Vahşetin Çagrısı

Jack London

Jack London -gerçek adıyla John Griffith London- 1876'da San Francisco'da dogdu.

Çocukluk yılları sefalet içinde ama alabildigine hareketli geçti. En büyük zevki

kitap okumaktı, ancak ailesinin güç kosullarda yasaması yüzünden on dört yasında

okulu bırakıp bir konserve fabrikasında çalısmaya basladı. Yasadıgı çevredeki

sefaletin ve kötü çevrenin de etkisiyle on altı yasına gelmeden bir sokak

çetesinin üyesi olmustu. Sonraki yıllarda sokak çetesinde yasadıgı deneyimleri

The Cruise of the Dazzler ve Tales of the Fish Patrol isimli öykülerinde yazıya

döktü. 1893'te, hem para kazanmak hem de maceraperest duygularını tatmin için

Sibirya ve Japonya'ya giden bir gemide çalısmaya basladı. ABD'ye döndükten sonra

da tüm ülkeyi bastan sona dolastı. Ancak kitaplara ve okumaya âdeta askla

baglıydı. Yogun çalısmaların ardından Californiya Üniversitesi'ne girmeyi

basardı, ancak maddi zorluklar yüzünden egitimini tamamlayamadan ayrılmak

zorunda kaldı. 1897'de, Klondike'ta altın madeni bulundugu haberi üzerine altın

aramaya koyuldu. San Francisco'ya dönüsünün ardından yasadıgı bu deneyimi yine

öykülere döktü. _lk öyküleri Overland Monthly ve Atlantic Montbty'de yayımlandı.

1900'de ülke çapında tanınmasını saglayan The Son of the Wolf yayımlandı.

1902'de Londra'ya giden London'ın hayatı olaylar ve maceralarla doluydu. Güney

denizlerine yolculuk yaptı, Rus-Japon savasında muhabirdi. Yasadıgı olaylar ve

kazandıgı, deneyimler pek çok öyküsüne ve romanına zemin olusturdu. Aralarında,

The Call of the Wild (Vahsetin Çagrısı), White Fang (Beyaz Dis), Martin Eden

gibi romanların da yer aldıgı pek çok esere imza attı. 1916'da Californiya'da

öldü.

lkellige Dogru

"Göçebe misali gelir eski özlemler, Asındırır alıskanlıgın zincirini; Uzun kıs

uykusundan tekrar Uyandırır içindeki vahsiyi."

Buck gazete okumazdı, okusaydı sadece kendisi için degil, Puget Sound'dan San

Diego'ya kadar güçlü kasları, sık ve uzun tüyleri olan tüm Güneyli köpekler için

belanın yaklasmakta oldugunu bilirdi- Kuzey Kutbu'nun karanlıgında el yordamıyla

aranmakta olan insanlar sarı bir metal buldukları ve buharlı gemi ve nakliye

sirketleri bulusu her tarafa iyice duyurdukları için, binlerce adam akın akın

Kuzey'e gidiyordu. Bu adamlar köpek istiyordu; istedikleri de saglam, kızak

çekebilecek güçlü kasları ve kendilerim soguktan koruyacak kürkleri olan

köpeklerdi

Buck, günesli Santa Clara Vadisi'ndeki büyük bir malikânede yasıyordu. Buraya

Yargıç Miller'ın Yeri denirdi. Ev yoldan biraz geride, yarı yarıya agaçların

arasında gizlenmis halde durur, agaçların arasından, evin dört bir tarafını

dolanan genis, serin veranda göze çarpardı. Eve, göz alabildigine uzanan

çimlerin etrafından dolanıp, upuzun kavakların birbirine geçmis dallarının

altından geçen mıcırlı araba yollarından gidilirdi. Evin arkası

önünden daha da genisti. Burada on kadar at bakıcısıyla oglan çocugunun yasadıgı

kocaman ahırlar, hizmetçilerin sarmasıklarla kaplı, dizi dizi kulübeleri, ek

binalardan olusan sonsuz ve düzenli bir sıra, upuzun asmalar, yemyesil çayırlar,

meyve bahçeleri ve bögürtlen çalıları bulunurdu. Bir de artezyen kuyusu için bir

pompa tesisatı ile Yargıç Miller'ın ogullarının sabahları daldıkları ve sıcak

ögleden sonralarında serinledikleri büyük beton havuz vardı.

Buck, iste bu büyük malikânede hüküm sürüyordu. Burada dogmus, hayatının dört

yılını burada geçirmisti. Evet, baska köpekler de vardı. Böylesine büyük bir

alanda baska köpek olmaması mümkün degildi, ama onlar sayılmazdı. Onlar gelip

geçiciydi, tıkıs tıkıs köpek kulübelerinde kalırlar ya da küçük Japon buldogu

Toots veya Meksikalı tüysüz Ysabel gibi evin kuytu köselerinde sünepece

yasarlardı -nadiren burunlarının ucunu kapıdan dısarı çıkaran veya yere ayak

basan tuhaf yaratıklardı onlar. Bir de, pencerelerden dısarı bakarak Toots ve

Ysabel'e tehdit dolu vaatlerle havlayan ve saplı süpürgeler ve yer bezleriyle

silahlanmıs bir hizmetçiler ordusu tarafından geri püskürtülen en az yirmi tane

foks teriyer vardı.

Ama Buck ne bir ev köpegiydi, ne de bir kulübe köpegi. Bütün bu krallık ona

aitti. Havuza atlar veya yargıcın ogullarıyla ava çıkardı; yargıcın kızları

Mollie ve Alice'e uzun süren alacakaranlıkta veya sabahın erken saatlerindeki

gezintilerinde eslik ederek onları korur; soguk kıs gecelerinde gürül gürül

yanan kütüphane atesinin önünde yargıcın ayaklarının dibinde yatar; yargıcın

torunlarını sırtında tasır veya çimenlerin arasında yuvarlar ve ahırın

avlusundaki çesmeye dogru asagıda, hatta onun da ötesinde asma kilitlerin ve

bögürtlen çalılarının oldugu yerdeki deli dolu maceralannda onlara gözkulak

olurdu. Teriyerlerin

arasında azametle dolasır, Tools ile Ysabel'e aldırıs bile etmezdi, çünkü o

kraldı -Yargıç Miller'ın malikânesinde sürünen, yürüyen, uçan her seyin kralı,

insanlar da dahil.

Kocaman bir Sen Bernard olan Babası Elmo, yargıcın ayrılmaz yoldası olmustu;

Buck da babasının yolundan gitmek için elinden geleni yapmıstı. Babası kadar iri

degildi, -sadece yetmis kiloydu- çünkü annesi Shep, bir iskoç çoban köpegiydi.

Yine de yetmis kilo, iyi yasamaktan ve kendisine duyulan genel saygı ortamından

gelen gururla birlikte, Buck'ın ortalıkta gerçek bir kral gibi dolasmasına

yetiyordu. Ufacık bir köpek oldugu günlerden bu yana geçen dört yıl boyunca

adamakıllı bir aristokrat hayatı yasamıstı, kendisiyle gurur duyardı, hatta

münzevi halleri nedeniyle kimi zaman biraz bencillesen tasra beyefendilerine

benziyordu. Ama sadece sımartılmıs bir ev köpegi haline gelmeyerek kendini

kurtarmıstı. Avlanmak ve buna benzer açık hava eglenceleri yaglanmasını

engellemis, kaslarını sertlestirmisti ve tıpkı soguk suyla yıkananlarda oldugu

gibi, suya duydugu sevgi onun da üzerinde uyarıcı etki yapmıs, saglıgını

korumustu.

iste, 1897 sonbaharında Klondike heyecanı tüm dünyadan insanları soguk Kuzey'e

çektigi sırada, köpek Buck'ın durumu böyleydi. Ama Buck gazete okumuyor ve

bahçıvan yardımcılarından Manuel'ın kolu bir arkadas oldugunu bilmiyordu. Manuel'in

bir türlü vazgeçemedigi bir günahı vardı Cin piyangosu oynamayı severdi.

Oynarken de vazgeçemedigi bir zaafı vardı; belli bir sisteme güvenir, böyle

yaparak basına gelecek felaketi kesinlestirirdi. Çünkü bir sistemle kumar

oynamak için para gerekirdi, oysa bir bahçıvan yardımcısının kazandıgı para, bir

esle bir sürü evladın ihtiyaçlarını karsılamaktan fazlasına yetmezdi.

Manuel'in hainlik ettigi o unutulmaz gece yargıç Kuru Uzum Yetistiricileri

Dernegi'nin bir toplantısındaydı, oglanlar da bir

spor kulübü kurmakla mesguldü. Hiç kimse Manuel'le Buck'ı meyve bahçesinden

çıkıp giderken görmedi. Buck bunun basit bir gezinti oldugunu sanmıstı. Ve tek

bir adam dısında kimse onların College Park olarak bilinen küçük tren

istasyonuna geldiklerini de görmedi. Bu adam Manuel'le konustu ve aralarında

paralar sıngırdadı.

"Malları teslim etmeden önce paketlemen gerekir," dedi yabancı tersleyerek ve

Manuel Buck'ın tasmasının altına bir parça kalın ip geçirip boynuna iki kat

doladı.

"Bunu bükersen nefesi kesilir," dedi Manuel. Yabancı ona hak verircesine

homurdandı.

Buck ipi agırbaslılıkla kabul etmisti. Elbette bu onun alıskın olmadıgı bir

seydi, ama tanıdıgı insanlara güvenmeyi ve her seyi kendisinden daha iyi

bildiklerine inanmayı ögrenmisti. Ama ipin ucu yabancının eline verildiginde

tehdit dolu bir tavırla hırladı. Sadece bu durumdan hoslanmadıgını ima etmisti,

gururu yüzünden ima etmenin emretmek oldugunu sanıyordu. Ama boynundaki ipin

iyice sıkılasıp kendisim nefessiz bıraktıgını görünce sasırdı. Büyük bir öfkeyle

adamın üstüne atladı, ama adam onu yarı yolda tuttu, boynundan sıkıca yakaladı

ve ustaca bir manevrayla onu sırt üstü fırlatıp attı. Ardından ip acımasızca

sıkılastı, Buck dili bir karıs dısarı sarkmıs, kocaman gögsü bos yere nefes

almaya çalısır halde, öfkeyle mücadele ediyordu. Hiç böylesine çirkin bir

davranısa maruz kalmamıstı ve hayatı boyunca hiç bu kadar öfkelenmemisti. Ama

kuvveti gittikçe azaldı ve bakısları camlastı. Trenin geldigini ve iki adamın

kendisini yük vagonuna attıklarını duymadı bile.

Kendine geldiginde, hayal meyal dilinin acıdıgını ve bir tür araçta sarsıla

sarsıla gitmekte oldugunu fark etti. Islık çalan bir lokomotifin bir hemzemin

geçitten geçerken çıkarttıgı tiz çıglık

ona nerede oldugunu söyledi. Yargıçla birlikte o kadar çok tren yolculugu

yapmıstı ki, bir yük vagonunda gitmenin ne demek oldugunu bilmemesi mümkün

degildi. Gözlerini açtı ve gözlerine kaçırılmıs bir kralın küstah öfkesi

yerlesti. Adam boynuna hamle etti, ima Buck ondan daha hızlıydı. Dislerini

adamın eline geçirdi ve tekrar soluk alamayıp kendinden geçinceye kadar da

gevsetmedi.

"Evet, arada bir çıldırıyor," dedi adam, kavga seslerini duyarak gelen bagaj

memurundan ısırılmıs elini saklayarak. "Patron için San Francisco'ya

götürüyorum. Orada çatlak bir köpek doktoru bunu iyilestirebilecegini söylemis."

O geceki yolculuk hakkında, San Francisco'nun liman bölgesindeki bir meyhanenin

küçük sundurmasında adam kendisi hakkında son derece dokunaklı bir sekilde

konustu.

"Bu isten tüm kazandıgım bir ellilik," diye homurdandı. "Binligi önüme trink

diye saysalar bile bir daha yapmam bu isi."

Eli kanlı bir mendille sarılıydı ve pantolonunun sag tarafı dizinden bilegine

kadar yırtılmıstı.

"Diger herif ne kadar aldı?" diye sordu meyhaneci.

"Yüz kâgıt," diye cevapladı. "Bir kurus asagıya inmedi, yardım et bana."

"Bu yüz elli eder," diye hesapladı meyhaneci, "ve o köpek de buna deger ya da

ben aptalın tekiyim."

Köpegi kaçıran adam kanlı sargıyı açıp yaralı eline baktı. "Kuduz olmazsam

iyi..."

"O zaman asılmak için dogmussun, demektir," diye bir kahkaha attı meyhaneci.

"Gel bakalım, yükünü çekmeden önce bana bir yardım et," diye ekledi.

Yarı suursuz, bogazı ve dili dayanılmaz derecede agrıyan, yarı cansız haliyle

Buck iskencecilerine karsı koymaya çalıstı. Ama

adamlar agır pirinçten yapılmıs tasmayı boynundan çıkarmayı basarıncaya kadar

yerlere fırlatıldı ve defalarca ipi sıkılarak nefesi kesildi. Daha sonra ip de

çıkarıldı ve Buck tahtadan kafes gibi bir seyin içine itildi.

Buck, büyük öfkesini ve yaralanmıs gururunu yatıstırmaya çalısarak, yorucu

gecenin geri kalanım burada yatarak geçirdi. Tüm bunların ne anlama geldigini

anlayamıyordu. Bu yabancı adamlar ondan ne istiyordu? Neden onu bu dar kafeste

hapis tutuyorlardı? Nedenini bilmiyordu, ama yaklasan felaketin belli belirsiz

hissiyle ezildigini hissediyordu. Gece boyunca ne zaman barakanın kapısının

açıldıgını duysa, yargıcı, en azından oglanları görebilme umuduyla ayaga

fırladı. Ama her seferinde gördügü, yag kandilinin zayıf ısıgında kendisine

bakan meyhanecinin tombul suratından baska bir sey degildi. Her seferinde de

Buck'ın gırtlagında titresen nese dolu havlama sesi, vahsi bir hırlamaya

dönüstü.

Ama meyhaneci onu kendi haline bıraktı ve sabahleyin dört adam gelip kafesi

aldı. Buck bunların da iskenceci olduguna karar verdi, çünkü bunlar kıyafetleri

hırpani ve saçları basları darmadagınık olan, seytani görünüslü adamlardı ve

Buck onlara kafesin parmaklıkları arasından havlayıp, saldırmaya çalıstı.

Adamlar sadece gülerek onu sopayla dürttüler. Buck hemen sopayı disleriyle

yakalamaya çalıstı, ama sonradan onların tam da bunu yapmasını istediklerini

anladı. Bunun üzerine asık suratla yattı ve kafesin bir vagona yüklenmesine izin

verdi. Daha sonra da içinde hapsedilmis oldugu kafesle birlikte elden ele

geçirildigi uzun bir yolculuk basladı. Ekspres ofisteki görevlilere bırakıldı,

at arabasıyla baska bir vagona tasındı, kutular ve parsellerle dolu bir kamyonun

üzerinde bir buharlı araba vapuruna tasındı, vapurdan çıkınca kamyonla büyük bir

tren deposuna bırakıldi

ve en sonunda bir ekspres arabaya konuldu.

iki gün iki gece boyunca ekspres arabası tiz çıglıklar atan lokomotiflerin

ardında çekildi ve iki gün iki gece boyunca Buck ne bir sey yedi, ne de içti.

Öfkesiyle ekspres kuryelerin ilk yaklasımlarını hırlayarak karsılamıs, onlar da

buna Buck'ı kızdırarak karsılık vermislerdi. Buck titreyip agzından köpükler

saçarak parmaklıklara atılınca adamlar gülüserek ona satasmaya baslamıstı,

igrenç köpekler gibi hırlayıp, havlayıp, miyavlamıs, kollarını horoz gibi çırpıp

ölmüslerdi. Buck bütün bunların son derece saçma oldugunu biliyor, bu nedenle

gururu incindigi için, öfkesi gittikçe daha da büyüyordu. Açlıgı pek umursadıgı

yoktu, ama susuzluktan içinin kavrulması öfkesini iyice alevlendirmisti. Çok

gergin ve hassas oldugu için gördügü kötü muamele ateslenmesine sebep olmus,

bogazının kavrulup sismesiyle ve dilinin iltihap kapmasıyla atesi iyice

yükselmisti.

Tek bir seyden memnundu, ip bogazından çıkmıstı. O ip adamlara haksız bir

avantaj saglamıstı, ama artık ip olmadıgına göre, onlara gününü gösterecekti.

Bir daha asla boynuna ip ta-kamayacaklardı. Buna kesin kararlıydı, iki gün iki

gece ne yemis ne içmisti ve bu iki günlük iskence boyunca onunla ters düsecek

ilk kisiye bosaltacagı büyük bir öfke biriktirmisti. Gözleri kan çanagına

dönmüs, öfkeli bir seytana dönüsmüstü. Öyle degismisti ki, onu yargıç bile görse

tanıyamazdı. Ekspres ulaklar onu Seattle'da trenden indirdiklerinde derin bir oh

çektiler.

Dört adam tahta kafesi ihtiyatla vagondan indirip küçük, yüksek duvarları olan

bir arka avluya tasıdılar. Kırmızı kazagı kalın boynundan sarkan iriyarı bir

adam dısarı çıkarak sürücünün uzattıgı defteri imzaladı, iste bir sonraki

iskenceci, diye düsündü Buck ve parmaklıklara karsı vahsice atıldı. Adam

gaddarca gülümsedi ve bir küçük el baltasıyla bir de sopa getirdi.

"Onu hemen çıkartmayacaksın, degil mi?" diye sordu sürücü.

"Çıkartacagım, tabii ki," diye cevapladı adam, tahta kafesi küçük baltayla

kanırtarak.

Buck'ı avluya tasımıs dört adam bir anda dagıldı ve hepsi de olacakları

duvarların üstündeki güvenli tüneklerden seyretmeye koyuldu.

Buck kıymıklı oduna saldırdı, dislerini geçirerek onunla güresmeye basladı.

Balta dısarıda nereye düserse o da içeriden oraya gidiyor, hırlayıp uluyordu.

Kırmızı kazaklı adam ne derece sogukkanlılıkla onu dısarı çıkarmaya kararlıysa,

Buck da o kadar öfkeli bir telasla dısarı çıkmaya can atıyordu.

"Gel bakalım, seni kızıl gözlü seytan," dedi adam, kafesin kapısını Buck'ın

geçebilecegi kadar açarken. Aynı anda baltayı da yere bırakıp sopayı sag eline

aldı.

Buck sıçramak için kendini geri çekerken, kabarmıs tüyleri, köpükler içindeki

agzı, kan kırmızı gözlerindeki çılgınca parıltıyla, gerçekten de kızıl gözlü bir

seytan gibiydi, iki gün iki gece kapatılmıs olmanın verdigi öfkeyle dolmus bir

halde, yetmis kiloluk cüssesiyle dosdogru adamın üstüne atladı. Tam disleri

havada adamın üstünde kapanmak üzereyken, vücudunu birdenbire engelleyen ve acı

dolu bir darbeyle dislerini birbirine çarpan bir sok yasadı. Dönerek sırt üstü

ve yanlamasına yere çakıldı. Hayatında daha önce hiç sopayla dövülmediginden, ne

oldugunu anlayamamıstı. Biraz havlama, daha çok çıglık olan bir hırıltıyla

yeniden ayaklarının üzerinde dogrulup havaya atıldı. Bir darbe daha yedi ve feci

bir sekilde yere düstü. Bu seferkinin sopa yüzünden oldugunu anlamıstı, ama

ihtiyatlı davranamaya-cak kadar çılgına dönmüstü. Defalarca saldırdı ve her

seferinde sopa saldırısını engelleyip onu yere çaktı.

Hepsinden daha sert bir darbeden sonra ayaklarının üzerinde sürünmeye basladı,

saldıramayacak kadar afallamıstı. Sendeliyor, burnundan, agzından ve

kulaklarından kanlar akıyordu, güzel tüyleri kanlı salyasıyla kirlenmis ve

lekelenmisti. Adam ilerledi ve kasten burnunun üzerine korkunç bir darbe

indirdi. O ana kadar duydugu bütün acılar, bunun verdigi korkunç ız-dırabın

yanında hiç kalırdı. Bir aslan gibi vahsice kükreyerek tekrar adama atıldı. Ama

sopayı sag elinden sola geçiren adam, sakince onu alt dislerinden yakaladıgı

gibi, asagı ve geriye büktü. Buck havada bir tam, bir de yarım daire çizerek,

kafasının ve gögsünün üzerine çakıldı.

Son kez hamle yaptı. Adam bilerek o zamana dek saklamıs oldugu en sert darbeyi

vurdu ve Buck çökerek, kendinden geçerek yere serildi.

"Bu adam köpek terbiye etmeyi biliyor, bunu bilir, bunu söylerim," diye

heyecanla bagırdı duvardaki adamlardan biri.

"Druther her gün bir Kızılderili midillisi egitir, pazarları da iki tane," diye

cevapladı sürücü, arabaya tekrar binip dizginleri eline alırken.

Buck kendine gelmeye basladı, ama ayaga kalkacak gücü hâlâ yoktu. Düstügü yerden

kırmızı kazaklı adamı izliyordu.

"Buck denince cevap veriyor," dedi adam, meyhanecinin kafesle içindekinin

sevkiyatını bildiren mektubundan alıntı yaparak.

"Evet oglum, Buck," diye devam etti tatlı bir sesle, "ufak sürtüsmemizi yaptık.

Simdi yapabilecegimiz en iyi sey, isi bu kadarla bırakmak. Sen kendi yerini

ögrendin, ben de benimkini biliyorum, iyi köpek olursan her sey yolunda gider ve

geçinir gideriz. Kötü köpek olursan da senin canını çıkarırım. Anladın mı?"

Konusurken, Buck'ın az evvel acımasızca vurmus oldugu basını korkusuzca

oksuyordu. Buck'ın tüyleri adamın elinin degmesiyle gayri ihtiyari kabarsa da,

karsı koymadan dayandı. Adam ona su getirdiginde suyu istahla içti, daha sonra

kocaman bir çig eti koca lokmalarla adamın elinden kapıp, çignemeden midesine

indirdi.

Yenilmisti (bunu biliyordu), ama ezilmemisti. ilk ve son kez, sopalı bir adama

karsı hiçbir sansı olmadıgını anladı. Dersini almıstı ve bu dersi yasamı boyunca

bir daha asla unutmadı. O sopa hayatında bir dönüm noktası olmustu, ilkel

yasaların hükümdarlıgına bir giristi ve o giris daha tamamlanmamıstı. Hayatın

gerçekleri daha acımasız bir hal almıstı ve o da bu gerçekleri korkmadan, uyanan

dogasının tüm gizli kurnazlıgıyla karsılıyordu. Günler geçtikçe baska köpekler

geldi, kafesler içinde ve iplerle baglıydılar. Kimi uysaldı, kimi kendisinin

geldigi gün oldugu gibi öfkeliydi ve kükrüyordu ve Buck hepsinin birer birer

kırmızı kazaklı adamın egemenligine girmesini izledi, izledigi her kanlı dövüste

dersim bir kez daha alıyordu: sopalı bir adam ne diyorsa yapılmalıydı, o itaat

edilmesi gereken bir efendiydi, ama illa ki arkadaslıgını kazanmak gerekmezdi.

Bu sonuncuyu Buck hiçbir zaman yapmadı, ama yenilen köpeklerden bazılarının

adama yaltaklandıgını, kuyruk salladıgını ve adamın ellerini yaladıgını

görmüstü. Gördügü köpeklerden biri de ne uzlasmaya ne de boyun egmeye yanasmıs,

bu yüzden üstünlük mücadelesinde en sonunda öldürülmüstü.

Arada bir bazı adamlar geliyordu. Bunlar kırmızı kazaklı adamla heyecanla, onu

pohpohlayarak, her sekilde konusan yabancılardı. Para alıp verilen zamanlarda

yabancılar bir veya birkaç köpegi alıp götürüyorlardı. Buck nereye gittiklerini

merak ediyordu, çünkü hiç geri geliniyorlardı, ama kendisini gelecek

korkusu sarmıstı ve her defasında seçilmedigi için memnun oluyordu.

Ama sonunda onun da vakti, bozuk bir dille konusan ve Buck'ın anlayamadıgı bir

sürü tuhaf ve yabancı deyimler kullanan, yüzü kuruyup kırısmıs ufak tefek bir

adamla birlikte, geldi.

"Sacredam!" diye bagırdı adam Buck'ı görünce. "Bu köpek acayip bir sey! Ee, kaç

para?"

"Üç yüz ve bu fiyata bedava sayılır," diye cevapladı hemen kırmızı kazaklı adam.

"Bunun da devletin parası oldugunu düsünürsek, senin için bir sey fark etmez

nasıl olsa, degil mi, Per-rault?"

Perrault sırıttı. Alısılmadık talep artısı nedeniyle köpek fiyatlarının tavana

vurdugu düsünülecek olursa, böyle güzel bir hayvan için pek de haksız bir fiyat

sayılmazdı. Ne Kanada Devleti kaybederdi, ne de sevkiyatları yavas yol

alabilirdi. Perrault köpekten anlardı ve Buck'a bakınca onun binde bir bulunacak

bir köpek oldugunu görüyordu. "On binde bir," diye düsündü.

Buck aralarında paranın el degistirdigini gördü ve kırısmıs yüzlü ufak tefek

adamın iyi huylu bir Newfoundland köpegi olan Curly ile birlikte kendisini de

götürmesine sasırmadı. Bu hem kırmızı kazaklı adamı, hem de Curly ile birlikte

Narwha'ın güvertesinden gittikçe uzaklasan Seattle'a bakarken sıcak Gü-ney'i son

görüsü oldu. Curly ile birlikte Perrault tarafından asagıya götürülüp Francois

adlı kara suratlı, dev gibi bir adama teslim edildiler. Perrault Fransız-

Kanadalı'ydı ve esmerdi, ama Francois melez bir Fransız-Kanadalı'ydı ve onun iki

katı esmerdi. Bu adamlar Buck için yeni bir insan türüydü (daha bunlardan çok

görecekti) ve onlara karsı özel bir sevgi olmasa da, gerçek bir saygı duymaya

baslamıstı. Buçk hızla Perrault ve François'nın

dürüst ve sakin adamlar oldugunu, adalet dagıtırken tarafsız olduklarını

ve köpekleri, onlar tarafından kandırüamayacak kadar iyi tanıdıklarını anladı.

Narwhal'ın ara güvertelerinde Buck ve Curly iki köpekle daha karsılastı.

Bunlardan biri Spitzbergen'den gelmis iri, kar beyazı bir köpekti. Balina avcısı

bir kaptan tarafından getirilmis, daha sonra Barrens'a yapılan bir cografi

kesife katılmıstı. Arkadasça davranıyordu, ama aldatıcı bir arkadaslıktı bu,

birinin yüzüne gülerken arkadan is çeviriyordu; mesela daha ilk ögünde Buck'ın

yemeginden bir parça çaldı. Buck onu cezalandırmak için atladıgında François'nın

kırbacı havada sakladı ve önce suçluya ulastı, böylece Buck'a kemigi tekrar alıp

yemekten baska yapacak bir sey kalmadı. François'nın adil biri olduguna karar

verdi ve melez adam Buck'ın gözünde deger kazanmaya basladı.

Diger köpegin kimseyle bir alısverisi yoktu, yeni gelenlerden bir sey çalmaya da

çalısmadı, iç karartıcı, aksi bir köpekti ve Curly'ye tek istediginin yalnız

kalmak oldugunu, hatta yalnız bı-rakılmazsa bela çıkacagını açıkça belli etti.

Adı Dave'di, yiyip içiyor, arada bir de esniyordu. Hiçbir seyle ilgilenmiyordu,

hatta Narwhal'in Queen Charlotte Sound'dan geçerken sıçrayıp sallanması bile

ilgisini çekmedi. Buck ve Curly heyecanlanıp korkudan deliye döndügünde,

sıkılmıs gibi kafasını kaldırıp lütfen bir bakıs attı, esnedi ve uyumaya devam

etti.

Gemi gece gündüz pervanenin yorulmak bilmeyen ritmiyle sarsılıyordu. Her geçen

gün bir digerinin tıpatıp aynısı olmasına ragmen Buck havanın gittikçe

sogudugunun farkındaydı. En sonunda bir sabah çark sustu ve Narwhal bir heyecan

dalgasıyla doldu. Buck da bunu diger köpekler gibi hissetti ve birseylerin

degismek üzere oldugunu anladı. Francois köpekleri baglayıp güverteye getirdi.

Soguk güverteye çıkar çıkmaz Buck'ın ayakları

çamura çok benzeyen beyaz, pelte gibi yumusak bir seyin içine gömüldü. Bir

homurtuyla geri sıçradı. Bu beyaz seyden bir dolusu da havadan iniyordu. Buck

silkindi, ama o seyler hâlâ üzerine düsmeye devam ediyordu. Dikkatle kokladı,

sonra birazını dilinin ucuyla yaladı. Ates gibi yakıyor ve bir anda

kayboluyordu. Buck'ın kafası karısmıstı. Tekrar denedi, sonuç yine aynıydı. Onu

izleyenler kahkahalarla gülüyordu. Buck utandı, nedenini bilmiyordu, çünkü

hayatında ilk kez kar görmüstü.

Sopa ve Dis Yasası

Buck'ın Dyea sahilindeki ilk günü kâbus gibiydi. Her saati saskınlık ve

sürprizlerle doluydu. Birdenbire uygarlıgın kucagından koparılarak ilkelligin

ortasına savrulmustu. Tembel, günesli, aylak aylak dolasıp sıkılmaktan baska

yapacak bir seyin olmadıgı bir hayat degildi kesinlikle. Burada ne huzur, ne

dinlenme, ne de bir an olsun güvenlik vardı. Her sey karmasa ve hareket

halindeydi ve her an hayati tehlike vardı. Sürekli uyanık olmak sarttı, çünkü bu

köpekler ve adamlar, sehirli köpeklerle adamlara benzemiyordu. Bunların hepsi

vahsiydi, sopa ve dis yasasından baska hiçbir sey tanımıyorlardı.

Daha önce, bu kurta benzer köpekler gibi kavga eden köpek hiç görmemisti ve ilk

deneyimi de ona unutulmaz bir ders oldu. Aslında baskasının basına gelmis bir

deneyimdi, yoksa Buck bundan yararlanacak kadar yasayamazdı. Kurban Curly

olmustu. Bir odun deposunun yanında kamp kurmuslardı, burada Curly arkadasça

tavırlarıyla, yetiskin bir kurt büyüklügündeki bir Eskimo köpegine yanasmaya

çalısmıstı, gerçi köpek kendisinin yarısı kadar bile degildi. Hiçbir uyarı

olmamıstı, sadece yıldırım gibi bir hamle, dislerin madeni bir sesle birbirine

çarpısı, aynı derecede çevik bir geri sıçrayıs ve Curly'nin yüzü gözünden

dislerine kadar yırtılmıstı.

Vurup kaçmak kurtlara özgü dövüs sekliydi, ama burada daha da fazlası vardı.

Anında otuz kırk Eskimo köpegi oraya gelerek kavga edenleri kasıtlı ve sessiz

bir çember içine aldı. Buck ne bu sessiz maksadı anlamıstı, ne de yalanırken

gösterdikleri istegi. Curly düsmanına saldırdı, o da tekrar vurup yana sıçradı.

Curly'nin bir sonraki hamlesini gögsüyle karsıladı, bunu öyle tuhaf bir sekilde

yaptı ki, Curly yere yuvarlandı. Bir daha da ayaga kalkamadı. Seyreden Eskimo

köpeklerinin bekledigi de buydu. Hırlayıp havlayarak üzerine kapandılar ve Curly

acı dolu bir çıglık atarak, tüyleri dimdik bir gövdeler yıgını altında yitip

gitti.

Her sey öylesine ani ve beklenmedik bir biçimde olmustu ki, Buck saskınlık

içinde kalakalmıstı. Spitz'in koyu kırmızı dilini alay edercesine çıkardıgını ve

François'nın bir baltayı savurarak köpek sürüsünün içine atladıgını gördü.

Sopalı üç adam köpekleri dagıtmasına yardım etti. Uzun sürmedi. Curly'nin

alasagı oldugu andan iki dakika sonra, saldırganların sonuncusu da sopayla

kovalanmıstı. Ama Curly orada kanlı, çignenmis karların içinde cansız yatıyordu,

tam anlamıyla paramparça olmustu. Esmer melez yanında durup ona bakarak agzına

geldigi gibi küfretti. Bu görüntü sonraları defalarca Buck'ın uykularını

kaçıracaktı. Demek bu isler böyleydi. Centilmenlik yoktu. Bir kere düsmeyegör,

bitmistin. Madem öyle, Buck da hiçbir zaman düsmemeye bakacaktı. Spitz bir kez

daha dilini çıkartıp güldü ve o andan itibaren Buck Spitz'e karsı acı ve ölümsüz

bir nefret duydu.

Curly'nin trajik ölümünün getirdigi soku atlatamadan, Buck yeni bir sok daha

yasadı. Francois üzerine deri kayıslardan ve kopçalardan olusan bir düzenek

geçirdi. Bu bir kosum takımıydı, tıpkı evinde seyislerin atların üzerine

koydugunu gördügü

takımlar gibi. Tıpkı atlar gibi o da ise kosuldu; François'yı bir kızak üzerinde

vadinin kıyısındaki ormana tasıyıp, ates yakmak için bir yıgın odunla geri

getirdi. Kosum hayvanı haline getirildigi için gururu fazlasıyla incinmisti, ama

isyan etmeyecek kadar akıllıydı, ise istekle ve ciddiyetle giristi ve her sey

çok yeni ve yabancı olmasına ragmen, elinden gelenin en iyisini yaptı. Francois

katıydı, dediklerinin anında yerine getirilmesini istiyordu ve kırbacının

gücüyle dedikleri anında yerine getiriliyordu. Tecrübeli bir tekerlekçi olan

Dave ise, ne zaman hata yapsa Buck'ın arka tarafını hafifçe ısıryordu. Spitz

liderdi, o da aynı sekilde deneyimliydi ve her zaman Buck'a ulasamasa da, arada

bir azarlar-casına hırlıyor veya kosumlara ustaca yüklenerek Buck'ı gitmesi

gereken yola koymaya çalısıyordu. Buck çabuk ögreniyordu ve iki arkadasıyla

François'nın verdigi ortak dersler sayesinde kısa sürede ilerledi. Kampa

döndüklerinde, "Ho," denince durması, "Deh," denince gitmesi ve dönemeçleri

açıktan alması gerektigini, yüklü kızak yokus asagı doludizgin inerken de kızaga

en yakın duran tekerlekçi köpekten uzak durmayı ögrenmisti.

"Köpeklerin üçü de harika," dedi Francois Perrault'ya. "Hele su Buck yok mu,

deli gibi çekiyor. Her seyi de anında ögreniyor."

Sevkiyatıyla birlikte bir an önce yola çıkmak için telas eden Perrault aksamüstü

iki köpek daha getirdi. Adları Billee ve Joe'ydi, ikisi kardesti ve ikisi de

Eskimo köpegiydi. Aynı annenin ogulları olmalarına ragmen, birbirlerinden

geceyle gündüz kadar farklıydılar. Billee'nin bir kusuru varsa, o da asırı iyi

kalpli olmasıydı. Joe ise tam tersine huysuz ve içine kapanıktı, sürekli

hırlıyor ve kötü kötü bakıyordu. Buck ikisini de arkadasça karsıladı, Dave oralı

olmadı, Spitz ise önce birini, sonra digerini dövmeye çalıstı. Billee kuyrugunu

yatıstırırcasına salladı, yatıstırmanın

fayda etmedigini görünce kosmak için döndü ve Spitz'in keskin disleri

bögrünü sıyırınca bir çıglık attı (hâlâ yatıstırıcıydı). Ama Spitz ne kadar

dönerse dönsün, Joe da dönerek karsısına çıkıyordu, yelesi kabarmıs, kulakları

arkaya atmıs, dudakları titreyip hırlayarak, dislerini olabilecegi kadar hızla

birbirine çarpıyor, gözleri seytanca parlıyordu -kavgacı korkunun ete kemige

bürünmüs haliydi. Öyle korkunç görünüyordu ki, Spitz onu disipline sokmaktan

vazgeçmek zorunda kaldı, ama yenilgisini gizlemek için savunmasız ve acı acı

bagıran Bil-lee'ye dönüp onu kampın sınırlarına kadar kovaladı.

Aksamleyin Perrault bir köpek daha getirdi. Bu yaslı, uzun ince ve sıska bir

Eskimo köpegiydi. Yüzü kavgalardan kalan yara izleriyle doluydu ve

karsısındakinden saygı bekleyen, yigitlikle parlayan tek gözü vardı. Adı Solleks'ti,

Kızgın Olan demekti. Dave gibi o da hiçbir sey sormuyor, hiçbir sey

yapmıyor, hiçbir sey beklemiyordu; agır agır ve kasıtlı bir biçimde ortalarına

dogru yürüdügünde Spitz bile onu rahat bıraktı. Sol-leks'in, Buck'ın maalesef

kesfetme talihsizliginde bulundugu tuhaf bir huyu vardı. Kendisine kör

tarafından yaklasılmasından hoslanmıyordu. Buck bu suçu bilmeden isledi ve bu

düsüncesizligi yapınca, Sol-leks'in ona dönüp omzunu kemige kadar üç parmak

yarmasıyla dersini aldı. Bundan sonra Buck ona bir daha hiç kör tarafından

yaklasmadı ve arkadaslıklarının sonuna kadar da bir daha hiç sorun yasamadı.

Dave gibi onun da belli ki tek istedigi rahat bırakılmaktı, ancak sonraları

Buck'ın da ögrenecegi gibi, her birinin bundan baska, daha da tutkulu bir hırsı

vardı.

O gece Buck ciddi bir uyku sorunuyla karsı karsıya kaldı. Bir mumla aydınlatılan

çadır, bembeyaz düzlügün ortasında sıcacık parlıyordu. Buck dogal olarak çadıra

girince Perrault ile Francois onu küfürlerle ve mutfak esyalarıyla öyle bir

kovaladı ki, Buck

saskınlıgını bir yana bırakıp sefil bir halde dısarıdaki soguga kaçmak zorunda

kaldı. Keskin ve soguk bir rüzgâr esiyor, acıyan yaralı omzunu daha da

acıtıyordu. Karın üstüne uzandı ve uyumaya çalıstı, ama dondurucu soguk

nedeniyle tepeden tırnaga titremeye basladı. Perisan ve acıklı bir halde diger

çadırların etrafında dolasmaya basladı, ama buldugu her yer birbirinden soguktu.

Bir iki kez vahsi köpekler üzerine saldırdı, ama Buck sırtındaki tüyleri

kabartıp hırlayınca (çabuk ögrenirdi) köpekler onu rahat bıraktı.

Nihayet aklına bir fikir geldi. Dönüp kendi ekibindeki arkadaslarının bu isi

nasıl yaptıklarına bakacaktı. Hepsinin kaybolmus oldugunu görünce çok sasırdı.

Bir daha büyük kampı dolasarak onları aradı ve tekrar geri döndü. Çadırlarda

mıydılar acaba? Hayır bu olamazdı, öyle olsa kendisini koymazlardı. Sarkık

kuyruguyla, tir tir titreyerek, perisan bir halde amaçsızca çadırın etrafında

dönmeye basladı. Birden ön ayaklarının altındaki kar yarıldı ve karın içine

battı. Ayaklarının altında bir sey kıpırdanıyordu. Geri sıçradı, görünmeyen ve

bilinmeyen seyden duydugu korkuyla tüyleri kabardı ve hırladı. Ama küçük ve

dostça bir havlama onu rahatlattı ve ne olduguna bakmak için tekrar döndü. Sıcak

bir hava sızıntısı burun deliklerine yükseldi. Billee karın altında güzelce

kıvrılmıs yatıyordu. Yumusakça inliyor, iyi niyetini göstermek için kıpır kıpır

kıpırdanıyordu. Hatta barıs rüsveti olarak Buck'ın yüzünü sıcak, ıslak diliyle

yalamaya bile cesaret etti.

Bir ders daha. Demek bu isin yolu buydu, öyle mi? Buck güvenli bir yer seçti ve

güç bela kendine bir delik kazmayı basardı. Vücudunun sıcaklıgı göz açıp

kapayıncaya kadar küçük boslugu doldurdu ve Buck uyudu. Çok uzun ve zor bir gün

olmustu ve Buck deliksiz, rahat bir uyku çekti; gerçi yine de hırladı,

havladı ve kâbuslarla mücadele etmesi gerekti.

Uyanan kamptan gelen sesleri duyana kadar da gözlerini açmadı, ilk basta nerede

oldugunu çıkaramadı. Gece boyunca kar yagmıstı ve Buck da tamamen karın içine

gömülmüstü. Kardan duvarlar onu her taraftan sıkıstırıyordu ve birden müthis bir

korkuya kapıldı -tuzaktan duyulan yabani korku. Bu kendi yasamından atalarının

yasamına geri dönmekte oldugunu gösteren bir isaretti; zira o fazlasıyla uygar

bir köpekti ve kendi tecrübelerinden tuzak nedir bilmedigi için, bundan korkması

da imkânsızdı. Vücudundaki bütün kaslar aniden içgüdüsel olarak kasıldı,

sırtındaki ve omuzlarındaki tüyler dimdik oldu ve vahsi bir hırlamayla kör edici

parlaklıktaki günün tam ortasına atıldı ve karlar göz kamastırıcı bir bulut gibi

etrafında uçustu. Daha ayaga kalkmadan önünde uzanan bembeyaz kampı gördü ve

nerede oldugunu anladı. Manuel'le dolasmaya çıktıgı andan itibaren, geçen gece

kendisine kazdıgı delige varıncaya kadar basından geçen her seyi hatırladı.

Francois onun ortaya çıkısını haykırarak selamladı. "Ben sana dememis miydim?"

diye bagırdı köpek sürücüsü Perrault'ya. "Bu Buck kesinlikle her seyi zehir gibi

ögreniyor."

Perrault ciddi bir tavırla basını sallayarak onayladı. Kanada Hükümeti'nin

önemli sevkıyatlarını tasıyan bir kuryesi olarak, en iyi köpekleri almaya

çalısıyordu ve Buck'ı satın almıs oldugu için özellikle memnundu.

Bir saat içinde üç Eskimo köpegi daha onlara katılınca, toplam dokuz köpek

oldular. On bes dakika geçmeden kosumları takmıs, Dyea Kanyonu'na dogru yokus

yukarı sallanarak gidiyorlardı. Buck yola çıktıgı için memnundu ve is agır

olmasına ragmen, onu küçümseyip reddetmedigini fark etti. Bütün ekibi

hareketlendiren ve ona da bulasan hevese sasırmıstı, bundan da

sasırtıcı olan sey ise Dave ile Sol-leks'te görülen büyük degisimdi. Bambaska

köpeklere dönüsmüsler, kosumlarla birlikte inanılmaz bir biçimde degismislerdi.

Bütün o atalet ve ilgisizlikleri uçup gitmisti. Uyanık ve hareketliydiler, isin

düzgün yürümesi için çalısmaya ve bu isi aksatacak gecikme veya karısıklık gibi

seylerden büyük rahatsızlık duymaya baslamıslardı. Kızak çekmek varlıklarının en

üst ifadesi, hayatlarının tek amacı ve zevk duydukları tek seydi sanki.

Dave tekerlekçi ya da kızak köpegiydi, onun önünde Buck çekiyor, arkasından Solleks

geliyordu; ekibin geri kalanıysa önden tek sıra halinde Spitz'in

liderliginde gidiyordu.

Buck bilerek, birseyler ögrenebilmesi için Dave ile Sol-leks'in arasına

yerlestirilmisti. O ne kadar çabuk kavrayan bir ögrenciy-se, onlar da o kadar

iyi ögretmenlerdi. Yanlısını uzun süre devam ettirmesine kesinlikle izin

vermiyor, ögrettiklerini keskin disleriyle zorla uygulatıyorlardı. Dave adildi

ve çok bilgiliydi. Buck'ı asla sebepsiz yere ısırmıyor, gerektiginde de

ısırmaktan asla kaçınmıyordu. François'nın kırbacı da ona arka çıkınca, Buck

Dave'in dediklerini yapmanın ona karsılık vermekten daha kolay olduguna karar

verdi. Bir seferinde kısa bir molada Buck'ın kosum kayısları birbirine dolanıp

kalkısı geciktirince hem Dave hem de Sol-leks üstüne atlayıp onu adamakıllı

azarladılar. Sonuçta kosumlar daha da beter birbirine girdi, ama ondan sonra

Buck kosum kayıslarını düzenli tutmaya çok dikkat etti ve gün bittiginde isini o

kadar iyi ögrenmisti ki, is arkadasları onu çimdiklemeyi neredeyse bıraktılar.

François'nın kırbacı artık daha seyrek saklıyordu. Hatta Perrault Buck'ın

ayaklarını kaldırıp onları dikkatle inceleyerek onu onurlandırdı.

O günkü yolculuk zor olmustu, kanyondan yukarı Koyunlar Kampı'nın içinden,

Scales'i ve orman sınırını geçip yüzlerce metre derinliginde buzulların ve rüzgârın olusturdugu kar tepelerinin karsısından devam ederek, tuzlu suyla tatlı su arasında hüzünlü ve ıssız Kuzey'i ürkütücü bir biçimde koruyan büyük Chilkoot Dagları'nın üzerinden geçmislerdi.

Sönmüs volkan kraterlerini dolduran göller zincirinden asagıya inerken bayagı

vakit harcadılar ve o gece geç saatlerde, binlerce altın arayıcısının ilkbaharda

buzların kırılmasına karsı tekneler insa ettigi, Bennett Gölü'nün kıyısındaki

dev kampa vardılar. Buck karın içinde deligim açıp hak ettigi yorgunluk uykusunu

uyudu, ama daha uykusunu alamadan yine arkadaslarıyla birlikte kosum takımlarına

sokulup kızaga baglandı ve soguk karanlıkta yola koyuldu.

O gün kırk mil yol kat ettiler çünkü yol zorluydu; ama ertesi gün ve ondan

sonraki günler kendi yollarını kendileri kırarak açtılar, daha sıkı çalıstılar

ve daha yavas yol aldılar. Genellikle Perrault önlerinden gidiyor, karı perdeli

pabuçlarıyla sertlestirerek islerini kolaylastırıyordu. Kızagı yönlendiren

Francois ara sıra onunla yer degistiriyordu, ama bu pek sık olmuyordu. Perrault

acele ediyordu. Buzla ilgili bildikleri nedeniyle kendisiyle gurur duyuyordu; bu

bilgiler elzemdi, çünkü buz kimi yerlerde çok inceydi, hatta suyun hızlı aktıgı

yerlerde hiç buz yoktu.

Günbegün, bitmek bilmeyen günler boyunca, Buck kızagı çekip durdu. Kampı hep

karanlıkta topladılar ve günün ilk ısıkları onları hep arkalarında birkaç mil

bırakmıs halde, yol üstünde buldu. Ve kamplarını hep karanlık bastıktan sonra

kurdular, bir lokmacık balıklarını yediler ve karın içine kıvrılıp uyudular.

Buck kurt gibi acıkıyordu. Günlük payı olan yedi yüz elli gramlık güneste

kurutulmus somon balıgı hiçbir ise yaramıyor gibiydi. Hiçbir zaman doymuyor,

sürekli açlık sancıları çekiyordu. Oysa diger köpekler, daha zayıf oldukları ve

bu hayatın içinde

dogup büyümüs oldukları için sadece yarım kilo balık yiyor, buna ragmen iyi

durumda kalmayı beceriyorlar di.

Buck eski yasamını niteleyen titizligi, müskülpesentligi hızla kaybetti. Zarifçe

yemek yemeye alıskın oldugundan, yemeklerini ondan önce bitiren diger köpekler

onun yemeginden asırıyor-lardı. Buna karsı çıkmanın hiçbir yolu yoktu, iki üç

tanesini ko-valasa bile o sırada yemegi digerlerinin bogazından asagı inmis

oluyordu. Bunu önlemek için diger köpekler kadar hızlı yemeye basladı. Açlık onu

ne kadar zorlarsa zorlasın, kendisine ait olmayan hiçbir seye el sürmüyordu,

izliyor ve ögreniyordu. Yeni köpeklerden biri olan, akıllıca hasta numarası

yapan hırsız Pi-ke'ın Perrault'nun sırtı dönükken kurnazca bir dilim domuz

pastırması çaldıgını görünce, ertesi gün aynı isi kendisi taklit edip parçayı

oldugu gibi mideye indirdi. Büyük patırtı çıktı, ama kimse Buck'tan

süphelenmedi; onun kabahati için, her zaman yakalanan beceriksiz Dub

cezalandırıldı.

Bu ilk hırsızlıgı Buck'ın düsmanca Kuzey ortamında sag kalmaya uygun oldugunu

göstermisti. Bu onun uyum saglama kabiliyetini, degisen kosullara kendisini

ayarlayabilme yetisini gösteriyordu, bunların yoklugu zaten hızlı ve korkunç bir

ölüm anlamına gelirdi. Bu hırsızlık aynı zamanda, acımasız var olma

mücadelesinde anlamsız bir engel olan ahlak anlayısının çürüdügünü veya

parçalandıgını da gösteriyordu. Sevgi ve arkadaslık kanunlarının geçtigi

Güney'de özel mülke ve kisisel duygulara saygı göstermek iyiydi; ama sopa ve dis

kanunlarının isledigi Kuzey'de böyle seyleri hesaba katan aptallık etmis olur ve

Buck'ın gördüklerine bakılırsa, ayakta kalmayı basaramazdı.

Elbette Buck bu sonuçlara düsünerek varmıyordu. Degisen sartlara uyumluydu,

hepsi buydu ve bilinçsizce kendini yeni hayat tarzına uydurdu. Hiçbir zaman,

ihtimaller ne olursa olsun,asla bir kavgadan kaçmamıstı. Ama kırmızı kazaklı adamın sopası onu çok daha kökten ve ilkel bir ruh haline sokmustu. Uygar zamanlarında Yargıç Miller'ın süvari kamçısını savunmak gibi ahlaki bir mesele için canını verebilirdi; ama

uygarlıktan artık tamamıyla kopmus olusu, ahlaki meselelerden uzak durma ve bu

sayede postunu kurtarabilme kabiliyetiyle kendini göstermisti. Zevk olsun diye

degil, midesi guruldadıgı için çalıyordu. Açıkça hırsızlık yapmıyor, sopa ve

dise duydugu saygı yüzünden gizlice ve kurnazlıkla çalıyordu. Yani yaptıgı

seyleri, onları yapmamaktan daha kolay oldugu için yapıyordu.

Gelisimi (ya da gerilemesi) hızlıydı. Kasları çelik kadar sertlesti ve bütün

sıradan agrılara karsı hissizlesti. Hem içten hem dıstan tasarruf etmeye

basladı. Ne kadar tiksindirici veya sindi-rilemez olursa olsun, her seyi

yiyebiliyordu. Bir kez yedikten sonra da midesinin asitleri yemeginin en ufak

bir parçacıgını bile özümseyebiliyor, kanı bu besini vücudunun en uzak

köselerine kadar tasıyor, onu dokuların en serti ve dayanıklısı haline

getiriyordu. Görüsü ve koku alma duyusu dikkat çekecek kadar keskinlesti,

kulaklarıysa öyle iyi duyuyordu ki, uykusunda bile en küçük gürültüyü duyuyor ve

barıs haberi mi, tehlike mi oldugunu ayırt edebiliyordu. Tırnakları arasında

biriken buzu disleriyle tutarak çıkarıp atmayı, susadıgında ve su deliginin

üstünde kalın bir buz tabakası oldugunda geri çekilip gergin ön ayaklarıyla ona

vurarak kırmayı ögrendi. En çarpıcı özelligi de rüzgârı koklayarak bir gece

önceden hava tahmininde bulunabilme-siydi. Yuvasını bir agacın ya da yamacın

yanında kazdıgı sırada rüzgâr ne kadar sert eserse essin, bir sonraki rüzgâr onu

mutlaka asagıda, korunaklı ve rahat buluyordu.

Sadece deneyimleriyle ögrenmiyordu, uzun süredir ölü olan içgüdüleri de yeniden

canlanmaya baslamıstı. Evcil kusaklar üzerinden dökülüp gitti. Geçmiste soyunun genç oldugu zamanları, vahsi köpeklerin ilkel ormanın içinde sürüler halinde dolasarak avlarını yakalayıp öldürdüklerini hayal meyal hatırlamaya baslamıstı. Kesip parçalayarak ve hızlı

kurt kapanını kullanarak savasmayı ögrenmek onun için isten bile degildi.

Unutulmus ataları bu sekilde savasmıstı. Bunlar içindeki eski yasama hız

kazandırdı, soyunun mirasına kazınmıs eski hileler onun hileleriydi. Bunlar çaba

harcamadan, aramadan, sanki hep oraday-mıs gibi su yüzüne çıkıyordu. Ve sessiz,

soguk gecelerde burnunu bir yıldıza uzatıp bir kurt gibi uzun uzun uludugunda,

yıldıza burnunu uzatıp yüzyılların ötesinden kendi vücudunun içinden uluyanlar,

toza topraga karısmıs eski atalarıydı. Buck'un nagmeleri onların da

nagmeleriydi, ataları o nagmelerle kendi acılarını dile getirmisti. Bu nagmeler

onlar için sessizligin, sogugun ve karanlıgın anlamıydı.

Böylece, hayatın nasıl baskalarının elinde bir kukla oldugunu anlatan eski

sarkı, onun içinden geçerek yüzeye çıktı ve Buck yemden kendini buldu. Kendini

buldu, çünkü insanlar Ku-zey'de san bir metal kesfetmisti ve Manuel, aldıgı para

karısının ve kendisine benzer sürüyle küçük veledin ihtiyaçlarını bile

karsılamaya yetmeyen bir bahçıvan yardımcısıydı.

_lkel Hayvanın Üstünlügü

Buck'ın içindeki baskın ilkel hayvan güçlüydü ve kızak hayatının kötü

kosullarında gittikçe bu hayvan daha da büyüdü. Ancak bu, gizli bir büyümeydi.

Yeni dogmus kurnazlıgı Buck'a kendine hâkimiyet ve kontrol gücü veriyordu.

Kendim rahat hissedebilmek için yeni hayata uyum saglamakla zaten fazlasıyla

mesguldü, bu yüzden kavgaları baslatmamakla kalmayıp, mümkün oldugunca onlardan

kaçıyordu da. Tavrına belirli bir tedbirlilik hâkim olmustu, ihtiyatsızlıga ve

acelecilige kapılmıyor, Spitz'le aralarındaki keskin nefrette sabırsızlık

göstermiyor, her türlü saldırgan davranıstan kaçınıyordu.

Diger taraftan Buck'ı tehlikeli bir rakip olarak gördügünden olsa gerek, Spitz

dislerini göstermek için hiçbir fırsatı kaçırmı-yordu. Hatta Buck'a gözdagı

vermek için yolundan çıkıyor, sadece ikisinden birinin ölümüyle sonuçlanabilecek

o kavgayı baslatmak için sürekli ugrasıyordu. Beklenmedik bir olay olmasa bu

kavga yolculugun daha baslarında gerçeklesecekti. O günün sonunda Laberge

Gölü'nün kıyısında, rüzgâra açık, sefil ve kasvetli bir kamp kurmuslardı.

Aralıksız yagan kar, akkor bir bıçak gibi insanı kesen bir rüzgâr ve karanlık,

onları el yordamıyla bir kamp yeri aramaya zorlamıstı. Bundan daha kötüsü

olamazdı. Arkalarında kayalardan dimdik bir duvar yükseliyordu ve Perrault

ile Francois, gölü kaplayan buzun üstünde ates yakmak ve uyku tulumlarını

buzun üzerine sermek zorunda kalmıslardı. Daha hafif yolculuk etsinler diye

çadırlarım Dyea'da bırakmıslardı. Suyun sürüklemis oldugu birkaç parça çalı

çırpı, ancak buzlarını çözmeye yarayan ve onları aksam yemeklerini karanlıkta

yemeye terk eden bir ates saglamıstı onlara.

Siper olusturan bir kayaya yakın bir yerde Buck yuvasını kazdı. Yuvası öylesine

rahat ve sıcaktı ki, Francois buzlarını ates üzerinde çözmüs oldugu balıkları

dagıtırken yuvasından istemeye istemeye çıktı. Kendi payını bitirip geri

döndügünde, yuvasının isgal edilmis oldugunu gördü. Uyarı dolu bir hırıltı,

yerini kapanın Spitz oldugunu gösteriyordu. O ana kadar Buck düs-manıyla sorun

yasamaktan kaçınmıstı, ama bu kadarı da fazlaydı, içindeki vahsi hayvan kükredi.

Spitz'in üzerine öyle bir öfkeyle atladı ki, ikisi de sasırdı. Spitz daha çok

sasırmıstı, çünkü o ana kadar hasmının alısılmadık derecede çekingen bir köpek

oldugunu ve sadece agırlıgı ve koca cüssesi sayesinde ayakta kalabildigini

sanıyordu.

Francois da sasırmıstı, dagılmıs yuvadan birbirlerine girmis halde dısarı

fırlayan köpekleri görünce meseleyi tahmin etti. "Hadi oglum!" diye bagırdı

Buck'a. "Göster gününü ona! Göster o pis hırsıza gününü!"

Spitz de kavga etmeye aynı derecede istekliydi. Büyük bir öfke ve hırsla

bagırıyor, Buck'ın üzerine atlamak için ileri geri gidip onun etrafında dönerek

fırsat kolluyordu. Buck'ın hırsı ve dikkati de onunkinden asagı kalmıyordu; o da

ileri geri daireler çizerek uygun anı kolluyordu. Ama tam o sırada beklenmeyen

bir olay, üstünlük saglamak için yaptıkları kavgayı, uzak bir gelecege, miller

boyunca yorucu kızak çekme isinin ötesine attı.

Perrault'dan bir küfür, bir hayvan iskeletine vurulan sopanın

çıkardıgı ses ve acı dolu tiz ve keskin bir ciyaklama, hengâmenin basladıgını

haber verdi. Bir anda kampın sinsice içeri girmis kürklü hayvanlarla dolu oldugu

anlasıldı -açlıktan gözü dönmüs seksen ila yüz Eskimo köpegi, kampın kokusunu

yakınlardaki bir Kızılderili köyünden almıstı. Köpekler Buck ile Spitz kavga

ederken içeri sızmıstı ve iki adam iri sopalarla ortalarına atladıgında

dislerini gösterip karsı koydular. Yemek kokusu onları çılgına çevirmisti.

Perrault köpeklerden birini kafası yiyecek kutusunun içine dalmıs halde buldu.

Sopasını siddetle hayvanın sıska kaburgalarına vurdu ve yiyecek kutusu yere

devrildi. Bir anda açlıktan ölmek üzere olan yirmi kadar vahsi hayvan, ekmekle

domuz pastırmasının basına üsüstü. Sopalar acımasızca üzerlerine iniyordu. Sopa

yagmuru altında havladılar, uludular; ama son kırıntıyı da yutuncaya dek

çılgınca mücadele etmeyi bırakmadılar.

Bütün bunlar olurken ekipteki köpekler saskın bir halde yuvalarından dısarı

fırlamıs, fırladıkları gibi de yuvaları azılı istilacılar tarafından isgal

edilmisti. Buck hayatında böyle köpekler görmemisti. Sanki kemikleri

derilerinden dısarı fırlayacaktı. Alev alev gözleri ve salyaları akan

disleriyle, üzerlerinden sarkan kirli postlardan ve iskeletlerden ibarettiler.

Ama açlık onları deliye döndürmüs, korkunç bir hale getirmisti. Onlara karsı

koymak mümkün degildi. Daha ilk saldırıda ekipteki köpekler kayalara geri

püskürtüldü. Buck üç Eskimo köpegi tarafından sıkıstırılmıs ve bir anda bası ve

omuzları yaralanmıstı. Kargasa muazzamdı. Billee her zamanki gibi aglıyordu.

Dave ile Sol-leks çok sayıdaki yaralarından yere kan damlar vaziyette, cesurca

yan yana savasıyordu. Joe seytan gibi ısırıyordu. Bir Eskimo köpeginin ön

bacaklarından birini disledi ve disleri kemigi kırıp içine kadar girdi. Her

zaman hasta numarası yapan Pike, sakatlanmıs

hayvanın üstüne atlayarak hızla dislerini geçirip ani bir çekisle

hayvanın boynunu kırdı. Buck, agzından köpükler saçılan bir köpegi gırtlagından

yakaladı ve dislerini boynuna geçirince üstüne kanlar fıskırdı. Kanın agzındaki

sıcak tadı Buck'ı daha da büyük bir öfkeye sürükledi. Düsmanının üstüne atıldı

ve aynı anda kendi gırtlagına da dislerin battıgını hissetti. Bu Spitz'di,

haince yandan saldırıyordu.

Kampta kendi taraflarını temizlemis olan Perrault ile Francois kızak köpeklerini

kurtarmaya kostu. Açlıktan ölmek üzere olan canavarlardan olusan vahsi grup

önlerinden çekildi ve Buck da kendini kurtardı. Ama bu sadece bir anlıktı, iki

adamın grubu kurtarmak için geri dönmesi gerekiyordu, çünkü Eskimo köpekleri

yeniden ekibe saldırmak için geri dönmüstü. Duydugu korkuyla cesaretlenen

Billee, vahsi dairenin üzerinden sıçrayarak buzun üzerinden kaçıp uzaklastı.

Pike ve Dub da arkalarına bakmadan onu takip ettiler, ekibin geri kalanı da

peslerin-deydi. Buck da onların ardından fırlamaya hazırlanırken, gözünün ucuyla

Spitz'in onu yere yıkmak için üzerine atladıgını gördü. Bir kez ayakları yerden

kesilip bu Eskimo köpegi sürüsünün altında kaldı mı, hiçbir sansı olmazdı.

Spitz'in saldırısının getirdigi soku atlatıp, gölün üstünde kaçanlara katıldı.

Daha sonra dokuz köpek bir araya geldi ve ormanda saklanacak yer aramaya

basladı. Takip edilmemelerine ragmen perisan vaziyetteydiler. Dört veya bes

yerinden yaralanmamıs tek bir köpek bile yoktu, kiminin yaraları da agırdı. Dub

arka ayagından agır yaralanmıstı; Dyea'da ekibe katılan son Eskimo köpegi olan

Dolly'nin ise gırtlagı fena yarılmıstı; Joe bir gözünü kaybetmisti;

kulaklarından biri çignenip serit serit olmus iyi huylu Billee ise bütün gece

boyunca aglayıp inledi. Gün agarınca ihtiyatlı bir sekilde topallayarak kampa

geri döndüler. Yagmacılar gitmisti ve

iki adamın da canı çok sıkkındı. Erzaklarının yarısı gitmisti. Eskimo köpekleri

kızak kayıslarıyla çadır bezlerini yemisti. Aslında, yenilemeyecek bile olsa

hiçbir seyi çignemeden bırakmamıslardı. Perrault'nun geyik derisinden yapılmıs

bir çift mokasenini, deri kayısların parçalarını, hatta François'nın kırbacının

ucundan yarım metreden uzun bir kısmı bile yemislerdi. Francois yaralı

köpeklerine bakınca kederle söylenmeye basladı.

"Ah, dostlarım," dedi sefkatle, "belki sizi kudurtur bu kadar ısırık. Belki de

hepsi kuduzdu, sacredam"

 Sen ne dersin, Perrault?"

Kurye süpheyle basını iki yana salladı. Dawson ile aralarında hâlâ kızakla

gidilecek dört yüz mil mesafe varken, köpekleri arasında kuduz çıkmasına göz

yumamazdı. Küfredip ugrasarak geçen iki saatin sonunda kosumlar iyi kötü bir

sekle sokuldu ve yaraları yüzünden kıpırdamakta zorlanan ekip, simdiye kadar

karsılasmıs oldukları, hatta Dawsonla aralarındaki mesafede karsılasacakları en

zorlu yolculuk için, acıyla kıvranarak yola koyuldu

Thirty Mile Nehri apaçıktı. Azgın sular donu engelliyordu ve sadece girdaplarda

ve durgun yerlerde buz tutmustu. O korkunç otuz mili kapatmak için altı gün

boyunca sıkı kızak çekmeleri gerekti. Korkunçtu, çünkü her adımda hem köpekler

için, hem adamlar için ölüm tehlikesi vardı. Önden giden Perrault defalarca

kırılan buz geçitlerden düstü ve her seferinde elindeki uzun sopası sayesinde

kurtuldu. Sopayı öyle bir sekilde tutuyordu ki, ne zaman kendi vücudunun açtıgı

deliklere düsse, sopa da onunla birlikte düsüyordu. Ama dondurucu bir soguk

vardı, termometre sıfırın altında elliyi gösteriyordu ve suya her düsüsünde

hayatta kalabilmek için, ates yakıp giysilerini kurutması gerekiyordu.

Hiçbir sey onu yıldırmıyordu. Zaten hiçbir sey onu yıldırma-dıgı için hükümet

kuryesi olarak seçilmisti. Her türlü riski göze alıyordu, küçük ve kuruluktan

kırısmıs yüzüyle azimle sogugun içine dalıyor ve safaktan günbatımına kadar

mücadeleye devam ediyordu. Ayaklarının altında bükülüp çıtırdayan, üzerinde

durmaya cesaret edemedikleri buzun donmus kıyılarından geçiyordu. Bir seferinde

kızak Dave ve Buck ile birlikte suya düstü ve dısarı çekildiklerinde ikisi de

yarı donmus ve neredeyse bogulmus durumdaydı. Onları kurtarmak için her zamanki

gibi ates yakılması gerekti. Kaskatı buzlarla kaplanmıslardı ve iki adam onlan

atesin yanacak kadar yakınında kosturdu, terletti ve buzlarını çözdü.

Bir seferinde de Spitz suya gömüldü ve pesi sıra bütün ekibi de, Buck'a

gelinceye kadar sürükledi. Buck, ön pençeleri kaygan kenarda, her tarafında

buzlar çatırdayıp kırılırken, var gücüyle geri çekti. Onun arkasında Dave vardı

ve o da aynı sekilde geri çekti; onun da arkasında Francois kasları çatlayıncaya

kadar çekiyordu.

Bir keresinde de buz hem önlerinden, hem arkalarından kırıldı ve kayaya

tırmanmaktan baska kaçıs yolu bırakmadı. Per-rault ancak bir mucize olursa

kurtulabileceklerini düsünürken, Francois da bu mucize gerçeklessin diye dua

etmekle mesguldü. Her bir sırım, kızagın tüm kayısları ve kosumlar hep birlikte

bükülerek uzun bir halat yapıldı ve köpekler bununla birer birer kayanın

tepesine çekildi. Kızakla yük de geldikten sonra, Francois sonuncu olarak yukarı

çıktı. Ardından inecek bir yer arayısı basladı ve nihayet inis de halat

yardımıyla yapıldı. Karanlık bastırdıgında yine nehrin üstünde, sabah yola

çıktıkları noktadan sadece çeyrek mil uzaktaydılar.

Hootalinqua'ya ve saglam buza ulastıklarında, Buck yorgunluktan

tükenmis haldeydi. Diger köpeklerin durumu da onun-kinden farklı degildi,

ama Perrault kaybedilen zamanı telafi etmek için onları sabahın erken

saatlerinden geç vakitlere kadar kosturuyordu, ilk gün Big Salmon'a kadarki otuz

bes mili kat ettiler, ertesi gün Little Salmon'a bir otuz bes mil daha gittiler,

üçüncü günse kırk mil giderek Five Fingers'a ulasmayı basardılar.

Buck'ın ayakları Eskimo köpeklerininki kadar sıkı ve sert degildi. Onunkiler,

son vahsi atasının bir magara veya nehir adamı tarafından evcillestirildigi

günden bu yana, nesiller boyunca yumusamıstı. Bütün gün acıyla topalladı ve kamp

kurulur kurulmaz yarı ölü bir vaziyette yere yattı. Çok aç olmasına ragmen

balıktan kendisine düsen payı almak için yerinden kıpırdamak istemiyordu, bu

yüzden Francois yemegini ayagına getirmek zorunda kaldı. Ayrıca köpek sürücüsü

her gece yemekten sonra Buck'ın ayaklarını yarım saat boyunca ovdu ve kendi

mokasenlerinin üst kısımlarını feda ederek Buck'a dört tane mokasen yaptı.

Bunlar Buck'ı çok rahatlattı. Bir sabah Francois mokasenleri unuttu diye Buck'ın

sırt üstü yatıp dört ayagını birden yalvarırcasına havada salladıgını ve onlar

olmadan yerinden kıpırdamayı reddettigini gören kırısık yüzlü Perrault bile bir

anlıgına sırıttı. Daha sonraları Buck'ın ayakları yola alısıp sertlesti ve

asınmıs pabuçlar da atıldı.

Bir sabah Pelly'ye kosumlarını takarlarken, hiçbir zaman, hiçbir konuda göze

çarpmayan Dolly, bir anda kuduruverdi. Duyan tüm köpeklerin tüylerini korkudan

diken diken eden bir biçimde, bir kurt gibi uzun uzun ve dokunaklı bir sekilde

uluyarak vaziyetini belli ettikten sonra, dosdogru Buck'ın üzerine atladı. Buck

bir köpegin böyle kudurdügünü hiç görmemisti, kudurmakdan korkmak için bir

nedeni de yoktu; ama korkması

gerektigini biliyordu ve panik içinde ondan kaçtı. Var gücüyle dümdüz

kosuyordu, Dolly de soluk soluga ve agzından köpükler saçarak hemen bir adım

arkasından geliyordu. Buck öyle korkuyla kosuyordu ki, Dolly onu

yakalayamıyordu; Dolly de öyle çılgınca kosuyordu ki, Buck ondan

uzaklasamıyordu. Buck adanın ortasındaki agaçların içine daldı, asagıya adanın

ucuna kadar kostu, baska bir adaya giden buzlarla kaplı bir arka geçitten

ikinci, oradan üçüncü bir adaya geçti, ana nehre geri döndü ve ümitsizce nehri

geçmeye çalıstı. Bütün bunlar olurken, arkasına bakmasa da, Dolly'nin

hırıltısını sadece bir adım gerisinde duyabiliyordu. Francois çeyrek mil öteden

Buck'a seslendi ve Buck süratle gerisingeri döndü, Dolly'den hâlâ sadece bir

adım öndeydi, nefesi kesilmisti ve tek ümidi François'nın onu kurtar-masıydı.

Köpek sürücüsü baltayı elinde hazır tutuyordu ve Buck ok gibi onun yanından

geçer geçmez, baka kudurmus Dolly'nin kafasına büyük bir siddetle indi.

Buck bitkin, nefes nefese, gücü kalmamıs bir halde kızaga çöktü. Spitz'in

bekledigi fırsat da buydu. Buck'ın üstüne atlayıp dislerini karsı koyamayan

düsmanına iki kez geçirdi ve etini kemigine kadar yırtıp ayırdı. Ardından

François'nm kırbacı indi ve Buck Spitz'in o zamana kadar ekipteki köpeklerden

birinin almıs oldugu en kötü kırbaç darbesini yedigini görünce memnun oldu.

"Seytanın teki bu Spitz," dedi Perrault.

 "Lanet günün birinde o Buck'ı öldürecek."

"Ama Buck da iki seytana bedel," diye karsılık verdi Francois.

 "Devamlı izledigimden biliyorum. Gör bak, günün birinde öfkeden deliye dönecek ve bu

Spitz'i çignedigi gibi karın ortasına tükürecek. Kesinlikle. Biliyorum bunu."

O andan sonra aralarında savas vardı artık.

Lider köpek ve ekibin herkes tarafından tanınmıs efendisi olarak Spitz, bu tuhaf Güneyli

köpegin kendi üstünlügüne bir tehdit olusturdugunu hissediyordu. Buck onun için

gerçekten de tuhaf bir köpekti, çünkü onca Güneyli köpek görmüs olmasına ragmen,

hiçbiri kampta ve yolda fazla basarılı olamamıstı. Hepsi asırı narindi, agır

isten, soguktan ve açlıktan ölüyorlardı. Oysa Buck digerlerinden farklıydı.

Sadece o dayanmıs ve gelismis, güç, vahset ve kurnazlıkta bir Eskimo köpegiyle

basa bas gitmisti. Ayrıca lider olabilecek bir köpekti ve onu tehlikeli yapan

sey, kırmızı kazak-lı adamın elindeki sopanın, onun liderlik arzusundan körü

körüne kabadayılıgı ve tedbirsizligi tamamıyla çıkartıp atmıs olmasıydı. Son

derece kurnazdı ve ilkel bir sabırla uygun anın gelmesini beklemeyi biliyordu.

Liderlik için çatısma vaktinin gelmesi kaçınılmazdı. Buck bunu istiyordu,

istiyordu, çünkü bu onun dogasında vardı, çünkü kızak çekmenin verdigi o

isimsiz, anlasılmaz gurur pençesine almıstı onu -o gurur ki, köpekleri son

nefeslerine kadar kızakta tutuyor, onları kosum takımında seve seve ölecek kadar

cezbe-diyor ve kosumdan kesilip çıkartılırlarsa kalplerini kırıyordu. Tekerlek

köpegi olarak Dave'in, var gücüyle çekerken Sol-leks'in duydugu gurur buydu;

kamp toplanırken onları ele geçiren, onları ters ve asık yüzlü vahsi

hayvanlardan mücadeleci, istekli, hırslı varlıklara dönüstüren; gün boyunca

onları kamçılayıp, geceleri kamp kurulunca yok olup, onları yeniden hüzünlü

huzursuzluklarına ve mutsuzluga döndüren gurur. Bu gurur Spitz'i ayakta tutuyor,

onun kosumlarda hata yapan, kaytaran veya sabahları kosumları takma vaktinde

saklanan kızak köpeklerini dövmesine neden oluyordu. Aynı sekilde, onun Buck'tan

olası bir lider olarak korkmasına neden olan da bu gururdu. Çünkü bu gurur

Buck'ta da vardı.

Öbürünün liderligini gayet açıkça tehdit ediyordu. Onunla cezalandırmak

istedigi, isten kaytaran köpeklerin arasına giriyordu. Bunu da kasten yapıyordu.

Bir gece çok siddetli kar yagmıstı ve sabahleyin, hep hasta numarası yapan Pike

ortalıklarda gözükmedi. Bir karıs karın altında güzelce saklanmıstı. Francois

seslenerek onu aradı, ama bulamadı. Spitz hiddetten çılgına dönmüstü. Öfkeyle

kampı dolandı, onun olabilecegi her deligi kokladı ve kazdı, öyle fena

hırlıyordu ki, Pike bunu duyup saklandıgı yerde titredi.

En sonunda Pike yerinden çıkartılıp Spitz onu cezalandırmak için üzerine

atlayınca Buck da aynı derecede öfkeyle aralarına girdi. Bu öylesine beklenmedik

bir biçimde, öylesine kurnazca yapılmıs bir seydi ki, Spitz geri savruldu ve

ayakları yerden kesildi. Sefil bir halde titremekte olan Pike, bu açık

baskaldırıdan cesaret alarak devrik liderinin üstüne atladı. Centilmenligi

çoktan bir tarafa atmıs olan Buck da Spitz'in üstüne atladı. Ancak, olaya kıkır

kıkır gülse de adaleti yerine getirirken ödün vermeyen Francois, bütün gücüyle

kırbacını Buck'a indirdi. Bu Buck'ı yere serilmis hasmından alıkoyamadı ve

kırbacın dipçigi devreye girdi. Darbelerden yarı afallamıs bir halde Buck geriye

püskürtüldü ve kırbaç üstüne tekrar tekrar indi, bu sırada Spitz de birçok kusur

islemis olan Pike'ı adamakıllı cezalandırıyordu.

Sonraki günlerde, Dawson'a gittikçe yaklastıkları sırada, Buck hâlâ Spitzle

suçluların arasına giriyordu, ama bunu Francois ortalıkta yokken, kurnazca

yapıyordu. Buck'ın gizli ayaklanması sonucunda ekipte genel bir itaatsizlik

havası ortaya çıktı ve gittikçe büyüdü. Dave ile Sol-leks bundan etkilenmemisti,

ama ekibin geri kalanı gittikçe kötülesiyordu. Artık isler düzgün yürümüyordu'.

Sürekli bir tartısma ve nifak havası vardı. Hep bir sorun, sorunun arkasında da

hep Buck vardı. François'yı bayagı

ugrastırıyordu, çünkü köpek sürücüsü iki köpek arasında er ya da geç

gerçeklesecegini bildigi ölüm kalım savasının sürekli bilincindeydi ve birçok

geceler baska köpeklerin arasındaki dalasma ve kavga seslerini duyup, Buck'la

Spitz olduklarından korkarak uyku tulumundan dısarı fırlıyordu.

Fakat bu fırsat ortaya çıkmadı ve hâlâ büyük kavganın beklentisi içinde,

kasvetli bir aksamüstü Dawson'a vardılar. Burada bir sürü adamla sayısız köpek

vardı ve Buck'ın gördügü kadarıyla, hepsi de is basındaydı. Köpeklerin çalısması

islerin dogal dü-zeniymis görünüyordu. Gün boyunca uzun ekiplerle ana caddeyi

bir asagı bir .yukarı turladılar, geceleyin de çanları caddede çalmaya devam

etti. Kulübe için kütük, ates yakmak için odun da tasıdılar, bunları madenlere

çıkardılar ve Santa Clara Vadi-si'nde atlar ne is yapıyorsa, hepsini yaptılar.

Buck ara sıra Güneyli köpeklere de rastladı, ama genelde köpeklerin çogu vahsi

kurt Eskimo köpegi cinsindendi. Her gece düzenli olarak dokuzda, on ikide ve

üçte, bir gece sarkısı, esrarengiz ve ürkütücü bir melodi tutturuyorlardı ve

Buck da buna katılmaktan zevk duyuyordu.

Basının üstünde soguk alevlerle yanan kutup ısıklarıyla, buz dansında sıçrayan

yıldızlarla ve kar örtüsünün altında donmus ve uyusmus toprakla, Eskimo

köpeklerinin bu sarkısı hayata bir meydan okuma olabilirdi. Ne var ki, sarkı

minör gamdaydı; uzun uzadıya ulumalar ve yarı hıçkırıklarla daha ziyade

hayattan, varolusun verdigi acılardan bir yakınmaydı. Eski bir sarkıydı, soyun

kendisi kadar eski -genç dünyanın, hüzünlü oldugu bir günde bestelenmis ilk

sarkılarındandı. Buck'a böylesine tuhaf biçimde dokunan yakınma, sayısız neslin

açılarıyla örülmüstü. Sızlanıp agladıgında, bir zamanlar vahsi atalarında olan

yasam acısıyla ve sogukla karanlıgın, bir zamanlar onların da hissettigi

korkunçlugu ve gizemiyle aglıyordu. Ve bundan etkilene-bilmesi, ocagın

yanında ve çatının altında yasadıgı devirleri geride bırakıp, yasamın uluma

çaglarındaki ilkel baslangıcına kulak kabartısının göstergesiydi.

Dawson'a girmelerinden yedi gün sonra, Yukon Yolu'na giden Barracks'ın dik

kıyısından asagı indiler ve Dyea ile Salt Wa-ter'a dogru kızak çekmeye

basladılar. Perrault postayı getirdiklerinden daha acele götürür gibiydi;

yolculuk gururu onu da sarmıstı ve yılın yolculuk rekorunu kırmayı hedefliyordu.

Pek çok konuda avantajlı sayılırdı. Bir haftalık mola köpeklerin yeniden

kuvvetlerini kazanmasını saglamıs, onları tam olarak forma sokmustu. Bölgede

açtıkları yol, kendilerinden sonra geçen yolcularla iyice sertlesmisti. Ayrıca

polis de iki üç yerde köpeklerle insanlar için yiyecek depolamıstı ve böylece

yolcular daha hafif seyahat edebiliyordu.

ilk gün Sixty Mile'a vardılar ki, bu da elli millik bir yol demekti; ikinci

günse Yukon Nehri'nden yukarı Pelly'ye dogru hızla gittiler. Ama bu muhtesem

kosuları Francois açısından büyük sorunlar ve sıkıntılarla dolu geçmisti.

Buck'ın basım çektigi, içten içe büyüyen isyan ekibin dayanısmasını bozmustu.

Artık kosumlarda tek bir köpek gidiyormus gibi degildi. Buck'ın asilere verdigi

cesaret, hepsini her türlü kötü davranısa sürüklemisti. Artık Spitz korkulacak

büyük bir lider degildi. Eskiden ondan duyulan korku kayboldu ve digerleri onun

otoritesine karsı çıkan esitleri haline geldi. Pike bir gece ondan yarım balık

çaldı ve Buck'ın koruması sayesinde balıgı midesine indirdi. Baska bir gece de

Dub ve Joe, Spitz'le kavga ettiler ve Spitz'in hak ettikleri cezayı vermekten

vazgeçmesini sagladılar. Hatta iyi huylu Bil-lee bile eskisi kadar iyi huylu

degildi ve artık eski günlerdekinin yarısı kadar bile yalvarırcasına

sızlanmıyordu. Buck ise tehdit

dolu bir biçimde hırlayıp tüylerini kabartmadan Spitz'in yanma bile

yaklasmıyordu. Gerçekte, davranısları zorbalasmaya baslamıstı, Spitz'in

gözlerinin önünde kasıla kasıla dolasıyordu.

Disiplinin bozulması aynı sekilde diger köpeklerin birbirleriyle iliskilerini de

etkiliyordu. Kendi aralarında her zamankinden daha fazla kavga ve münakasa

ediyorlardı, öyle ki, kimi zaman kamp uluyan bir tımarhaneye dönüsüyordu. Sadece

Dave ile Sol-leks degismemisti, gerçi onlar da bitmek bilmeyen hırgürden

aksilesmisti. Francois yabancı dilde barbarca küfürler savuruyor, faydasız bir

öfkeyle karın üstünde tepmiyor, saçım basını yoluyordu. Kırbacı devamlı

köpeklerin arasında saklıyor, ama bunun hiçbir faydası olmuyordu. Arkasını döner

dönmez yine baslıyorlardı. O Spitz'i kırbacıyla desteklerken, Buck da ekibin

geri kalanına arka çıkıyordu. Francois bütün bu sorunların ardında Buck'ın

oldugunu, Buck da onun bunu bildigini biliyordu; ama Buck bir kez daha suç üstü

yakalanmayacak kadar akıllıydı. Kosumlarda sadakatle çalısıyordu, çünkü kızak

çekme isi ona gerçekten zevk vermeye baslamıstı, ama arkadaslarının arasında

kurnazca hır çıkarmak ve kosumları birbirine dolamak daha büyük bir zevkti.

Bir gece yemekten sonra Talkeetna agzındayken Dub bir kutup tavsanı yakaladı,

tökezledi ve onu elinden kaçırdı. Bir anda bütün ekip çıglık çıglıga bagırmaya

basladı. Yüz metre kadar uzakta Kuzeybatı Polisi'nin bir kampı vardı ve orada

bulunan, hepsi de Eskimo köpegi olan elli köpek de kovalamacaya katıldı. Tavsan

nehir asagı son hızla kosup, donmus yatagından yukarı çıkarak ufak bir dereye

yöneldi. Kardan yüzeyde kolayca kosuyor, köpeklerse bütün güçlerini harcayarak

onu kovalıyordu. Buck altmıs güçlü köpekten olusan sürünün basını çekiyor, bir

dönemeçten digerine kossa da, tavsanı bir türlü yakalayamıyordu.

Hırsla inleyerek var gücüyle kosmaya basladı, muhtesem vücudu donuk beyaz

ay ısıgının altında en önde, adım adım, ok gibi gidiyordu. Ve adım adım, soluk

beyaz bir hayalet gibi, kutup tavsanı önden kosuyordu.

Belli dönemlerde insanları gürültülü sehirlerden çıkarıp ormana yönelten ve

onları kimyasallar sayesinde fırlatılan kursun saçmalarla avlanmaya sürükleyen o

eski içgüdülerin tüm kıpırtıları, kana susamıslık, öldürmenin verdigi zevk -

Buck'ın hissettikleri de bunlardı, ama bunları insanlardan farklı olarak, çok

daha yakından hissediyordu. Sürünün en önünde kosuyor, yabani canlı eti

yakalayıp, kendi disleriyle öldürüp, burnundan gözlerine dek sıcak kanla

yıkanmak istiyordu.

Hayatın zirvesini imleyen ve ondan sonra yasamın daha ötesine yükselemeyecegi

bir esriklik anı vardır. Yasamın çeliskisi öyledir ki, birisi en canlı

halindeyken bu esriklik gelir ve canlı oldugunu tamamen unutturur ona. Bu

esriklik, yasamın bu unutulusu, alevlerle kaplanarak dalıp giden, kendinden

geçen sanatçılarda, cehenneme dönmüs bir savas alanında savas çılgınlıgına

kapılarak, düsmanına aman vermeyen askerlerde olur. Sürünün basında eski kurt

çıglıgını haykırarak, ay ısıgında hızla önünde kosan canlı yiyecegini var

gücüyle kovalarken bu Buck'a da oldu. Dogasının derinliklerim ve kendinden daha

da derinde olan, ta Zamanın rahmine kadar uzanan kısımlarını dile getiriyordu,

içlerinde ölümden baska her sey olan, atesli ve saha kalkmıs, kendisini

hareketle ifade eden, yıldızların altında ve cansız topragın üstünde sevinçle

uçan her bir kasın, eklemin ve sinirin kusursuz coskusu, yasamın saf kabarısı ve

var olusun yükselisi avcuna almıstı onu.

Ancak olaganüstü ruh hallerinde bile soguk ve hesapçı davranan Spitz gruptan

ayrıldı ve derenin açıktan kıvrıldıgı yerden

kestirme gitti. Buck bunu bilmiyordu ve hâlâ önünde uçar gibi giden tavsanın

soluk hayaletinin pesi sıra kavsaktan döndügünde, baska ve daha büyük bir soluk

hayalet yukarıdaki yamaçtan tam tavsanın yolunun üzerine atladı. Bu Spitz'di.

Tavsan dönemedi ve beyaz disler belkemigini havada kırarken, vurulan bir insanın

bagırabilecegi kadar yüksek sesle bagırdı. Yasam çıglıgının Yasamın dorugundan

asagı, Ölümün ellerine indigim duyunca Buck'ın arkasındaki bütün grup zevk

içinde bir cehennem çıglıgı attı.

Buck bagırmadı. Kendini tutamayıp Spitz'e atıldı, omuz omza öyle sert girdi ki,

onun boynunu ıskaladı. Toz gibi karların üstünde defalarca döndüler. Spitz hiç

devrilmemis gibi yeniden ayaga kalkarak Buck'ı omzundan yaralayıp geri sıçradı.

Kıvrılan ve hırıldayan etsiz ve kalkık dudaklarla ayagını daha saglam basacak

bir yer bulmak için gerilerken, disleri iki kez, bir kapanın çelik disleri gibi

birbirine çarptı.

Buck bir anda anladı. Vakit gelmisti. Ölümüneydi. Hırlayarak, kulakları arkada,

avantaj yakalamak için dikkatle fırsat kol-layarak birbirlerinin etrafında

dönerlerken, yasadıgı sahne Buck'a hiç de yabancı gelmiyordu. Hepsini

hatırlıyordu sanki -beyaz ormanlar, toprak, ay ısıgı ve dövüsün heyecanı.

Beyazlıgın ve sessizligin üzerinde ölümcül bir durgunluk vardı. En ufak bir

esinti bile yoktu -hiçbir sey hareket etmiyor, yaprak bile kımıldamıyordu, gözle

görülen solukları buz gibi havada yavasça yükselip asılı kalıyordu. Kutup

tavsanının isini iki dakikada bitirmislerdi, bu köpekler kötü kurtlardı ve su

anda da ikisinin çevresinde beklenti dolu bir çember olusturmuslardı. Onlar da

kendileri gibi sessizdi, sadece gözleri parlıyor ve soludukları hava yavasça

yukarı dogru sürükleniyordu. Buck için eski zamanların bu sahnesi, yeni ya da

yabancı bir sey degildi. Sanki isler

hep böyle yürümüstü.

Spitz tecrübeli bir dövüsçüydü. Spitzbergen'den Kuzey Kut-bu'na, Kanada ve

Barrens'a varıncaya kadar her türlü köpegin üstesinden gelmis, onlara liderlik

etmeyi basarmıstı. Öfkesi sertti, ama hiçbir zaman körü körüne degildi.

Parçalama ve yok etme tutkusu içindeyken, hiçbir zaman düsmanının da kendisi

gibi parçalama ve yok etme tutkusu içinde oldugunu aklından çıkarmazdı. Kendisi

bir hamleyi karsılamaya hazır olmadan hamleye kalkısmaz, kendini savunmaya hazır

olmadan asla saldırıya geçmezdi.

Buck dislerini büyük beyaz köpegin boynuna geçirmeye çalısıyordu ama nafile.

Disleri yumusak et bulmak için nereye atılsa Spitz'in disleriyle karsılasıyordu.

Disler birbirine çarpıyor, dudaklar kesilmis, kanıyordu, fakat Buck hasmının

savunmasını delemiyordu. Daha sonra ısınmaya basladı ve Spitz'i dört bir yandan

hamlelerle çevirdi. Birkaç kez, yasamın yüzeye yakın kö-pürdügü o kar beyazı

gırtlaga ulasmaya çalıstı, ama her seferinde Spitz onu yaralayıp geri kaçtı.

Buck onu boynundan yakala-yacakmıs gibi hamle yaparken birden basını geri çekip

yandan dolanmaya ve devirebilmek için omzunu Spitz'in omzuna çarpmaya çalıstı.

Ama bunun yerine her seferinde Buck'ın omzu yaralandı ve Spitz kolayca geri

kaçtı.

Spitz sapasaglamdı, Buck'm üstünden ise oluk oluk kanlar akıyordu. Zorlukla

nefes alabiliyordu. Kavga gittikçe ümitsiz bir hal almaya baslamıstı. Bütün bu

zaman zarfında da kurtlara benzeyen köpeklerden olusan sessiz çember, hangi

köpegin yenilip yere düsecegini görmek için beklemisti. Buck dönerken Spıtz

hamle yaptı, Buck sendeledi, az kalsın düsüyordu. Bir keresinde de Buck üste

çıktı ve altmıs köpeklik çemberin hepsi birden hamleye hazırlandı, ama Spitz

neredeyse havadayken kendini

toparladı ve çember yeniden susup beklemeye devam etti.

Fakat Buck'ı digerlerinden üstün kılan bir özelligi vardı -hayal gücü.

_çgüdüleriyle dövüsürdü, ama kafasını kullanarak da dövüsebilirdi. Eski omuz

numarasını yapacakmıs gibi bir hamle yaptı, ama son anda egilip kara yattı ve

asagıdan daldı. Disleri Spitz'in ön ayagında kenetlendi. Kırılan kemigin

çatırtısı duyuldu ve beyaz köpek üç ayagı üzerinde ona karsı koymaya çalıstı.

Buck üç kez onu yere yıkmaya çalıstı, ardından aynı numarayı tekrar yaptı ve

hasmının sag ön ayagını kırdı. Spitz duydugu acıya ve çaresizligine ragmen,

ayakta kalabilmek için çılgınca bir mücadele veriyordu. Sessiz çemberin

parıldayan gözleri, dısarı sarkmıs dilleri ve yükselen gümüs rengi soluklarıyla

üzerine dogru geldigini gördü, tıpkı geçmiste buna benzer çemberlerin yenilmis

düsmanların üzerine geldiklerini gördügü gibi. Tek fark vardı, bu sefer yenilen

kendisiydi.

Durumu ümitsizdi. Buck acımasızdı. Affetmek daha yumusak iklimlere özgüydü. Buck

son hamle için harekete geçti. Çember, Eskimo köpeklerinin soluklarım hemen

yanında hissedecegi kadar daralmıstı. Onları görebiliyordu, Spitz'in arkasında

ve yanlarda, gözler üzerine sabitlenmis, yaylanıp sıçramak için gerilmislerdi.

Bir duraklama oldu. Bütün hayvanlar tas kesilmisti sanki. Sadece Spitz ileri

geri sendelerken titriyor, tüylerini kabartıyor, gelmek üzere olan ölümü

korkutup kaçırmaya çalısır-casına korkunç ve tehdit dolu seslerle hırlıyordu.

Buck bir hamle yapıp geri çekildi; ama hamleyi yaparken nihayet tam omuz omza

gelmisti. Spitz gözden kaybolurken karanlık çember, ay ısıgının aydınlattıgı

karda bir nokta haline geldi. Buck durdu ve seyretti. O, avını öldürmüs basarılı

sampiyon, üstün ilkel canavardı. Ve bu hosuna gitti.

Liderligi Kim Kazandı

"Yaa, ben dememis miydim? Bu Buck'm iki seytan oldugunu söylerken dogru

diyordum."

Ertesi sabah Spitz'in kayıp, Buck'm da yaralarla kaplı oldugunu gören

François'nın söyledikleri bunlardı. Buck'ı atesin yanına getirip ısıkta yaraları

gösterdi.

"O Spitz canavar gibi dövüsür," dedi Perrault yarıklar ve kesikleri incelerken.

"Ama bu Buck da iki canavara bedel," diye cevapladı Francois. "Artık her sey

yoluna girer. Spitz gitti, kavga bitti, orası kesin."

Perrault kamp esyalarını toplarken, köpek sürücüsü de köpeklere kosumlarını

takmaya basladı. Buck, eskiden Spitz'in lider olarak durdugu yere dogru yürüdü,

ama ona aldırmayan Francois, gıpta edilen o pozisyona Sol-leks'i yerlestirdi.

Ona göre ekipte kalan en iyi lider köpek Sol-leks'ti. Buck öfkeyle Sol-leks'in

üstüne atladı, onu geriye iterek yerine geçti.

"Suna da bak!" Francois bacaklarına neseyle vurarak bagırdı. "Su Buck'a da

bakın! Spitz'i öldürdü diye isi alacagım sanıyor."

"Def ol buradan!" diye bagırdı, ama Buck yerinden kıpırdamayı reddediyordu.

Francois Buck'ı ensesinden tuttugu gibi kenara çekip, tüm

tehdit dolu hırlamalarına ragmen onun yerine Sol-leks'i koydu. Yaslı köpek

bundan hoslanmamıstı ve Buck'tan korktugunu da açıkça belli ediyordu. Francois

dedigim dedikti, ama o sırtını döner dönmez Buck tekrar Sol-leks'in yerine

geçiverdi. Sol-leks de hiç karsı çıkmıyor, eski yerine dönmek istiyordu.

Francois çok kızdı. "Simdi görürsün gününü, Allahın belası!" diye bagırdı ve

elinde kalın bir sopayla geri geldi.

Buck kırmızı kazaklı adamı hatırlayarak yavasça geri çekildi ve Sol-leks tekrar

öne geçirilince onun yerini almaya çalısmadı. Ama tam sopanın ulasabilecegi

mesafenin biraz açıgında dönüp durmaya basladı, sertçe ve öfkeyle hırlıyor ve

dönerken de Francois savurursa kaçabilsin diye sopayı izliyordu, çünkü sopalarla

ilgili dersini almıstı.

Sürücü isine devam etti ve Buck'ı Dave'in önündeki eski yerine koymaya hazır

olunca ona seslendi. Buck iki üç adım geri çekildi. Francois üstüne gitti, Buck

bunun üzerine daha da geri çekildi. Bir süre böyle devam ettikten sonra Francois

Buck'm dayak yemekten korktugunu düsünerek sopayı yere bıraktı. Ama Buck açıktan

açıga isyan halindeydi. Onun derdi sopadan kaçmak filan degil, liderlikti. Bu

onun hakkıydı. Bileginin hakkıyla kazanmıstı ve liderlikten asagısı onu tatmin

etmeyecekti.

Perrault yardıma geldi. Aralarında Buck'ı bir saate yakın kosturdular. Ona

sopalar fırlattılar. Buck kaçtı. Ona da, sülalesine de, kendinden önceki ve

sonraki nesillerine de, en uzak akrabalarına varıncaya kadar küfrettiler ve

Buck'm vücudundaki her tüye ve damarlarındaki her damla kana sövdüler, Buck da

küfürlere hırlayarak ve onların uzagında durarak karsılık verdi. Kaçmaya

çalısmıyor, kampın etrafında dönerek geri çekiliyordu, istedigi yerine

getirilecek olursa geri dönüp iyi bir köpek olacagını açıkça belli ediyordu.

Francois oturup kafasını kasıdı. Perrault saatine bakıp küfrü koyverdi. Vakit

geçiyordu, bir saat önce yola çıkmıs olmaları gerekirdi. Francois tekrar

kafasını kasıdı. Basını iki yana salladı ve mahcup bir sekilde kuryeye dönüp

sırıttı, kurye de yenildiklerini gösterircesine omuzlarını silkti. Francois Solleks'in

durdugu yere gitti ve Buck'ı çagırdı. Buck köpeklerin güldügü gibi

güldü, ama gelmedi. Francois Sol-leks'in kosumlarını çözdü ve köpegi arkaya,

eski yerine bagladı. Ekip kesintisiz bir sırayla kosumda duruyordu, yola çıkmaya

hazırdı. Buck için en önden baska yer kalmamıstı. Francois bir kez daha onu

çagırdı, Buck bir kez daha güldü ve gelmedi.

"Sopayı bırak," dedi Perrault.

Francois denileni yaptı, bunun üzerine Buck zafer dolu bir gülüsle kosarak geldi

ve ekibin basındaki yerini aldı. Kosumları takıldı, kızagın ayaklarının buzu

kırıldı ve iki adam kosar durumda nehir yolunun üstünde hızla yola koyuldu.

Köpek sürücüsü iki seytan diyerek Buck'a iltifat etmisti, ama daha sabahtan

Buck'ı hafife almıs oldugunu anladı. Buck liderligin gerektirdigi görevleri bir

anda üstlenmis ve nerede bir karara varılması, hızlı düsünülüp hızlı eyleme

geçilmesi gerekse, François'nın bir dengini görmedigi Spitz'den bile daha üstün

oldugunu göstermisti.

Ama Buck'ın asıl hüneri, kuralları belirlemek ve ekip arkadaslarının buna

uymasını saglamaktı. Dave ile Sol-leks liderlikteki degisimi umursamıyordu. Bu

onların isi degildi. Onların isi kızakta çalısmak, hem de çok çalısmaktı.

Kendileri isin içinde olmadıgı sürece neler döndügünü umursamıyorlar di. Onlara

kalsa iyi huylu Bilice bile düzeni saglayabildigi sürece liderleri olabilirdi.

Ancak ekibin geri kalanı Spitz'in son günlerinde zap-tedilemez bir hal almıstı

ve Buck onları yeniden hizaya sokmayı

basarınca ikisi de çok sasırdı.

Buck'ın hemen arkasında kızak çeken ve gögsündeki kayısa vücut agırlıgının

mecbur kaldıgından bir gram bile fazlasını asla koymayan Pike, ne zaman isten

kaytarsa derhal ve defalarca dürtüldü, ilk gün sona erdiginde, hayatında

çekmemis oldugu gibi kızak çekiyordu. Kamptaki ilk gece suratsız Joe adamakıllı

cezalandırıldı -Spitz'in daha önceyi hiç yapmayı beceremedigi bir isti bu. Buck

iri cüssesiyle onu rahatça alt etti ve dislemeyi kesip, merhamet dilemek için

yalvarmaya baslayana kadar da onu hırpalamayı bırakmadı.

Ekibin genel havası hemen toparlanmıstı. Eski zamanlardaki dayanısma tekrar

canlandı ve köpekler kosumlarda yemden tek köpekmis gibi kosmaya basladı. Rink

Rapids'de iki yerli Eskimo köpegi Teek ve Koona da ekibe katıldı ve Buck'ın

onları egitip ise alıstırma hızı François'mn nefesini kesti.

"Hayatımda bu Buck gibi köpek görmedim!" diye bagırdı. "Yok, hiç görmedim! Bin

dolarlık köpek bu! Sen ne dersin, Perrault?"

Perrault onaylarcasına basını salladı. O sırada rekorun önündeydi ve günbegün

mesafe kazanıyordu. Yol mükemmel bir durumdaydı, düzgün ve sertti ve onları

ugrastıracak yeni yagmıs kar da yoktu. Hava fazla soguk degildi. Hava sıcaklıgı

sıfırın altında elli dereceye düsmüstü ve yol boyunca da o derecede kaldı.

Adamlar dönüsümlü olarak kosup kızagı sürerken, köpekler de nadiren aldıkları

molalar haricinde ilerlemeye devam ediyordu.

Thirty Mile Nehri kısmen buzlarla kaplanmıstı ve vaktiyle girmek için on gün

harcadıkları yerden bir gün içinde çıkmayı basardılar. Bir kosuda Laberge

Gölü'nün ayagından Whitehorse Çaglayanı'na kadar altmıs millik bir mesafe kat

ettiler. Marsh,

Tagish ve Bennet (yetmis mil uzayan göller) bölgesinden öyle hızlı geçtiler ki,

kosma sırası gelmis olan adam, bir halatın ucunda kızagın arkasından kosmak

zorunda kaldı, ikinci haftanın son gününde de Beyaz Geçit'in üstünden geçip

Skagway'ın ve ayaklarının altındaki gemilerin ısıklarıyla deniz kıyısına

indiler.

Rekoru kırmıslardı. On dört gün boyunca her gün kırk mil civarında yol

gitmislerdi. Perrault ile Francois üç gün boyunca Skagway'in ana caddesinde

gögüslerini kabarta kabarta bir asagı bir yukarı dolastılar. Herkes onlara içki

ısmarlamak istiyordu. Ekip ise köpek terbiyecilerinden ve kızak sürücülerinden

olusan hayranlık dolu bir kalabalıgın sürekli merkezinde kaldı. Daha sonra üç

dört kötü Batılı adam kasabayı altüst etmek istedi, bu yüzden tuzluk gibi delik

desik edildiler ve halkın ilgisi daha baska kahramanlara yöneldi. Ardından resmi

emirler geldi. Francois Buck'ı yanına çagırdı ve ona sımsıkı sarılarak üstünde

agladı. Buck'ın Francois ve Perrault'yu son görüsü oldu bu. Diger insanlar gibi,

onlar da Buck'ın hayatından bir daha girmemek üzere çıktılar.

Buck ile arkadaslarını iskoç bir melez satın aldı ve bir düzine baska köpek

ekibiyle birlikte, o bıkkınlık verici Dawson yolunu geri gitmeye basladılar. Bu

seferki kosu hızlı degildi, rekor kırma vakti de degildi. Bu sefer her gün agır

bir isleri ve agır bir yükleri vardı, çünkü bu, Kutbun gölgesi altında altın

arayan adamlara dünyadan haberler tasıyan posta katarıydı.

Buck durumdan hoslanmamıstı, ama isini gayet düzgün yaptı, Dave ve Sol-leks gibi

isiyle gurur duydu ve diger arkadaslarının da, gurur duysalar da duymasalar da

üzerlerine düseni yaptıklarını gördü. Tekdüze bir hayattı, makine gibi bir

düzenle devam ediyordu. Günler birbirinin neredeyse aynısıydı. Her sabah belirli

bir saatte asçılar uyanıyor, ates yakılıyor ve kahvaltı yapılıyordu.

Daha sonra kimileri kampı toplarken digerleri köpeklere kosum takıyor

ve daha karanlık azalıp safak isareti vermeden bir saat kadar önce yola koyulmus

oluyorlardı. Kamp, geceleri kuruluyordu. Kimileri çadır kuruyor, kimileri

ateslik odun ve yataklar için çam dallan kesiyor, geri kalanlar da asçılara su

veya buz tasıyordu. Ayrıca köpeklere de yemek veriliyordu. Köpekler için günün

tek özelligi buydu. Gerçi balık yendikten sonra bir saat kadar filan, sayıları

yüze yakın olan diger köpeklerle etrafta dolasmak da hiç fena sayılmazdı.

Aralarında hırslı dövüsçüler de vardı, ama en cesurlarıyla yaptıgı üç dövüs

Buck'ı liderlige yükseltti. Öyle ki, ne zaman tüylerini kabartıp dislerini

gösterse, yolundan çekiliyorlardı.

Belki de en sevdigi sey atesin yanında yatmaktı, arka ayaklarım altına

kıvırıyor, ön ayaklarını öne dogru uzatıyor, kafasını kaldırıyor, hülyalı

gözlerle alevleri izliyordu. Kimi zaman Yargıç Miller'ın günesli Santa Clara

Vadisi'ndeki büyük evini, betonarme havuzu, Meksikalı tüysüz Ysabel'i ve Japon

buldogu Toots'u düsünüyordu; ama onlardan ziyade kırmızı kazaklı adam, Curly'nin

ölümü, Spitz'le yaptıgı büyük kavga ve yedigi ya da yemek istedigi güzel

yiyecekler aklına geliyordu. Sıla özlemi çekmiyordu. Günes ülkesi onun için

sisli ve uzaktı, bu tur anıların artık onun üzerinde gücü yoktu. Daha önce hiç

görmedigi seylerin ona tanıdık gelmesini saglayan kalıtsal anıları ise çok daha

güçlüydü; sonraki günlerde nükseden içgüdüler (atalarının anılarından baska bir

sey degilken zamanla kendi alıskanlıkları haline gelmislerdi) daha da ilerde

içinde hızlanıp canlanmıstı.

Bazen orada kıvrılmıs yatar ve hayaller kurarak alevlere bakarken, sanki alevler

baska bir atesten geliyormus gibi oluyordu ve kendisi de bu diger atesin yanında

kıvrılmıs yatarken, önünde duran melez asçıdan daha baska bir adam görüyordu. Bu

adamın bacakları daha kısa, kolları daha uzundu, kasları yuvarlak ve siskin

olmaktan ziyade tel tel ve dügümlü gibiydi. Saçları uzundu ve keçelesmisti,

kafası da gözlerden itibaren geriye dogru egimliydi. Tuhaf sesler çıkartıyor ve

karanlıktan çok korku-yormus gibi görünüyor, sürekli dikkatle karanlıga

bakıyordu. Diziyle ayakları arasına gelen elinde, ucuna sıkıca agır bir tas

parçası takılmıs bir sopayı sımsıkı tutuyordu. Sırtından asagı sarkan lime lime

ve atesten hafifçe yanmıs bir deri parçası haricinde çıplaktı, ama vücudu çok

kıllıydı. Bazı yerlerinde, gögsüyle omuzlarında ve kollarıyla uyluklarının dısa

bakan alt taraflarında bu kıllar neredeyse kürk gibiydi. Adam dik durmuyordu,

gövdesi kalçasından öne dogru egik, bacakları dizlerinden kıvrıktı. Vücudunda

neredeyse kedi gibi tuhaf bir yaylanma veya esneklik ve görünen ve görünmeyen

seylerden sürekli korkarak yasayan birinin çevikligi vardı.

Bu kıllı adam kimi zaman atesin yanında, basını bacaklarının arasına koyarak

bagdas kurup uyurdu. Böyle durumlarda dirsekleri dizlerinin üstünde, elleriyse

sanki kıllı kollarıyla yagmurdan korunmak istermis gibi, basının üstünde

kenetlenirdi. Ve bu atesin ötesinde, etraflarını çevreleyen karanlıkta, Buck

ikiser ikiser kor gibi yanan birçok kömür parçası görürdü, bunlar hep ikiser

ikiser olurdu. Buck bunların büyük av hayvanlarının gözleri oldugunu bilirdi.

Onların vücutlarının çalıların içinden geçerken çıkardıgı çıtırtıları ve

geceleri çıkardıkları sesleri duyardı. Ve Yukon Nehri'nin kıyısında tembel

gözlerle atesi izleyip hayallere dalmısken, diger dünyadan gelen bu ses ve

görüntüler sırtındaki tüyleri kabartır, omuzlarının arasında ve ensesindeki

tüyleri ise diken diken ederdi. Sonra alçak sesle ve ezilircesine inler ya da

yumusakça hırlamaya baslar ve melez asçı ona bagırırdı, "Hey Buck, uyan!" Bunun

üzerine diger dünya kaybolur ve

gerçek dünya yemden gözlerinin önüne gelir, uykudan uyanmıs gibi esner ve

gerinirdi.

Arkalarındaki postayla birlikte zor bir yolculuktu ve agır is onları çok

yıpratmıstı. Dawson'a vardıklarında zayıflamıslardı, kötü durumdaydılar ve on

gün veya hiç olmazsa bir hafta dinlenmeye ihtiyaçları vardı. Ama iki gün içinde

dısarıya gidecek mektupları yüklenmis, Barracks'dan Yukon kıyısına dogru

iniyorlardı. Köpekler yorgundu, sürücüler homurdanıyordu, bu da yetmezmis gibi,

her gün kar yagıyordu". Bu durum yolu yumusatıyordu, ki bu da kızagın ayakları

için daha büyük bir engel ve köpeklerin kızagı çekerken daha fazla zorlanması

anlamına geliyordu. Ama sürücüler iyi insanlardı ve köpekler için ellerinden

geleni yaptılar.

Her gece ilk is olarak köpeklere bakılıyordu. Sürücülerden önce köpekler yemek

yiyor, kendi köpeklerinin ayaklarıyla ilgilenmeden önce hiçbir sürücü uyku

tulumuna girmiyordu. Bunlara ragmen köpeklerin gücü gittikçe azaldı. Kıs

basından beri bin sekiz yüz mil yol gitmis, bütün o yorucu mesafe boyunca bir de

kızak çekmislerdi ve bin sekiz yüz mil de kolay is sayılmazdı. Buck dayanıyor,

arkadaslarını çalısmaya tesvik ediyor ve disiplini saglıyordu, ama kendisi de

çok yorulmustu. Billee artık istisnasız her gece uykusunda aglayıp inliyordu.

Joe her zamankinden daha suratsızdı, Sol-leks'in ise yanına bile yaklasılamıyordu,

ne kör tarafından, ne de diger tarafından.

Ama hepsinden çok acı çeken Dave'di. Ona birseyler olmustu. Daha suratsız ve

aksi olmustu, kamp kurulup kurulmaz yuvasını kazıyordu ve sürücüsü onu orada

doyuruyordu. Bir kez kosum takımından çıkıp yattı mı, ertesi sabah kosum takma

vakti gelinceye kadar bir daha ayaga kalkmıyordu. Bazen kosumlardayken, kızagın

aniden durmasıyla sarsıldıgında veya kizagı

çekmeye baslamak için kosumları zorlarken, acıyla bagırıyordu. Sürücüsü onu

muayene etti, ama hiçbir sey bulamadı. Bütün sürücüler bu durumla ilgilenmeye

basladı. Yemeklerini yerken ve yatmadan önce son pipolarını içerken bu konuyu

konusuyorlardı. Bir gece konsültasyon yaptılar. Dave yuvasından atesin yanına

getirildi ve birçok kez acıyla bagırana kadar köpegin degisik yerlerine

bastırdılar, içinde bir sorun vardı, ama hiçbir kırık kemik bulamadılar ve

sorunun ne oldugunu çözemediler.

Cassiar Bar'a varıldıgında Dave öylesine halsizdi ki, kosumlarda sürekli

düsüyordu, iskoç melez mola verdi ve onu ekipten çıkarıp bir sonraki köpegi Solleks'i

kızaga bagladı. Niyeti Dave'i dinlendirmek, kızagın arkasından bos

kosmasını saglamaktı. Çok hasta olmasına ragmen Dave kosumdan çıkarılmaya çok

içerledi, kosumlar çözülürken homurdanıp hırladı ve onca zaman bulundugu ve

hizmet verdigi pozisyonun Sol-leks tarafından isgal edildigini görünce, kalbi

kırılmıs bir halde aglamaya basladı. Kızak çekmekten duydugu gurur nedeniyle,

ölümüne hastalanmıs olsa da, baska bir köpegin onun isini yapmasına

katlanamıyordu.

Kızak gitmeye baslayınca sert yolun yanındaki yumusak karda bata çıka yürümeye

basladı. Sol-leks'e dislerini gösteriyor, üstüne giderek onu diger taraftaki

yumusak kara dogru atmaya çalısıyordu, kosumlarının içine atlamaya ve onunla

kızagın arasına girmeye çabalıyor, bütün bunları yaparken de keder ve acıyla

inliyor, havlıyor, bagırıyordu. Melez onu kırbaçla kovalamaya çalıstı, ama Dave

üzerine inen kırbaca aldırmadı bile, sürücünün de daha sert vurmayı içi

kaldırmadı. Dave kızagın arkasından, yolda rahatça yürümeyi reddediyordu,

yumusak karda kızagın yanından bata çıka yürümeye devam etti, ama burada da

yürümek öyle zordu ki, en sonunda yorgunluktan tükendi. Yere düstü ve kalkamadı,

kızaklardan olusan uzun kafile yanından yaylanarak geçerken kederle uluyordu.

Kuvvetinin son damlasıyla arkadan sendeleyerek gelmeyi basardı, daha sonra

kafile bir mola daha verdi. Dave diger kızakların yanından debelenerek yürüyüp

kendi kızagına kadar geldi ve Sol-leks'in yanında durdu. Sürücüsü arkasındaki

adamdan piposuna ates almak için bir süre oyalandı. Daha sonra dönüp köpeklerini

yemden yola baslattı. Köpekler yola koyulup kosumlara yüklenince dikkat çekici

bir hafifleme fark ettiler, endiseyle kafalarını çevirince saskınlıktan durdular.

Sürücü de saskındı, kızak yerinden oynamamıstı. Manzarayı görsünler

diye arkadaslarını çagırdı. Dave Sol-leks'in kosumlarının her ikisini de ısırıp

koparmıstı ve tam kızagın önünde, kendi yerinde duruyordu.

Gözleriyle orada kalmak için yalvarıyordu. Sürücü donup kalmıstı. Arkadasları,

bu yüzden ölecek olsa bile isten çıkarıldıgı için köpeklerin kalbinin

kırılabilecegini söylediler, hatta duyduklarına göre kızak çekmek için

fazlasıyla yaslı veya yaralı köpekler, kosumlardan çıkarılınca ölebiliyordu. Hem

Dave nasıl olsa ölmek üzereydi. Bu yüzden ona acıyıp, huzurlu ve mutlu biçimde,

kosum takımlarının içinde ölmesine karar verdiler. Böylece Dave tekrar kosumlara

alındı ve tıpkı eskisi gibi gururla çekmeye basladı, ama içindeki sancısı

nedeniyle defalarca bagırmaktan kendini alamadı. Defalarca yere düstü ve

kosumlarda sürüklendi, bir seferinde de kızak üzerinden geçti ve ondan sonra

arka ayaklanndan biri yüzünden topallamaya basladı.

Ama kampa varıncaya kadar dayandı, daha sonra sürücüsü ona atesin yanında bir

yer yaptı. Sabah oldugunda yola çıkamayacak kadar halsizdi. Kosumları takma

vakti geldiginde emekleyerek sürücüsüne dogru gitmeye çalıstı. Çırpınıp

kasılarak büyük

çabalarla ayaga kalkmayı basardı, sendeledi ve yere yıgıldı. Daha sonra

yerde yavasça ileri dogru solucan gibi kıvrılarak arkadaslarının kosumlarının

kondugu yere gitmeye çalıstı. On ayaklarını uzatıp, tutunup çeker gibi bir

hareketle vücudunu öne sürüklüyor, daha sonra tekrar ön ayaklarını uzatıp

kendini birkaç santim daha ileri çekiyordu. En sonunda kuvveti tükendi ve son

arkadasları onu karda nefes nefese kalmıs, kendilerine dogru özlemle bakarken

gördü. Kederle uluyan sesini ise, nehir kıyısındaki bir agaç kümesini geçip

gözden kaybolana kadar duymaya devam ettiler.

Burada kafile durduruldu, iskoç melez yavasça arkalarında bıraktıkları kamp

yerine dogru geri yürümeye basladı. Adamlar konusmayı kesmisti. Bir silah sesi

duyuldu. Adanı kosarak geri geldi. Kırbaçlar sakladı, çanlar neseyle çaldı,

kızaklar yine yaylanarak yola koyuldu; ama Buck ve diger tüm köpekler nehir

kıyısındaki agaçların arkasında neler oldugunu biliyordu.

Kızak Çekmenin Zorlugu

Dawson'dan ayrıldıktan otuz gün sonra Salt Water Postası, Buck ve arkadaslarının

önderliginde Skagway'e vardı. Perisan haldeydiler, çok yorulmus, bitip

tükenmislerdi. Buck yetmis kilodan elli yedi kiloya düsmüstü. Arkadasları daha

hafif olmalarına ragmen ona oranla daha fazla kilo kaybetmislerdi. Hep hasta

numarası yapan Pike sahtekâr zamanlarında sık sık basarıyla ayagı yaralanmıs

numarasını yaparken, simdi gerçekten topallıyordu. Sol-leks de topallıyordu ve

Dub'ın kürek kemigi burkul-mustu.

Hepsinin ayakları korkunç derecede sismisti. Ayaklarında hiçbir yaylanma,

sıçrama gücü kalmamıstı. Ayakları yere agır agır basıyor, vücutlarını sarsıyor,

günün yol yorgunlugunu iki katına çıkarıyordu. Ölümüne yorgun olmaları dısında

bir sorunları yoktu. Bu ölümüne yorgunluk da kısa süreli zorlanmadan gelen ve

birkaç saat dinlenmekle geçirilecek türde degildi; bu aylardır kızak çekmekten,

kuvvetlerinin yavasça ve uzun süredir tükenmesinden gelen bir yorgunluktu.

Takatleri, kullanacakları yedek güçleri kalmamıstı. Hepsini, en ufak kırıntısını

bile kullanmıslardı. Her kas, her lif, her hücre ölümüne yorgundu. Bunun da

sebebi vardı. Bes aydan kısa bir süre içinde iki bin bes yüz mil yol

gitmislerdi, bunun son bin sekiz yüz milinde ise sadece

bes günlük mola vermislerdi. Skagway'e vardıklarında bacakları neredeyse

tutmuyordu. Kosumları güçlükle gergin tutabiliyor, yokus asagı indikleri

yerlerde kızagın önünden zar zor kaçabiliyorlardı.

Skagway'in ana caddesinden asagıya yalpalayarak giderlerken sürücü onları,

"Çekmeye devam zavallı sis ayaklılar," diye cesaretlendirmeye çalısıyordu.

"Bu son artık. Sonra uzun bir molamız olacak. Tabii ya. Uu-upuzun bir mola."

Sürücüler uzun bir mola olacagından emindi. Onlar da iki gün molayla iki bin mil

gitmisti ve mantıga ve sagduyuya göre sıkı bir dinlenmeyi hak etmislerdi. Ama

Klondike'a öylesine çok insan akın etmisti ve bunların uzaklarda öyle çok

sevgilisi, esi ve yakını vardı ki, postalar dag gibi birikmisti; üstüne üstlük

bir de resmi yazısmalar vardı. Yol için, kızakta ise yaramayacak bu köpeklerin

yerine Hudson Körfezi'nden taze köpekler gelmeliydi, ise yaramayanlardan

kurtulmak lazımdı ve köpekler de dolar karsısında fazla degerli olmadıklarından,

satılacaklardı.

Üç gün geçti, bu sırada Buck ve arkadasları gerçekten de ne kadar yorgun ve

halsiz kalmıs olduklarını bir kez daha anladılar. Dördüncü günün sabahında

Amerikalı iki adam gelip onları kosum takımlarıyla beraber, çok az bir paraya

satın aldı. Adamlar birbirine Hal ve Charles diye hitap ediyordu. Charles orta

yaslarda açık tenli, zayıf, sulu gözlü bir adamdı ve gizlemekte oldugu gevsekçe

sarkan dudaga egim veren, heyecanla yukarı kıvrılan bir bıyıgı vardı. Hal on

dokuz yirmi yaslarında bir gençti, belinde kartuslarla oldukça göze çarpan

kemerde büyük bir Colt's tabancası ve bir av bıçagı vardı. Bu kemer onun en göze

çarpan seyiydi. Onun toylugunu -katıksız ve anlatılmaz toylugunu gösteriyordu,

iki adam da belli ki o civarlardan degildi

ve hangi akla hizmet Kuzey'de bir maceraya atıldıkları anlasılır gibi

degildi.

Buck pazarlık edildigini duydu, adamla devlet görevlisi arasında para

alısverisini gördü ve iskoç melezle posta katarı sürücülerinin de, tıpkı

Perrault, Francois ve digerlerinin gittigi gibi hayatından çıkıp gitmekte

olduklarını anladı. Ekip arkadaslarıyla beraber yeni sahiplerinin kampına

götürüldügünde Buck'ın gördügü is pasaklı ve bastan savmaydı. Çadır yarım

yamalak kurulmus, bulasıklar yıkanmamıstı, her sey darmadagındı; bir de kadın

vardı. Adamlar ona Mercedes diyordu. Charles'ın karısı ve HaPın kız kardesiydi -

tam bir aile saadeti.

Buck onları cadın sökerken ve kızagı yüklerken kaygıyla ve dikkatle izledi. Çok

çaba harcıyorlardı, ama isi bildiklerini belli eden bir sistemleri yoktu. Çadır

rulo yapılmıs, olması gerekenden üç kat daha büyük, devasa bir yıgın haline

getirilmisti. Teneke kap kaçak yıkanmadan toplanmıstı. Mercedes sürekli,

akrabası olan adamlar gibi düzensizce ayak altında dolasıyor, durmaksızın itiraz

ediyor, nasihat veriyordu. Adamlar kızagın önüne giysilerle dolu bir çuval

koyduklarında Mercedes önce bunun arka tarafa gitmesi gerektigini söyledi;

adamlar çuvalı arkaya yükleyince bu sefer de çuvalın üzerine birkaç parça esya

daha koydu, daha sonra sagda sola buldugu birkaç öteberinin o çuvaldan baskasına

giremeyecegine karar verdi ve böylece çuval yeniden yere indirildi.

Yandaki bir çadırdan çıkıp onları bir süredir izlemekte olan üç adam sırıtarak

birbirine göz kırpıyordu.

"Bayagı yükünüz var anlasılan," dedi adamlardan biri. "Gerçi bunu söylemek bana

düsmez, ama sizin yerinizde olsam o çadırı yola götürmezdim."

"Hayatta olmaz!" diye bagırdı Mercedes, ellerini zarif bir sekilde 

üzüntüyle havaya kaldırarak. "Çadırsız nasıl yaparım? Mümkün degil!"

"ilkbahardayız, havalar sogumaz ki artık," diye cevap verdi adam.

Mercedes kararlılıkla basım iki yana salladı ve Charles ile Hal son esyaları da

dag gibi yıgının tepesine yükledi.

"Bunun gidecegini mi sanıyorsunuz?" diye sordu adamlardan biri.

"Niye gitmeyecekmis?" diye kestirip attı Charles.

"Tamam tamam," dedi adam hemen uysalca. "Sadece merak etmistim, hepsi o. Biraz

fazla agır görünmüstü de."

Charles sırtını döndü ve yükü bagladıgı halatı becerebildigi kadar asagı çekip

sıkılastırdı, ki esasen hiç de becerememisti.

"Tabii köpekler de bütün gün boyunca arkalarında bu dev gibi yükle yürür," diye

onayladı ikinci adam.

"Elbette," dedi Hal buz gibi bir kibarlıkla, bir elinde dizginler, digeriyle de

kırbacı savuruyordu. "Deh!" diye bagırdı. "Hadi çekin!"

Köpekler gögüs kayıslarına asıldı, birkaç saniye var güçleriyle zorladılar,

sonra gevsettiler. Kızagı yerinden oynatamıyorlar-dı.

"Tembel hayvanlar, simdi gösteririm onlara günlerini!" diye bagırarak kırbacını

köpeklere vurmak için kaldırdı.

Ama Mercedes aglayarak araya girdi, "Ah Hal, bunu yapmamalısın," diyerek kırbacı

yakalayıp, elinden çekip aldı. "Zavallı hayvanlar! Simdi ya yolun devamında

onlara kötü davranmaya-cagına söz verirsin, ya da surdan suraya gitmem."

"Amma çok sey biliyorsun köpekler hakkında," diye küçümseyerek güldü agabeyi.

"Rahat bıraksana beni. Bunlar tembel diyorum sana, is yapmaları için kırbaçlaman

sart. Onlar bundan

anlıyor, istedigine sor. Git o adamlardan birine sor."

Mercedes dönüp yalvarırcasına adamlara baktı, tatlı yüzünde, kötü bir sey görmüs

ve karsı koyamamıs gibi, bir hosnutsuzluk okunuyordu.

Adamlardan biri cevap verdi, "Dogrusunu isterseniz, takatleri kalmamıs.

Yorgunluktan bitmisler, mesele bu. Molaya ihtiyaçları var."

"Molanın cam cehenneme," dedi Hal tüysüz dudaklarıyla. Mercedes bu küfrü duyunca

acı ve üzüntüyle iç çekti.

Ne var ki, Mercedes ailesine fazlasıyla baglı bir yaratıktı ve bir anda

kardesini savunmaya geçti. "Bos ver o adamı," dedi igneli bir tavırla.

"Köpeklerimizi süren sensin, sence en dogrusu neyse onu yap."

Bir kez daha Hal'ın kırbacı köpeklerin üzerine indi. Köpekler gögüs kayıslarına

asıldılar, ayakları sert karı kazıdı, karın içine girdi ve tüm kuvvetleriyle

itmeye çalıstılar. Kızak sanki demir atılmıs gibi milim bile kıpırdamıyordu, iki

kere denedikten sonra nefes nefese, sessizce durdular. Kırbaç vahsice

saklıyordu, Mercedes yine araya girdi. Buck'ın önünde diz çöktü, gözleri

yaslarla doluydu, ellerini Buck'ın boynuna doladı.

"Ah zavallı hayvanlar sizi," diye bagırdı sefkatle. "Neden sıkı çekmiyorsunuz? O

zaman kırbaçlanmazsınız." Buck ondan hoslanmamıstı, ama su anda ona karsı

koyacak hali yoktu, Mercedes de onun için günlük sefil isinin bir parçasıydı.

Ters bir sey söylememek için dislerini sıkan izleyicilerden biri dayanamayıp

konustu.

"Size ne olacagı umurumda bile degil, ama köpeklerin hatırına söyleyeyim, bu

kızagın buzunu kırarsanız onların isini çok daha kolaylastırmıs olursunuz.

Kızagın ayakları donmus. Agırlıgınızı saga ve sola, öne dogru atın ve kızagın

buzunu kırın."

Üçüncü kez denendi, ama bu sefer tavsiyeye uyarak Hal donup karla kaynasmıs

kızak ayaklarının buzunu kırdı. Asırı yüklü devasa kızak ileri gitmeye basladı,

Buck ile arkadasları kırbaç yagmurunun altında çılgınca mücadele ediyordu. Otuz

metre kadar ileride yol kıvrılıp dik bir yokusla ana caddeyle birlesiyordu.

Kursun kadar agır olan kızagı ayakta tutabilmeyi ancak tecrübeli biri

becerebilirdi, ama Hal böyle biri degildi. Dönemece geldiklerinde savruldular,

kızak devrildi ve gevsek baglanmıs yükün yarısı yerlere döküldü. Köpekler

durmadı bile. Hafiflemis kızak da arkalarından yan yatmıs halde gidiyordu.

Köpekler kötü muamele ve insafsız yük nedeniyle kızgındı. Buck'ın tepesi

atmıstı. Kosmaya basladı, ekip de pesi sıra, liderini takip ediyordu. Hal, "Hoo!

Hoo!" diye avazı çıktıgı kadar bagırıyordu, ama köpekler oralı bile olmadı.

Devrilmis kızak Hal'ın üstünden geçti ve köpekler caddeye fırlayıp, Skagway'in

nesesine nese katarak, yükün geri kalanını da döke saça kentin en islek caddesi

boyunca kostular.

iyi kalpli kentliler köpekleri yakaladı ve etrafa saçılmıs esyaları topladı.

Tavsiyeler de verdiler. Dawson'i görmek istiyorlarsa yükü yarıya indirip

köpeklerin sayısını iki katına çıkarmalarını söylediler. Hal, kız kardesi ve

kayınbiraderi isteksizce dinledi, sonra çadırlarım kurdular ve esyalannı elden

geçirdiler. Ortaya çıkan konserve yiyecekler herkesi güldürdü, çünkü Uzun Yol'da

konserve yiyecek, hayallerde görülecek bir seydi. "Battaniyeler otele yakısır,"

dedi kahkahalarla gülerek yardım eden adamlardan biri. "Bunların yarısı bile

fazla, atın bunları. O çadırı da atın, su tabak çanagı da. Hem kim yıkayacak ki

bunları? Pulmanda mı gittiginizi sanıyorsunuz siz Allahaskına?"

Gereksiz esyaların insafsızca atılması bu sekilde devam etti. Giysi valizleri

yere fırlatılıp birer birer atılırken Mercedes bagıra

çagıra agladı. Hep aglıyordu zaten, ama atılan her elbisesi için ayrıca bir kez

daha agladı. Ellerini dizine dolamıs, dayanacak gücü kalmamıs gibi ileri geri

sallanıyordu. Bir düzine Charles gelse yerinden bir milim bile kıpırdamayacagım

iddia ediyordu. Herkese ve her seye yalvardı, en sonunda gözlerini silip,

yolculukta yanlarında bulunması sart olan esyaları bile atmaya koyuldu. O hızla

kendi esyalarını atmayı bitirdiginde, esiyle agabeyinin esyalarına da dalıp

fırtına gibi içlerinden geçti.

Bu da bittikten sonra, yarıya indirilmis haliyle bile, yükleri hâlâ dev gibi bir

yıgındı. Charles ile Hal aksam çıkıp altı Yabancı köpek satın aldılar, ilk

ekipteki altı köpekle ve rekor yolculukta Rink Rapids'de alınan Eskimo köpekleri

Teek ile Koona ile birlikte, ekip toplam on dört köpege çıkmıstı. Ama Kuzey'e

ayak bastıklarından beri alısmıs olmalarına ragmen Yabancı köpekler pek bir ise

yaramıyordu. Üç tanesi kısa tüylü av köpegiydi, bir tanesi Newfoundland

cinsiydi, diger ikisi de belirsiz bir cinsten melez köpeklerdi. Bu yeni gelenler

hiçbir sey bilmiyor gibi görünüyordu. Buck ve yol arkadasları onlara bıkkınlıkla

baktılar ve Buck onlara yerlerini ve ne yapmamaları gerektigini hızla ög-retse

de, ne yapmaları gerektigini ögretmeyi basaramadı. Kızak çekmeyi sevmiyorlardı,

iki melez hariç digerleri, kendilerini aniden içinde buldukları yabancı ve vahsi

ortam ile maruz kaldıkları kötü davranıslar nedeniyle saskındı ve sevkleri

kırılmıstı, iki melezde zaten hiç sevk yoktu, onların kırılabilecek tek seyleri

kemikleriydi.

iki bin bes yüz mil aralıksız yolculuk etmekten, yorgun düsmüs eski ekip,

ümitsiz ve perisan haldeki yeni gelenlerle bir araya gelince, manzara hiç de iç

açıcı degildi. Ama iki adam çok neseliydi. Kendileriyle çok da gurur

duyuyorlardı. On dört köpekle, bu isi havasıyla yapıyorlardı. Geçitte Dawson'a

gelen veya

Dawson'dan çıkan diger kızakları görmüslerdi, ama hiçbir kızakta böyle on dört

köpek görmemislerdi. Esasen Kuzey Kut-bu'ndaki yolculukların dogasında on dört

köpegin bir kızagı çekmemesinin bir nedeni vardı, bu neden de tek bir kızagın on

dört köpegin yiyecegini tasıyamamasıydı. Ama Hal ile Charles bunu bilmiyordu.

Yolculugu ellerinde kursunkalemle planlamıslardı, bir köpege su kadar yiyecek,

su kadar köpek, su kadar gün, tamam bitmisti. Mercedes de omuzlarının üstünden

hesaba bakmıs ve çok iyi anlamıs gibi basını sallamıstı, her sey o kadar basitti

ki.

Ertesi sabah geç saatlerde Buck caddede, uzun ekibin basında gidiyordu, içinde

hiç canlılık yoktu, ne kendisinde ne de arkadaslarında arzu ve istek vardı. Ölü

gibi yorgun baslıyorlardı yola. Buck Salt Water'la Dawson arasındaki mesafeyi

dört kez gitmisti, aynı yolu bir kez daha, bitkin ve yorgun gidecegini bilmek

canını çok sıkıyordu. Canı çalısmak istemiyordu, hiçbir köpegin canı

istemiyordu. Yeni köpekler çekingendi ve korkmuslardı, eskiler ise sahiplerine

güvenmiyordu.

Buck belli belirsiz bu iki adam ve kadına güvenilmeyecegim hissediyordu. Hiçbir

seyin yolunu yordamını bilmiyorlardı ve günler geçtikçe bunu ögrenmeyi de

beceremedikleri onaya çıktı. Her isleri laçkaydı, düzen veya disiplinleri yoktu.

Yarım yamalak bir kamp kurmak gecelerinin, o kampı toplayıp kızagı yüklemeleri

de sabahlarının yarısını alıyordu. Üstelik kızagı öyle beceriksizce yüklemis

oluyorlardı ki, gün boyu ikide bir durup yükü yeniden düzeltmeleri gerekiyordu.

Bazı günler on mil bile yol alamıyor, kimi günler yola bile çıkamıyorlardı. Ve

bir gün bile köpek-yemek hesaplamaları yaparken baskalarının temel olarak aldıgı

mesafenin yarısından fazlasını kat edemediler. Eninde sonunda köpeklerin

yiyecegi yetmeyecekti. Ama onlar

ellerindeki yiyecegi bol keseden dagıtarak, ögünlerin daha küçük verilecegi

o günü daha da yaklastırdılar. Kronik açlık nedir bilmediklerinden ufacık bir

kırıntıyı bile sonuna kadar kullanmaya alıskın olmayan Yabancı köpeklerin

istahları korkunçtu. Bunun üzerine bir de bitkin Eskimo köpekleri kızagı

takatsiz çekmeye baslayınca, Hal normal porsiyonların çok küçük olduguna karar

verdi ve onları iki katına çıkardı. Bu da yetmezmis gibi, Mercedes güzel

gözlerinde yaslarla ve sesi titreyerek, Hal'ı köpeklere daha da fazla yemek

vermesi için kandırmayı becere-meyince, yiyecek çuvallarından balık çalarak

köpekleri gizlice beslemeye basladı. Ama Buck'a ve Eskimo köpeklerine gereken

balık degil, molaydı. Daha yavas gitmelerine ragmen, çektikleri agır yük

kuvvetlerini siddetle tüketiyordu.

Ardından yiyecek kıtlıgı geldi. Hal bir gün bir de baktı ki, köpeklerin

yiyeceginin yarısı gitmisti ve yolun daha sadece dörtte birini gidebilmislerdi

ve ne hatırla ne de parayla baska köpek yemegi bulunabilirdi. Böylece normal

porsiyonu bile iyice kısarak her gün daha fazla yol kat etmeye çalıstı. Kız

kardesiyle kayınbiraderi de onu destekliyordu, ama yüklerinin agırlıgından ve

kendi beceriksizliklerinden sinirlenmislerdi. Köpeklere daha az yemek vermek

sorun degildi, ama onların daha hızlı gitmelerini saglamak imkânsızdı. Hem

sabahları daha erken kalkıp yola koyulmayı becerememeleri de, daha uzun süre

yolculuk etmelerini engelliyordu. Köpekleri nasıl çalıstıracaklarını

bilmedikleri gibi, kendileri de nasıl çalısacaklarından bihaberdi.

ilk giden Dub oldu. Habire yakalanıp cezalandırılan zavallı ahmak bir hırsız

olmasına ragmen, güvenilir bir isçi de olmustu. Burkulmus omzu tedavi

edilmedigi, kendisi de hiç dinleneme-digi için durumu giderek kötülesti ve

sonunda Hal onu büyük Colt's tabancasıyla vurdu. Kuzey'de Yabancı köpeklerin

Eskimo

köpekleri kadar yemek verildiginde açlıktan öldükleri söylenirdi. Buck'ın

altındaki, Eskimo köpeklerinin bile yemeginin yarısını alan altı Yabancı köpegin

de ölmekten baska yapabilecegi hiçbir sey yoktu, ilk ölen Newfoundland cinsi

köpekti, ardından üç tane kısa tüylü av köpegi gitti, iki melez köpek hayata

daha sıkı sarılmıstı, ama sonunda onlar da öldü.

Bu sırada üç kiside Güney'in vermis oldugu bütün hos tavırlar ve nezaket yok

olmustu. Hiçbir cazibesi ve romantizmi kalmayan Kutup yolculugu, onların

erkeklik ve kadınlıgı için fazla sert bir gerçeklik olmaya baslamıstı. Mercedes

köpeklere aglamayı kesti, zaten kendisine aglamakla ve kocası ve kardesiyle

kavga etmekle fazlasıyla mesguldü. Kavga edemeyecek kadar yorgun oldukları

görülmüyordu hiç. Asabiyetleri mutsuzluklarından dogmus, onunla birlikte

büyümüs, onu sollamıs, çok ötesine geçmisti. Sıkı çalısan ve çok acı çeken, ama

yumusak ve nazik konusan insanlara gelen o fevkalade yolculuk sabrı, bu iki

adamla kadına ugramamıstı. Onlarda bu tür bir sabrın zerresi bile yoktu.

Kaskatıydılar ve acı çekiyorlardı; kasları agrıyor, kemikleri sızlıyordu. Bu

yüzden sözleri de sivrilesmisti ve sabah uyandıkları andan gece yatıncaya kadar

sadece ters laflar ediyorlardı.

Charles ile Hal, Mercedes'ten ne zaman fırsat bulsalar dalasıyorlardı. Herkes

payına düsenden daha fazla is yaptıgından emindi ve her biri bu inancını her

fırsatta dile getiriyordu. Mercedes kimi zaman kocasının, kimi zaman kardesinin

yanındaydı. Bunun sonunda adamakıllı ve bitmek bilmeyen bir aile kavgası

oluyordu. Kimin ates için birkaç parça odun keseceginden baslayan bir tartısma

(sadece Charles ile Hal'ı ilgilendiren bir tartısmaydı) göz açıp kapayıncaya

kadar ailenin geri kalanına sıçrıyor; babalar, anneler, amcalar, kuzenler,

binlerce mil uzaklardaki

insanlar, hatta ölmüsler bile isin içine giriyordu. Hal'ın sanat veya

dayısının yazdıgı türden tiyatro oyunlan hakkındaki görüslerinin birkaç parça

odun kesmekle ne ilgisinin olabilecegi akıl alır gibi degildi, yine de kavga hem

bu yönde, hem Char-les'ın politik önyargıları yönünde ilerliyordu. Bir Yukon

atesi yakmanın Charles'ın dedikoducu ve yalancı kız kardesiyle ne alakası

olabilecegini de tek bilen Mercedes'ti. Mercedes bu konuyla ilgili bin bir

yorumda bulunup rahatlar, aklına gelmisken tatsız ve tuhaf bir biçimde esinin

ailesine özgü diger huylarla ilgili de söylenip dururdu. Bütün bunlar olurken

ates hâlâ yakılmamıs, kamp daha dogru düzgün kurulmamıs, köpekler de aç kalmıs

oluyordu.

Mercedes'in sızlanmasına neden olan bir konu daha vardı -cinsiyeti. Güzeldi,

tatlıydı ve hayatı boyunca el üstünde tutulmustu. Ama kocasıyla kardesinin ona

hali hazırdaki davranısı, el üstünde tutmaktan baska her seydi. Çaresiz olmayı

âdet edinmisti. Adamlar ondan sikâyet ediyordu. Kendisine göre en önemli olan

cinsiyet kosulu reddedildikçe ve suçlandıkça, o da adamların hayatını cehenneme

çevirmeye basladı. Artık köpeklerle ilgilenmiyordu, her tarafının agrıdıgını ve

yorgun oldugunu söyleyerek, kızagın üstünde oturarak gitmekte inat ediyordu,

iyiydi, hostu, ama tam altmıs kilo çekiyordu -bitkin ve açlıktan kıvranan

hayvanların çektigi yükü iyice dayanılmaz bir hale getirmisti. Günlerce bu

sekilde kızagın üstünde gitti, en sonunda köpekler kosumların içinde yere

yıgıldılar ve kızak durdu. Charles ile Hal kızaktan inip yürümesi için ona

yalvardılar, yakardılar, ayaklarına kapandılar. Bütün bunlar olurken Mercedes de

aglayıp sızlanıyor ve Tanrı'dan onların kabalıklarını cezalandırmasını

diliyordu.

Bir seferinde onu kızaktan kaba kuvvetle indirdiler. Bunu bir

daha asla yapmadılar, çünkü Mercedes sımarık bir çocuk gibi ayaklarını

sürttükten sonra yol üzerine çöküp oturdu. Kızak yoluna devam etti, ama Mercedes

yerinden kıpırdamadı. Üç mil gittikten sonra kızagın yükünü bosalttılar,

Mercedes'i almak için geri döndüler ve yine kaba kuvvetle onu yeniden kızagın

üstüne koydular.

Kendi sefaletlerinin büyüklügünden, hayvanların çektigi acılara karsı

hissizdiler. Hal'ın digerleri üzerinde de uyguladıgı teorisine göre, insan

sertlesmeliydi. Bu teorisini kız kardesine ve kayınbiraderine de asılamaya

çalıstı. Bunu basaramayınca teorisini sopayla köpeklerin kafasına kakmaya

basladı. Five Fin-gers'da köpeklerin yiyecegi bitti ve dissiz yaslı bir

Kızılderili kadın onlara, Hal'ın kalçasındaki büyük av bıçagının yanında duran

Colt's tabanca karsılıgında, birkaç kilo donmus at derisi vermeyi teklif etti.

Bu deri, yiyecegin yerine pek geçecek gibi degildi, altı ay önce sıgır

yetistiricilerinin açlıktan ölen atlarından yü-zülmüstü. Donmus haliyle daha çok

galvanize demir seritlere benziyor ve köpekler bunu midesine indirdiginde, ince

ve gıdasız deri tellere ve mide bulandırıcı ve hazmedilemeyen kısa kıllar

yumagına dönüsüyordu.

Buck ekibinin basında, bütün bunların içinden tıpkı bir kâ-bustaymıs gibi,

topallayarak geçiyordu. Çekebildigi zaman kızagı çekiyordu, daha fazla

çekemediginde yere düsüyor, kırbaç veya sopa darbeleriyle zar zor ayaga

kalkıyordu. O güzel kürkün-deki bütün canlılık ve parıltı gitmisti. Tüyleri

porsumus ve kirlenip sarkmıs, Hal'ın sopasının onu morarttıgı yerlerde kurumus

kanlarla lekelenmisti. Kasları eriyip dügümlü seritlere dönüsmüs, ederi

kaybolmustu, iskeletindeki her kaburga ve kemik, boslukta kırısan gevsek postta

açıkça belli oluyordu, insanın içini burkan bir görüntüydü, ama Buck'ın içi

burkulmazdı. Kırmızı

kazaklı adam bunu kanıtlamıstı.

Buck nasılsa, arkadasları da aynı durumdaydı. Ortalıkta dolasan birer

iskelettiler. Buck da dahil olmak üzere, toplam yedi köpektiler. Büyük

sefaletlerinde, kırbaç veya sopa darbelerine duyarsızlasmalardı. Sopayla

vurulunca gelen acı sönük ve uzaktı, tıpkı gözlerinin gördügü ve kulaklarının

isittigi seylerin sönük ve uzak olması gibi. Yarı canlı, hatta çeyrek canlı bile

sayılmazlardı. Yasam kıvılcımlarının içinde zayıfça titrestigi kemik

torbalarından baska bir sey degillerdi. Ne zaman mola verilse ölü gibi

kosumlarının içinde yere yıgılıyorlardı, yasam kıvılcımları bile kararıp

soluyor, sönmeye yüz tutuyordu. Ardından sopa veya kırbaç üzerlerine inmeye

baslayınca, kıvılcım zayıfça yemden titremeye baslıyor ve titreyerek yürümeye

devam ediyorlardı.

Günün birinde iyi kalpli Billee düstü ve kalkamadı. Hal tabancasını satmıstı, o

nedenle baltayı alıp kosumların içinde yatan Billee'nin kafasına indirdi, daha

sonra kosumlarını keserek cesedi çıkarıp kenara sürükledi. Buck da arkadasları

da bunu gördü, bunun onların basına da çok yakında gelecegini biliyorlardı.

Ertesi gün Koona öldü ve sadece bes köpek kaldılar: Joe kötü hallerini çoktan

geride bırakmıstı; Pike kötürüm, topal ve sadece yarı bilinçli haldeydi ve artık

hasta numarası yapacak hali kalmamıstı; Sol-leks tek gözüyle, hâlâ kızak çekme

isine sadık ve kızagı çekmek için çok az kuvveti kaldıgından keyifsizdi; Te-ek,

o kıs o kadar uzaga yolculuk etmemisti ve simdi en yeni köpek olarak kaldıgı

için daha çok sopa yiyordu; ve Buck, hâlâ ekibin basında, ama artık ekibi

disipline sokmuyor, sokmaya da çalısmıyordu, günün yarısında bitkinlikten gözü

hiçbir seyi görmez haldeydi. Yola bile ancak onu hayal meyal görerek,

ayaklarıyla belli belirsiz hissederek devam edebiliyordu.

Nefis bir bahar havası vardı, ama ne köpekler, ne de insanlar bunun farkındaydı.

Günes her gün biraz daha erken doguyor ve biraz daha geç batıyordu. Sabahın

üçünde safak söküyor, aksam saat dokuza kadar da alacakaranlık sürüyordu. Uzun

gündüz saatleri, pırıl pırıl günes ısıgıyla dopdoluydu. Ürpertici kıs

sessizligi, yerini uyanmakta olan yasamın büyük ilkbahar mırıltılarına

bırakmıstı. Dört bir yanlarından gelen bu mırıltılar yasam sevinciyle

dopdoluydu. Bu ses yasayan ve yeniden hareket eden, ölü gibi kalmıs ve uzun kıs

ayları boyunca yerinden kıpırdamamıs seylerden geliyordu. Çamların içinde

özsular yürüyordu. Sögütler ve kavaklar genç filizler veriyor, çalılar ve

sarmasıklar taptaze ve yemyesil giysilerini giyiyordu. Geceleri cırcırböcekleri

ötüyor, gündüzleri her türlü sürüngen günese dogru fırlıyordu. Keklikler ve

agaçkakanlar ormanda uguldayıp takırdıyorlardı. Sincaplar sohbet ediyor, kuslar

cıvıl cıvıl ötüyor, baslarının üzerinde ise, gökyüzünü ikiye bölermis gibi

sırayla uçarak güneyden gelen yaban kazları bagrısıyordu.

Her tepenin eteklerinden akan suyun damlama sesleri, görünmeyen pınarların

sırıltısı geliyordu. Her sey açılıyor, bükülüyor, çatırdıyordu. Yukon, kendisini

bastırıp kısıtlayan buzu kırarak özgürlügüne kavusmaya çalısıyordu. Alttan

Yukon, üstten günes, birlikte buzu eritiyorlardı. Buzda hava delikleri olusuyor,

yarıklar ortaya çıkıp açılıyor, buzun ince kısımları büyük parçalar halinde suya

düsüyordu. Ve uyanan yasamın tüm bu açılısının, yırtılısının ve çarpıntısının

ortasında, pırıl pırıl parlayan günesin altında ve yumusacık esen meltemlerin

arasında, iki adam, bir kadın ve Eskimo köpekleri, ölüm yolcuları gibi

sendeleyerek ilerliyordu.

Düsen köpekler, aglayarak kızak süren Mercedes, durmadan küfürler savuran Hal ve

dalgın gözleri sulanan Charles ile birlikte,

Beyaz Nehir'in agzında bulunan John Thornton'ın kamp yerine düse kalka

girdiler. Durdukları anda köpeklerin hepsi vurulup ölmüs gibi yere yıgıldı.

Mercedes gözlerini kurulayarak John Thornton'a baktı. Charles dinlenmek için bir

kütügün üstüne oturdu. Kaskatı kesildiginden çok yavas ve zorlukla oturmustu.

Konusma isini Hal üstlendi. John Thornton hus agacı gövdesinden yontmus oldugu

balta sapına son seklim vermekteydi. Yontarken bir yandan onları dinledi,

sorularına tek heceli cevaplar verdi ve sorulursa tavsiyede bulundu. Bu cins

insanları iyi bilirdi ve verdigi tavsiyelerin dinlenmeyeceginden kesinlikle

emindi.

"Bize yukarıda dediler ki, yolun dibi çöküyormus ve yapacagımız en iyi sey yatıp

dinlenmekmis," dedi Hal, Thornton'ın iyice incelmis buzun üzerinde sanslarını

zorlamamaları yönündeki tavsiyesine cevap olarak. "Bize Beyaz Nehir'e kadar

gidemezsiniz, de demislerdi, ama geldik iste." Bu son cümlede, alaycı bir zafer

tınısı seziliyordu.

"Dogru demisler," diye cevapladı John Thornton. "Buzun dibi her an çökebilir.

Sadece budalalar, budala sansıyla onu geçmeyi basarabilir. Size açık açık

söyleyeyim, bana Alaska'nın bütün altınlarını dahi verseler, o buzun üzerinde

postumu tehlikeye atmam."

"Çünkü sen budala degilsin, sanırım," dedi Hal. "Neyse fark etmez, biz Dawson'a

gidiyoruz." Kırbacını açtı. "Kalk ayaga, Buck! Hey! Kalk dedim sana! Çek hadi!"

Thornton bıçakla elindeki sapı yontmaya devam etti. Bir budalayla yapacagı

budalalıkların arasına girmenin hiçbir ise yaramayacagını biliyordu. Hem iki üç

budalanın eksik ya da fazla olması bir sey degistirmezdi.

Ama ekip emre uyup kalkmadı. Onları ayaklandırmak için

kırbacın gerektigi asamaya çoktan varmıslardı. Kırbaç acımasız görevini yerine

getirmek'için her taraflarında saklıyordu. John Thornton bir sey söylememek için

dudaklarını ısırdı, ilk sürünerek kalkan Sol-leks oldu. Ardından Teek kalktı. Ve

acıyla havlayarak Joe ayaklandı. Pike acıyla çaba harcıyordu. Tam iki kere yarı

kalkmısken yine düstü, üçüncüde ayaga kalkmayı basardı. Buck çaba harcamadı.

Düstügü yerde sessizce yatıyordu. Kırbaç tekrar tekrar üstüne indi, ama Buck ne

sızlandı, ne de karsılık verdi. Thornton defalarca bir sey söyleyecekmis gibi

agzını açtı, sonra vazgeçti. Gözlerini bir nem kapladı ve kırbaçlama devam

ederken, ayaga kalkıp kararsızca bir ileri bir geri yürümeye basladı.

ilk kez Buck is yapmıyordu, bu da Hal'ı öfkeden kudurtmak için yeterli bir

sebepti. Kırbacı bırakıp eline sopayı aldı. Buck üstüne simdi daha da agır inen

darbe yagmuru altında, kalkmayı reddediyordu. O da istese arkadasları gibi zar

zor ayaga kalkabilirdi ama, onlardan farklı olarak, kalkmamaya karar vermisti.

Yaklasan ölümü hayal meyal hissedebiliyordu. Bunu nehir kıyısına vardıklarında

da kuwetle hissetmis, bu histen bir daha kurtulamamıstı. Ayaklarının altında gün

boyu hissettigi ince ve çürük buzdan sonra, sahibinin onu sürmeye çalıstıgı

önlerindeki buzda, felaketin çok yaklastıgını hisseder gibiydi. Yerinden

kıpırdamayı reddetti. Öyle çok acı çekmis ve bunları öylesine asmıstı ki,

sopalar canını fazla acıtmıyordu artık. Darbeler üzerine inmeye devam ederken

içindeki yasam kıvılcımı titredi ve iyice küçüldü. Neredeyse sönecekti.

Kendisini tuhaf bir sekilde uyusmus hissediyordu. Çok uzak bir mesafeden,

dövüldügünü biliyordu. Son acı hisleri de gitti. Artık hiçbir sey hissetmiyordu,

ama sopanın vücuduna degisini hafifçe duyabiliyordu. Ama artık vücudu kendisine

ait degildi, öylesine uzak görünüyordu ki...

Aniden, uyarıda bulunmadan, anlasılmayan ve daha çok bir hayvanınkini andıran

bir haykırısla John Thornton, sopayı indirip duran adamın üstüne atladı. Hal,

bir agaç üzerine düsmüs gibi geri savruldu. Mercedes bir çıglık attı. Charles

düsünceli düsünceli baktı, sulu gözlerini ovusturdu, ama kaskatı kesilmis

oldugundan ayaga kalkmadı.

John Thornton Buck'ın basında durdu, kendini kontrol etmek için büyük bir

mücadele veriyor, öfkeden konusamıyordu.

"Bu köpege bir daha vurursan, seni öldürürüm," diyebildi en sonunda boguk bir

sesle.

"O benim köpegim," diye cevap verdi Hal, agzındaki kanı silip ayaga kalkarken.

"Çekil yolumdan, yoksa gebertirim seni. Ben Dawson'a gidiyorum."

Thornton onunla Buck arasında duruyor, yolundan çekilmeye hiç niyeti olmadıgını

açıkça gösteriyordu. Hal uzun av bıçagım çekti. Mercedes çıglık atıyor, aglıyor,

gülüyor, karmasık isterik tepkiler veriyordu. Thornton baltanın sapıyla Hal'ın

parmaklarına vurdu ve bıçak yere düstü. Hal bıçagı almaya çalısırken

parmaklarına bir daha vurdu. Sonra egilip bıçagı aldı ve iki harekette Buck'ın

kosumlarını kesti.

Hal'ın dövüsecek hali kalmamıstı. Zaten elleri, daha dogrusu kolları kız

kardesiyle doluydu; öte yandan, Buck da ölmek üzere oldugundan kızagı çekemezdi.

Birkaç dakika sonra kıyıdan uzaklasarak asagıya nehre dogru ilerlemeye

basladılar. Buck onların gittigini duyarak, izlemek için kafasını kaldırdı. Pike

önde gidiyordu, Sol-leks tekerlekteydi, aralarında Joe ile Teek vardı. Hepsi de

topallıyor ve sendeliyordu. Yüklü kızagı Mercedes sürüyordu. Hal kızaga yön

veriyor, Charles da arkalarından sendeleyerek geliyordu.

Buck onları izlerken, Thornton yanına diz çöktü ve sert, sefkatli

elleriyle kırık kemik olup olmadıgına baktı. Bir sürü yara bere ve korkunç

bir açlık haricinde hiçbir sey olmadıgını anladıgı sırada, kızak çeyrek mil

ötedeydi. Köpek ve adam kızagın buzun üstünde sürünerek gidisini izlediler.

Birden kızagın arka ucu, tıpkı bir çukura girer gibi dibe düstü ve ona sıkıca

tutunmus Halle birlikte öne dogru havaya savruldu. Charles dönüp geri kosmak

için bir adım attı, ama buz parçası oldugu gibi yarıldı ve köpeklerle insanlar

ortadan kayboldu. Görülen sadece dipsiz bir delikti. Yolun dibi çökmüstü.

John Thornton ile Buck birbirine baktılar.

"Zavallı seytan seni," dedi John Thornton ve Buck onun elini yaladı.

Bir Adamın Sevgisi Ugruna

John Thornton'ın ayagı geçen Aralık ayında dondugunda arkadasları ona rahat bir

yer hazırlayıp iyilesmesi için bırakmıs, kendileri de Dawson'a gitmek için bir

sal yapmak üzere agaç kesmeye, nehrin yukarısına dogru gitmisti. Thornton Buck'ı

kurtardıgı sırada hâlâ hafifçe topallıyordu, ama havalar ısındıkça hafif

topallaması bile geçti. Ve Buck oracıkta, nehir kıyısında uzun ilkbahar günleri

boyunca yatarak, akan suyu izleyerek, tembelce kusların cıvıltılarını ve doganın

mırıltılarım dinleyerek, yavas yavas yeniden kuvvetini kazandı.

Üç bin mil gittikten sonra dinlenmek ona çok iyi gelmisti ve dogrusunu söylemek

gerekirse, yaraları kapanır, kaslan siser ve kemikleri yeniden etlerle

kaplanmaya baslarken, Buck tembelce yayılmaktan baska hiçbir sey yapmadı.

Aslında hepsi -Buck, John Thornton, Skeet ile Nig- kendilerini Dawson'a

tasıyacak olan salın gelmesini beklerken aylaklık ediyorlardı. Skeet, Buckla

hemen arkadas olan bir irlanda seteriydi. Buck ölmek üzereyken Skeet'in ilk

yaklasımlarını geri çevirememisti. Skeet'te bazı köpeklerde olan doktorluk

becerisi vardı ve tıpkı yavrularını yıkayan bir anne kedi gibi, o da Buck'ın

yaralarını yaladı ve temizledi. Düzenli olarak her sabah Buck kahvaltısını

bitirdikten sonra kendine vazife edindigi isini yapıyordu; öyle ki, bir süre

sonra tıpkı Skeet'in Thornton'ın yaptıgı yardımları araması gibi, Buck da

onunkileri istekle beklemeye baslamıstı. Aynı derecede dost canlısı olan, ama

bunu daha az gösteren Nig ise kocaman siyah bir köpekti, birinin koku alma

duyusu çok iyi olan, digerinin vücudu iri olan iki farklı tazı cinsinin bir

karısımıydı. Gözlerinin içi gülüyordu ve son derece iyi huylu bir köpekti.

Bu köpeklerin kendisim kıskanmaması Buck'ı sasırttı. John Thornton'ın nezaket ve

hosgörüsünden paylarına düseni almıs gibiydiler. Buck kuvvetlendikçe onu bin bir

türlü komik oyuna sokmaya basladılar. Thornton da kendini tutamayıp oyunlara

katılıyordu ve böylece Buck nekahet döneminden kolayca çıkarak yepyeni bir

hayata basladı. Hayatında ilk kez sevgiyi, gerçek ve tutkulu sevgiyi tadıyordu.

Bunu Güney'de, günesli Santa Cla-ra Vadisi'nde Yargıç Miller'ın evinde hiç

hissetmemisti. Yargıcın ogullarıyla ava çıkması, dolasması bir is ortaklıgıydı;

yargıcın torunlarıyla iliskisi gösterisli bir bekçilik ve yargıcın kendisiyle

olan iliskisi de resmi ve agırbaslı bir arkadaslıktı. Ama yanıp tutusan,

hayranlık, çılgınlık dolu bir sevgiyi içinde uyandıran insan, John Thornton

olmustu.

Bu adam onun hayatını kurtarmıstı, evet bu önemliydi. Ama onun da ötesinde bu

adam ideal bir efendiydi. Baska adamlar köpeklerinin rahat etmesini görev olarak

görür ve onlara is yapsınlar diye bakardı. Thornton ise kendi çocuklarıymıs

gibi, bakmaktan kendini alıkoyamadıgı için köpeklerine bakıyordu. Ve daha

ötesini de yapıyordu. Asla nazik bir selamı veya neseli bir sözü ihmal

etmiyordu. Köpeklerle oturup uzun bir sohbete girmek (buna gevezelik diyordu)

ona da köpekler kadar büyük bir keyif veriyordu. Buck'ın kafasını sertçe

ellerinin arasına alıp basını onunkine dayar, onu ileri geri sallar, bir yandan

da Buck'a, ona sevgi sözcükleri gibi gelen kaba isimlerle söverdi. Buck bu

sert kucaklamadan ve mırıldanan küfürlerden daha büyük bir mutluluk bilmiyordu

ve her ileri geri sallandıgında kalbi gögsünden dısarı fırlayacakmıs gibi büyük

bir cosku hissediyordu. Bırakıldıgında da arka ayaklarının üstünde, agzı güler,

gözleri sevgi dolu, gırtlagı çıkmayan bir sesle titrer halde kıpırdamadan

durdugunda, John Thornton hayranlıkla bagırırdı, "Tanrım! Neredeyse

konusacaksın!"

Buck sevgisini gösterirken karsısındakini neredeyse yaralardı. Sık sık

Thornton'ın elini agzına alıp öyle kuvvetli sıkıyordu ki, dislerinin izi uzun

süre adamın elinde kalıyordu. Tıpkı Buck'ın küfürleri sevgi sözcükleri olarak

görmesi gibi, adam da bu yalandan ısırıgı oksamaymıs gibi görüyordu.

Ancak çogu zaman, Buck sevgisini hayranlıkla ifade ediyordu. Thornton ona

dokundugunda veya onunla konustugunda mutluluktan çılgına dönmesine ragmen

bunları aramıyordu. Burnunu Thornton'ın elinin altına sokusturup oksanıncaya

kadar dürten Skeet'in veya sessizce sokulup koca kafasını Thorn-tonin dizine

dayayan Nig'in aksine, Buck onu uzaktan hayran hayran seyretmekle

yetinebiliyordu. Saatlerce hevesli ve uyanık biçimde Thornton'ın ayaklarının

dibinde yatıyor, uzun uzun yüzüne bakıp onu inceliyor, gelip geçen her ifadeyi,

her hareketi veya yüzündeki her degisikligi, son derece büyük bir dikkat ve

ilgiyle takip ediyordu. Ya da duruma göre daha uzakta, yanda veya arka tarafta

yatıyor, adamın siluetim ve vücudunun hareketlerini izliyordu. Ve aralarındaki

iliski öylesine sıkıydı ki, Buck'ın bakısının gücüyle John Thornton dönüp

arkasına bakar ve konusmadan, tıpkı Buck'ın kalbinin parıltısı gibi onun da

kalbinin parıltısı gözlerinden yansıyarak, bakısa cevap verirdi.

Kurtarıldıktan sonra uzunca bir süre Buck, Thornton'ın gözünün önünden

uzaklasmasından hoslanmadı. Çadırdan çıktıgı

andan itibaren tekrar içeri girene dek Buck onun ayaklarının dibinden

ayrılmıyordu. Kuzey'e geldiginden beri gelip geçmis tüm sahipleri ona hiçbir

sahibin kalıcı olamayacagı korkusunu asılamıslardı. Thornton'ın da tıpkı

Perrault, Francois ve melez iskoç gibi hayatından çıkıp gideceginden korkuyordu.

Geceleri rüyalarında bile bu korku pesini bırakmıyordu. Böyle zamanlarda uykuyu

bir yana bırakıp, gecenin sogugunda çadırın kapısına gidip, orada durarak

sahibinin nefes alıp verislerini dinliyordu.

Ancak içinde yumusak ve uygar etkiyi ifade eden John Thornton'a duydugu büyük

sevgiye ragmen, Kuzeyin içinde uyandırmıs oldugu ilkelligin izi de canlı ve

etkin kalmıstı. Ocagın yanında ve bir çatı altında yasamanın vermis oldugu

sadakat ve baglılık hâlâ vardı, ancak vahsilik ve hinligini de yitirmemis-ti.

Nesillerce uygarlıgın isaretleriyle damgalanmıs yumusak huylu Güneyli bir

köpekten ziyade, John Thornton'ın atesinin yanında oturmak için yabanın içinden

çıkıp gelmis, yaban hayata ait bir vahsiydi o. Duydugu çok büyük sevgi nedeniyle

bu adamdan hiçbir sey çalamazdı, ama baska her kamptaki her adamdan çalarken bir

an bile düsünmez, çalarken gösterdigi kurnazlıkla da yakalanmadan kalırdı.

Yüzü ve gövdesi bir sürü köpegin dis izleriyle doluydu. Her zamanki kadar

atesli, her zamankinden daha akıllıca dövüsüyordu. Skeet ile Nig dövüsmeyecek

kadar iyi huylu köpeklerdi -hem onlar John Thornton'a aitti. Ama cinsi ne olursa

olsun ve ne kadar cesur olursa olsun yabancı bir köpek ya derhal Buck'ın

üstünlügünü kabul edecek ya da korkunç bir düsmanla ölüm kalım savasına girmek

zorunda kalacaktı. Buck acımasızdı. Sopa ve dis yasasını çok iyi ögrenmisti ve

Ölüme giden yolda düsmanına karsı hiçbir avantajı kaçırmıyor, düsmanından hiçbir

zaman kaçmıyordu. Bu isi Spitz'ten ve polisle postanın en iyi dövüsen

köpeklerinden ögrenmisti ve dövüste orta yol diye bir seyin olmadıgını iyi

biliyordu. Ya sahip olacak ya da sahiplenilecekti, affetmek zayıflıktı, ilkel

yasamda affetmeye yer yoktu. Yanlıs anlasılıyor, korku oldugu sanılıyordu ve bu

tür yanlıs anlamalar ölümle sonuçlanıyordu. Öldür ya da öl, ye ya da yem ol,

kanun buydu ve Buck da zamanın derinliklerinden gelen bu emre itaat ediyordu.

Gördügü günlerden ve aldıgı soluklardan daha yaslıydı. Geçmisi gelecekle

baglıyor ve ardındaki sonsuzluk onun içinden güçlü bir ritimle çarpıyor, o da

tıpkı gelgitler ve mevsimler gibi, bu ritimle birlikte savruluyordu. Kendisi

John Thornton'ın atesinin yanında yatan genis gögüslü, beyaz disli ve uzun tüylü

bir hayvandı; ama ardında, kendisini sıkıstıran ve harekete geçiren, yedigi etin

lezzetini tadan, içtigi suya susayan, rüzgârı onunla birlikte koklayan,

ormandaki yabani hayatın çıkardıgı sesleri onunla birlikte dinleyip ne

olduklarını söyleyen, ruh hallerini belirleyen, hareketlerim yöneten, yattıgı

zaman onunla birlikte uykuya dalan ve onunla beraber rüya görüp, onun ötesinde

rüyalar görüp, bizzat rüyalarının parçası olan tüm köpek türlerinin, melez

kurtların ve vahsi kurtların gölgeleri vardı.

Bu gölgeler onu öyle kuvvetle çagırıyordu ki, her geçen gün insanoglu ve onun

istekleri Buck'tan daha da uzaklasıyordu. Ormanın derinliklerinden bir ses

çagırıyordu ve Buck o gizemli ve cazip çagrıyı ne zaman duysa, sırtını atese ve

etrafındaki ayak basılmıs topraga dönüp ormana dalmak zorunda oldugunu

hissediyor, nereye veya neden gittigini bilmeden ilerliyor, ormanın

derinliklerinden gelen çagrı buyururcasına duyulmaya devam ederken, nerede

oldugunu veya neden orada oldugunu bile düsünmüyordu. Ama ne zaman yumusak ve

ayak basılmamıs topraga ve yemyesil gölgelere adım atsa, John Thornton'a duydugu

sevgi onu yine atesin yanına geri döndürüyordu.

Onu tutan sadece Thornton'du. insanlıgın geri kalanının Buck'ın gözünde en ufak

bir degeri yoktu. Gelip geçen yolcular onu övüyor ya da oksuyordu, ama o hepsine

soguk davranıyor, üzerine fazla düsen biri olursa da, kalkıp gidiyordu.

Thornton'ın ortakları Hans ve Pete uzun süredir beklenen salın üstünde çıkıp

geldiklerinde Buck, Thornton'ın arkadasları olduklarını ögrenene kadar onları

görmezden geldi; ondan sonra da yaptıkları iyi davranısları kendilerine lütufta

bulunurmus gibi kabul ederek, ses çıkarmadan onlara tahammül etti. Onlar da

Thornton gibi hosgörülü, ayakları yere basan, basit düsünen ve olayları net

gören insanlardı ve daha sallarıyla Dawson'daki bıçkıevinin oradaki büyük

anafora girer girmez Buck'ı ve huylarını anladılar ve Skeet ile Nig ile oldugu

gibi bir samimiyet kurmak için üstelemediler.

Buck'ın Thornton'a duydugu sevgi ise gittikçe büyüyordu. Yaz yolculugunda

Buck'ın sırtına yük yerlestirebilen tek kisi oydu. Thornton istedikten sonra

Buck için hiçbir sey zor degildi. Bir gün (saldan kazandıkları parayla

Dawson'dan ayrılıp Tanana Nehri'nin kaynagına dogru gitmislerdi) adamlarla

köpekler, dümdüz asagı, yüz metre asagıdaki çıplak kayalıklara dogru inen bir

uçurumun tepesinde oturuyorlardı. John Thornton uca yakın oturuyordu, Buck da

hemen arkasındaydı. Thornton'ın aklına düsüncesizce bir fikir geldi ve

aklındakini denemek için Hans ile Pete'in dikkatini çekerek izlemelerini istedi.

"Atla, Buck!" diye emir verdi, kolunu uçuruma dogru uzatarak. Bir an sonra tam

uçta Buck'ı yakalamıs durdurmaya çalısıyordu. Hans ile Pete de onları güvenli

bir yere geri çekmeye ugrasıyordu.

"Çok tuhaf," dedi Pete olay bittikten ve tekrar konusabilme-ye basladıktan

sonra.

Thornton basım iki yana salladı. "Hayır, bu müthis bir sey, aynı zamanda da

korkunç. Biliyor musun, bazen beni korkutuyor."

"O etraftayken sana dokunan adam olmak istemem," diye sözünü bitirdi Pete,

basıyla Buck'ı isaret ederek.

"Kesinlikle," diye ekledi Hans. "Ben de istemem dogrusu."

Yıl bitmeden Pete'in endiseleri Circle Çity'de gerçege döndü. Asabi ve kötü

huylu bir adam olan "Kara" Burton, çaylagın biriyle meyhanede kavgaya tutusmus,

Thornton da iyi niyetle onları ayırmak için aralarına girmisti. Buck her zamanki

gibi bir kösede yatıyordu, basını pençelerinin üstüne koymus, sahibinin tüm

hareketlerini izliyordu. Burton uyarıda bulunmadan dogrudan omuzdan vurdu.

Thornton dönerek savruldu ve barın önündeki raya tutunarak ancak düsmekten

kurtulabildi.

izleyenlerin duydugu bir havlama degil, daha çok kükremeye benzer bir sesti ve

Buck'ın gövdesinin yerden fırlayarak havada yükselip Burton'ın boynuna uçtugunu

gördüler. Adam içgü-düleriyle kolunu öne dogru atarak hayatını kurtarabildi, ama

üzerinde Buck'la geriye dogru yere savruldu. Buck adamın koluna geçirdigi

dislerim açıp, yeniden adamın boynuna yöneldi. Bu sefer adam boynunun sadece bir

kısmını kapatabildi ve bogazı yarıldı. Bir anda oradaki herkes Buck'ın üzerine

üsüstü ve hayvanı oradan uzaklastırdılar, ama bir doktor kanamayı muayene

ederken bir yandan Buck ileri geri dolasarak gizlice fırsat kolluyor, öfkeyle

uluyor, içeri dalmaya çalısıyor ve bir dolu düsmanca sopa tarafından geri

püskürtülüyordu. Hemen orada yapılan bir "madenci toplantısı"nda köpegin

saldırmaya tahrik edilmis olduguna karar verilince Buck serbest bırakıldı. Ama

bir kere nam salmıstı ve o günden sonra ismi Alaska'daki bütün kamplara yayıldı.

Buck aynı yılın sonbaharında John Thornton'ın hayatını çok daha farklı bir

sekilde kurtardı. Üç ortak Forty Mile Nehri'nin en hızlı akan yerinde uzun ve

dar bir kayık ve sırıkla asagı iniyorlardı. Hans ve Pete kıyı boyunca giderek,

ince bir Marala hala-tıyla agaçtan agaca ilerleyip kayıgın yolunu kesiyordu.

Thornton ise kayıkta kalmıs, bir sırık yardımıyla kayıgın inisine yardım ediyor

ve kıyıya dogru bagırarak emirler veriyordu. Kıyıda duran Buck, endise ve

telasla kayıgı izliyor, gözlerini sahibinden bir an bile ayırmıyordu.

Nehrin içinin kayalarla dolu oldugu ve bunların suyun yüzünden zar zor

seçilebildigi özellikle tehlikeli bir noktada, Hans ipi saldı. Thornton kayıgı

akıntıda sırıkla idare etmeye çalısırken, Hans halatın bir ucu elinde, kayık

kayalardan kurtuldugunda onu halatla durdurabilsin diye kıyı boyunca asagı dogru

kostu. Kayık kayalardan kurtuldu ve akıntıyla nehir asagı son hızla giderken

Hans ipi çekerek kayıgı durdurdu, ama bunu fazlasıyla ani yapmıstı. Kayık

alabora olup kıyıya dogru sürüklendi ve Thornton kayıktan fırlayarak, nehrin en

berbat kısmına, suların hiçbir yüzücünün sag çıkamayacagı kadar azgın aktıgı

noktaya dogru sürüklendi.

Buck anında fırlamıstı; yüz metre kadar sonra çılgın bir girdabın ortasında

Thornton'a yetisip, onun önüne geçti. Thornton'ın kuyrugunu tuttugunu hissedince

kıyıya yöneldi ve muhtesem kuvvetinin tamamını kullanarak, var gücüyle yüzmeye

basladı. Ama kıyıya dogru gidisleri yavastı, akıntı yönünde ise çok hızlı

gidiyorlardı. Asagıdan, akıntının daha da hızlandıgı ve suyun dev bir taragın

disleri gibi aralardan çıkan kayalar tarafından parçalanıp püskürtüldügü yerden,

ölümcül bir gürleme sesi geliyordu. Son dik yokusun basında suyun çekisi öyle

kuvvetliydi ki, Thornton kıyıya ulasmanın imkânsız oldugunu anladı.

Sertçe bir kayayı sıyırdı, bir ikinciye çarpıp yaralandı ve üçüncü bir kayaya

ezici bir güçle bindirdi. Kayanın kaygan yüzeyini iki eliyle kavradı, Buck'ı

bıraktı ve çaglayan suyun gürültüsünün üstünden bagırdı: "Git Buck, git!"

Buck tutunamamıs, akıntıyla sürüklenmeye baslamıstı. Ümitsizce mücadele ediyor,

ama geri gidemiyordu. Thornton'ın emrini tekrarladıgını duyunca biraz suyun

üstüne çıktı, ona son bir kez bakar gibi basını yukarı kaldırdı, ondan sonra da

itaat ederek kıyıya dogru döndü. Kuvvetli yüzüyordu ve tam da yüzmenin artık

olanaksızlastıgı ve felaketin basladıgı noktada Pete ve Hans tarafından kıyıya

çekildi.

Bir adamın o çılgın akıntıda kaygan bir kayanın üstünde birkaç dakikadan fazla

asılı kalamayacagını biliyorlardı. Thornton'ın tutundugu yerin oldukça

yukarısında bir noktaya son hızla kostular. Kayıgı durdurmak için kullandıkları

halatı, bogmaması ve yüzmesini engellememesi için dikkatle Buck'ın boynuna ve

omuzlarına bagladılar ve onu akıntıya fırlattılar. Buck cesurca atlamıstı, ama

tam akıntının içine atlamamıstı. Hatasını fark ettiginde artık çok geçti, o

sırada Thornton onunla aynı hizadaydı ve Buck çaresizce akıntıyla yanından

sürüklenip geçerken sadece altı kulaç ötesindeydi.

Hans hemen, kayıkmıs gibi Buck'un ipini çekti. Akıntının sü-rüklemesiyle

kendisini sıkan halat yüzünden Buck suyun altına çekildi ve vücudu kıyıya çarpıp

dısarı çekilinceye kadar da suyun altında kaldı. Yarı bogulmus durumdaydı. Hans

ile Pete hemen üstüne atılarak ona solunum yaptırmaya ve yuttugu suyu çıkartmaya

çalıstı. Buck sendeleyerek kalktı ve düstü. Thornton'ın zayıf sesini duydular,

sözcükleri seçememelerine ragmen onun dayanma noktasının sonunda oldugunu

biliyorlardı. Sahibinin sesi Buck'ın üzerinde elektrik çarpması etkisi yapmıstı.

Ayaga fırlayıp adamların önünde, suya son atladıgı noktaya dogru kostu.

Halat bir kez daha baglandı ve Buck suya atıldı ve yine, bu kez tam akıntının

ortasına atıldı. Bir kez hesapta yanılmıstı, aynı hatayı tekrarlamayacaktı. Hans

hiçbir gevsemeye izin vermeden halatı koyveriyor, Pete de halatın dolanmasını

engelliyordu. Buck Thornton'ın arkasında tam onun hizasına gelinceye kadar

durdu, sonra döndü ve bir ekspres tren kadar hızla asagı, dimdik onun üzerine

dogru gitmeye basladı. Thornton onun geldigini gördü ve Buck arkasındaki

akıntının tüm gücüyle bir sahmerdan gibi ona tosladıgı anda uzanıp iki kolunu

birden onun sert tüylü boynuna doladı. Hans halatı agacın etrafına doladı ve

Buck ile Thornton suyun altına çekildi. Bogusarak, soluksuz kalarak, bazen biri

bazen digeri suyun yüzünde, nehrin sivri kayalar ve köklerle dolu dibine çarpa

çarpa, çekilerek kıyıya döndüler.

Thornton, Hans ve Pete'in güçlükle uzattıgı, akıntıyla sürüklenmis bir agaç

gövdesine tutunarak kıyıya çıktı. Gözlerim açar açmaz Buck'a bakındı, zayıf ve

cansız görünen vücudunun basında Nig uluyor, Skeet ise ıslak yüzüyle kapalı

gözlerini yalıyordu. Thornton yara bere içinde olmasına ragmen Buck'ın yanına

gidip vücudunu dikkatle inceledi ve kaburgalarından üçünün kırılmıs oldugunu

gördü.

"Buraya kadar," dedi. "Tam burada kamp kuruyoruz." Buck'ın kaburgaları

iyilesinceye ve Buck yeniden yola çıkabilin-ceye kadar da kamp kurdular.

O kıs Dawson'da Buck, belki o kadar kahramanca olmasa da, adını Alaska'da çok

daha fazla duyuran ve tanınmasını saglayan baska bir is basardı. Bu is üç adamı

özellikle sevindirdi, çünkü onun sagladıgı kazanca çok ihtiyaçları vardı ve

henüz madencilerin

gitmemis oldugu, el degmemis Dogu'ya dogru uzun süredir istedikleri

yolculuga çıkmalarını sagladı. Konu Eldorado Ba-rı'ndaki bir sohbette açılmıstı.

Adamlar en sevdikleri köpekleri hakkında atıp tutuyorlardı. Rekoru nedeniyle

Buck bu adamların hedef tahtasıydı ve Thornton da cesaretle onu savunmak zorunda

kalmıstı. Yarım saatin sonunda adamlardan biri köpeginin iki yüz elli kiloluk

bir kızagı baslatıp onunla yürüyebilecegini iddia etti, ikinci bir adam kendi

köpegi için üç yüz kilo dedi, bir üçüncü de üç yüz elli.

"Hah! o da bir sey mi!" dedi John Thornton. "Buck bes yüz kilo baslatır."

"Buzunu da kırar, otuz metre de çeker mi?" diye sordu Matt-hewson, üç yüz

elliyle övünen zengin maden yataklarının kralı.

"Buzunu da kırar, otuz metre de çeker," dedi John Thornton havalı bir tavırla.

"iyi o zaman," dedi Matthewson yavasça ve herkesin duyabilecegi sekilde, "Bin

dolarına bahse girerim, yapamaz, iste." Bunları söylerken Bolonya sosisi

ebatlarında bir kese altın tozunu barın üstüne küt diye indirdi.

Kimseden çıt çıkmadı. Thornton'ın blöfü, sayet blöfse, ise yaramıstı. Sıcak

kanın yüzüne hücum ettigini hissedebiliyordu. Çenesi onu aldatmıstı. Buck'ın bes

yüz kiloyu çekip çekemeye-cegini bilmiyordu. Yarım ton! Bunun büyüklügü

Thornton'ı afallattı. Buck'ın gücüne son derece güveniyordu ve pek çok kez onun

böyle bir yükü çekebilecek kapasitede oldugunu düsünmüstü, ama hiçbir zaman

simdiki gibi, on adamın gözleri sessizce ve beklentiyle ona dikilmisken bu

olasılıkla yüzlesmemisti. Hem ne kendisinin, ne de Hans ile Pete'in bin doları

vardı.

"Dısarıda bir kızagım duruyor, üzerinde de yirmi bes çuval un var," diye devam

etti Matthewson kaba bir açıklıkla, "yani

isin o kısmını dert etme."

Thornton cevap vermedi. Ne diyecegini bilmiyordu. Düsünme gücünü kaybetmis ve

tekrar düsünmeye baslamasını saglayacak seyi arayan biri gibi, adamların

suratlarına bos bos baktı. Bir Mastodon kralı ve eski dostlarından biri olan Jim

O'Brien gözüne çarptı. Bu onun için bir isaretti, hayatında hayal bile etmemis

oldugu seyi yapması için onu harekete geçirir gibiydi.

"Bana bir binlik borç verir misin?" diye sordu neredeyse fısıltıyla.

"Tabii ki," diye cevap verdi O'Brien, Matthewson'ın kesesinin yanına dev gibi

bir keseyi indirerek. "Ama, John, hayvanın o numarayı yapabilecegine pek

inanmıyorum, bilesin."

Eldorado'daki herkes testi görmek için dısan çıktı. Masalar bombos kalmıstı,

kumarbazlar ve krupiyeler bile sonucu görmek ve bahis oynamak için gelmisti.

Kürklü ve eldivenli yüzlerce adam, mesafe bırakarak kızagın etrafına dizildi.

Matthewson'm bes yüz kilo unla dolu kızagı birkaç saattir orada duruyordu ve buz

gibi sogukta (sıfırın altında altmıs) kızagın ayakları donarak sertlesmis, buza

yapısmıstı. Adamlar Buck'ın kızagı yerinden kımıldatamayacagı üzerine bire iki

bahse giriyordu. "Buzu kırmak" lafı üzerine bir tartısma çıktı. O'Brien kızagın

buzunu kırmanın Thornton'ın ayrıcalıgı oldugunu, Buck'ın sadece kızagı duragan

halden harekete geçirmesinin yeterli olacagını söyledi. Ama Matthewson bahiste,

kızagın ayaklarını donmus karın kıskacından kurtarmanın da dahil oldugunda ısrar

ediyordu. Bahis yapılırken sahit olmus adamların da çogu Matthewson'un tarafını

tutunca, Buck'a karsı bahisler bire üçe çıktı.

Bahsi kabul eden yoktu. Hiç kimse Buck'ın bu isi becerebilecegine inanmıyordu.

Thornton ne olup bittigini anlamadan, kuskularla dolu bir halde bahse girmeye

itilmisti; simdi bir de

önündeki normal ekipte on tane köpek karın içinde kıvrılmıs haliyle duran

kızaga, somut gerçege bakınca is gözüne iyice imkânsız göründü. Matthewson zafer

sarhoslugu içindeydi.

"Üçe bir!" diye bagırdı. "Bu durumda bin dolar daha koyarım ortaya, Thornton. Ne

diyorsun?"

Thornton'ın süphesi yüzünden okunuyordu ama savasçı ruhu kabarmıstı -

olasılıkların üstüne çıkan, imkânsızı kabullenmeyi bilmeyen ve savas çıglıgı

dısında hiçbir sey duymayan savasçı ruh. Hans'la Pete'i yanına çagırdı. Keseleri

küçüktü ve ken-dininkiyle beraber üç ortak sadece iki yüz dolar toplayabilmisti.

Kaderlerinin en kötü dönemlerinden birinde tüm sermayeleri bu kadardı, ama bunu

da hiç tereddüt etmeden Matthewson'un altı yüzüne karsı ortaya koydular.

On köpeklik ekip kızaktan çözüldü ve Buck kendi kosumla-rıyla kızaga baglandı.

Heyecan dalgasını anlamıs ve her nasılsa John Thornton için çok önemli bir sey

yapması gerektigini hissetmisti. Muhtesem görünüsü üzerine hayranlık dolu sesler

yükseldi. Mükemmel durumdaydı, bir gram bile gereksiz eti yoktu ve yetmis bes

kiloluk agırlıgı, oldugu gibi yigitlik ve mertlikten ibaretti. Tüyleri ipek gibi

parlıyordu. Boynundan asagıya, omuzlarının arasında yelesi sakin durmasına

ragmen yan yanya kabarıyor ve her hareketinde kalkıyor gibi görünüyordu, asırı

dinçlikten her tüyü ayrı ayrı canlı ve hareketliydi sanki. Genis gögsü ve

kuvvetli ön ayakları vücuduyla tam olarak oranlıydı, buradaki kasları derisinin

altında sıkı yuvarlaklar seklinde görünüyordu. Birkaç adam bu kasları elleyip

çelik gibi sert olduklarını söyledi, bunun üzerine bahisler bire ikiye indi.

"Bayım! Bayım!" diye kekeledi son hanedanlıgın üyelerinden biri, bir Skookum

Benches kralı. "Size onun için sekiz yüz dolar veririm bayım, denemeden önce

bayım, bu haliyle sekiz yüz."

Thornton basını iki yana salladı ve Buck'ın yanına yürüdü. "Ondan uzak

durmalısın," diye itiraz etti Matthewson. "Rahat hareket etsin, açıl biraz."

Kalabalık sessizlesti, sadece bos yere bire iki bahis öneren kumarbazların

sesleri duyuluyordu. Herkes Buck'ın muhtesem bir hayvan oldugu konusunda

hemfikirdi, ama yirmi adet yirmi bes kiloluk çuval, keselerinin agzını açmak

için birazcık fazlaydı.

Thornton Buck'ın yanında dizlerinin üstüne çömeldi. Buck'ın kafasını ellerinin

arasına alıp yanagını yanagına dayadı. Âdeti oldugu üzere Buck'ı oyun olsun diye

sallamadı, yumusak sevgi küfürleri de mırıldanmadı; bunların yerine onun

kulagına fısıldadı. "Beni sevdigin için, Buck. Beni sevdigin için," diye

fısıldadı. Buck zaptedilmis hevesle inledi.

Kalabalık merakla izliyordu, is gittikçe esrarlı bir hal alıyordu. Sanki bir

sihirbazlıktı. Thornton ayaga kalktıgında Buck eldivenli elini dislerinin

arasına aldı, bastırdı ve yavasça, istemeye istemeye yine bıraktı. Bu, konusma

diliyle degil, sevgi diliyle verdigi cevaptı. Thornton iyice geri çekildi.

"Haydi, Buck," dedi.

Buck kosumları gerdi, sonra onları birkaç santim gevsetti. Böyle ögrenmisti.

"Sag!" Thornton'jn sesi gergin sessizlikte keskince çınladı.

Buck saga yüklendi ve kayısların gevsekligini alan ve ani bir sarsıntıyla yetmis

bes kiloluk agırlıgını kontrol altına alan bir atılısla hareketini tamamladı.

Yük sallandı ve kızagın ayaklarının altından ince bir çatırtı geldi.

"Sol!" diye emir verdi Thornton.

Buck aynı manevrayı bu kez sola dogru yineledi. Çatırtı kırılma sesine dönüstü,

kızak ekseninde hafifçe döndü ve kızak

ayakları birkaç santim yana kayarak sürtündü. Kızagın buzu kırılmıstı. Herkes

nefesini tutmustu, kimse nefes almadıgının farkında bile degildi.

"Simdi, ÇEK!"

Thornton'ın emri tabanca sesi gibi patladı. Buck ileri atıldı, cigerlerinin tüm

gücüyle kosumları gerdi. Harcadıgı olaganüstü çaba nedeniyle tüm vücudu

kasılmıstı, kasları gümüs rengi tüylerinin altında canlı seyler gibi

kasılıyordu, iri gögsü iyice yere yaklasmıstı, bası ilerde ve asagıdaydı,

ayakları ise büyük bir çabayla hareket ediyor, pençeleriyle sertlesmis karda

birbirine paralel oyuklar açıyordu. Kızak sallandı ve titredi, ileri dogru biraz

hareket etti. Ayaklarından biri kayınca bir adam yüksek sesle inledi. Ardından

kızak, hızla art arda gelen silkinmelere benzer bir görüntüyle, ama bir daha hiç

durmadan, sendeleyerek ilerlemeye basladı... yarım santimetre... bir

santimetre... iki santimetre.... Silkinmeler gözle görülür sekilde kayboldu,

kızak hız kazandıkça Buck onları düzeltti, sonunda düzgün bir sekilde kayarak

ilerlemeye basladı.

Adamlar yutkunup yemden nefes almaya basladılar, bir an için nefes almamıs

olduklarının farkında bile degillerdi. Thornton arkadan kosuyor, Buck'ı kısa,

neseli sözcüklerle cesaretlendiriyordu. Mesafe önceden ölçülmüstü ve Buck otuz

metrenin sonunu belirleyen odun yıgınına yaklastıkça bir alkıs basladı ve

gittikçe büyüdü, büyüdü ve Buck odunları da geçip emir üzerine durunca bir

gürlemeye dönüstü. Herkes kendinden geçmisti, Matthewson bile. Sapkalar,

eldivenler, havalarda uçuyordu. Herkes birbirinin elini sıkıyordu, kimin kimle

el sıkıstıgı önemli degildi ve herkes coskuyla bagrısıp duruyordu.

Thornton ise Buck'ın yanına diz çöktü. Basını basına dayadı ve ileri geri

salladı. Kosup gelenler onun Buck'a küfrettigini duydu,

ona uzun uzun, coskuyla, yumusak ve sevgi dolu küfretti.

"Bayım! Bayım!" diye kekeledi Skookum Bench kralı. "Onun için bin dolar veririm

size bayım, binlik bayım. Bin iki yüz bayım!"

Thornton ayaga kalktı. Gözleri yaslıydı. Gözyasları açık açık yanaklarından

asagı akıyordu. "Bayım," dedi Skookum Bench kralına. "Hayır, bayım. Cehennemin

dibine kadar yolunuz var, bayım. Sizin için yapabilecegim en iyi sey budur,

bayım."

Buck Thornton'ın elini dislerinin arasına aldı. Thornton onu ileri geri salladı.

Ortak bir dürtüyle hareket eder gibi, izleyenler saygı dolu bir mesafe bırakarak

geri çekildiler ve bir daha da aralarına girme düsüncesizligini göstermediler.

Çagrının Sesi

Buck, John Thornton için bes dakika içinde bin altı yüz dolar kazanınca,

sahibinin bazı borçlarını ödemesini ve ortaklarıyla beraber, hikâyesi en az

ülkenin kendisi kadar eski olan efsanevi kayıp madeni bulmak üzere Dogu'ya dogru

yola çıkmasını da mümkün kılmıstı. Orayı pek çok adam aramıstı, ama pek azı

bulabilmisti; gidip de dönemeyenlerin sayısı ise bir hayli fazlaydı. Bu kayıp

maden trajediye bulanmıs, gizemle örtülmüstü, ilk gideni kimse bilmiyordu. En

eski rivayet bile ona ulasamıyordu. En basından beri orada eski ve derme çatma

bir kulübe vardı. Birçok adam ölürken bu kulübenin ve yerini belirledigi alanda

bulunan madenin üzerine yeminler etmis, iddialannı Kuzey'de bilinen tüm altın

ayarlarından büyük külçelerle pekistirmislerdi.

Ama hiçbir canlı adam bu hazine evini yagmalayamamıstı ve ölüler de zaten

ölüydü, iste bu nedenle John Thornton, Pete ile Hans, Buck ve yarım düzine baska

köpekle birlikte, kendileri kadar becerikli adamlarla köpeklerin basaramadıgını

basarmak üzere Dogu'ya, bilinmeyene dogru yola çıktılar. Kızakla Yu-kon'dan

yukarı yetmis mil gittiler, sola Stewart Nehri'ne saptılar, Mayo ve McQuestion'i

geçtiler ve kıtanın belkemigini olusturan görkemli zirvelerin arasında ip gibi

dolasan Stewart Nehri küçücük bir dere haline gelinceye kadar da bu yoldan

ayrılmadılar.

John Thornton, insanlardan veya dogadan fazla sey bekleyen

biri degildi. Yabani hayattan korkusu yoktu. Bir avuç tuz ve bir

tüfekle vahsetin ortasına dalabilir, diledigi yerde, diledigi kadar

yasayabilirdi. Acelesi olmadıgından, tıpkı Kızılderililer gibi aksam

yemegini gündüz yol üstünde avlar, yiyecek bulamayınca

da tıpkı Kızılderililer gibi er ya da geç yiyecegini bulacagından

emin olarak, yoluna devam ederdi. Böylece Dogu'ya yaptıkları

bu büyük yolculukta menüleri sadece etten, kızaktaki yükleri de

cephane ve alet edevattan ibaretti ve zaman kartı sınırsız gelecek

üzerine çekilmisti.

Buck için bu avlanmalar, balık tutmalar ve yabancı yerlerde bitmek bilmeyen

yolculuk, sınırsız bir zevkti. Haftalarca yola devam ediyor, sonunda da

haftalarca akıllarına esen yerde kamp kuruyorlardı. Köpekler etrafta keyifle

dolasıyor, adamlar donmus çamur ve çakılların üzerinde atesle delikler açıyor ve

atesin sıcaklıgında sayısız kirli tava yıkıyorlardı. Kimi zaman aç kalıyor, kimi

zaman ziyafetten bayram ediyorlardı, hepsi de avın bolluguna ve kısmetine

baglıydı. Yaz geldi ve köpeklerle adamlar yüklerini sırtlandılar, mavi dag

göllerinin içinden sallarıyla geçtiler ve eski çaglardan beri orada bulunan

ormandan testereyle kestikleri kütüklerden yapılmıs ince uzun kayıklarla

bilinmeyen nehirleri çıktılar veya indiler.

Aylar boyunca oradan oraya, Kayıp Kulübe dogruysa bir zamanlar birilerinin

oldugu, haritalarda yer almayan ıssız ve uçsuz bucaksız toprakların içinde dönüp

dolastılar. Yaz fırtınalarında dagları astılar; çıplak dagların üzerinde,

agaçlarla hiç erimeyen karların arasında, kutuplardaki gece yarısı günesinin

altında tir tir titrediler, sürüyle tatarcık ve sinegin ortasında derelere

indiler ye buzulların gölgesinde Güneylilerin sahip olmakla övünebilecegi kadar

olgun ve enfes çilekler ve çiçekler topladılar. Sonbahara

dogru hüzünlü ve sessiz, tuhaf bir göller bölgesine girdiler. Burada

eskiden yabani kuslar olmustu, ama bir zamanlar onların oldugu yerlerde artık

hayat yoktu, hatta en ufak bir hayat belirtisi bile yoktu. Sadece soguk

rüzgârlar esiyordu, korunaklı yerlerde buzlar olusmustu ve ıssız sahillerde

dalgaların melankolik sesleri duyuluyordu.

Bir kıs daha, bir zamanlar oradan geçmis adamların silinmis izlerini takip

ederek yürüdüler. Bir seferinde ormanın içinde açılmıs isaretli bir patikaya

rastladılar ve Kayıp Kulübe'ye çok yaklastıklarım sandılar. Ama yol hiçbir yerde

baslamıyor, hiçbir yerde bitmiyordu ve yolu yapan adamlar da, yolu niye

yaptıkları da bir sır olarak kaldı. Baska bir sefer de, zamanla harabeye dönmüs

bir av kulübesine rastladılar ve çürümüs battaniyelerin parçalarının arasında

John Thornton namlulu bir çakmaklı tüfek buldu. Bunun Kuzeybatının ilk

günlerinden kalma bir Hudson Bay Company tüfegi oldugunu söyledi, o zamanlar

böyle bir tüfek, kendi boyunca üst üste yıgılmıs kunduz postları degerindeydi.

Hepsi de buydu. Bir zamanlar kulübeyi insa etmis ve tüfegi battaniyelerin

arasına bırakmıs adama dair en ufak bir ipucu yoktu.

Bir kez daha bahar geldi ve yolculuklarının sonunda Kayıp Kulübe'yi olmasa da,

genis bir vadide, altının bulasık kabının dibinde sapsarı tereyagı gibi

parıldadıgı sıg bir alüvyon maden yatagını buldular. Arayısları bitmisti artık.

Çalıstıkları her gün onlara altın tozu ve külçelerle binlerce dolar

kazandırıyordu ve her gün de çalıstılar. Altınlar her biri geyik derisinden

yirmi beser kiloluk çuvallara konup, ladin agacının tomruklarından yapılmıs

kulübenin dısında odun gibi istifleniyordu. Deli gibi çalıstılar. Onlar hazineyi

dag gibi yükseltirken günler de birbirini kovalıyordu.

Ara sıra Thornton'ın avladıgı hayvanların etlerini tasımak haricinde köpeklerin

yapacagı hiçbir is yoktu ve Buck atesin yanında dalıp giderek saatler

geçiriyordu. Artık pek yapacak isi de olmadıgı için kısa bacaklı kıllı adamın

görüntüsü gittikçe daha sık gözlerinin önüne gelmeye baslamıstı ve yarı kapalı

gözlerle atese bakarken, Buck hatırladıgı o diger dünyada onunla birlikte

geziniyordu.

Bu diger dünyanın en önemli özelligi korkuymus gibi görünüyordu. Kıllı adamı

atesin yanında, basını dizlerinin arasına almıs ve ellerini basının üzerinde

kenetlemis halde uyurken izlediginde, Buck onun huzursuzluk içinde uyudugunu,

ikide bir sıçrayarak uyandıgını ve uyandıgı sıralarda korku dolu bakıslarla

karanlıgı tarayıp, atese daha çok odun attıgını görüyordu. Deniz kenarında

yürüdüklerinde kıllı adam kabuklu deniz hayvanları toplayıp onları hemen yerken

bile, gözleri dört bir yanda gizli tehlikeleri arar, bacakları tehlike ortaya

çıkar çıkmaz rüzgâr gibi kosmaya hazır, tetikte beklerdi. Ormanın içinden

sessizce sürünerek giderlerdi, Buck kıllı adamın hemen arkasından yürürdü ve

ikisi de uyanık ve tetikte olurdu, ikisinin de kulakları segirir, hareket eder

ve burun delikleri titrerdi, çünkü adam da Buck kadar keskin duyar ve koku

alabilirdi. Kıllı adam agaçlara zıplayabilir ve agaçların üzerinde de yerdeki

kadar hızlı hareket edebilirdi; kollarıyla daldan dala kimi zaman birkaç metre

ileriye sallanır, dalların birini bırakıp digerim tutarken asla düsmez, tutacagı

yerleri asla ıskalamazdı. Aslına bakılırsa, agaçların arasında da kendini yerde

oldugu kadar evinde hisseder gibiydi. Buck kıllı adamın üstüne tünedigi

agaçların altında nöbet tuttugu geceleri hatırlıyordu, adam agaca sıkıca

tutunarak uyurdu.

Kıllı adamın görüntülerine çok yakın bir biçimde, ormanın derinliklerinden hâlâ

gelen çagrı duyuluyordu. Bu çagrı Buck'a

büyük bir huzursuzluk veriyor, içini tuhaf arzularla dolduruyor-du. Belli

belirsiz, tatlı bir mutluluk hissediyor ve ne oldugunu bilmedigi bir seye karsı

delice bir arzu ve cosku hissediyordu. Bazen çagrıya uyup ormana dalıyor, elle

tutulabilir bir seymis gibi çagrıyı arıyor, ruh haline göre usulca veya asice

havlıyordu. Serin orman yosununa veya uzun otların yetistigi kara topraga

burnunu daldırıyor, kesif toprak kokularını alınca sevinçle burnundan soluyor;

ya da saklanır gibi mantarlarla kaplı agaç gövdelerinin arkasında saatlerce

çömelip, etrafında hareket eden ve ses çıkaran her seyi can kulagıyla dinliyor

ve gözlüyordu. Belki de bu sekilde yatarak anlamadıgı o çagrıyı hazırlıksız

yakalamayı umuyordu. Ama bütün bu farklı seyleri neden yaptıgım bilmiyordu.

Bunları yapmaya mecburdu ve nedenim de umursamıyor du.

Dayanılmaz dürtüler onu avuçlarına almıstı. Gündüz sıcagında kampta yatarken

birdenbire kafası kalkar, kulakları dikelir, dikkatle bir seyi dinler ve aniden

ayaklanıp kosmaya baslar ve bu sekilde saatlerce ormandaki patikalardan ve

karabasların kümelendigi açık düzlüklerden geçerdi. Kurumus dere yataklarında

kosmaktan, sessizce sürünerek ormandaki kusları gizlice gözlemekten keyif

alıyordu. Kimi zaman bütün gün keklikleri sıçrarken veya çalımlı çalımlı

yürürken izleyebildigi sık çalılıklarda yatardı. Ama en çok yaz gecelerinin

donuk alacakaranlıgında kosmayı, ormanın alçak sesli ve uykulu mırıltılarını

dinlemeyi, insanın kitap okuması gibi isaret ve sesleri okumayı ve onu çagıran -

ister uykuda, ister uyanık olsun, her zaman onu çagıran o gizemli seyi aramayı

seviyordu.

Bir gece sıçrayarak uykudan uyandı, gözleri atesliydi, burun delikleri titriyor

ve etrafı kokluyor, yelesi dalga dalga kabarıyor-du. Ormandan çagrı gelmisti (ya

da sadece tek notası, çünkü

çagrıda pek çok nota vardı), bu seferki hiç olmadıgı kadar belirgin ve kesindi -

upuzun bir ulumaydı bu, bir Eskimo köpeginin ulumasına hem benziyor, hem

benzemiyordu. Buck da bu sesi, daha önceden duymus oldugu bir ses gibi tanıdı.

Uyuyan kampın içinden kosarak hızla ve sessizce ormana daldı. Sese yaklastıkça

yavaslamaya basladı, her hareketine dikkat ediyordu. Sonunda agaçların arasında

bir açıklıga geldi ve bakınca sagrısının üzerinde dikilmis, burnunu gökyüzüne

dogru uzatmıs uzun, zayıf bir orman kurdu gördü.

Çıt çıkarmamıstı, buna ragmen kurt ulumayı kesti ve Buck'ın varlıgını hissetmeye

çalıstı. Buck yarı sürünür durumda, vücudu kaskatı kesilmis, kuyrugu düz ve

gergin, ayakları olagandısı bir ihtiyatla yere basarak, agır agır, azametle

açıklıga dogru yürüdü. Her bir hareketi, hem tehdit, hem de dostluk ifade

ediyordu. Avlanarak beslenen vahsi hayvanların bulusmasını belirleyen tehdit

dolu bir anlasmaydı bu. Ama kurt onu görünce kaçtı. Buck pesine düstü, vahsi

adımlarla onun önüne geçmeye çalısıyordu. Onu dere yatagında çıkmaz bir yola

sürükledi, agaç gövdeleri yolu tıkamıstı. Kurt kendi etrafında dönmeye basladı,

tıpkı Joe ve bütün köseye sıkıstırılmıs Eskimo köpekleri gibi arka ayaklarının

üzerinde dönüyor, hırlayıp tüylerini kabartıyor, dislerini sürekli ve hızla

birbirine çarpıyordu.

Buck saldırmadı, onun etrafında döndü ve dostça hamlelerle çevresini sardı. Kurt

süphelenmis ve korkmustu, çünkü Buck onun üç katı agırlıgındaydı ve kendisi

Buck'ın omzuna bile gelmiyordu. Bir fırsatını bulup yine fırlayıp kaçtı ve

kovalamaca kaldıgı yerden devam etti. Birkaç kez köseye sıkıstırıldı ve aynı

seyler tekrarlandı, gerçi kurt pek formunda sayılmazdı, yoksa Buck onun bu kadar

kolay önüne geçemezdi. Buck, bası gövde-siyle aynı hizaya gelinceye kadar

kosuyor, onu köseye sıkıstırıp

etrafında dönerken, kurt ilk fırsatta yine kaçıyordu.

Ama sonuçta Buck sebatının ödülünü aldı, çünkü ondan zarar gelmeyecegini anlayan

kurt en sonunda onunla koklasmaya basladı. Ardından arkadas oldular ve vahsi

hayvanların vahsiliklerine zıt, biraz ürkek, biraz utangaç bir sekilde

oynadılar. Bir süre böyle devam ettikten sonra kurt açıkça bir yere gittigini

gösterir sekilde yola koyulmaya basladı. Buck'a da açıkça gelmesini isaret etti

ve böylece ikisi birlikte yan yana donuk renkli alacakaranlıkta, dere yatagından

dümdüz yukarı kosarak derenin çıktıgı vadiye girdiler ve suyun yüzeye çıktıgı

soguk tepelerde kostular.

Suyun karsı yamacında, genis ormanlık alanların ve birçok ırmagın bulundugu düz

bir alana geldiler. .Bu büyük ormanlık alanların içinde saatlerce durmaksızın

kostular, günes yükseliyor ve gündüzün sıcaklıgı hissedilmeye baslıyordu. Buck

delicesine mutluydu. Nihayet çagrıya cevap vermis oldugunu biliyor, ormanda

yasayan kardesinin yanında, çagrının gelmis oldugu yere dogru kostugunu

biliyordu. Eski anılar hızla zihninde canlanıyor ve eskiden bunların gölgesi

oldugu gerçekleri canlandırdıgı gibi, simdi de bunları canlandırıyordu. Bu isi o

diger, hayal meyal hatırladıgı dünyada bir yerlerde daha önce de yapmıstı. Simdi

de açıklıklarda özgürce kosarak, ayaklarının altında ayak basılmamıs topraklar

ve basının üstünde engin gökyüzüyle, iste yeniden yapıyordu.

Su içmek için bir dere kenarında durdular ve Buck durunca John Thornton'ı

hatırladı. Oturdu. Kurt yeniden çagrının geldigi yöne dogru yola koyuldu, sonra

Buck'ın yanına geldi, burnuyla kokluyor ve onu tesvik edici hareketler

yapıyordu. Ama Buck geri döndü ve agır agır yürümeye basladı. Neredeyse bir saat

boyunca vahsi kardesi usulca aglayarak onun yanında kostu. Ardından

yere oturdu ve burnunu yukarı kaldırıp ulumaya basladı. Çok hazin bir

ulumaydı, Buck dosdogru yoluna devam ederken uluma gittikçe zayıfladı, zayıfladı

ve en sonunda hiç duyulmaz oldu.

Buck kampa ok gibi dalıp delice bir cosku ve sevgiyle üstüne atladıgında, John

Thornton aksam yemegini yiyordu. Buck onu yere devirdi, üstüne çıktı, yüzünü

yaladı, elini ısırdı -John Thornton'ın deyisiyle "maskaralık yapıyordu"; o da

Buck'u ileri geri sallayıp, sevgiyle küfürler savurdu.

iki gün iki gece Buck kamptan dısarı adımını atmadı ve Thornton'ı gözünün

önünden bir an olsun ayırmadı. Çalısırken onu takip etti, yemek yerken,

battaniyesini gece üstüne örtüp sabahleyin açarken, hep onu izledi. Ama iki gün

sonra ormandan gelen çagn her zamankinden daha buyurgan bir sekilde duyulmaya

basladı. Buck'ın huzursuzlugu geri geldi ve vahsi kardesinin, dere yatagının

ötesindeki gülümseyen toprakların ve genis ormanlık alanlarda yan yana

kosularının anıları aklına üsüstü. Yeniden ormana gitmeye basladı, ama vahsi

kardesi artık gelmiyordu ve uzun geceler boyunca uyumayıp etrafı dinlemesine

ragmen, o kederli ulumayı bir daha duyamadı.

Geceleri dısarıda uyumaya basladı, bir gitti mi günlerce kamptan uzakta

oluyordu, bir defasında dere yatagının basını geçip ormanlar ve nehirler

bölgesine kadar gitti. Burada bir hafta kadar dolasarak vahsi kardesinin taze

izlerini aradı, ama bulamadı. Yolculuk ederken avlanıyor ve âdeta hiç

yorulmayan, rahat ve uzun adımlarla kosuyordu. Bir yerlerden denize dökülen

genis bir ırmakta somon balıgı avladı ve bu ırmagın kıyısında büyük bir siyah

ayı öldürdü; o da balık avlarken sivrisinekler yüzünden kör olmustu ve çaresizce

ve korkunç bir halde, ormanın içinde öfkeyle dolasıyordu. Bu haliyle bile zorlu

bir dövüs

olmus, Buck'ın vahsiliginin gizli kalmıs son kırıntılarını da uyandırmıstı, iki

gün sonra avına geri dönüp bir düzine kutup porsugunun lesin basında kavga

ettigim görünce onları saman çöpü gibi dagıttı. Kaçanlar arkalarında artık kavga

edemeyecek iki arkadaslarını bırakmıstı.

Kana duydugu açlık her zamankinden daha güçlüydü artık. O öldüren, avlanan bir

yaratıktı, canlılar sayesinde yasıyordu, kimsenin yardımı olmaksızın tek basına,

kendi ayakları üzerinde, sadece güçlü olanın sag kalabildigi, düsmanca bir

ortamda utkunca yasamına devam ediyordu. Bütün bunlar yüzünden kendisiyle büyük

bir gurur duymaya basladı ve bu gurur onun dıs görünümüne de yansıdı. Tüm

hareketlerinde, her bir kasının hareketinde kendini gösteriyor, tavırlarında

kendini belli ediyor ve zaten muhtesem olan kürkünü daha da muhtesem hale

getiriyordu. Agzıyla burnunun ve gözlerinin üstündeki kahverengi leke ve

gögsünün ortasından asagı inen beyaz tüyler olmasa, türünün en büyügünden daha

büyük, dev bir kurt sanılabilirdi. Sen Bernard babasından cüssesini ve

agırlıgını almıstı, ama bu cüsse ve agırlıga sekil veren, çoban köpegi annesi

olmustu. Bütün kurtlardan daha büyük olması haricinde agzıyla burnu uzun

kurtlarınki gibiydi ve biraz daha genisçe olan kafası da büyük ölçekli bir kurt

kafasıydı.

Kurnazlıgı kurt kurnazlıgıydı ve vahsi bir kurnazlıktı; zekâsı çoban köpegi ve

Sen Bernard zekâsıydı; bütün bunların üstüne bir de okulların en acımasızında

geçirdigi tecrübeler gelince, vahsi dünyada dolasan herhangi bir hayvan kadar

korkunç bir yaratık haline gelmisti. Sadece etle beslenen etobur bir hayvan

olarak son derece güçlenmis, yasamının zirvesinde canlılık ve dinçlikle dolup

tasmaktaydı. Thornton sırtını oksadıgında elinin geçtigi yerlerden çatırtılar ve

kıvılcımlar geliyor, her bir tüy bu

dokunusla gizli çekim gücünü açıga çıkarıyordu. Her parçası, beyni ve vücudu,

sinir dokuları ve kas lifleri, en hassas dereceye ayarlanmıstı ve bütün parçalar

arasında mükemmel bir denge ve ayar vardı. Eylem gerektiren görüntüler, sesler

ve olaylarda simsek hızıyla tepki veriyordu. Bir hamleden kaçınmak veya hamle

yapmak için bir Eskimo köpegi ne kadar hızlı atlıyorsa, o bunun iki katı kadar

hızlıydı. Hareketi görüyor veya sesi duyuyor ve baska bir köpegin sırf görmek

veya duymak için harcayacagı süreden daha kısa süre içinde karsılıgını

veriyordu. Algılama, karar verme ve harekete geçme islerim aynı anda yapıyordu.

Esasen algılama, karar verme ve harekete geçme isleri art arda gelisiyordu, ama

aralarındaki süre öylesine kısaydı ki, hepsi aynı anda gerçeklesiyormus gibi

görünüyordu. Kasları dirimle dolup tasıyor, çelik yaylar gibi keskince harekete

geçiyordu. Yasam onun içinden muhtesem bir bollukla, sevinçle ve sahlanarak

akıyordu; öyle ki, kendinden geçtigi bir anda dısarı fıskırıp tüm dünyayı

cömertçe kaplayacak gibiydi.

"Dünyaya böyle bir köpek daha gelmemistir," dedi John Thornton bir gün,

ortakları Buck'ın kamptan çıkısını izlerken.

"Onu yarattıktan sonra kalıbı kırmıslar," dedi Pete.

"Kesinlikle! Bence de öyle," diye onayladı Hans.

Onu kamptan çıkarken görmüslerdi, ama ormanın mahremiyetine girer girmez ondaki

ani ve korkunç degisimi görmediler. Artık yürümüyordu. Bir anda yabana ait bir

yaratık halini almıstı; yumusak, kedi adımlarıyla sinsice ilerleyen,

karaltıların arasında bir görünüp bir kaybolan bir gölgeydi. Nerede nasıl

saklanacagını, yılan gibi karnının üstünde sürünmeyi ve hamle yapıp sokmayı

biliyordu. Bir kartavugunu yuvasından alabilir, tavsanı uyurken öldürebilir ve

agaçlara uçarken bir an geciken küçük çizgili sincapları havada yakalayabilirdi.

Ona göre ne göllerdeki

balıklar yeterince hızlıydı, ne de yuvalarını onaran kunduzlar yeterince uyanık.

Zevk için degil, yemek için öldürüyordu; ama tercihen kendi öldürdügünü yiyordu.

Böylece yaptıgı islerde gizlice eglenceler yaratmaya basladı. Sincapları

kıstırmaktan keyif duyuyordu. Tam yakalayacakmıs gibi yapıp sonra da serbest

bıraktıgında, sincaplar cıvıldayarak ölüm korkusuyla agaçların en tepelerine

kaçıyordu.

Sonbahar yaklastıkça etrafta Kanada geyiklerinin sayısı arttı. Kısı geçirmek

için daha asagıda kalan, kısın daha yumusak geçecegi kapalı vadilere dogru

inmeye basladılar. Buck sürüden ayrılmıs bir geyik yavrusunu yere yıkmıstı bile;

ama gözü daha büyük ve zorlu bir avdaydı, buna da günün birinde dere yatagının

basında rastladı. Yirmi geyikten olusan bir sürü, nehirler ve ormanlar

bölgesinden gelmisti ve liderleri de bir erkek geyikti. Öfkeli hali ve iki

metrenin üzerindeki boyuyla, Buck'ı bile tatmin edebilecek kadar zorlu bir

rakipti. On dört dala ayrılan ve genisligi iki metreyi bulan palmiye biçimindeki

koca çatal boynuzlarını oraya buraya tosluyor, küçük gözleri kötü kötü, hasin

bir ısıkla parlıyordu. Buck'ı görünce hiddetle kükredi.

Geyigin yan tarafında, bögrünün hemen önünden tüylü bir okun ucu çıkıyordu.

Öfkeli ve vahsi halinin nedeni büyük ihtimalle buydu, ilkel dünyanın eski av

günlerinden gelen içgüdüyle hareket eden Buck, geyigi sürüden ayırmaya koyuldu.

Kolay bir is degildi. Geyigin önünde havlıyor, etrafında hoplayıp zıplıyor, bu

sırada koca çatal boynuzların ve tek darbeyle kendisini ezebilecek korkunç

genislikteki toynakların erisemeyecegi mesafede durmaya çalısıyordu. Geyik,

sivri disli tehlikeye sırtını dönüp gidemedi ve sinir krizlerine kapılmaya

basladı. Böyle anlarda Buck'a saldırıyor, Buck kurnazca geri çekiliyor,

kaçamıyor-mus gibi onu kandırmaya devam ediyordu. Ama geyik bu sekilde

sürüdeki arkadaslarından ayrıldıgında, genç geyiklerden iki üç tanesi de

Buck'a saldırıp, yaralı geyigin tekrar sürüye dönmesini saglıyordu.

Vahsetin, sonsuz saatler boyunca örümcegi agında, yılanı büklümlerinde, panteri

pususunda tutan bir sabrı vardır. Yasamın kendisi kadar azimli, yorulmak

bilmeyen, inatçı olan bu sabır, özellikle canlı yiyecegini avlarken yasamda

görülür. Ve sürünün pesini bırakmaz, yürüyüsünü geciktirir, genç erkek geyikleri

sinirlendirir, daha büyümemis yavrularının yanındaki disileri endiselendirir ve

yaralı geyigi umutsuz bir öfkeyle deliye döndürürken, Buck'ta da bu sabır vardı.

Bu durum yarım gün devam etti. Buck kendini çogaltmak için dört bir yandan

saldırdı, sürüyü tehdit dolu bir kasırgayla kusattı, arkadaslarının yanına gelir

gelmez kurbanını yine onların yanından ayırdı ve avlayan yaratıkların sabrından

daha az olan, avlanan yaratıkların sabrını tüketti.

Gün tükenir, günes kuzeybatıdaki yatagına dogru ilerlerken (karanlık geri

gelmisti ve sonbahar geceleri altı saat olmustu), genç geyikler kusatılmıs

liderlerinin yardımına kosmak için gittikçe daha isteksizce adım atmaya

baslamıslardı. Kuzeyden gittikçe yaklasan kıs nedeniyle daha asagı düzlüklere

gidiyorlardı ve onları yollarından alıkoyan, bu yorulmak nedir bilmeyen yaratıgı

baslarından hiç atamayacak gibiydiler. Üstelik tehlikede bulunan, sürünün ya da

genç erkek geyiklerin hayatı degildi. Sürüden sadece birinin hayatı isteniyordu

ki, bu da kendi hayatlarından daha önemsizdi ve en sonunda geçis bedelini

ödemeye razı oldular.

Buck gün boyu suyun yanında uzun uzun düsündü ve huzursuzca kampı dolastı.

Ölümü, hareketin kesilmesi, canlıların hayatından öteye, uzaga gidis olarak

biliyordu ve John Thornton'm ölmüs oldugunu biliyordu. Bu içinde büyük bir

bosluk bıraktı, bir parça açlıga benziyordu; ama bu bosluk ona bitmek bilmeyen

bir acı veriyor ve yemekle de doldurulamıyordu. Kimi

zaman Yeehatlar'ın cesetlerini seyretmek için durdugunda acıyı unutuyor, böyle

anlarda içinde büyük bir gurur hissediyordu -simdiye kadar duyduklarının

hepsinden daha büyük bir gurur, insan öldürmüstü, hepsinden daha soylu bir isti

bu. Ve onları sopa ve dis yasasına ragmen öldürmüstü. Öyle kolay ölmüslerdi ki.

Bir Eskimo köpegini öldürmek bile daha zordu, insanların okları, mızrakları ve

sopaları olmasa, kendisine denk bile sayılmazlardı. O andan itibaren ellerinde

okları, mızrakları ve sopaları olmadıgı sürece insanlardan korkmayacaktı.

Gece geldi ve agaçların üzerinden bir dolunay yükselerek topragı hayalet gibi

bir gün ısıgıyla dolana kadar aydınlattı. Gecenin gelisiyle birlikte suyun

yanında uzun uzun düsünüp kederlenirken Buck ormanda, Yeehatlar'ın neden

oldugundan daha farklı, yeni bir yasam kıpırtısını hissetti. Ayaga kalktı,

etrafı dinledi ve kokladı. Uzaktan zayıf, tiz ve kesik bir havlama duyuldu ve

onu koro halinde benzer tiz havlamalar izledi. Dakikalar geçtikçe havlamalar

yaklastı ve sesleri yükseldi. Buck bunları bir kez daha, hafızasında kalmıs

olan, öbür dünyada duydugu sesler olarak tanıdı. Açıklıgın ortasına gidip

dinledi. Bu çagrıydı, birçok sesi olan çagrı ve her zamankinden daha cazip ve

buyurganca sesleniyordu. Ve Buck bu çagrıya itaat etmeye, daha önce hiç olmadıgı

kadar hazırdı. John Thornton ölmüstü. Son bag kopmustu, insanoglu ve arzuları

artık onu baglamıyordu.

Yeehatlar'ın yaptıgı gibi, göç eden geyik sürülerinden avlanan kurt sürüsü en

sonunda nehirler ve ormanlar bölgesinden geçmis, Buck'ın vadisine gelip

dayanmıstı. Ay ısıgının aydınlattıgı açıklıga gümüs bir ırmak gibi aktılar.

Açıklıgın merkezinde Buck bir heykel kadar hareketsiz duruyor, onların gelmesini

bekliyordu. Öyle sakin ve öyle büyüktü ki, kurtlar korktu, bir an durdular,

ardından en gözüpekleri dosdogru üstüne atladı

Buck simsek gibi saldırarak kürtün boynunu kırdı. Sonra tıpkı az önceki gibi

hareketsizce durdu, arkasında yaralı kurt acı içinde kıvranıyordu. Onu üç kurt

daha onu takip etti ve onlar da yarılmıs boyunlarından ya da omuzlarından kanlar

akarak, birer birer geri çekildi.

Bu kadarı bütün sürünün üstüne atlaması için yeterliydi. Avlarını yere yıkma

istegiyle allak bullak ve karmakarısık bir haldeydiler. Buck'ın mükemmel hızı ve

çevikligi çok isine yarıyordu. Arka ayakları üzerinde dönerek, disleyip yırtarak

aynı anda her yere yetisiyordu; öyle hızlı dönüyor ve dört bir yanını öyle iyi

koruyordu ki, kesintisiz gibi görünen bir cephe meydana getirmisti. Ama arkasına

geçmelerini önlemek için havuzun yanından geçip asagıya, dere yatagına dogru

gerilemesi gerekti. En sonunda çakıllı yüksek bir yamacın dibine geldi. Yamacın

içinde insanların maden çıkarırken olusturmus oldugu dik açılı bir noktaya dogru

çarpısarak ilerledi ve bu açının içinde küçük bir aralıga girdi. Burada üç

taraftan birden korunuyordu ve ön cepheyi savunmaktan baska yapacak bir seyi

kalmıyordu.

Orayı da öyle iyi savundu ki, yarım saat sonunda kurtlar bozguna ugramıs bir

halde geri çekildi. Hepsinin dili bir karıs dısarıda sallanıyor, beyaz disleri

ay ısıgında acımasızca parlıyordu. Kimileri kafasını kaldırmıs ve kulaklarını

öne dogru dikmis halde yatıyor, kimileri ayakta onu izliyor, kimileri de

havuzdan su içiyordu. Uzun, ince ve gri bir kurt dikkatle, dostça bir tavırla

yaklastı ve Buck bir gün bir gece boyunca birlikte kostugu vahsi kardesini

tanıdı. Kurt yumusak bir sesle inliyordu, Buck da inleyince burunlarını

birbirine dokundurdular.

Ardından sıska ve savas yaralarıyla dolu, yaslı bir kurt öne çıktı. Buck

dudaklarını hırlayacakmıs gibi gerdi, ama onunla koklastı. Bunun üzerine yaslı

kurt yere oturup burnunu aya

dogru uzatarak uzun uzun uludu ve digerleri de oturup uludular. Artık çagrı

Buck'a apaçık seslerle geliyordu. O da yere oturup uludu. Ardından bulundugu

oyuktan çıktı ve sürü, etrafına toplanarak yarı dostça, yarı vahsice onu

koklamaya basladı. Liderleri sürü havlamasını haykırarak ormana dogru kosup

gözden kayboldu. Kurtlar da liderlerinin pesinden koro halinde havlayarak ormana

daldı. Buck da onlarla birlikte kosarak, vahsi kardesinin-yanında, havlayarak

ilerledi.

Buck'ın öyküsü burada bitebilir. Birkaç yıl sonra Yeehatlar orman kurtlarının

cinsinde bir degisiklik fark etti; bazılarının basında, agzında ve burnunda

kahverengi lekeler ile gögüslerinin alt kısmında ortada beyaz bir çizgi vardı.

Ama bundan da önemlisi, Yeehatlar sürünün basında kosan bir Hayalet Köpekten

bahseder. Kendilerinden daha kurnaz oldugu, kara kısta kamplarından hırsızlık

ettigi, tuzaklarım soydugu, köpeklerini öldürdügü ve en yigit savasçılarına

meydan okudugu için, Yeehatlar bu Hayalet Köpekten korkar.

Hayır, efsane daha da kötülesiyor. Kampa dönememis avcılar var ve kabilesindeki

adamlar -tarafından bogazları gaddarca parçalanmıs halde, etraflarındaki karda

bir kurtunkinden daha büyük kurt ayak izleriyle bulunan avcılar da oldu. Her

sonbaharda, Yeehatlar'ın geyikleri takip ederlerken asla girmedikleri belirli

bir vadi vardır. Ve atesin basında Kötü Ruh'un o vadiye nasıl yerlestigi

konusulurken, kimi kadınlar kederlenir.

Ama yazlan o vadiye giden bir ziyaretçi var ki, Yeehatlar bunu bilmez. Bu

ziyaretçi, diger kurtlara hem benzeyen, hem benzemeyen, muhtesem kürklü, kocaman

bir kurttur. Güleryüzlü ormanlar diyarından tek basına gelir ve agaçların

arasındaki bir açıklıga kadar iner. Burada çürümüs geyik derisi çuvallarından

sarı bir su akıp yere girerek kaybolur; içinde büyümüs upuzun

otlar ve üzerini kaplayan küf nedeniyle sarılıgı günesten saklanır. Kurt burada

oturup bir süre düsüncelere dalar, bir kez uzun uzun, kederle ulur ve sonra

oradan ayrılır.

Ama her zaman yalnız degildir. Uzun kıs geceleri gelip de kurtlar avlarını alçak

vadilere kadar takip ettiginde, ayın donuk savkında veya soguk ısıklarla

parıldayan gökyüzünün altında, sürünün basında, arkadaslarının üstünde dev gibi

kosarken, kaim boynu söyledigi genç dünyanın sarkısıyla kükrer. Sürünün

sarkısıdır bu.

BİTTİ