.10.1990 tarinli hükümet açıklaması) sözlerinden; aşmaların her çeşidi, sınanmış

muhalifler, anayasa savunucuları, tüm demokratlar "Gladio"nan 622 İtalyan "unila"sı

demek olduğunu anladılar. Ancak Başbakan Andreotti sayılan 60'ın üzerindeki "cesur

vatan savunucuları"mn listesini vermedi. Adı kendisinde saklı olan bu 'vatanseverleri'

faaliyeücri sırasında zor durumda bırakmak istemiyordu. Salt işgal durumunda devreye

girecek olan "Gladyatörler" oluşumu versiyonun dayanaklan,1990 Kasım ortalannda iki

komünist senatöre kadar uzandı. Bir sürü raportör şimdiye kadar top-secret (çok

gizli) tutulan oİuşumun Sardunya'da Alghero Capo Monragiu'daki yerine koşup

haberler yaptılar ve hatta filmlerini çektiler. Özellikle, demir halatlann üzerinde gidip

gelen kukla adamlar ve dağlardan dağlara tarzan gibi gezerek, dizlerine kadar bataklık

22

çamuruna gömülerek, bata çıka yürüyenler görülmek istenenin ne olduğunu gösterdi.

Askerlerin eğitimi, "Gladyatör" benzerlerinin sözde korunmasına yönelik "passamontagne"

geçirilmiş (sadece, gözeüeme deliği bırakılmış yün takke), 007'nin görünüşünde bir

resimle sağlanıyordu. Altmışlı yıllann "Gladyatörlerinin" yansından çoğunun hangi

"alıştırmaları" yaptıklan sorusu cevapsız kalıyordu, lyiniyetlilik tezlerinin öteki iddialan

tekrar İtalya devlet başkanı Cossiga'nın ağzından dökülmeye başladı hemen. Hatta bir

"Gladyatörle" -doğal olarak adından söz edilmedi- telefon konuşması bile yapü. Devlet

başkanı, ondan "hepimizin özgürlük ve yurtseverlik zırhı" olarak söz ediyor ve kurallara

uygun davranışından dolayı kutluyordu.

"Gladio"daki Aşırı Sağcılar ve Caniler

Parlamenterlerin ve medyalann; ortaya çıkanlmasından sonra hemen tahrifatlara

yönelinmesine rağmen, bazı "Gladyatörlerin "genellikle aşırı özgür geçmişir kişiler

olduklarından sözedilemezdi ve

"adaletle hiçbir açık hesaplaşmanın olmadığından söz etmek de tesadüf değildi. 22 Kasım

1990'da general Servalle'nin sorgusu sırasında bir "Gladyatör"ün silah altına alınmasında

izlenen yöntemi, sola bağımlı bir komiser, gizli servisten birinin kaleme aldığı notları

sergileyerek ortaya koydu. Bu notlarda "Republik von sab" (Salo Cumhuri-yeti)'nin silah

arkadaşlarından söz ediliyordu. Kurtuluştan sonra Mus-solini'yle birlikte Alman

yardımı aracılığıyla, faşist rejimi sürdürmeyi hesaplayan tüm "Gladyatörlerin, hükümetin

iddia ettiği gibi en küçük gözeneklerine kadar ele alınmadığını Milano'da yayınlanan

habermagazin dergisi Panorama* açıkladı: O kadar ki, Marco Morin'in adının yanında

listede 622 "Gladyatör" bulunuyordu. Marco Morin sağ ve sol terörizm çerçevesindeki

durumun en göze batan kişilerinden biriydi. Morin'in; Pateona'nın patlayıcı madde

atma uzmanları arasında adı geçiyordu. Aynı zamanda soruşturma yargıcı Casson'un

bilgisine göre; kullanılan malzemeler hakkında yanlış bilgilerle izler kapatılıyordu.

Nedeni şuydu: Dinamit mevcut depodan "Gladio"nun amaçları için alınmıştı. Gerçek

suikastçıların bulunmasında, paüayıcı madde nin taşıdıkları nitelikler işe yaramışü. En

azından, ilgililer tarafından en iyi şekilde bilindiği iddia edilen terörisüer sol değil,

tersine sağdı. Gizli servisin ve adalet mensuplarının tümünde olduğu gibi, Morin'in

eylemlerinin hakkında toplanan bilgilerin kaybolduğundan şüphe ediyordu. Hükümet,

Morin'in "Gladio" ile ilintisini yakalamak için acele ediyordu. Panorama, henüz gerçek

kanıtları araştırmayı sürdürecekti.

Palermolu profesör Alberto Volo'nun, oradaki "Gladio" birliği hakkında kendisiyle

yapılan röportajda belirttiği gibi amaç Batıyı temize çıkarmaktı. Volo aslında neofaşistü

ve 1980'de eyalet başkanı Piersanti Maltcrello'nun öldürülmesi davasına

karışmıştı. O dönemde ki belediye başkanı Insalaco da (1988'de öldürüldü)

Palermo'daki ikinci Gladio birliğine komuta etmekle ve bir rüşvet davasının sanığı

olmakla imam edilmişti.

. "GLadio" ve Öteki Yeraltı Örgütleri

23

Kriminal gizli loca "Propaganda 2" (P2) ile örgüt arasındaki çapraz bağlantıları

hükümetin ortaya çıkarması daha da güçleşti. Bu gizli birlik 1981'de Sicilya mafiasıyla

sıkı ilişki içindeki meteliksiz banker Micheli Sındona'nın etkinliği bir parlamento

komisyonunca ortaya çı-kanlmca dağıtıldı. Fakat Vatikan piskoposu Paul Casimir

Marcin-kus'la da "Istituto per le öpere de relifıone" (IOR), Kutsal Koltuk Bankasının

şefiyle de özellikle Amerikan finans çevreleri ve pek çok politikacısıyla da sıkı bir

birleşme içindeydi. Konutunun araştınlma-sında, o zamana kadar Arezzolu Licio Gelli

adında somya fabrikalan-mn sahibi olarak tanınan biri olduğu ortaya çıktı.

Politikacılardan binlerce isim listesinin bulunduğunu da buna eklemeliyiz. Aralarında

parti yöneticileri, askerler, gizli servis adamlan, polis şefleri, sanayici—

* Sayı 1283; 18.11.1990

ler, bankacılar, yayıncılar ve gazetecilerin de bulunduğu iki bakanlık sekreteri de göze

çarpıyordu. Aynca, listede; NATO ülkelerinden bazı subaylar, Güney Amerika'dan

olduğu kadar Kuzey'den de işadamları bulunuyordu. Yetmişli yıllardan itibaren

operasyonlar yapan bu gizli birliğin hedefi, komisyon raporlarındaki bilgilere göre; "En

azından De Gaulle 'ün başkanlık cumhuriyeti örneğindeki gibi otoriter bir rejim kurulması" aynı

zamanda; "En azından suikastlerle bu ülkenin istikrarının bozulması, öte yandan da medya ve lobiler

üzerinde etkinlik sağlanması"ydı. O zaman ülke "Gerekli Anayasa değişimine hazır hale gelebilirdi."*

Asıl muhalifler: Komünist Partisi ve Aldo Moro'nun Hıristiyan Demokrat Partisi'nin sol

kanadının "Katto Komünistler" denilerek hakaret edilen üyeleriydi... Bunun üzerine,

Mason Locası'ndan üstad Licio Gclli'dcn salın alınan "demokratik yenileme planı"

ayrıntılı şekilde soruşturmacıların eline veriliyordu.

Aldo Moro'nun öldürülmesini soruşturan komisyon da "Parti başkanının

kaçırılmasının soruşturulmasında Loca mensuplarının bu konuda sessizce

geçiştirilemeyecek etkilerini" sapüyordu. Özellikle de, saklanılan yerin ("Halk

Hapishanesi") araştırılmasında ve bulunmasın-daki sayısız başarısızlıkların; bugün P-2

Biraderlerinin poliste ve gizli servislerdeki nüfuzlarından kaynaklandığı ortaya çıktı.

O zamanki P-2 mensuplarının bilgilerine göre; Üstad Gelli gizli servis yöneticilerinden

ve soruşturmanın şefinden sürekli olarak, olup bitenlerin en son durumu hakkında bilgi

alabiliyordu.**

Özellikle Birleşik Devletlerden localar da keşfedildi. ABD elçisi hem öteki

locaların üyesi hem de Gelli'nin samimi dostuydu. Üstelik Gelli yetmişli yıllardan beri

ABD başkanlarının hepsiyle de senliben-leydi. Bunları Sindona iflas edip, Amerikada

hapis tehdidi alünda kalınca, Vatikanbank şefi Marcinkus, Gelli'nin ricalanyla şahsen

iki piskopos harakete geçirerek kollarını açıyorlardı ona. Aynı zamanda Reagan'ın

seçim kampanyasında kullanılan Guarini, çok geniş hizmette bulunmuştu.

"Gladio" ve "P2" şimdi bazı sorulan bizzat kendisi soruyordu. Başbakan Andreotti'nin

açıklamalarından sonra en azından 622 üst düzey Gladyatör gizli servisler tarafından

elenmiş ve bunlar tarafından kontrol edilmişti. Fakat bu gizli servislerin şefi, yetmişli

yıllann sonundan beri, "P2"nin ortaya çıkanlıp 1981'de dağıtılışına dek tümü lo*

Commissione Parlamentane d'inehiesta sutla lopsia massica p2, relazione di mggioranza 1983;

Bkz. Giuseppe D'Alema: "P2 locasının önlenebilen yükselir Reinheim 1984.

24

** Commissione Parlamentare d'inehiesta sulla stratage di via Foni sul sequestreo e

l'assassinio di Aldo Moro e sul terrorisme in Italia; bu konuda Kızıl Tugaylara karşı dört

celsede karar ve Werner Raith: "Yukarıdan emin Aldo Moro'nun hesaplı katli" Berlin 1984, yeni

baskı Frankfurt 1986.

çalar üyesiydi. Loca biraderleri ya da locaya yakın kişilikler -bu ya da şu şekilde- niçin

listeye alınmamıştı? Yahut da "P2"nin altında "Gla-dio"nun bir ast olduğu

kanıüanmıyordu?

Potansiyel İç politika Ensrilmanı Olarak "Gladio"

Ve, henüz yüksek gizli servis yöneticilerinin darbe hazırlıklarının sürekli

gerçekleşmemesi cansıkıcı görünüyordu: Aksi halde "Gladyatörler" hangi rolü

oynayacaklardı? Onlar gerçekte işgal durumunda sadece gerillaydılar. Ya da

denetçilerinin doğru bulmaları, gözyummala-rı veya körüklcmesiyle komünistlerin legal

bir hükümete kaülmalanna karşı "engellemede" bulunmaktı. O zaman "Gladyatörle rin"

ve kuruluşun "gerilla stratejisi" denilen stratejiye az ya da çok niçin hizmet ettiği,

yetmişli yıllardan beri gizli servislerin mahkemece kanıtlanan sonuçlarını

güçlendiriyordu.* Partilere ve demokratik kurumlara darbelerin yardımıyla, bombalı

terör eylemleriyle, sendika göslerilerindeki provakasyonlar gibi genel güvensizlik

ortamı güçlü devlete (ya da güçlü adama) çağrıyı hedefliyordu. Ya düzenli darbe

yapılabilmesine ya da tehlikeli durumların yardımıyla demokrasiyi rafa kaldırmak için...

Bu hedef doğrultusunda planlar yeterliydi. Artık

1964'de Carabinieri ve generali ve gizli servis şefi De Lorenzo ateşleyecekti bu fitili.

Bundan sonra Amerikan CIA örgütünün taleplerinde ifadesini bulan, özellikle katı anıikomünist

bir "piano solo" ile hükümet darbesine hazırlanıyordu. (Solo-tek aşın sağcı

Carabinieri ordusu davayı yürütecekti). 1970'de prens Valerio Borghese, birlikleri

harekete geçirdi ve İçişleri Bakanlığının bölümlerini işgal etti. Son anda, Localar

Üstadı Licio Gelli'nin olabildiğince güvensiz sözlü talimatı ya da -öteki versiyonyüzünden

karışıklık yatıştırıldı. Çünkü politikacıların en önündeki, özellikle pek değer

verilmeyen Aldo Moro harekete geçmek istiyordu.

Sorular "Gladio"nun katılımına göre soruluyordu. En azından enstrümanlaştırılmasının

hamhayal olmadığından sözediliyordu. O zamanki "Gladyatörlerin

koruyucusu general Gerardo Serravalle (1971-74)'nin önhaberi olduğunu gösterdi.

General diyordu ki; "Sözü edilen tartışmalar 'Gladio' oturumlarında da bir şekilde sözkonusu

oldu. Eğer Ruslar gelirse bizim komünistler tarafından belirli yardımlar görürler, işgale kadar niçin

bekleyelim? Kendimiz soruna, burada belli bir düzen getiririz." Böylece "Kızıl Ordu'yla İtalyan

komünistlerini birbirine benzetmenin somut ifadesinin" yolunu açıyordu. 15

"Gladyatör"\e eğitimden sonraki bir toplantıda "öfkeli" (Serravalle) somut teklif

yaparken, aym zamanda bulunması mümkün komünisüe-

Bkz. Giuseppe De Lutiis, "Storio dei servizi segreli in Italia", Roma 1984.

ri toplayarak silahsızlandırmayı karar altına alıyordu. Depodan silahların alınması,

başka yere depolanması, bir bölümünün ordu kışlalarına getirilmesi emrini veriyordu.

1974'den sonra üst yöneticilerin ve haleflerinin üstüne gitmediği ya da koğuşturmadığı

25

bir emirdi bu. Şaşılacak bir şey yoklu bunda: Onun en yüksek şefi Vito Micheli "P2"

üyesiydi. Aynı zamanda Borghese darbesine katılmaktan töhmet alündaydı. 1969'da

Milano'da tarım bankasına bomba attığı (16 kişi ölmüştü) için tutuklanmış ve mahkum

olmuştu; o bugün neo-faşist parti MSI'nm milletvekiliydi.

Miceli'nin "gerginlik stratejisi" y\e bağlantılı olarak önemli bir epizodu da vardı:

Soruşturmada yorgun Tamburino'ya 1974 Eylülünde verdiği ifadede peygamberce bir

cümle söylemişti: "Sağ terörizm suçlanamaz, aynı zamanda ötekiler de." (Alli dcH'istraltoria

del giudice Tanburino). Gerçekte bu andan itibaren faşist suikastler hızla başla-mışu.

1980'de Bologna istasyonuna bomba atılana kadar, Miceli'nin davaya cevap vermesinin

hiçbir önemli etkisi olmadı. Fakat şimdi Tugaylar başlıyordu ve on yıldan daha fazla iz

bırakacak öldürme eylemlerinin açılışıydı bu.

Bu arada sol terörizmde de "Gladio" şüpheleri doğdu: Polis ve gizli serviste "/

°2"nin üst düzey yöneticileri vardı. Mahkemelerin ve parlamento komisyonlarının

bilgilerine göre; "silahlı mücadele"mn üyeleri bol miktarda değildi ya da tanındıktan sonra

izlenmiyorlardı. En skandal koparan ömek; her tugaycının ortaya çıkarılmasından sonra

-Moro kaçırıldığında da henüz hayattayken de- onların hemen hemen tümü biliniyordu.*

Fakat "Gladyatör"\ex\x\ elleri bunun üzerinde de oynuyordu. Daha sonra Moro'nun

öldürülmesinde kullanılan silah (bir "akrep") hakkında uzmanlar, eski bir tanıdığı

buldular: Peteano sui-kasti olayında da izleri görülen her zamanki adam: Gladyatör

Marco Morin...

5. Niçin Şimdi Skandal? "Gladio" Yapıları ve NATO Paralel

Servislerindeki On Yıllık Kanıtlar

"Gladio" olayının sessizce geçiştirilen görünüşüne ilişkin sorular "niçin şimdil"

sorusunu gündeme getiriyordu. Niçin ve şimdi skandal oluyordu? Devlet başkanı

Cossiga, bugün örgütün 40 yıllık sorumluluğuna rağmen, bunun gerçek olmadığını

vurguluyordu. Gerçekte ise, öteki ilgili hükümeüer gibi tek tek NATO devleüerinde de

vardı,

"Parelel yapının" doğrudan doğruya savaştan sonra oluşturulduğuna hiç şüphe yoktu.

Bunun üzerine, politikacılar gibi askeri tarihçiler de sorun hakkında konuşmak için

mutlak bir birlik oluşturmuşlardı.

Bkz. Raiıh, a.g.e.

Bunun savaşın başlamasını da vaftiz ettiği tartışmasızdı: İlkin sıcak sonra da soğuk

savaş. İkinci Dünya Savaşı boyunca ülkeleri işgal edilen Fransa ve İtalya gibi bir dizi

ülkeler deneme yapmışlardı. Fakat onlar bir kurtuluş savaşı için içerden

silahlanmamışlardı. Ancak savaşta geliştirdikleri partizan savaşı deneyimlerini sonra

da reddetmediler, bu kez "yeni düşman" Ruslar için hazırlanıyorlardı.

Amerikan gizli servisleriyle Avrupalı bilgi sızdırıcıları arasındaki çarpıcı ilişkiler

hakkındaki raporu Pentagon, 1985'de hazırlamıştı: Giuseppe De Lutiis ve Roberta

Foenza* gibi bilimadamları bundan ilk haberdar olan kimselerdi. "Gladio" tarzı bir

örgülün varlığı İtalya'da ilk kez 1948'deki seçimlerden önce ortaya çıktı. Trieste

26

caddesinde bugün da hala oturan biri çocuklarını bir hafta okuldan getirmekledir ve

Carabinieri'nin silah dağıtmakla olduğuna lanık olmuştur. Ama se-dece belli kişilere.

Komünistlerden duyulan korku ve dolayısıyla Rusların gelecekleri hayali içindeydi

herkes...

Sonra soğuk savaşın temellerinin atılmasıyla, birlik oluşturulmuştu. Tüm NATO

devletleri bir saldırı durumunda varlıklarını koruyacaklardır. Genel bir askeri strateji

çerçevesi içinda ağlar ve bağlantılar, depolar ve gereçler de ayrıca hazırlanmıştır.

İlgili ülkelerin savunma anlaşmalarının ve silahlı kuvvetlerinin devreye girmesi de kayıt

altına alınmıştır. Sınırlar ötesinde işbirliği yapacaklar ve ortak savunmaya

gireceklerdir.

İlgili ülkelerin çoğu hükümetleri 1990 sonbaharında skandalin patlamasından

itibaren artık bunların bilinmemesi için baskı uygulamayı hedeflediler. Ama durum hiç

de uygun değildi. "Gladio" çok özel ulusal isimler altında faaliyet gösteriyordu ve hatta

devlet gizli servis yapılarının içinde bile koruyucuları bulunuyordu. Bir dış düşmana

karşı ulusal savunmayı hedefleyen bölümünün dışında kuruluşa giden hiçbir yol yoktu.

Burada demokrasiyi ve ulusal çıkarları ilgilendiren pek çok soru doğuyordu. Tüm

bakanlar ve hükümet başkanları görünüşte tüm devlet hizmetindekiler gibi yer

alıyorlardı - çok heyecanlanmak zorundaydılar.

Ulusal Egemenlik Sorunu

"Gladio" ve tüm diğer benzeri kuruluşlar NATO merkezi tarafından yönetilir ve

kontrol edilir. Eğitim kampında -Sardunyadaki Alghero yakınındaydı- yabancı

"ziyaretçiler"de görülüyordu. (İtalyan savcılarının katıldıkları gibi gelen gidenlerin

listesi de tutulmuştu) "SHAPE" (Supreme Headquarters Allied Powers Europe)'nin

komuta konseyinin yönetimi altında Belçika'daki oturumlarda eğitim ve istih-

Roberto Foenza: "D malaffare", Milano 1978.

dam planlan konuşuluyordu. Bu planlar Birleşik Devleüerin NSA (National Security

Agency) ve CIA örgüüeri tarafından hazırlanıyordu. Buna göre gizli yapının tüm üyeleri

birbiriyle bağlıydı. Fakat burada "Gladio"mm bulunduğu devleüerin ulusal egemenliğinin

güvence altına alındığı iddia ediliyordu.

Demokrasi Sorunu

Doğal olarak egemenliğin soyut bir anlamı yoktu: Devletler egemenlik haklarının

pek çok bölümünü uluslararası sözleşmeler altına alıyorlardı. Sözü edilen ülkelerin

yurttaşlan için çıkış yasaklarıyla, askeri birliklerinin konumlandırılması ya da kendi

ülkeleri üzerinden geçiş iznine bağlıydı. NATO anlaşmasında, savaş durumunda ulusal

egemenliğin sağlanması da, savaş için ittifakın ilgili genel kurmay başkanlarının emriyle

gerçekleşiyordu.

Böylesi anlaşmalar, eğer ulusal parlamentolar tarafından deneüeni-yorsa, tüm

demokratik kurallara ve yasalara bağımlıydı. Bu ittifak anlaşmaları NATO üyesi ülkeler

27

tarafından imzalanmıştı. "Gladio" gibi kuruluşlar, savaş durumunda düzenli silahlı

kuvvetlerle birlikte davrandıklarında etkilidir, hatta bunun için özel silahlarla

donatılmıştır. Ama bu görmezlikten gelinir. Hiçbir zaman, halkının temsilcisi olduğunu

iddia eden parlamentolar tarafından gözönüne alınmamıştır.

Gerçekte hükümet sözcüsü ve şefi, gizli örgülü kullanır. NATO girişimi onaylar ve

sonra da olaylan kapatır. Hemen hemen tüm öteki ülkelerdeki gibi Federal Almanya

anayasası da çok açık olarak ifade eder ki: "Tüm iktidar halkındır." Doğru yoldan

ayrılmadan, iktidan nasıl kullanacağını, hükümet gizli olarak karar altına alır. Peki bu

durumda ülkenin egemenliği sorunu nasıl ortaya atılabilir?

Demokrasi ve egemenliğin tüm elementer kurallarına karşı, iktida-nn nasıl

yönetildiği ve kullanıldığını "Gladio" en iyi şekilde göstermektedir.

İçpolitikaya Karışma Sorunu

Bu sorular bazı devleüerde ciddi ciddi ortaya atılırken, bazılannda da "Gladio"

yapılarının doğurduğu şüpheler, aktif olarak illegal ya da cinai davranışlannın

yürütülmesiyle içpolitikadaki anlaşmazlık alanında hesaplaşmayı gündeme getiriyordu.

Sol partilerin hükümete gelme olasılığı karşısında başvuruluyordu bu yöntemlere. Bu

durumda artık "NATO tarihindeki en büyük skandaldan söz etmenin vakti gelmişti. Böylece

yıllar ve aylarca skandalin öteki özelliklerinin de ortaya çıkmasının yolu açılmıştı.

Bu bir rastlanu değildi. Özellikle Amerika ve ingiltere'nin aralannda olduğu üç Batılı

gücün özenli iradelerine karşı ortaya konulan belgelerdi. Ayrıca yayınlandığında da hiç

itiraz edilmemişti. Eski eylemler 1985'dcn itibaren askerler ve devlet gizli servisi

tarafından deşifre edildi. Böylelikle ABD arşivlerindeki yeni ifşaatlar ve tesadüfi

açıklamalar öğrenildi. National Security Council'in 3 Ocak 1951 tarihli yazısı bir

sözleşmeydi. Sözleşme bu tarihten önce İtalya ve öteki NATO devletleriyle imzalanan

gizli sözleşmelerin metniydi. (O zaman Federal Almanya Cumhuriyeti henüz üye

değildi). Buna göre; Birleşik Devletler, Sicilya'ya ve Sardunya'ya -Komünistler hem

bölgede hem de İtalya'nın tümünde iktidara gelirlerse saldırma hakkını kendinde

görüyordu. Anlaşmanın 5 nci bölümü şöyleydi:

- "Komünistlerin legal yoldan hükümete gelmeleri ve hükümeti kontrol

etme tehlikesinin olduğu durumda, ya da hükümetin dış komünist

tehdit gibi içerden gelecek tehdide karşı direnişte en azından kararlı

bir güç olarak görünmesi durumunda ABD önlemler almak zorundadır...

(Bu bölüm arşivlerde okunamaz duruma getirilmiştir. Bu durum—

da kullanılacak araçların listesi açıkça görülüyor.) komünist egemenliği

engellemek ve komünizmin işgalini kırarak italya'nın yeniden

özgürleştirilmesi amaçlanıyor..."

Böylesi anlaşmalar dolaylı olarak savaş sonrası dönemle sınırlı değildi ve tümüyle

bilinçli olarak egemenliği gözönüne alan demokratik temel kuralları zedeliyordu.

Altmışlı yılların ortasında bir diğer bölge de, tarihçi Roberto Facnza'nın bulduğu

"Freedom of Information Acl" adı altında kayıüıydı. "Top Secret" (Çok gizli) ibaresini

taşıyan yazı bugüne kadar ortaya çıkarılmamıştı ve ABD genel kurmayına bağlı Joint

Chief of Staff (JCS)'dan kaynaklanıyordu. "Demagnatize" (mık-natıslılığı giderilmiş

komünizmin büyüsünün ortadan kaldırılması anlamında) adını taşıyordu. Bu belgede

28

şunlar yazılıydı:

"Planın en büyük amacı; komünist partilerin gücünü, onların maddi temelini italyan ve Fransız

hükümetleri ve özellikle sendikalar üzerindeki etkilerini gidermek, italya ve Fransa'da komünizmin

kök salması tehlikesini ve böylece tehlikenin ABD'nin çıkarlarını tehdit edişini en aza indirgemek için

(... ) italya'da ve Fransa'da komünistlerin iktidarını kırmak nihai bir amaçtır ve bunun için her araç

kullanılır (...) İtalyan ve Fransız hükümeti "demagnatize" profesörden habersizdir. Açıktır

ki bu ulusal egemenliği çaüşmaya götürebilir. "Demagnatize" projesi sürekli

uygulanacaktır.* İlk aşama çoğu NATO ülkelerinde "Gladio" yapılarının kurulmasıydı

(50'li ve 60'lı yıllarda), ikinci aşama "Gladio" yapılarının saklanmasının ve biçimlenme

sinin yanında; etkin politikacıların rüşvetle susturulması ve elde

Panorama, bunu yeni özellikleriyle tekrar yayınladı. 18.11.1990

edilmesiydi.* Panoramanın haberine göre yetmişli yılların sonuna dek CÎA bunun için

sadece italya'ya 60 milyon dolar aktarmıştı. Tüm Avrupa'ya dağıtılan ise 200 milyon

doların üstündeydi. Üçüncü aşama "elkin ajanların" eğitilmesi ve plase edilmesi,

ekonomide ve siyasette, ama özellikle medyalarda ve iş dünyasında düşünce liderlerini,

yoldan çıkmış politikacı ve hükümetleri sıkıştırmak, bazen ABD dostu politikaya

yönelmek ve bunu talep etmekti.

Faenza "demagnatize"nin ana belgelerinden oldukça büyük bölümünü, 1978'de "II

Malaffare" kitabında yayınladı. Böylelikle ilk esaslı bilgiler ortaya konulabildi. Sonra

"Gladio"nun şu ya da bu yönelimi konusunda, en azından halk egemenliğinin anayasal

ölçüde organında, yurttaşların nasıl değerler taşımaları gerektiği çürütülemez şekilde

açıktı. Bunun için etkileyici, ilham edilmiş kanıtlar ilk dönemdekin-dcn daha çok vardı.

Ulusal Egemenliğin Sınırlandırılmasına İlişkin Gizli

Anlaşmaların Kanıtı

1967 ilkbaharında haber magazin dergisi LEspresso gizli servis şefi De Lorenzo

tarafından kalkışılan üç yıl önceki bir devlet darbesinin güçbela önlendiğini açıkladı.

Ve Carabinieri generaline bundan sonra gerçi işten el çektirildi. Fakat hükümet gerçek

motifi hiçbir zaman görmek istemedi, parlamentonun gizli servisleri kontrol etmesini

de. Lorenzo, hükümeti gizli servisi gizli servise bağlamakla suçladı, mahkum edilmesine

sorumlu gazeteciler karşı koyamadı. Artık soruşturma savcısı sebatla sürdürdü

soruşturmasını. Lorenzo; 1956'da Amerika'nın Kanada elçisi Claire Booth Luce

(Tıme'nin sahibinin karısı) ve CIA şefi Allan Dulles'in ertelenemez öğütleriyle göreve

getirilmişti. Soruşturmada CIA'nın emriyle 150.000'den daha fazla kişisel eylem

yapmasından yola çıkılmıştı. Eylemler; yakın politikacılar, sendikacılar, gazeteciler,

aydınlar üzerinde ve resmen hatırı sayılır kim varsa onlar üzerinde uygulandı. Bizzat

devlet başkanlığına, hatta Papalık'a (Johannes XXII) bile mikrofonlar yerleştirilmişti.

NATO ülkelerinin basını ifşaattan tipik bir italyan egzotizmi oyarak gördü; öteki

devlet-lerdeki benzeri olaylarla ilgili sorunlar gündeme getirildi**

Faenza kitabında Lorenzo ile CIA'nın Roma'daki o zamanki adamı Vernon Walters

29

arasındaki bir görüşmeye de yer vermişti. Walters 1990'dan beri Bonn'da

büyükelçiydi. 1962'de Sosyalist Partinin bir

* Burada, yetmişli yılların ünlü "Lockhed- Olayı" gözönüne getirilmeli, sorun sadece

bombardıman uçaklarının satılması değil, aynı zamanda tüm politikacıların ABD elçileri ve

generalleri tarafından el ulağı olarak kullanılmağıydı.

** özellikle.yok edilmek istenen 157 bin evrakın "P2" locasının şefi Licio Gelli'nin konutunun

aranmasından sonra kopyalan değiştirildi.

hükümet koalisyonuna girme tehlikesini bertaraf edecek bir plan hazırlamıştı".* O zaman sadece

Stalinci düşüncedeki komünistler değil, aynı zamanda devlete yakın sosyalistler de

sözkonusuydu. Bir diğer eylem notunda da "anti-komünizm davasına hizmetleri yasaklanan

sağcıların para-militer birformasyona sokulması ve 2000den çok ismin yeraldığı bir listenin ABD elçisi

tarafından hazırlanmasına" yer veriliyordu.

Aralık 1967'de bir Norveç gazetesi bir NATO gizli belgesinin fotokopisini

yayınladı. Bunda 1962'de ya da fasa süre önceki bir zaman da içeriksel özelliklerinin

ne olduğundan pek söz edilmiyordu. O zamanlan Avrupadaki Amerikan Silahlı

Kuvvetlerinin komutan yardımcısı general J. P. Mocconnell tarafından bir yazı kaleme

alınmıştı. Belge "Numara 100-1, Civil Affairs Oplan belgelerinin No: 3'e eki" şeklinde

kayıüıydı. Bunun içinde "yardıma çağrılacak birliklerin statüsü üzerinde anlaşmdda şunlar

okunuyordu:

"Hükümete karşı geniş bir iç ayaklanma gibi ABD birliklerinin ve onların güvenliğinin gerçek

misyonunu etkileyebilecek iç karışıklık durumunda, hükümet (bir hareket durumunda sırasıyla tek tek

şu devletler aşağıdaki sıralamaya göre katkılarda bulunacaktır: 1. Norveç, 2. Yunanistan, 3. Türkiye,

4. Batı Almanya, 5. Fransa, 6. italya, 7. Hollanda, 8. Belçika, 9. Lüksemburg, 10. Danimarka) böyle bir

karışıklığı kendi araçlarıyla-ezmek için tüm önlemleri alacaktır. Bu insi-yatiflerin ya da sözkonusu

hükümetin bir yardım istemesi durumunda, eğer ABD birliklerinin komutanı gerek görürse, hükümet

bu karışıklığı en hızlı şekilde ezilmesini sağlayacak durumda değilse, sırası bozulmayacaktır. ABD

birlikleri komutanları tarafından gerekli önlemleri ya kendi insiyatifleriyle ya da hükümetle işbirliği

halinde yapabilirler..."

1971'de Türk generalleri çeşitli davalarda NATO'yla işbirliği yapan gizli

yapılardan birisinin varlığından -bugün "Gladio" örgütü olarak bilinen terörist yapı- ve

amaçlarından söz ettiler. Ancak henüz batı dünyası uykudan uyanmamıştı. Aynı

zamanda "Türk Gladyatörler" tüm bu kuruluşlar tarafından en kanlı eylemlerde

kullandılar.4"''

1973'te bir Türk gazetesi Barış Amerikan gizli servisinin beyninde, müttefik

ülkelerde destabilizasyon için kullanılacak ("Gizli servislerin stabilizasyonu için operasyon"

adı bir tuhaflık taşıyordu) bir el kitabının yayınından söz etti: El kitabı hiçbir zaman

yayınlanmamıştı, çünkü gazete Amerikan genel kurmayının (o zamanki şefi general

West-moreland'dı) "Field Manuel 30-3/"inde ele geçirmişti. Bu belge bir daha

görünmemek üzere ortadan kaybolmuştu. Bundan üç yıl sonra,

Faenza, a.g.e., s. 314

• Bkz. Tageszeitung, 23.11.1990.

30

el kitabı İspanyol gazetesi Triunfoda görülmüştü. Ajanların ve işbirlikçilerinin somut

alışverişleri uzun notlarla açıklanmıştı. Bunun politik ifadesi "zora kadar varan

eylemlerdi." 1978'de L'Europea gazetesi italya'da yoğun hatalı baskıyla aynı belgeyi

redaksiyonun gündemine almıştı.

Yayın gerçi bir sansasyon yaratmıştı, fakat hiçbir sonucu olmadı. Hükümet

yalanladı. ABD elçisi hiçbir yorum yapmadı. Kızıl Tugay-lar'a yakınlığıyla bilinen aylık

dergi Controinmazione; devlet gizli servislerinin ihanetine öteki kanıtların arasında bu

belgeyi bir kez daha yayınlıyordu.

Bu belge bir kez daha el değiştirmişti. 1981'de Localar üstadı Lucio Gelli'nin

kızkardeşinin çantasında bulunmuştu. Gizli bölmesinde saklıydı, bu yüzden polis

tarafından ele geçirilememişti. Parlamento Komisyonunun "P2" olayını

değerlendirmesinden sonra bu bir ihtardı. Bir "Awersimenlo" "P2" listelerinin

bulunmasından itibaren tutuklama müzekkeresi kesilmesinin yolu yöntemi arandı ve

Isveç'de yakalanan Gelli, gizli servise teslim edildi. O ise kendine yardım edilmezse el

yazılı ifşaatlarda bulunacağı tehdidini savurdu. Kısa sürede, hemen yüksek güvenlik

hapishanesi Champ Dillon'dan kaçırılarak kurtarıldı ve helikopterle güvenlik içinde

götürüldü.*

Giuseppe De Lutiis 1984'de yayınlanan "Storia dei servizi segreti in Italia" kitabında,

egemenlik ve demokrasinin ötesinde NATO hükümetlerinin burada anılan gizli

danışmalarında olduğu gibi, "resmi" gizli servislerin yanında çetelerin uzman karşı

koyuşlan yer aldı.

1.11.1985'de Tageszeitungda De Lutiis'le yapılan bir konuşmada bilgiler biraraya

getirildi. Gene hiçbir tepki yoktu: Federal hükümetin basın şubesi, Savunma ve içişleri

bakanlıklarının sözcüleri böylesi iddiaları boş kuruntular olarak yorumladılar. Basın,

olayı artık gündeminden çıkarmıştı.

Niçin Şimdi Skandal?

Sonunda iş skandala gelip dayanmıştı. İhmaller ve gizli pencerelerin açılmasından

sonra durum hemen hemen bir mucize etkisi yaptı. Sonunda basının, kamuoyunun ve

politikacıların bir bölümünün nasıl heyecanlanacakları sorulabiliyordu. Şimdiye kadar

gizlilikle ağızdan laf alabilen parlamento komisyonları; tanıkların saatler boyunca

gönüllü enformasyon hizmetleriyle iz sürebiliyorlardı. Peki bu durumda ne oluyordu?

* Altıyü sonra, isveçliler onu koşullu olarak italya'ya iade ettiler. En azından suçu

yüzünden orada canlı kalması ve Bologna istasyonuna bomba atılması (85 kişi ölmüştü) eyleminden

mahkemeye çıkarılmaması şartlarıydı bunlar. O, bugün italya'da serbest olarak yaşamaktadır ve

yeniden ipleri eline almıştır.

Çoğu kez ortaya atılan tezler -burada içpolitika manevralarının özel bir biçimi

sözkonusuydu- devlet başkanlarının makam için yarışmalarına malzeme oluyordu. Tipik

bir İtalyan üslubuyla, gizli servislerin alaca karanlığında fauller görülüyordu. Bu

yüzden Andreotti, partiyi gerçekten kaybettiğini kabul etmek zorundaydı. Henüz o

kadar şanssızdı ki; durumu hiçbir şekilde değiştirme olanağı yoktu. Yaşlı tilki şimdiye

dek, daima, yeni müttefik ve yardımcıyla güvencede olmanın bir olanağını bulmuştu.

31

Andreotti ve öteki hükümet şefleri "Gladio" örgütünün ya da bu şekilde uzayıp

giden örgütlerin bir bölümünün varlığını artık kabul edebilmişlerdi.

Durum demokratik koşullar için olabildiğince kötü sonuçlar doğurabilecekti:

"Gladio"nun çözülmesi gerçeği karşısında, ayrıntılı güçlü skandalların kopması ve

İtalya'da devlet görevindeki tüm politikacıların endişeye kapılmasına neden oldu. Tüm

manevralarını çevirdiklerine inanıyorlarsa da, artık koltuklarında inanılmaz bir

güvensizlik içinde oldukları da bir gerçekti.

Böylece tüm bir politikacı kuşağı ağır bir inançsızlık içine düştüklerini anladrlar.

"Gladio"yu bu durumda kendi haline bırakmalıydı. Çünkü her şeyi ellerine yüzlerine

bulaşürmışlardı.

Ve bir diğer yorum da, büyük İtalyan magazinleri* tarafından öne sürülmeye

başlamıştı. (1990'da "Gladio" çevresinde olup bitenleri kavramada). Bu kez de; 1989'dan

itibaren geliştirilen, 1990 ortasından itibaren güçlendirilen, eski Doğu Bloku

rejimlerinin çöküşüyle bağlantılı olarak yeni gizli servis ya da gizli servis ajanları

savaşının bir tarzı gündeme getirildi. Doğu Blokunda demokratik hükümetlerin; az ya

da çok iktidarı ellerine geçirmelerinden beri gelen gizli haberler de süzgeçten

geçirilmeye başlandı. Şimdiye dek gizli tutulan arşivler kolayca açılıverdi. Özellikle

Demokratik Alman Cumhuriyeti'nde bilgilerini Baülı makamlara aktaran eski pek çok

gizli servis ajanı, istihbaratlarını korumanın yollarını arıyorlardı.

Baülı gizli servis ajanlarının, aynı adımı atmaları ya da hatta Doğulu

arkadaşlarıyla aynı dili konuşmaları düşündürücüydü. Eskiden, soğuk savaşın iyi gittiği

dönemlerde, ekmek ve geçim kapısı olduğundan, onlar şimdi detantı tüm torpidolarıyla

vurabilir ve yeni destabili-zasyonlar yaratabilirlerdi.

Nitekim bu durum, "geçmişteki başarılar" basanlar üzerine "kampanyalar" açan kimi

politikacılann niyetini göstermişti. Kopan skandal ne kariyer sahibi politikacılann bir

manevrası ne de tehlikeli çetelerin zihniyetinden doğuyordu. Tersine "servisler"

arasındaki yeni bir savaşın sinyali veriliyordu. Sonuç olarak varolmanın koşullan

burada yaüyordu.

Panorama ve I'Espresso, 18 ve 25.11.1990

A V R U P A D A ' K Î G L A D İ O A Ğ I

Baylar, her zaman olduğu gibi bu sonuncusu da Belçika'da toplanan "Alleid

Clandestine Committee" (ACQ (Birleşik Gizli Komi-te)'nin büyük konferans masasının

çevresinde düzenli olarak oturuyorlardı. Bunlar, Gladio'nun en yüksek ek koordinasyon

kurulunu oluşturuyordu. Burada, Gladio'yu temsil eden tüm ülkelerdeki eylemler

hakkında danışma toplanüsı yapıyorlardı.

Tümüyle gizli NATO kurulunun bu en gizli toplantısının hangi yetkiyi kullandığı

bugüne kadar açıklanabilmiş değil. Örneğin ulusal Gladio örgütlerinin karşısında

Birleşik Gizli Komite'nin emir yetkisinin olup olmadığı da açıklanamadı. Bu yönetim

kurulunda karşılıklı enformasyon alışverişinin yoğunluğu, şekli ve tarzı da sorulabilir:

Örneğin ACC'nin oturumlarına Federal Alman temsilcisinin merkezdeki selefinin yerine

katılmasının anlamı neydi? Onlar Türkiye ve Yunanistan örneklerinde olduğu gibi

32

Gladyatörlerin eylemleri hakkında bilgilendirilmiş miydi? Ve Federal hükümetin

raporlarının içeriği hakkında bilgilendirilip bilgilcndirilmediği de sorulabilir. Geçen on

yıllar boyunca Gladio adı alunda ne yapıldığı, bu konuda Federal Alman hükü-meüerinin

ortak sorumluluk payının ne kadar olduğu da sorulabilir.

İtalya'daki Gladio hakkında ilk ifşaatlardan sonra hükümetler tarafından, kendi

ülkelerinde de Gladio'nun bulunduğu çekingen ve oldukça yavaş kabul edildi. Eski

hükümetler, hükümet sözcüleri, savunma bakanları, başbakanlar yavaş yavaş rapor

veriyorlardı, Gladio olayını bildiklerini açıklıyorlardı. Ve komşu ülkelerdeki ifşaatlarda

çoğu kez, sınırlar üzerindeki kendi eylemleri hakkında enformasyonlar da telaffuz

ediyorlardı.

Bir Belçika hükümet temsilcisi Gladio skandali paüadığında, o zamanki örgüüerin

tam 16 NATO devletinde, ellili yıllarda bulunduğunu açıkladı. Az sonra da tarafsız

ülkelerde de bulunduğu öğrenildi. Aydınlatılmayan terörist eylemlere Gladio ordusunun

olası iştiraki hakkında düzenli hükümet araştırmaları başlatıldı. Sonunda hemen

hemen tüm hükümetler; varlığını yadsıdıkları böylesi örgüüerin varlığını, ulusal Gladio

birliklerinin ortadan kaldırıldığını ya da en azından çok kısa sürede kaldırılmaya

çalışılacağını ilan ettiler. Federal Almanya ışığı yaktı: Sonuç olarak Alman

topraklarında da Gladio örgütünün varol

33

duğunu kabul ediyordu. Ve öteki devletler de, Gladio'nun artık yok edildiğini açıklamak

zorunda kaldılar. Federal Almanya hükümeti gizli örgütlerin yok olacağı dönemin

tarihini "7997 ilkbaharı" olarak verdi.

Avrupa'daki Gladio ağının üyeleri şunlardır: Fransa:

Savunma Bakanı Jean Pierre Chavenement ellili yıllarda NATO gizli askeri

birliklerinin kurulduğunu açıkladı. Bakan devlet başkanı Mitlerand tarafından ağın

dağıtıldığını söylüyordu. 12 Kasım 1990'da rahat konuşmasında sadece "uykudaki bir

adam rolü" oynuyordu. Federal Almanya'daki gibi bir öncü örgütün* varlığından

Fransa'da açıkça sözcdilebiliyordu. Tüm Fransız gizli servisleri hakkında, o zamanki

şef general Mclnik'in Kasım başında Le Monda açıkladığına göre, göreve geldiği 1952

yılında böyle bir örgütlen haberi olmuştu. Fransız Gladio temsilcisi, italyan

enformasyonlarına göre Ekim sonunda NATO gizli servislerinin Brüksel'deki

oturumlarına katılmıştı. Mitle-rand'ın sıkı dostlarından biri olan Francois de

Graussoure, Fransız "Gladio" örgütünün inşasında bulunmuştu.

İspanya:

Sosyalist hükümet ilk kez Madrid'de göreve gelip 1984'de yönetimi devraldığında

"böylesi hiçbir şey"in bulunmadığını açıkladı. Bundan sonra da Savunma Bakanı Narcis

Serra -askerler dışında olmak üzere- bir soruşturma komisyonu kurmaya yöneldi.

Franco diktatörlüğü dönemi boyunca Gladio benzeri kuruluşların varlığı bilinen bir

şeydi. İspanya ilk kez Franco diktatörlüğünün bitişinden sonraki bir dönemde

NATO'ya girebilmişti. Ellili yıllarda monar-şist, hıristiyan demokrat ve aşın sağcı

asker politikacılar ve tüm Avrupalı ajanlar Madrid'de diktatörün himayesi altında

bulunuyorlardı.

Bir italyan Gladio üyesi İspanya televizyonunda 1966'dan yetmişli yıllann ortasına

dek Amerikan askerleriyle birlikte Kanarya Adala-n'nda eğitim gördüğünü açıkladı. Bu

eğitim döneminden sonra İtalyan Gladyatör, Silezya'da bir Gladio şubesi kurmuştu. Bu

ilişki içinde ispanyol askerlerinden de yardım görmüştü.

Franco İspanyası; Federal Almanya'da bir komünist ya da sosyalist iktidan

durumunda ricat ülkesi olarak, muhafazakar sağcı ve aşırı sağcı güçlerin yanında bir

rol oynayacaktı.

Belçika:

Roma'daki ifşaatlara kadar başbakan Wilfried Martens'in 'hiçbir * Bakınız, kitabın

ikinci bölümü.

şeyden" haberi yoktu. Kasımın sonunda hükümeti, aralarında resmi görevli sivil ajanın da

bulunduğu ve görevleri 1985'e kadar en modern düzeyde haber aktarımı olan gizli

birliklerin dağıtılması kararı aldığını açıkladı. İngilizlerin yardımıyla oluşturulan

"Glaive" adındaki Belçika Gladio'su 1949 yılı başından beri SGR askeri gizli servisinin

alt bölümü olan SDRAB'nin koruması altında kurulmuş bulunuyordu. Sivil "Glaive" nüvesi

sekiz aktif ve on emekli subaydan oluşuyordu. SGR şefi tümgeneral Raymond van

34

Calster Kasımda tüm Avrupa Gladiosu-nun işbaşındaki yöneticisiydi. Raymond

Brüksel'deki ACC kurmaylar konferansını da yönetmişti.

Belçika'daki "G/av/e"nin ortaya çıkışı, Belçika'da seksenli yıllarda sorumlusu belli

olmayan terörist darbelere askerlerin katıldığını düşündürtmeye başlamıştı. "Brabant

katliamcısı" olarak ün salan terör örgütü "Savaşan Komünist Hücreler" ilk başlardaki gibi

Brüksel Gladio yönetici çevresinin "Clandestine Coordination Committee" (CCC) (Gizil

Koordinasyon Komiıesi)'nin benzeri "CCC" kısaltmasıyla aynı olduğunu göstermişti.

Hollanda:

Hollanda Başbakanı Ruud Lubbers kasım başında parlamentoya; bir savaş

durumunda başvurulacak sabotaj eylemleri için Hollanda'da hiçbir gizli askeri birliğin

bulunmadığını bir yazı ile sundu. Oysa ki ellili yıllarda, sürgündeki bir Hollanda

hükümetini işgal altındaki ülkeden gerekli tüm enformasyonu bildirecek bir örgüt

bulunuyordu. Bu örgüt başbakanlara ve savunma bakanlarına bağlıydı.

Sonradan Hollanda hükümet başkanı "mutlaka gerekli olan" böyle bir örgütün

birkaç ay önce dağıtıldığını açıkladı. 1983'de Velp'deki bir silah deposunun gizemli

keşfindeki anısı bu arada gözlerini açmayı gerektiriyordu. Belediye başkanına savunma

bakanlığı tarafından külliyetli miktarda silahların bulunduğu o zaman açıklanmıştı. Bir

savaş durumunda silah başı yapacak direniş gruplarının bir kampıydı orası. Henüz

dağıülmayan Hollanda örgütü "operasyon ve aydmlatma" (0 ve 1) için "özel bir birlik"ü ve

'bölgesel bir sürgün hükümetinin" olasılığını kabul ederek faaliyet gösteriyordu. Lubbers'in

ısrarla söylediğine göre "0" ve "1 " örgütü -tüm "namuslu Hollandalılara" göre- NA-TO'nun

emri altında bulunmuyordu.

Gladio benzeri örgütün geçen on yıllar boyunca varlığından haberdar olmamış

olduklarını, aşağı yukarı 30 bakanıyla başbakan ketumi-yetiyle savunuyordu. Bu

durumda parlamenterler bakanın suskunluğunu iyiye yormuyorlardı. Onlar yeraltı

örgütlerinin gizlice finanse edilmesine de sinirleniyorlar. Savunma Bakanlığının gizli

fonundan her yıl iki ya da dört milyon mark birliklere veriliyordu.

Yunanistan:

Ilk önce iktidardaki hükümet yalanladı, daha sonra o zamanki Yunanistan

başbakanı Papandrcu çok çabuk tepki gösterdi. Muhalefet gazetesi Ta Nea'ya verdiği

bir mülakatta Papandreu 1990'ın Ekim ayı sonunda Yunanistan'da bir Gladio örgütünün

varolduğunu açıkladı. Örgütün adı da "Kızıl Teke Derisi" idi. Papandreu 1984'te göreve

geldiğinde bu gizli örgüt vardı ve bunun dağıtılmasını emretmişti. Pa-pandrcu tek tek

NATO devletlerine, bu yeraltı ordusunun ve eylemlerini hoşgörmenin baskısı altında

bunaldığını söylemişti. Gladio gruplarının donanımı NATO sözleşmesinde yer alan

NATO üyeliğinin gereği olan gizli sözleşmelere dayanıyordu. Yunanistan NATO'ya 1952

yılında üye olmuştu. Yunanistan Genel Kurmay Başkanı general Kostantin Dovas ve

Amerikan CIA generali Trascott, başbakan Pâpa-gos'un 25 Mart 1955'de imzaladığı

kağıtta Gladio şubesi sözleşmesi bulunuyordu.

Yunanistan Gladyatörleri şu şekilde oluşmuştu. Kendisi feldmera-şal olan

Alexander Papagos, içsavaşta "feldmeraşal enformasyon şubesi" adıyla özel bir askeri gizli

servis kurmuştu. Bu örgüt tüm özel operasyonlarda kullanılıyordu. 1952'den sonra da

"merkezi enformasyon servisi" (KYP) CIA modeline göre kurulmuştu. Enformasyon

35

bölümünün bir alt şubesi genel kurmay bünyesindeki "dağ avcı komandoları" şeklinde

oluşan "özel operasyon yönetimi" idi. Dağ avcıları yedekleri saflarından ve "Special

Forces" -birliklerinin muvazzaf subaylarından, Gladio birliklerinin elemanları olarak

yararlanılıyordu. 1500 üyeli birlikler, savaş durumunda 3500 kişilik güçlü birlikler

haline getirebiliyorlardı. Silahların, cephanenin, telsiz gereçlerinin ve patlayıcı

maddelerin depolandığı 800'ün üzerinde yer bulunuyordu.

Depo ve kadroların yerleştirildiği gizli yerler banş dönemlerinde daha da geniş

tutuluyordu. Karargah ve operasyon planlarının her yıl bir genel revizyonu yapılıyordu

ve gizli hücrelere en yeni modernizasyon kazandırılıyordu. "Merkezi Enformasyon Servisi"

(KYP) istihdam ve operasyon planlannı yürütüyordu.

KYP gizli servis subayı Georgios Papadopoulos (aşın sağcılığı ve darbeciliğiyle

tanınan biriydi) adı anılan örgütün içinde bulunmaksızın "basit, şeytani bir plan" üzerinde

ilk alıştırmalarını yapmıştı. KYP elemanlanndan toplanan bir komplocu askerler grubunu

çevresinde toplayan Papadopoulos "Prometheus" eylemiyle darbe yaparak 21 Nisan

1967'de Atina'da iktidarı ele almıştı. Darbe, 1950'de; bir komünist saldınsı

durumunda NATO'yla işbirliği içinde uygulanacak olan bir genel kurmay planına göre

yürütülmüştü. Darbenin öncesinde ve uygulanışı sırasında gizli askeri birlikleri el

altında bulundurmaları önemli stratejik noktalan ele geçirmede kolaylık sağlamıştı.

Doğal olarak önceden listesi çıkanlmış tehlikeli politikacıların enterne edilmesi ihmal

edilmemişti. Bu eylemde diğerlerinin yanında tutucu hükümet başkanı Kanellepoulos ve

sosyalist Andreas Papadreu konutlarında gözetim altına alınmışlardı. Darbeciler 20

dakika içinde tüm önemli noktaları ele geçirmişlerdi: Kralın sarayı, istasyonlar, enerji

santralları, televizyon vericileri, havaalanları ve önemli kavşaklar...

Türkiye:

Türk Gladio şubesi ülkenin NATO'ya girişinden bir yıl sonra kuruldu. Örgüt ilk

başlarda "anti-terör örgülü" olarak adlandırılıyordu ve Amerikan askeri misyonunda

yuvalanmışü. Türk Gladyatörler yirmi yıldan beri; ülkede terör, kaüiam ve işkenceye

katılıyor. Türk gerilla örgütü, gizli NATO görevi içinde faaliyet gösteren en vahşi ve

en kanlı birliklerden biriydi.

Gizli örgüt yetmişli yıllarda ülkedeki güvensizlik ortamını yaratan terör

saldırılarını yönelmiş ve askeri darbeye doğrudan kaülmışü. Darbe anında, darbeci

komutanların yöneticisi ve daha sonra devlet başkanı olan, genel kurmay başkanı Kenan

Evren'in emri altındaki gizli gerilla birlikleriydi.

Sosyal Demokrat Başbakan Ecevit, 1974 yılında "özel savaş şube-«"nin varlığından

sözelmişti. Türk Gladyatörlerin finansmanı açıkça Amerikan yardımından sağlanmıştı.

Türk Gladio örgütü; yetmişli yıllarda pek çok aydın ve işçi önderini katleden faşist

"Bozlcurilar"m saflarından toplanmıştı. O zamanki genel kurmay istihbarat şefi Orkut,

sağ terörisüerle işbirliğini doğrulamıştı: "Türklerin bazı kuvvetlerini tümüyle sola

karşı seferber etmek istediği açık bir gerçektir. Silahlı Kuvvetler solun tehdidinden

ürküyor. Bu yüzden 'Milliyetçi Hareket Partisi'yle işbirliği yapıyor."

Sosyal Demokrat Ecevit, "anti-terör" birliğinin Türkiye sokakla-rındaki terörün

sorumlusu olduğunu söylemişti. Öyle ki, aşırı sağcı gizli birlikler 1 Mayıs 1977'deki

kitle katliamına katılmışlardı. Bugüne kadar da Mayıs gösterisine saldıranların

36

faillerinin kimler olduğu resmi makamlar tarafından açıklanmadı. 1 Mayıs'taki vahşi

eylemde 38 kişi ölmüş ve 300'ün üzerinde kişi yaralanmışa. Güvenlik güçleri

öldürenleri görmemişti. Benzeri bir kitle katliamı Kahramanmaraş kentinde, Aralık

1978'de yapılmış ve 109 kişinin öldürülmesine neden olmuştu. Bunun failleri de bugüne

kadar ortaya çıkarılmadı. 29 Mayıs 1977'de'Ecevit'e karşı suikast teşebbüsünün

failleri "devlet aygıtı içindeki güçler" olarak açıklandı. Ecevit Türk Gladiosu

hakkındaki beyanatlarında, onun potansiyel en büyük tehlike olduğunu vurguladı.

Darbeden doğan hükümetin o zamanki Savunma Bakanı Sefa Giray Gladio'yu ağzına bile

almıyordu: "Ecevit çenesini tutmalı. Eğer bir şeyler biliyorsa susması gerekir."

Emekli Kurmay Yarbay Talat Turhan gerilla şubesinin arka planındakilerle yıllar

boyunca uğraştı. Turhan, bir Amerikan ordu talimnamesinden tercüme edilen, Türk

ordusu tarafından harfi harfine uygulanan "Field Manuel 3 1" (Amerikan Sahra

Talimnamesi)'i yayınladı. "Top-secret" (çok gizli) talimnamede illegal bir grubun nasıl

eğitileceği öğretiliyordu. Askeri hizmet için, Kara Kuvvetleri Komutanı Ali Keskiner

tarafından imzalanmıştı. Gizli örgütün talimnamede belirtilen faaliyet alanları

şunlardı: "İnsanları öldürmek, bomba atmak, soygun olayları organize etmek, işkence,

adam kaçırma, kundaklama, sabotajlar, propaganda, karşı enformasyon politikası."

Talat Turhan tehlikeli bir subaydı. 1971 'deki askeri müdahaleden sonra gerilla

mensupları tarafından işkence edilmişti: "Bu NATO ülkelerindeki gizli birlikti."

Avusturya:

Bu ülkede de Gladio "sonsuz nölrleştirme"de tahmin edildiğine göre aktif şekilde

çalışmıştı. O zamanki İçişleri Bakanı Franz Olah, 1950 Ekimindcki, aralarında komünist

yapı işçilerinin de bulunduğu işçi grevine saldırı emri vermişti. Bu olaydan sonra vahşi

grev kırıcıları "Gezici Spor ve Dostluk Birliği" (ÖWSGV) adlı bir örgütte

toplanıyorlardı. İyi niyetli olarak tanınan birlik 1967'ye kadar kaldı. Özel olarak bu

örgüt için kurulmuş firmalar tarafından finanse edildi. Franz Olah bu örgütün

faaliyetini "Özel Proje" olarak tanımlıyordu. Bugün 80 yaşında olan ve olabildiğince

suskun eski politikacı bir davada, "Özel Proje"nin bir komünist iktidarı durumunda

devreye gireceğini ve düşman hatlarının arkasında savaşacağını ifşa elti. ÖWSGV bu

hedefine ulaşmak için Viyana'da gizli bir telsiz şebekesi ve bir ana istasyon kurmuştu.

İlgili arazi ve tüm taşıyıcılar makineli tüfekler ve patlayıcı maddelerle

donatılmışlardı. Amerikan işgal kuvveti "Özel Proje"ye yardımcı oluyordu. Franz Olah

özellikleri hakkında hiçbir zaman birşey söylemek istemiyordu. Gladio ile ilişkisi

olasıydı.

isviçre:

Gladio ifşaatlarından önceki uzun bir süre İsviçre'de 1950'de kurulan Gladio'nun

yapısına ve amacına benzer "Gizli bir direniş ordusu" hakkında bir parlamento

soruşturma komisyonu oluşturulmuştu. Soruşturmalar; biri, bir para skandalinin ortaya

çıkarıldığı diğeri de bilinmeyen olayların araştırıldığı iki ayrı soruşturma

komisyonunun ortak ürünü olarak ortaya çıktı. İsviçre nüfusunun hemen hemen altıda

birini kapsayan (900.000) kişi ve örgüt bulunmuştu. Bunun sonucu Savunma

Bakanlığında bir "merkez"in varlığı da ilk kez ortaya çıktı. İsviçre gizli birliği, genel

kurmaya bağlı "istihbarat ve Savunma Küçük Grubu" (UNA)'nun denetimi altındaydı,

1990 sonbaharında dağıtıldı, isviçre küçük grup subayları, çoğu kez Gladio

37

buluşmalarına katılıyordu. Belçika'da oturan gizli servis subayı ve o zamanki Gladyatör

Andrò Moyen kendisiyle yapılan röportajda şunu açıklıyordu: "Ellili yılların başında Bernde

yüksek rütbeli isviçre subaylarından pek çoğuyla karşılaştım. Bana, italya'da 1946'dan beri varolduğu

gibi benzer bir "Gladio"nun kurulduğundan söz ettiler."

UNA albayı Albert Bachmann; savaş durumundaki önlemlerin çok özel ayrıntıları

yüzünden yetmişli yıllarda manşetlere çıkmıştı. Albay işgal durumunda sürgünde bir

hükümet kurulması için İrlanda ve Ka-nada'da kamufiajlı firmalardan da bir ağ

oluşturmuştu. Çok sıkı gizli lik içindeki "Özel Hizmeüer" (Sipez D)'in şefi UNA subayı

tümüyle bir haberalma ağı kurmuştu. Bu ağ aynı zamanda tarafsız ülkelerin gizli

servislerini NATO haberalma servislerine de bağlıyordu. Örneğin "Kara El" kot adı

altında Federal Alman BND'yle haberleşme bağlantısı kurulmuştu.

Parlamento Araştırma Raporunun 23 Kasım 1990'da yayınlanması "Proje 26" (P-26)

kot adı altında 400 kişilik bir birliğin İsviçre'de operasyon yaptığı gündeme geldi.

Parlamenterlere "modern teknikle donatılan" silah depolarını gösterdiler. Gizli

komandoların eğitim kampları ve cephane depolan tüm ülkeye yayılmıştı. 1981-82'de

reorganize edilen gizli örgüt, ordunun ve yönetimin dışında kontrolden uzak

bulunuyordu. Burada da yasal hiçbir nedene dayanılmıyordu. Bir gazetecinin yazdığı

gibi: "gizli, yasa tanımaz ve tehlikeli"ydi.

Parlamenterler; P-26 grubunun nasıl dağıtıldığını bizzat hükümetin kendi

araşürmalanna göre, "aktifliği ya da pasifliği" konusunda hiçbir ipucunun bulunmadığını

bir kez daha ilan etmişlerdi. Parlamenterlerin haberdar olmasından sonra P-26

savaşçılan sabotaj eğitim kurslanna bir NATO ülkesinde devam ettiler, fakat o ülkenin

adı bilinemez kaldı.

P-26 ajanlannın iletişim sistemi gerçi NATO-Gladio sistemiyle olanaklıydı, fakat

İsviçre ordusunun aktarma sistemleriyle olanaklı değildi. Onlar Federal Almanya'da

NATO sözleşmesi içinde geliştirilmiş "Zıpkın" sistemiyle yeniden donaüldı, 'bir Avrupa

NATO devletinin yakın, özdeş hizmetlerinden biri değildi" bu. Federal Alman BND,

açıkça sistemin bir merkezde toplanmasına ortaktı.

"Ülke dışındaki kişilerle ilişki ağı"yla, bir diğer "olağanüstü gizli servis" P-27

adıyla varoldu.

iskandinavya:

Iskandinavya'daki ilk Gladio birlikleri o zamanki CIA ajanlanndan ve daha sonra

da CIA'mn şefi olan William Colby tarafından kurulmuştu. NATO'ya üye devleüer

Danimarka ve Norveç'teki gizli birliklerde de olduğu gibi, tarafsız ülkelerden İsveç ve

Finlandiya için Colby'ye iki yıllık sure yetmişti. Bunda ne kadar başarılı olduğunu Colby

anılarında yazmışa. ("Dürüst Adam"). 195İle 53 arasında

Colby, anti-komünist saldın birliklerini de örgütlemişti. Norveç'te 1978'de, ajanlardan

birinin ihbanyla büyük bir cephane ve silah deposu bulunmuştu. Hükümet o zaman

beyanatlarında, deponun bir savaşa girilmesi durumunda kullanılmak için

hazırlandığından söz etti.

1200 kişilik "ilişkideki personeli"yle gizli bir milliyetçi örgütün isveç'te

bulunduğu, kökeninin savaş dönemine kadar gittiği ortaya çıktı. Onlar aşın sağcı bir

"Sveaborg Silah kardeşliği" örgütünden kaynaklanıyordu, ilişki kurulan her kişi küçük

38

bağımsız bir gerilla birliğine bağlıydı ve asıl canlı bağlantıyı örgütün önderiyle

kuruyorlardı. Ortaya çıkanlan bu örgüt yapısı yüzünden, 1953'de örgütlenen isveç Polis

Örgütünden hiç de azımsanmayacak bir büyüklükteydi. Sveaborg-Yapısı, henüz

önderinin serbest bırakılmasından sonra yeniden kurulmuştu. Yapılan tüm eylemler

2004 yılına kadar kamuoyunca bilinmeyecek ve gizli kalacaktı.

Gladio'nun ortaya çıkarıldığı hemen hemen tüm ülkelerde; amaçlan, görevleri,

yapısı ve Gladio tarafından olası operasyonlar hakkında demokratik olarak oluşmuş

parlamentolara bilgi verilmedi. Eğer yapılabilseydi; örneğin Türkiye'de, Yunanistan'da

ve İtalya'da sağ terörist eylemlerin sorumlulan hakkında, sadece zanlılann bir başı

bulunacak, o zaman ikinci dünya savaşının sonundan beri Avrupa'daki büyük terörist

birliğin Gladio çevresinden sağlandığı ortaya çıkacaktı.

39

X G Ü N Ü İ Ç İ N STRATEJİLER

ABD ve Soğuk Savaşın İdeolojisi

Hükümet sözcüsü Hans "Johnny" Klein, 14 Kasım 1990'da ilk kez Gladio sorununu

gazetecilerin önüne getirdiğinde, üzerinde çalışılmış resmi tebliğ metnindeki özel

sözcüklerin seçiminde zorlanıyordu. Eski diplomat şunları söylüyordu: "Savunma

durumundaki hazırlıklar çerçevesinde Federal Almanya Cumhuriyetinde -Kuzey Aüantik

ittifakının öteki tüm üye devletlcrdeki gibi- aşağı yukarı ellili yılların sonundan beri,

olası anlaşmazlık bölgelerinde de haberalma servislerinin güvenlik içinde enformasyon

yapabilmeleri için önlemlere başvuruldu. Bu ilişkiler içinde "komando grupları" ve

"gerilla ordusu" gibi kavramların "yanlış" kullanıldığını açıklıyordu Enformasyon Bakanı.

Aynı iyiniyetli ve yatıştırıcı hava öteki Avrupa ülkelerindeki hükümetlerin ilk resmi

tebliğlerinde de yankılandı, örneğin Hollanda; örgütün görevini savaş durumunda, olası

bir sürgün hükümeti için canlı enformasyon sağlamak olarak açıklamıştı. Gladio

birliklerinin X gününden sonra hükümcüerini düşmanın işgal ettiği ülkeden

haberlendirrnekle yükümlüydü. Bunun dışında "stay behind"in sorunlarının fonksiyonu

savaş için önemli insanların V- durumunda işgal altındaki ülkeden çıkarılmasıydı da:

Düşürülen piloüar ya da güvencede olmayan bilima-damlan. Gerilla savaşı önderliği

tarafından resmi yalanlama böylece yapılmış oluyordu.

Onlar en iyisini bilmek zorundaydılar. Soğuk savaşın Amerikan stratejileri

samimiyetle ve bazen bundan gururlanarak bilgi veriliyordu. Aralarında sayısız gizli

eylemlerin açıkça görüldüğü Amerikan başkanlık arşivlerinin istihbarat eylemlerine

bakışı, soğuk savaşın strateji planlarının hedeflerini ve mülahazalarını açıklıyordu.

Daha sonra CIA şefi olan William Colby "Henorable Man" (Dürüst Adam) adını

taşıyan anılarında Iskandinavya'daki Gladio birliklerinin kuruluşu üzerine bilgiler

veriyordu. Colby ikinci dünya savaşında iskandinavya'daydı. 1951-1953 yıllan arasında

Stokholm'daki ABD elçiliğinde, elçilik ateşesi olarak görev yapmıştı. Colby anılarında;

bir komünist işgali durumunda direniş organize etmek, dört İskan

40

dinav ülkesinde bir askeri yeraltı örgütü inşa etmek için emir verdiğini yazdı, iki

ülkede açıkça, Norveç ve Danimarka'da; NATO'yla işbirliği içinde ve hükümetlerin

bilgisiyle oldukça müşkülsüz sorun halledildi. Nötr iki ülke isveç ve Finlandiya'da görev

genç William Colby için oldukça çetindi: Hükümetler sorundan hiçbir şey bilmek

istemiyorlardı. Gayrıresmi yardımları isveç'te buldu. Colby'nin eylemcileri oldukça

başarılıydı: Tüm dört ülkede yeraltı ordusunun temel örgütünü oluşturacak CIA

adamları vardı.

Gerilla savaşı önderliğini en iyi şekilde tanıyan ABD'nin gizli servis adamlarının

anıları; ilk Gladyatörlerin ellili yılların başında gizli anlaşmalarla oluşturulduğunu

açıkladılar.

Avrupadaki tüm Gladio ağının hangi zaman noktasında hassas olduğu ve savaş

hazırlıkları o kadar çabuk açıklanamadı.

Herhalde, Amerikalılar ve bağlantıda oldukları kişiler 1951'de Kore savaşı

sırasında komünistlerle savaş sırasında ayarlanmıştı.

Soğuk savaştaki yeraltı savaşı ABD gizli servisi "Central Intelligence Agency"

(CIA)'ye temel olacakları önceden tahmin edilemezdi. CIA-kronikçisi Thomas Powers

Amerikan silahlı kuvvetlerinin yeniden oluşturulan haberalma servisinin

çevrelenmesinden sonraki ilk sa-atlannı yazdı: "Avrupa'nın çevresindeki halkalar

tamamıyla harekete geçmişti ve Ulusal Güvenlik Konseyi 19 Aralık 1947'deki

oturumunda CIA'yı soğuk savaşın en etkin silahı olarak kabul etmişti."*

Anti-komünist operasyonlar için ilk somut hedefini de göstermişti: Ulusal Güvenlik

Konseyinin (National Security Council-NSC) ilk oturumda karar altına alınan "NSC/4A"

direktifleriyle, CIA direktörü tarafından "İtalya'da bir komünist seçim zaferini

engelleme" için verilen emri yerine getirmişti. Bu inceltilmiş sözleşmenin hayata

geçirilmesinde 22 Aralık 1947'de "Special Procedures Group" (SPG) kullanıldı.

italya'da, 18 Nisan 1948'deki parlamento seçimlerinde komünist lerle birlikte sol

partilerin bir hükümete katılmaları ihtimali Amerikan askeri stratejlerini ürküttü.

Amerikalılar bu durumun kendi güvenlik çıkarlarını "dolaylı olarak" tehdit ettiğini

gördüler. "Soğuk savaşta ABD'nin iç ve dışpolitikası" hakkındaki bir incelemede,

siyasal bilimci Bernd Greiner, Amerikalıların Strateji Planlarını, arşivlerde bulduğu

gibi yansıtmıştı: "Komünistlerin hükümete katılmaları durumunda NSC, İtalya daki anti-komünist

gruplaşmaya bir içsavaşın bedeli içinde yardım emreder."("even at the risk of civil war")

Yeraltı faaliyeti ve ttalya'dakt örgütlü müdahaleler Amerikalıları da iştaha

getirdi. Thomas Powers: "1948 Mayısında Kennan'a (Dışişleri Bakanlığındaki politik

planlama karargahının o zamanki yöneticisi George Kennan.) sürekli bir örgüt kurma

emri verildi, ltalyadaki

* Thomas Powers, "CIA", Hamburg 1980, s.62

ulusal güvenlik konseyinin sözleşmesiyle gerçekleşen SPG, dünyanın her yerinde de aynı görevleri

üstlenecekti." "Special Procedurs Group" (SPG) böyle halef oldu. NSC-direktifi 4/A NSC

10/2 numaralı yeni bir direktifle ortadan kalktı. Onunla gizli faaliyetlerin yürütülmesi

için bir örgüt hayata geçirildi: "Politik Koordinasyon Şubesi" (OPC). Bunların önlemlerini

"öyle planlayıp yürütülecekti ki; otoritesi olmayan personel, Amerikan Hükümetinin

41

sorumluluğunda bilinmeyecek ve Amerikan Hükümeti böylesi eylemlerin bilinmesi

durumunda, ka-uldığını yalanlayabilecek''" 18 Temmuz 1948'de (top secret) belgeyle

gönderdiği Ulusal Güvenlik Konseyi'nin direktifinde, Amerikan gerilla savaşı

önderliğinin tüm paletlerinden söz ediliyordu: "Propaganda, ekonomik savaş, koruyucu

doğrudan önlemler, sabotajlar, anti-sabotajlar, tahrip, tahliye önlemleri." Gizli emirde, ilk kez

"Special Projects"in (Özel Proje) tanımı yapılıyordu: "özel Projeler"'m kırk yıldan daha

uzun süre "Gladio" adı altında örgütlü operasyonlarla nasıl olduğu görülecekti. Yeraltı

savaşının yöntemlerinin paletlerini, Amerikalılar şöyle sunmak istiyordu: "Düşman

devletlerde kızıştırıcılık, yeraltında örgüüenen direniş hareketlerine yardım, gerilla

güçlerine ve tutukluları kurtarma komandolarına, Batı dünyasını tehdit eden

ülkelerdeki yerli anti-komünist güçlere destek olma."*

O zamanın sözkonusu "Politik Koordinasyon Şubesi" (OPC) askeri ve dışpolitika

-diplomat yetkililerden gizli servis faaliyetlerine dek çok geniş bir görev alanına

sahipti. İlgili alanlar OPC'nin yapısında ayrıntılandırılıyordu. Direktör Dışişleri Bakanı

tarafından atanıyordu, fakat hem dışişleri hem de savunma bakanları tarafından

denetleniyordu. Finansmanı da CIA'nın bütçesindeki ilgili şubeden karşılanıyordu.

Dünya çapındaki operasyon alanlarıyla bir örgütün böylesi bir yapısı Amerikan

politikasında çok iddialıdır.

Bu ilk gizli servis aparatında olduğu gibi, aynı şekilde bugünkü Gladio örgütü

ülkeden ülkeye farklı gizli servis hizmeti veriyordu. Bunlar; bazı kereler askeri, bazı

kereler de NATO'nun kuramsallığına göre düzenleniyordu. Hükümetler ve gözlemciler

gizli servisleri konusunda belli sorumluluk alanları içinde düzenlemeye gidildiğini kabul

etmiyorlardı. Nedeni elli yıllık oluşum tarihi içinde yatıyordu. Güvenlik politikası

kurumlar, ilk önce savaştan sonraki dönemde ABD'de geliştirilmişti. Rekabet halindeki

projelerin üzerinde çoğu aynı bölümde çalışıyorlardı.

Örneğin Almanya'da 1952 yılında 1200 ABD ajanı örgütlü operasyon yürütmek için

toplanmışlardı, aşağı yukarı 8 servis de yardımcı hizmet görüyordu. Ajanların hangi

"firma" tarafından düzenlendiğini hiç kimse tam olarak bilmiyordu. Komünistlerin

öteki alanları ya da

* Powers, A.e.g. s. 65; Die Zeit, Sayı: 48,23.11.1990, s. 9

komünist tehlikesi hakkında enformasyonlar toplamak için ABD haberalma servislerinin

başka araçları da vardı. Onlar sadece muzaffer Wehrmacht saflarında "bilgizengini"

şahsiyetler değil, aynı zamanda eski Nazi gizli servislerinin, Gestapo'nun ve SS'in

saflarından da buluyordu. Eski anti-komünist davası için faaliyet gösterenlere, şimdi

tekrar yeni görevler düşüyordu.

Nazi bilimadamlan tarafından, ikinci dünya savaşından sonra Amerikan donanım

araştırması (Operation Poperclip) ve Amerikan gizli servisi CIC için Nazi savaş

suçlularına yardım hakkındaki araştırmalar o kadar açık gösterdi ki; komünistlere

karşı savaşta Amerikalılar hiçbir ideolojik ve ahlaki vicdan azabı çekmiyordu.

Gestapo'nun adamı Klaus Barbie olayında açıkça görüldüğü gibi Amerikan CIG'i aranan

savaş suçlularına gizli servis çalışmaları için silah temin etmişti.*

Sert anti-komünist saldırıların bu döneminde Washington'da "Psikolojik Savaş

42

Önderliği Şubesi" "Psychological Strategy Board -(PSB) (Psikolojik Strateji Şubesi)

kuruldu. Bu örgütlerin politik ve propagandif etkinlik içindeki görevleri Avrupadaki

ilişkilerine yansıdı. Komisyonda, dışişleri bakanının sürekli temsilcisi olarak savunma

bakan yardımcısı ve haberalma servisinin direktörü temsil ediliyordu.

Başkan Truman'ın 4 Nisan 1951'deki "Psikolojik Strateji Şubesi" (PSB)'nin

kuruluşuna ilişkin direktifi yeni hükümet organizasyonunun dalı olarak alındı: "Ulusal

politika çerçevesi içinde psikolojik operasyonların yürütülmesi ve koordinasyonunun

gerçekçi bir planı".

Truman'ın yönetimi altındaki ABD hükümetinin sonuç olarak ne yapmak istediğini,

Temmuz 1952'de Henry A. Kissinger'in geniş kapsamlı bir analiz içinde nasıl formüle

ettiği, 1985 Aralığında açıldığında Truman'ın arşivinde görüldü. Kissinger, 1945'den

1946'ya kadar ABD'nin Avrupadaki haberalma servisindcfaaUyet göstermişti.

Kissinger, savaşı ABD ordusunun Avrupa Savunma bölümünde yaşamıştı.

1946'da Kissinger, Oberammergua'daki European Command Intelligence

School'da Alman tarihi doçentiydi. 1946'dan 1949a kadar da askeri haberalma

servisinde yüzbaşıydı. Bundan sonra Harvard Üniversitesindeki bir incelemesiyle

bilimsel kariyeri başladı.

1952'de genel karagahın Psychological Strategey Board'm bilimsel kariyerini

edindi.

Henry A. Kissinger; analizinde, özellikle Almanya'daki psikolojik bir kliniğin

"Birleşik Devletlere güvendeki genel eksikliğinin" nasıl eşitlenebileceğinden hareket

etti: "Almanya'da Sovyetler Birliğine karşı büyük bir kin vardır, özellikle Doğu Almanya'da daha da

yoğundur. Rusyadaki o zamanki savaş tutsakları ve Doğu Almanyada

* Tom Bower, "The Paperclip Conspiracy, The Huntfor the Nazi Scientists", Boston

1987; aynı zamanda "Klaus Barbie, Lyon, Ausburg, La Paz, Bir Gestapo Şefinin

Kariyeri."ßet^a 1984

Rusların koşulları altında kalanlar tarafından daha şiddetle duyulmaktadır bu kin. Buna rağmen bu

duygu hiçbir şekilde ifade edilememektedir, çünkü örgütsüzdür ve hiçbir odağı yoktur. Bu duyguyu

yönlendirmek için Alman örgüt yapıları olabildiğince zorunludur: İlk savaş tutsakları tarafından

oluşturulacak birliklerin seçkin taşıyıcıları haline gelmek."

Sonraki yılların başarılı dışpolitikacısı Henry Kissinger'in bu yazdıklarının

somutlaşıp somutlaşmadığını hep birlikte görecektik. Fakat Kissinger daima bu psikostratejinin

bir bileşik problematiği olduğuna dikkat çekmişti: "Bu önlemlerin çoğu kabul

edilemez görülebilir. Henüz Birleşik Devletlerin de başka bir seçimi yoktur. Eğer Amerika bu

gruplardan yararlanamazsa, o zaman onlar komünistler tarafından kullanılacaktır."

13 Kasım 1952'de PSB'nin adamı Paul S. Comstock; içpolitikada bazı girdaplar

yaratan ve Amerikan psiko-stratejilerinde büyük endişeler doğuran Federal Almanya

Cumhuriyeti'ndeki bir skandal hakkındaki raporu arkadaşlarıyla birlikte hazırlamıştı.

"Naziler, liberaller ve komünist manipülasyon" başlıklı raporunda Comstock "BDJ-CIA

Fiyaskosu" başlığı altında şunu açıklamıştı: "CIA Almanya'daki "stay behind"in bir

grubunu örgüüü operasyonlar için organize etmişti." Comstock, anti-komünist "Alman

43

Gençlik Birliği"ni, doğrudan BDJ olarak kısaltmışu.

Zararsızlığı çağrıştıran adıyla "stay behind" örgütü, "Psychological Strategy

Board"ın adamları için hiç bitmeyen bir büyüklükleydi.

Bu "Alman Gençler Birliği"nin iki lideri 22 Ocak 1951'de yüksek bir dikkatle

okunması için ABD'ye bir mektup yolladılar. Yazılanlar Birleşik Devletlerin "derin

saygılı" başkanlığı tarafından hiçbir zaman değerli görülmedi. BDJ mektubu 2 Şubatta

Beyaz Saray'daki başkan Harry S. Truman'a verildi. Ve şaşılacak şekilde bu yazılanlar

başkanın eline ulaştı. Bu onun resmi görünüş biçimiydi, hiçbir şekilde ABD hükümetinin

yüksek bir makamı tarafından önemli gençlik örgütünün uyarısı gözönüne alınmadı.

Başkanlık Sekreteri William D. Hassett tarafından State Department'deki Alman

işleri bürosuna gönderildi. Uzun bürokratik işlemlerden sonra Dışişleri Bakam Dean

Acheson tarafından konulan bir notla sümenaltı edildi.

Bu arada mektubun içeriği de hiçbir zaman gözönüne alınmadı, o daha çok savaş

sonrası egemen olan durumun bir ifadesiydi. BDJ'm'n Harry S. Truman'a mektubunun

kısa metni şöyleydi: "Alman kamuoyu, Pireneler ve Alpler boyunca uzanan Avrupadaki Bolşevizme

karşı oluşturulan savunma çizgisinin planı hakkında bilgi sahibidir. Alman Gençler Birliğinin

arkasında Alman gençliğinin aktif güçleri bulunmaktadır, özellikle Alman Gençler Birliği

tarafından, Sovyet işgal bölgelerindeki özgür gençlik illegal olarak toplanmakta ve onun organı

"Sovyet Bölgelerinin ilk özgür gençlik parlamentosu" bu duruma karşı protesto yükseltmektedir.

Sovyet emperyalizmine karşı savaş, geleceğin yaşam biçimi olarak özgürlük ya da diktatörlük için

dünya çapında bir çatışmadır. Bu savaşta, varolma ya da yokolmada yıkılmayacak hiçbir toprak yoktur,

çünkü özgürlük bölünmezdir. Bu yüzden Alman gençliği tüm Almanya'nın kurtarılarak özgür batı

dünyasının savunma noktalarından biri olmasını istemektedir. Alman gençliği özgür dünyanın bu

katılımını savunmaya kararlı olarak hazırdır. En derin saygılarımızla..."

Kendilerini Alman gençliğinin sözcüsü tayin edenler Washington'da açık kulaklara

ulaştılar. Dışişleri Bakanı Acheson, Amerikan Yüksek Komiserinden 14 Mart 1951 'de

Almanyaya bir telgraf çekilerek yazılanların cevaplandırılmasını istedi. Amerikan

teşekkürünün şüpheli göndericilerini hiçbir kanıta gerek görmeksizin, açıklayan cevabı

şöyleydi: "Bakanlık 22 Ocak 1951 tarihli Alman Gençler Birliği tarafından başkanlığa yazılan bir

mektup almıştır. Bu örgüt Batıda Avrupada yakılıp yıkılan topraklardan bir bölümünün olası

kurtuluşunu protesto etmektedir ve bir Batı Avrupa savunması için verecek uğraşlarda Alman

gençliğinin yardımlarını sunmaktadır. Amerikanın Alman Yüksek Komiserliği, mektup için kendi

yargıları ölçüsünde teşekkür sunmayı talep eder. Acheson."

BDJ oluşumunun mektubu, ABD dışpolitikacılarını hiç de hazırlamamaktadır. O

mektubun yazıldığı aynı gün olan 22 Ocak 1951'de ABD Dışişleri bakanlığına ABD'nin

Münih başkonsolosluğundan BDJ hakkında bir rapor gider. Raporun tam başlığı

şöyledir: "Bavye-radaki Alman Gençler Birliği Örgütü." Amerikan başkonsolosu Sam E.

Woods yeni gençlik örgütü hakkında ayrıntılı açıklama yapmaktadır. En önemli haber,

BDJ'nin Güney Bavyera örgütü yöneticilerinden Helmut Winter'in raporundan elde

edilmiştir. Kapsamlı doküman, BDJ'nin en önemli iki lideri Erhard Peters ve Paul Lüth;

finansman, üye kapasitesi, eylemleri ve ittifakları hakkında açıklamalar vermektedir.

Biraz eleştirel enformasyon kaynaklarına rağmen, Amerikalı diplomat BDJ'nin

"demokratik bir örgüt olarak nitelenemeyeceği" sonucuna varmaktadır. Sam E. Woods bu

44

kanısını şöyle belirtmektedir: "Organizasyon, öteki Alman gençlik gruplarından daha

çok pozitif ve saldırgan bir anti-komünist politika izlemektedir, fakat çoğu Alman

şüphelidir ve bazıları otoriterdir. Örgütün Bavyeradaki gelişmesi, önemli çıkarların

tersinedir.

BDJ hakkındaki bir diğer rapor, Frankfurt'taki Amerikan yüksek komiserliğindeki

haber alma servisinin şefi B. R. Shute tarafından 1 Haziran 1951'de yazıldı. Rapor

bir telgrafla dışişleri bakanı Acheson'un yardımcısı James Webb'e 28 Şubatta

Frankfurt'a geri yollandı ve yüksek komiserin BDJ hakkındaki düşüncesini belirtmesi

için Münih'e yollandı. 12 Haziranda Washington'daki Alman işleri bürosuna gelen

belge, aynı zamanda bir şüphe yumağı haline gelmişti. Rapora koyduğu notta Shute

BDJ'nin politik olarak bulunduğu yeri bildiği ka-dırıyla söyle açıklıyordu: "Öteki

gruplarla ve gençlik örgütleriyle ilişkileri çeşitli hatalar içermektedir, tüm gruplar arasında BDJ, aşırı

sağ ayrıcalığıyla soyutlanmıştır. Bu ayrıcalıklı statü BDJ'yi hatalarıyla birlikte gerçek bir demokratik

iç örgütsel yapısıyla, faşist potansiyelli bir başka grup haline getirmektedir."

ABD'nin en yüksek düzeydeki gözlemiyle bu ikazlara rağmen, BDJ daha sonra

Amerikan gizli servisleri tarafından yardım gördü ve bir yeralu örgülünün eğiliminde

etkin oldu. Soğuk savaşın en yüksek döneminde Doğunun karşısında sert bir

uzlaşmazlık politikası yürüttü. Ayrıca politik geçmişinde ve eylemlerinin hedefinde az

dikkate alındı. Bu çelişki içinde sadece hedef, araç ve kurban alışverişinde hesaba

gelen şeyler oldu.

1990 Kasımının sonunda eski bir ajan "SpiegeFde yayınlanan bir konuşmasında -

Gladio'ya geçişte CIA'nın BDJ'yi değerlendirdiğini açık yüreklilikle anlattı. Alman

Wehrmacht'inin o zamanki savunma subayı Dieter von Glahn, Kuzey Almanya'daki

bölgesel bir BDJ eylemcilerinden biriydi. Bugün daima aşın sağcı örgüüer içinde aktif

görev alan gizli servisin adamı BDJ'nin yeraltı savaşçılarının amaçlan hakkında: "Bizim

girişimimiz ve örgülümüz, bugün Gladio hakkında ne biliniyorsa, onlan aynısıyla

yapmıştı."* diyordu.

Kitabın bundan sonraki bölümünde bu öncülerin eylemleri anlatılacaktır, sadece

Federal Almanya'daki Gladio'nun öyküsü değil, fakat Gladio'nun kök saldığı ideolojikyapısal

toprağın öyküsüdür.

45

Der Spiegel, Sayı: 48 26.11.1990. s. 73

46

II. ÖNCÜLER

47

SS'ÎN ADAMI HANS OTTO'NUN İTİRAFLARI

Takvimler 1952 yılının 9 Eylül gününü gösteriyordu. Eski SS- Ha-upststrumführer

* ve tüccar Hans Otto, siyasi açıdan bir yığın sonuç doğuracak itiraflarda bulunmak

üzere Frankfurt Cinayet Masası'nın kapısını çaldı. Hans Otto'nun itirafı Amerikalılar

ve Almanlar arasında oldukça yoğun diplomatik trafiğe yol açarken; ülke içinde gerek

federal, gerekse eyalet düzeyinde politikacılar ile Anayasa Koruma Örgütü

yetkililerinin apar topar toplantılar yapmalarını da beraberinde getirdi. Genç

cumhuriyetin önünde olabildiğince hızlı bir şekilde gözlerden uzaklaştırılması gereken

utanç verici bir skandal duruyordu.

Hans Otto'nun Frankfurt Cinayet Masası'na bulunduğu itirafı, bir hayli "siyasi

patlayıcı madde" içeriyordu: "İlgili şahıs, bir Rus işgali durumunda, köprüleri havaya uçurmak ve

sabotaj eylemleri düzenlemek görevini üstlenen bir siyasi direniş grubuna üye olduğunu iddia etti.

(...) örgüt üyelerinin, yaklaşık 100 kişinin eğitim gördüğü bir okulda eğitildiğini; kendilerine

Amerikan ve Alman silahları verildiğini ve askeri taktik uygulamalardan geçirildiklerini söyledi. Şahsa

göre, örgüt üyelerinin büyük çoğunluğu Nazi Almanyasmın Hava ve Kara Kuvvetleri ile SS

birliklerinden meydana geliyor. Resmi ağızlardan neo-faşist eğilimlerin kabul gördüğünün

belirtilmemesine karşın, bu insanların üye kitlesi içinde ön plana çıkmış durumda olduğunu da söyledi.

Şahsa göre; bütün bu işlerin finansmanı için gereken araçları ise Sterling Garwood adlı bir Amerikan

yurttaşı sağlıyordu. Örgütün iç siyasetteki hedefleri: Alman Komünist Partisi (KPD) ve Sosyal

Demokrat Partisi (SPD) idi."

Hans Otto'nun itiraflarından alman bu kısa, kısa olduğu kadar da etkileyici pasaj

Hessen Eyaleti İçişleri Bakanlığınca hazırlanan "Alman Gençlik Birliği (BDJ)'nin Teknik

Hizmeti" başlıklı araştırma raporunun ikinci sayfasında yer aldı. 121 sayfayı kapsayan

araştırma, 49 belge ile 200 sayfa süren 20 kişisel ve 2 de gazete yorumuyla

tamamlanıyordu. Araştırmaya ayrıca; daha sonra, 7 Ocak 1953'de BDJ'nin

* Nazilerin kullandıkları SS'in ana saldırı gruplarından birinin önderi, (ç.n.)

yasaklanmasından sonra büro ve evlerde ele geçirilen gazete kupürleri, listeler,

araştırmalar, kararlar ve noüan kapsayan 298 sayfa tutarında güçlü bir belge birikimi

de eklenmiş durumdaydı.*

Hessen Eyaleti içişleri Bakanlığının üç cilüik araştırmasında, gizli örgüt olarak

kurulmuş "Teknik Hizmet"in (TD) gün ışığına çıkarılışı, tahkikat ve tahkikatın ardından

varılan sonuçlar an be an aktarılıyor. Araştırma, anti-komünist eylemleriyle dikkatleri

üzerine çeken "Alman Gençlik Birliği" ile bu BDJ örgütü militanlarının kişisel düzeyde ele

alınmasını da kapsıyor. Araşürma "Teknik Hizmef'm siyasi bakımdan değerlendirilmesi ile

son buluyor.

Yapüğı itirafla, bir zamanlar üyesi bulunduğu "siyasi direniş grubunun

sonunu hazırlayan Hans Otto aslında tek örnek değildi. Faşiz-

48

min korkunç yıllarından sonra oluşturulan ve demokratik hale gelmeye

çalışan genç cumhuriyette, savaş sonrası ne yapacağını şaşırmış bir

çok insan vardı. Alman Gençlik Birliği'ne bağlı "Teknik Hizmet Örgütünün

yöneticisi Hanş Otto, uzun yıllar boyunca bir orta köylü olarak

yaşamını sürdüren bir memurun oğlu olarak, 1911 yılında Hamburg'da

dünyaya geldi. 1932'de Hamburg'un bir lisesinde "olgunluk"

sınavını verdi. Bunun ardından başladığı dişhekimliği öğretimini dört

sömestr sonra yarım bıraktı. Bu kararının gerekçesini daha sonra resmi

makamlara şöyle açıklayacaktı: "Şu latince işini bir türlü beceremiyordum."

Alman Nasyonal Sosyalist İşçi Partisi (NSDAP)'ne henüz

öğrenciyken girdi. 1933 yılı başlarıydı ki; daha 22 yaşını yeni dolduran

Hans Otto Hücum Kıtaları (SA)'nın üyeliğine kabul edildi. Almanya'da

faşist egemenliğinin başlaması ise onun için tipik bir Nazi'nin

hızla yükselen kariyer grafiği anlamına geliyordu. 1934'ün

sonlarına doğru uzmanlık alanı kışkırtıcılık olan bu SS birimi "SS

Standarte Germania"ya acemi er olarak girdi. Aradan henüz iki ay

geçmişti ki; rütbesi yükseltildi ve onbaşı oldu. 1938 Mayısında Braunschweig'daki

SS Subay Okulu'na gitti. Bir yıl sonra kariyer grafiğinde

ani bir sıçramayla "SS- Unterstrumführer'liğ,e yükseldi. Diğerleri

de ardından geldi: Yüksek SS emir subaylığı ve "orta" rütbeyle

Braunschweig Polis örgütü'nde alınan görevleri, 1940 Şubaünda elde

edilen "SS Oberstrumführer" ile 1942'nin Temmuz ayında kazanılan

"SS Hauptstrumführer" rütbeleri izledi. Hans Otto'nun askerlik yaşamında

"Doğu-batı ve güneydeki savaş alanlarında geçen değişik cephe

ve aşamalardaki görevler" kayıtlıdır. Savaşın sonunu ancak Ekim

1948'de kurtulabildiği Amerikan-Fransız savaş esirleri kampında ya—

şadı. . ,

Hans Otto savaş sonrası oluşturulan cumhuriyetteki sivil yaşantısı-

Bundan sonra okuyacağınız alıntıların tümü sözkonusu rapordandır.

na; tekstil, gıda, içki ve ambalaj gibi sektörlerin temsilciliğini yaparak başladı. Hessen

Eyaleti içişleri Bakanlığı görevlileri, hazırladıkları Teknik Hizmet Raporu'nda;

Otto'nun Nazi gençliği, savaş ve tutsaklıktan geçen siyasi çizgisi üzerine şunları

yazıyorlar: "1949yılında İngiliz gizli servisi ile işbirliği yaptı. 'Kardeşlik' üyesi oldu. 1949'un

ortasında ise bu örgütten çıktı."

Çok sayıda eski SS subayının yapüğı gibi Hans Otto da cılız gelirini Müttefiklerin

gizli servislerine çalışarak iyileştirmeye çalıştı. Ot-to'nun eski arkadaşları yalnızca

parasızlıktan muzdarip değildi; onlar, faşist iktidarın askeri yenilgisinin ardından yeni

49

toplumsal ilişkilere girmek, "erkek erkeğe" birarada olacakları yeni bağlanülar kurmak

istiyorlardı. "Kardeşlik" gibi örgütlerde kadim dostlar o eski, ebedi hedefler etrafında

yeniden biraraya geldiler.

ilk kez 1950 Şubatında kamuoyu önüne çıkarak resmiyet kazanan gizli

topluluklardan biri olan "Kardeşlik" örgütü, savaşın sona ermesinden kısa süre sonra,

1945 yılında kurulmuştu. "BüyükAlmanya Tümeninden "Alman EmekBirlikleri" nn subayları,

ingiliz savaş tutsak-larıyla birlikte, ortaklaşa "Kardeşlik"'m ilk "Hücrelerini" oluşturdular

ve Batı Almanya topraklan üzerinde ilk gizli beyin ordusunu kurdular. Amaçlan -SS'in

Avrupa için yaptığı planların geleneğine uygun olarak- "Afrika'nın hinterlandı olduğu birleşik

bir Avrupa" için anti-komünist bir koruyucu ordunun inşasıydı. Biri "Geleceğin Alman

ordusunun genel kurmayCnm yerini alacak, "Kardeş Konsey" olmak üzere iki komple tümeni

"Kardeşlik"'m gizli yapısı içinde oluşturuldu:

"Piyade Tümeni" ve "Panzer Tümeni". Bu gizli askeri birlikler, özellikle savaşçılardan ve

tecrübeli eski "arkadaşlar"dan meydana gelmişti. Kasım 1950'de, gizli askeri birlik "Alman

Kardeşliği" olarak, Biele-feld'deki eski subaylann resmen buluşmasıyla kurumsallaştı.

Onlar

"Alman askerlerinin onurlarını" tekrar yüceltmek istiyor ve Nazi rejiminin katillerine karşı

savaş suçluları davası Nümberg'in "Avrupanın ayıbı" olarak damgalanmasını talep

ediyorlardı. Subaylar birliği resmen şunu ilan ediyordu: "Alman askerleri Almanya'nın

kurtarılması için ortak bir genel kurmay yönetimi ve Alman tümen komutanlığı altında on tümenlik bir

Avrupa ordusu haline gelmeye hazırdır." Kardeşlerin Avrupa vizyonu mutlak bir ırkçılık

sergiliyor ve Avrupa merkezli bir konsepsiyona dayanıyordu. "Kardeşlik"'m programında;

dünyanın paylaşımı tümüyle eski düşünceye göre kaleme alınmıştı:

"Büyük Avrupa rüyasının gerçekleştirilmesi, Avrupa'nın hammadde ve ikmal temeli olarak

kaçınılmaz şekilde Afrika'yı kapsar."

Savaş sonrasındaki Federal Alman topraklarında oluşturulan bu ilk gizli askeri

birliğin, bir kilit adamı vardı: Dr. Alfred Franko-Gricksch. Dr. Alfred Alman Nasyonal

Sosyalist İşçi Partisi (NSDAP)'ne 1927 yılında girdi. Fakat 1930'da sadakatsizlikle

suçlanarak Otto Strasser'le birlikte partiden atıldı ve Prag'a sürüldü. Ancak Franko-

Gricksch hemen Berlin'e geri döndü, Gestapo'ya girdi ve SS içerisinde parlak bir

kariyer yaptı. Artık Dr. Alfred, SS-Standanterführer'i * ve Hirnmler'in Reich Ana

Güvenlik Merkezi'nde personel bölümünün yöneticisiydi. Alfred Franko-Gricksch,

tarihçi Rainhard Opitz'in bir çalışmasına göre; bu görevlerinde özellikle, savaş sonrası

dönemde gerekli olacak işlerle meşgul olmuştu: "Reich Ana Güvenlik Merkezinde, bir

yenilgiden sonra yeraltı çalışması yöntemleri için dış faaliyetlerle koordine içinde sorumlu olarak,

Reich Ana Güvenlik Merkezi personel şefi ve SS-Standarterführer'i Dr. Alfred Franko-Gricksch

görevliydi."** Bu, Dönitz Hükümetinin arşivlerinde bulunan "Almanya'nın Yenilgisi Durumunda

NSDAP'ın Korunmasının Yöntemleri" hakkındaki belgeden çıkarıldı.

Alfred Franko-Gricksch planlarının gerçekleştirilmesinde, sadece çok az ortak

50

çalışmaya katılabilmişti. Alfred bundan sonra "Alman Kardeşlik" örgütünü kurdu, oğlunun

ifadelerine göre kaçırılarak Pots-dam'a götürüldü ve bir Rus tutsak kampına atıldı.

Orada 18 Ağustos 1953'de öldü, "ideallerini" pek çok "arkadaşı" sürdürdü. Bunların

arasında "Kardeşlik"'m üyesi Mans-Ulrich Rudel, eski bir Wahrmacht albayı ve becerikli

bir bombardıman pilotuydu, şimdi Federal Alman-ya'daki neo-nazizmin en önemli kilit

adamlarından biri olmuştu. "Kardeşlik"m, "Alman Gençlik Birliği" adı arkasına gizlenmiş,

parameter gizli bir örgüt olan "Teknik Hizmet" silah aluna adam alma görevi görüyordu.

Hans Otto gibi bazı Wehrmacht subayları, (bu komplocu çevreden) yeni partizan

organizasyonu için biraraya gelmişlerdi.

Hans Otto, Alman Gençlik Birliği'ne 1950 yılında girdi. Otto, Hamburg'ta bu aşın

"Anti-bolşevik gençlik örgütü"nü yönetti. Ellili yılların başlangıcında sadece Almanları değil,

aynı zamanda müttefikleri de; özellikle "ÖzgürAlman Gençliği" (FDJ) ve Sovyet işgal

gücüne karşı propaganda da yönlendirdi. 1951 Martında BDJ'nin birlik önderliğini

Frankfurt'a taşıdı. Burada, "Rapor 1 f- Muhalifi üstlendi. Bundan sonra, yeniden kurulan

gizli örgüt "Teknik Hizmef'va yönetimine getirildi. Önce "Güvenlik"in bölüm yöneticisi,

birlik yardımcı führer'i sonra da "Organizasyon" bölümünün yöneticisi oldu.

Çeşitli örtülü adlar altında, daima konsprasyonla mizahi kavramları adlandırmayı

bildi: Alan, Yapı, öküz, Pis Kolcu ve Çatırtı.

Bu çifte organizasyonun arkasında gerçekte ne gizliydi?

Standarterführer: SS yapılanmasında sancak önderliği

* Opitz, Reinhard: Faşizm ve Neo-Faşizm, Köln 1988, Cilt: 2, ı. 16.

51

B İ L G İ L E R Y O Ğ U N L A Ş I Y O R

BDJ önderi Hans Otto'nun ifşaat için ağzım açmadan önceki uzun zaman; bir

Federal Alman gizli servisi "Alman Gençlik Birliği"nm içyüzü hakkında zengin bilgi edinmeye

hazırdı. Korkan, seçkin, görev-sever memurlar açıkça soruşturma ve gözlem

faaliyetleri konusunda teyvik ediliyordu. Köln'deki, Federal Anayasayı Koruma Dairesi;

BDJ'nin kurulduğu andan itibaren Hessen Eyaletindeki sosyal demokrat iktidarın

Anayasayı Koruma Dairesi ve Wiesbaden Eyalet Cinayet Masası'nın başından sonuna

kaygılı pek çok rapor ve izleme notu bulunuyordu. Hessen Eyalet makamları

soruşturuyorlar, gözlem yapıyorlar, bıkıp usanmadan kontrol ediyorlardı. Anık BDJ'nin

kuruluşundan hemen sonra olağanüstü bilgiler biraraya getiriliyordu.

Wiesbaden Eyaleti Anayasa Koruma Şubesi, gençlik örgütünün oluşumundan sadece

beş ay sonra 29 Kasım 1950'de; gençlik birliğinin önderliğini yürüten kişilerin

sayısından, finansman ve haberleşmesine , örgütsel yapısına dek pek çok istihbaratı

tescil etmişti. "Dr. Lüth, Paul Egon" adı altında biyografik tarihler, oturduğu yer ve

mesleği görülüyordu: "BDJ'nin fikri önderi."

"29. 11. 1950den sonra şimdiye kadarki soruşturma sonuçları" başlıklı "Kısa bir «o/"da Lüth;

"Halderie Konuşmalar" adlı bir kitabın yayıncısı olarak da görülüyordu: "Takma adı: Peter

Bor. Halderle Endüstrinin Bağlantısı. Endüstri ve ticaret çevrelerinden araç sağlanmasına ilişkin

katılım."

Gizli soruşturmacının şüphesi artık bu noktada yoğunlaşıyordu; BDJ-arkadaşlan

Birleşik Devletlerden finanse ediliyordu: "Başlangıçta Amerikalı çevreler tarafından fınansal

yardımm mümkün olmadığı düşünülüyordu. Finanse eden (sermayedar) sözümona idealist açıdan

komünizme pratik olarak karşı koymak için girişmişti."

600 kalemden oluşan "5. Kola karşı eylem komitesi - Tehlike listesi Numara 2de" de Hessen

Eyaleti Anayasa Koruyucularının bilgileri "Muhtemelen BDJ tarafından verilmişti." Merkez

postanesi kartlarıyla adresleri yazılmış tehlikeli listesinde soruşturmacılar tarafından

ka-muflajlı adresler de öğrenilmişti: "Alıcı posta (sözde) CIC-Acentasvydı."

52

BDJ tarafından resmen bildirilen üye sayısı, bu ilk verilen raporda şüphe

çekiyordu: "Eski önde gelen subaylardan oluşan önderlik" diye rapor ediyordu Hessen Eyaleti

Devlet Koruyucusu, Köln Federal Şubesine: "Gelecekteki yayın organı 'Alman Gözlemcisi' olarak

planlanacaktır." -Nazi merkez organı "Völkischer Beobachter"\e isim benzerliği görmezden

gelinemiyordu. Aynı şekilde BDJ'nin "Federal Bakanlıkta tüm Almanlar için sıkı temasa geçmek

istediği" de dikkati çekiyordu.

Kestirmeden, raportör Federal Anayasayı Koruma Dairesine dostane bir mesaj

yöneltti: "BDJ hakkında eksiksiz açıklama için, finansman sorununun kesin önemi vardır. Buradan

hareket eden soruşturma tüm federal bölgeler hakkında araştırma yapmak zorundadır. BDJ'nin

Federal yönetimindeki enforme edilen kişisel çevreler izafi olarak küçük ve ayrıca ağzı sıkıdır."

Birkaç gün sonra, 2 Aralık 1950'de Wiesbaden Eyaleti Anayasa Koruma Dairesi,

Köln'e bir izleme raporu gönderdi. Raporun gizli olduğu, yüksek hükümet danışmanı

Schmidt'in imzasını taşıdığı, 1/50 kayıt numarasının konulduğu görülüyordu. Finansman

sorununda yeni bilgiler de toplanacaktı: "BDJ'nin finansörleri, doğal olarak örgütün federal

yönetim üyeleri tarafından gizli tutulacağı gibi, tanınmış endüstri firmaları sahipleriydi. Güvenilir

kaynaklara göre; aşağı-yukarı Bosch, Salamander, Reemtsma ve Sarrod firmalarından 60fınansör-dü

bunlar. Bir Amerikan yardımı hipotezi tekrar reddediliyordu."

Yüksek hükümet danışmanlığının Köln'deki federal şubeye BDJ meselesinde

gönderdiği yazıların üzerinden sadece birkaç gün geçmişti. 7 Aralıkta Schmidt, Hessen

Eyaleti İçişleri Bakanı olan politik şefine mektubunun bir kopyasını yolladı. Bunda

Schmidt, BDJ olayında "kronik bir tehlike" görmediğini belirtiyordu: "Eğitim malzemelerinin,

propagandaların içeriği ve tonu, sağ radikal bir çizgiden vazgeçmekle mümkün görülebilir. BDJ bu

nedenle kontrol allına alınabilir." Ve bir kez daha Bonn'a iyi ilişkilerin bir kanıtı sunuldu:

"Şimdiye kadarki tüm soruşturmalardan anlaşıldı ki; BDJ Federal Almanya'daki en yüksek makamlarla

(özellikle Tüm Almanya Sorunları Bakanlığıyla) bağlantılara ve sempatiye sahip."

19 Aralıkta Schmidt yeniden, bir kez daha, bakana "kişisel" olarak yazdı ve 17

Aralıkta Frankfurt'ta yapılan BDJ'nin Birinci Federal Konferansı'nın oluşumunu rapor

etti: "Federal Cumhuriyet'in tüm bölgelerinden, modern lüks otobüslerle, aşağı-yukarı 300 delege

geldi." Memurlar açıkça şaşırdıklarını not ettiler: "Konferansın izlenmesi tüm delegelerin çok

sıkı kontrolü yüzünden iyice güçleşmişti. 6 saat süren konferans kapalı kapıların arkasında ve çok

disiplinli olarak yapıldı." Devlet koruyucusunun raporuna göre "Güçlü bir sağa yönelen grup

doğurabilmek için, kaliteli insan malzemesi kullanılmıştı."

Hiçbir basının yazmadığı toplantının en yüksek noktasının, raportörü anti komünist

"Barbarlığa Karşı Savaş Gruplarının yöneticisi, aynı zamanda bir teolog olan Prof. Emst

Tillich'di.*

Yüksek Hükümet danışmanı Schmidt gözlem raporunda şunları yazıyordu: "Tillich,

bolşevizme karşı tüm direniş gruplarıyla sıkı bir işbirliğinin gerekliliğini raporunda vurguladı. Berlin

'deki BDJ'ye ve barbarlığa karşı mücadele toplulukları arasında olabilir işbirliğini öneriyordu."

BDJ'nin toplantıları ve federal yönetimin hakkında benzer raporlar daha sonraki

aylarda da Wiesbaden devlet koruyucuları tarafından Köln'e düzenli olarak gönderildi.

Her zaman da sıkı kontrol yüzünden içine sızmanın (nüfuz etmenin) çok güç olduğunun

önemine dikkat çekildi. Bir kez yüksek hükümet danışmanı Schmidt, gerçek raporların

53

rolüne güvendi ve tedirgin oldu. 11 Aralık 1950'de Schmidt Anayasa Koruma Federal

Şubesinde "Bay Reg. Direktör Merz.." notuyla "şüpheli bir kaynak"um rapor aldı. Bunda "Tüm

Alman Sorunları Federal Bakanlığı tarafından önemle tamim edilmiştir." şeklinde BDJ'nin politik

bir afişlemeleri bulunuyordu. "Stalin'in ajanları" başlıklı afişler bir Avrupa birliğinden

sözediyordu. Schmidt, meslektaşı Merz'e: "BDJ'nin çıkardığı afişler konusunda, doğrudan ya

da dolaylı olarak Tüm Almanya Sorunları Federal Bakanlığının izni olup olmadığmı bilmem beni

ilgilendiriyor" diye yazıyordu.